Hołyński

Hołyński h. Hołownia, w XVIII wieku licznie rozrodzeni w ziemi lwowskiej, brali przydomki Makarycz, Mościcki i Szoszor (Bon.). Wylegitymowani zostali ze szlachectwa w sądach halickim i lwowskim 1782 (Szl. Gal.). 

Źródła: Bon. t.7/220-221; Szl. Gal.

Hołyński h. Klamry (odm.), z Hołyna w województwie nowogrodzkim. Iwaszko i Teodor dzierżyli Hołyn w województwie nowogrodzkim 1525 (Vol. Leg.). Jedna gałąź rodu osiedliła się na Rusi Czerwonej. Przedstawiciele tej gałęzi wylegitymowali się ze szlachectwa w ziemi halickiej i lwowskiej 1782. W XVIII i XIX wieku należały do nich m. in. dobra ziemskie Szumiacze, Krzyczewo, Chołoblin, Hejdekówka i Kazimierzów.
Herb — w polu czerwonym dwie klamry srebrne na krzyż złożone. W szczycie hełmu pięć piór strusich.
Genealogia
(osób: 112)

• EMMA Hołyńska (ok. 1810-13 III 1868), c. Wincentego i Emmy Gonczarow; m. (1830) Józef Kazimierz Piotr hr. Borch h. Trzy kawki (1807-1881); ich dwie córki: Ada starsza (zm. 1855) i młodsza Felicja (ur. 1840), żona M. de Comminges (Bon.; Szept.).

• WALERIAN Hołyński (ok. 1810-po 1860), s. Michała i Elżbiety Tołstoj, właściciel dóbr Szumiacze (Bork.; Szept.); ż. (20 X 1852) Ewelina (Ewa) hr. Broel-Plater h. wł. (ok. 1830-po 1860), c. Franciszka Ksawerego i Marianny Michałowskiej; dzieci: Franciszek, Walerian, Michał, Michalina, Elżbieta, Helena.

Źródła: Bon. t.7/VII 221-225; Bork. Rocz. t.2/486-488; Nies.; Szl. Gal.; Urus.

Hołyński h. Sas, rodzina czerwonoruska, pisała się z Hołynia w powiecie żydaczowskim. Majątek ten otrzymali od króla Władysława Jagiełły 1391. Jan Hołyński, właściciel dóbr Hołyń, ma na te dobra potwierdzony przywilej 1537 (Bon.).

Źródła: Bon. t.7/225-227; Bork. Rocz. t.2/486-488; Szl. Gal.

Galiński

Galiński h. Rawicz, vel Galimski, Galeński, szeroko rozrodzona rodzina mazowiecka, gałąź senatorskiego domu dziedziców Żelazny, tak jak oni pisali się na początku XVI wieku z Żelazny w ziemi rawskiej. 

Dziembowski

Dziembowski h. Pomian vel Pomian-Dziembowski, Dzięmbowski, Dziębowski, Dzimbowski, Dziombowski, rodzina wielkopolska, pisząca się z Dziembowa (Dziembów in. Dziębów) w pow. nakielskim. Od nich

Dwernicki

Dwernicki h. Kulewczyc, na Ukrainie, później w pow. garwolińskim. Pochodzą pewnie od Dwernickich herbu Sas.

Dunajewski

Dunajewski h. Sas, v. Sas-Dunajowski, Donajewski, rodzina czerwonoruska, z Dunajewa w ziemi lwowskiej. Wieś tę otrzymał na własność w 1386 od ks. Władysława Opolczyka niejaki Denhard, szlachcic śląski (AGZ II); później musiała przejść na własność Sasów, którzy się od niej nazwali Dunajewskimi. Jedna ich gałąź osiedliła się w woj. kijowskim, inne m. in. na Wołyniu i Litwie. Wylegitymowali się ze szlachectwa w ziemi lwowskiej w 1782 (Szl.Gal.). Od XVII do XIX stulecia byli właścicielami m. in. dóbr Rohuźno i Czubińce w woj. kijowskim, Haszyn i Teturzyn w woj. czerniechowskim, Mokrzany i Szaszerowce w Galicji. Z nich: Karol, łowczy latyczowski, komisarz do rozgraniczenia woj. kijowskiego z bracławskim, na sejmie 1766. Teodor, burgrabia grodzki żytomierski 1780, wiceregent sądowy kijowski 1785.

Dobrowolski

Dobrowolski h. Drzewica, w W. Ks. Litewskim. Ludwik Dominik, rotmistrz kowieński, właściciel dóbr Janusze i Burniszki, po nim dobra te przeszły 1789 r. w spadku na synów (Bon.). Zostali wylegitymowani ze szlachectwa w Królestwie Polskim w latach 1836-1862, a w guberni kowieńskiej 1804.

Dobiecki

Dobiecki h. Osoria (in. Osorya, Ossoria), rodzina sieradzka, biorąca nazwisko od dziedzicznych dóbr Dobiecin w powiecie piotrkowskim. Wieś tę, jak również Zdziesulicze, posiadali w 1552 Benedykt, Mikołaj Dyxa i Maciej Dobieccy (Paw.). Dobieccy zostali wymienieni już w Statucie Januszowskiego w 1382 (f. 73). W XVI wieku rozdzielili się na kilka gałęzi, z których jedna osiedliła się w woj. krakowskim, a inna w mazowieckim. Z nich: Andrzej (zm. 1796), podkomorzy generalny sandomierski. W XIX wieku byli właścicielami m. in. dóbr Łopuszno w pow. kieleckim.
Była jeszcze rodzina Dobieckich herbu Grzymała, wywodząca się być może z tego samego Dobiecina w pow. piotrkowskim. Zaś z Dobiesza w pow. czerskim pochodzili Dobieccy vel Dobiescy nieznanego herbu.

Chamiec

Chamiec h. Gryf vel Jaxa-Chamiec, Chamski, jedna z nastarszych rodzin małopolskich, pochodząca od starożytnego rodu Jaksów-Gryfitów, wymieniana w aktach krakowskich od XIV wieku. Z nich Abraham otrzymał od Władysława Jagiełły majątek Międzyrzec ze Stołpnem na Podlasiu. Dziedziczyli m. in. majątki ziemskie Dobranowice w dawnym pow. miechowskim, par. Poborowice 1379-1469, Potok, Szlatyn, Podlodowo, Chamczoczno, Lubcza itd. w Małopolsce, Strachocin k/ Sandomierza, Tudorkowice, Szczepiatyn, Korczowo, Bobiatyn w Galicji. Ich posiadłości gniazdowe Lubcza, Szlatyn i Dobranowice, znajdowały się w obrębie majątków posiadanych niegdyś przez Jaksów, nadanych im jeszcze przez Bolesława Krzywoustego w XII wieku. Fundacji Jaksów były bogate opactwa jędrzejowskie i wąchockie, oraz klasztor Bożogrobców w Miechowie. Niektórzy zmieniali nazwisko na Chamski. 

Rząca

Rząca h. Ślepowron (in. Bujny), vel Rzonca, Rzońca, Rząńca, Rządca, Rządzca, rodzina mazowiecka, pisali się z Rzący w północnym Mazowszu. 

Ptaszycki

Ptaszycki h. Łabędź, w ziemi przemyskiej, gdzie dziedziczyli w XVIII wieku.