Kalkreyter

Kalkreyter h. własnego v. Kalckreuth, Kalkreuth, rodzina szlachecka śląska, z której Adam i Karol, otrzymali indygenaty na sejmie 1676 r. (Vol. Leg.). Hannus Calkruthe, dziedzic Klemska 1385 (KWP). Adam podpisał z województwem kaliskim elekcję króla Augusta II. Jedni z nich otrzymali tytuł hrabiowski pruski w 1786, z odmianą herbu. Fryderyk Adolf hr. Kalkreuth, generał lejtenant wojsk pruskich, był właścicielem Koźmina i Radlina 1791 (Bon.). Kalkreyterowie byli przeważnie wyznania ewangelickiego.
Herb — na tarczy dwudzielnej, w prawym polu srebrnym, lewym czarnym, dwoje złotych wideł skrzyżowanych ukośnie w górę. W szczycie hełmu panna w koronie, w połowie prawej biało, a w połowie lewej czarno ubrana, z widłami złotymi w każdej ręce. Labry czarne, podbite srebrem.
Genealogia
(osób: 25)

• JAN Zygmunt Kalkreyter (ok. 1730-po 1784), s. Adama Leonarda i Ewy Szarlotty Bronikowskiej, dziedzic części wsi Gorzyce i folwarku zwanego Głoboczek w pow. poznańskim 1784 (AGZ Poznań); ż. (p. 1784) Helena Katarzyna Zaydlic h. Korzbok (ok. 1740-po 1784).

• MAŁGORZATA Zofia de Kalkreyter (ok. 1700-po 1730), c. Adama i Anny Heleny Tossówny; 1m. (p. 1726) Andrzej Lubstowski h. Leszczyc (ok. 1700-po 1728), posesor wsi Jaktorowo (MK Jaktorowo); dzieci: Joanna Zofia (ur. 1726), Elżbieta Eleonora (ur. 1728) – Lubstowskie; 2m. Aleksander Korzbok Zaydlic (ok. 1700-po 1730); dzieci: Krystyna Bogumiła Zaydlic (zm. p. 1788), żona Karola z Świętoszewic Prokopa.

Źródła: Bon. t.9/168; Dw. Teki; Ostr.

Kałowski

Kałowski h. Jelita vel Saryusz-Kałowski, wyszli z Kałowa w powiecie łęczyckim, którego dziedzicem w 1576 r. był Franciszek, syn niegdy Jana. Wieś ta w aktach łęczyckich z końca XIV wieku nazywana Kały albo Kałowo, miała kilku dziedziców. Granicząca z Kałowem Wilczyca, należała wtedy do Anny, wdowy po Mikołaju Kałowskim (Paw.). Z nich: Jan, właściciel Młochowa i Starej Wsi w ziemi warszawskiej 1615. – Anna, zamężna Trzebicka, babka Andrzeja Trzebickiego, biskupa krakowskiego (Nies. Kor. IV).
Genealogia
(osób: 23)

• MARCIN Saryusz z Kałowa Kałowski (ok. 1660-1718/25), s. Stanisława i Anny Walewskiej, posesor Szetlewa Małego w pow. konińskim 1689 (AGZ Konin); zamordowany zapewne przez swego brata rodzonego Jana Kałowskiego, gdyż Józef, syn Marcina, otrzymał spadek po stryju Andrzeju, należący poprzednio właśnie do stryja Jana, „tak z prawa natury, jak i z praw koronnych uchylających spadkobierców idących od bratobójcy” (AGZ Kalisz); ż. (ok. 1689) Konstancja Kruszyńska v. Krusińska (ok. 1660-1718/25), c. Kacpra i Marianny Ciosnowskiej, dziedziców Jaruntowic Wielkich; 1v. wdowa po Andrzeju Losa Golińskim (zm. p. 1689), dziedzicu Szetlewka; dzieci: Józef.

• MARIANNA Kałowska (ok. 1725-po 1748), c. Józefa i Konstancji Dąbrowskiej; m. (ok. 1742) Józef Głębocki h. Doliwa (ok. 1710-po 1748), stolnik kruszwicki 1742, pułkownik wojsk koronnych 1748 (AGZ Kalisz).

Źródła: Bon. t.9/173; Dw. Teki.

Kałuski

Kałuski h. Rogala, rodzina mazowiecka, nazwisko wzięła od wsi Kałuszyn w ziemi liwskiej. Jan i Jakub, zwani Olszowi, Bernard, Gotard, Maciej i Przybysz Dobrozonowicze (Dobroszowicze?) i inni, wszyscy dziedzice Kałuszyna, otrzymali w 1476 roku od ks. Konrada, różne wolności dla tych dóbr (KM). 
Oprócz Kałuszyna w ziemi liwskiej, posiadali m. in. wsie Kałuszyn-Falbogi, Wola Kałuska, Wólka Turkowska, Chojnów, Moszczna, części w Goźdźcu, Treblinek w ziemi drohickiej. Kałuscy podpisali elekcje króla Michała w 1669 i Jana III w 1674 z ziemią drohicką, Augusta II w 1697 z ziemią nurską. Z czasem rozdzielili się na kilka gałęzi, z których jedna osiedliła się na Podlasiu, a inna w Małopolsce i na Rusi Czerwonej. Z nich: Jakub, podsędek liwski 1503. – Stanisław, chorąży liwski 1539. – Jan, cześnik liwski 1576. – Samuel, podsędek liwski 1623, podstarości liwski 1627.
Genealogia
(osób: 87)

• MARIANNA Kałuska (ok. 1760-po 1802), c. Stefana i Teresy Długoszow- skiej; w 1802 wspólnie z siostrą, zawarły układ majątkowy z bratem rodzonym Janem Ignacym (Bon.; AGZ Kraków); m. Teodor Zwierkowski z Drohlina (ok. 1760-po 1802).
 
• STEFAN Jan Marian Jozafat Kałuski (1851-1912), s. Jozafata i Julii Meysner, ziemianin, dziedzic Żegartowic; ur. Żegartowice, zm. Kraków, poch. Cm. Rakowicki, kw. 49a, gr. rodz. (Bon.; Cm. Rak.); ż. (1882 Uście Solne) Jadwiga Konstancja Maria Chrzanowska (ok. 1860-po 1895), c. Wojciecha i Marii Wilkoszewskiej; dzieci: Jerzy, Wanda. 

Źródła: Bon. IX 174-176; Nies.

Kamocki

Kamocki h. Jelita, vel Saryusz-Kamocki, Kamecki, rodzina sieradzka, z Kamocina w powiecie piotrkowskim. 

Lossow

Lossow h. własnego (in. Ryś odm.), vel von Lossow, Lossau, Loss, Lossa, Losa, gniazdem rodu są dobra Lossow na południe od Frankfurtu n/ Odrą, w Marchii Wschodniej. Jedna linia osiedliła się na Śląsku i w Wielkopolsce. Nazwisko to na terenie Polski w XVII i XVIII wieku pisane przeważnie „Lossa”. Lossowowie są najprawdopodobniej pochodzenia słowiańskiego. Większość z nich była wyznania ewangelickiego.
Herb — na tarczy lewo ukośnie ściętej, w polu górnym srebrnym, dolnym czerwonym ryś złoty (Ostr. nr 1845).
Genealogia
(osób: 53)

• KONSTANTY Lossow (1784-1839), s. Zygmunta i Joanny de Luck, dziedzic Belęcina, Gryżyny, Leśniewa itd.; ż. Matylda ze Skrzypny Twardowska h. Ogończyk (ok. 1790-po 1816); dzieci: Józef, Apolinary, Wilhelm.

• TEOFILA Lossow (ok. 1840-po 1870), c. Apolinarego i Seweryny Twardowskiej; m. Wojciech Wyssogota Zakrzewski h. Wyskota (1837-13 XI 1901), s. Kaliksta i Seweryny Lipskiej (Bieczyńskiej), ziemianin, właściciel dóbr Rudniczyska, Kosieczyno i Chlastawa (Dz. Pozn.); dzieci: Kazimierz, Kalikst, Zygmunt – Zakrzewscy.

Źródła: Bon. t.15/11-12; Dw. Gen.; Dw. Teki; Nies.; Urus.; Mały Herbarz Adama Kromera.

Kamodziński

Kamodziński h. Grzymała v. Kamodzieński, Komodziński, Komudziński, Komodzieński, pierwotnie Kamodziejski, rodzina małopolska, wyszła ze wsi Kamodzienice, zwanej wcześniej Kamodzieicami, w dawnym powiecie wiślickim, parafia Stopnica. Dziedziczyli tam w latach 1497-1579. Stanisława, Macieja i Stanisława Kokoszkę, dziedziców Kamodzieic (następnie Kamodzienic), w pow. wiślickim 1579, wymieniają Księgi poborowe (Paw.). Wojciech Grzymała z Kamodziniec Kamodziński, komornik graniczny pilznieński 1686. Michał Grzymała Komodziński, wojski nowokorczyński, żonaty był 1713 z Zuzanną Oborską, 1v. Chotecką. Sprzedała ona w tym roku Żeliszew synowi Józefowi Choteckiemu (AGZ Czersk). Niektórzy z Kamodzińskich herbu Grzymała wylegitymowali się ze szlachectwa w 1782 w ziemstwie lwowskim, lecz z herbem Bończa.
Genealogia
(osób: 55)

• FRANCISZKA Kamodzińska (ok. 1740-po 1770), c. Antoniego i 2ż. Teresy Siekierzyńskiej; 1m. Jan Lew Buchowiecki (ok. 1730-ok. 1770), stolnik miński; 2m. Michał Łosiewicz (ok. 1740-po 1770), wiceregent grodzki horodelski.

• SZCZĘSNY Komodziński (ok. 1800-po 1847), s. Józefa i NN.; razem z synami wylegitymował się ze szlachectwa w gubernii podolskiej 1847 (Bon.); ż. NN. (ok. 1810-po 1840); dzieci: Cyprian, Zenon. 

Źródła: Bon. IX 217-218; Krzep. Młp.; Nies.

Dobrzycki

Dobrzycki h. Leszczyc, pisali się z Dobrzycy, a gniazdem rodu jest miasto Dobrzyca Wielka i wieś Dobrzyca Mała, leżące w powiecie kaliskim. Dobrzyccy tego herbu dziedziczyli także na Dobrzycy w pow. konińskim. 

Kurnatowski

Kurnatowski h. Łodzia, vel Kunratowski, rodzina wielkopolska, pisała się z Bytynia. Wieś ich gniazdowa Kurnatowice w powiecie poznańskim jeszcze w początkach XVI wieku nazywała się Kunratowice, tak też i rodzina dawniej się nazywała. Blisbor z Kunratowic, świadczył

Psarski

Psarski h. Abdank (in. Habdank) v. Habdank-Psarski, w Wielkopolsce. Gniazdem rodu jest wieś Psarskie k/ Śremu, w dawnym pow. kościańskim. Są jednego pochodzenia z Golejewskimi i prawd. z Malczewskimi h. Abdank, którzy również dziedziczyli na Psarskiem.

Kożuchowski

Kożuchowski h. Doliwa, vel Dzik-Kożuchowski, rodzina będąca gałęzią rodu Dzików z Kożuchowa, jej gniazdem jest wieś Kożuchów w ziemi czerskiej, powiat warecki. Piotr z Kożuchowa ręczył w 1416 roku za Abrahamem z Ossy (AGZ Warka). Kożuchowscy rozdzielili się na wiele gałęzi, z których jedna osiadła w Sieradzkiem, inne na Podlasiu, w ziemi łukowskiej i w ziemi przemyskiej. Założycielem gałęzi sieradzkiej jest Stanisław Kożuchowski, żonaty z Anną Potocką, córką Feliksa z Mokrska, której zabezpieczył posag w 1567 (AGZ Sieradz). Kożuchowscy herbu Doliwa zostali wylegitymowani ze szlachectwa w Królestwie Polskim w latach 1836-1862.
Boniecki wymienia ponadto: Kożuchowskich h. Bogoria, pochodzących z Kożuchowa w pow. pilznieńskim 1339, i zapewne wygasłych w XV wieku. – Kożuchowskich h. Pierzchała, z Kożuchowa Wielkiego i Kożuchówka k/ Sokołowa Podlaskiego, jednego pochodzenia z Żaboklickimi z Żaboklik pow. węgrowski. – Kożuchowskich nieznanego herbu, z Kożuchowa w woj. podolskim.
Genealogia
(osób: 122)

• ANTONI Dzik z Kożuchowa Kożuchowski (ok. 1765-po 1800), s. Stanisława i 2ż. Longiny Żychlińskiej, radca departamentu powiatu kaliskiego, ziemianin; po śmierci ojca, została nad nim ustanowiona opieka 1774; po ojcu sędzia grodzki wieluński 1785; dziedzic dóbr Brudzyń i Zbiersk w pow. kaliskim (Sęcz.; Nejm.); ż. (22 VIII 1785 Gulczewo) Agnieszka Skrzypińska (ok. 1765-po 1800), c. Kazimierza z Gulczewa i Antoniny Nossowicz; świadkowie na ślubie: Romuald Nieniewski, komisarz województwa kaliskiego, wiceregent aktów ziemskich sieradzkich i Trybunału piotrkowskiego koronnego, Antoni Wojciechowski, etc. (MK Marzenin); dzieci: Brygida, Józef, Zuzanna, Aleksy, Tadeusz.

• ZUZANNA Kożuchowska (1861-1939), c. Józefa i Benigny Wiktorii Rokossowskiej; zm. w majątku Straszków gm. Kłodawa, pow. kolski, woj. wielkopolskie, który należał do jej córki, poch. na cm. w Kłodawie, gr. Niesiołowskich; m. (p. 1888) Leonard Ludwik Franciszek Maringe (4 X 1857-1933), s. Wiktora i Emmy Hauszyld, ziemianin, wieloletni sędzia pokoju; ukończył studia handlowe w Lipsku w Niemczech, następnie wyższe studia agronomiczne we Francji; właściciel dóbr Brudzyń (który otrzymała w wianie jego żona Zuzanna od rodziny Kożuchowskich), Wincentowo i Smolina, gmina Brudzew, pow. turecki, woj. wielkopolskie; posiadał dużą willę w Milanówku; ur. Warszawa, chrz. 5 XI 1857 Nawiedzenia NMP w Warszawie, zm. w majątku Straszków, gm. Kłodawa; dzieci: Tadeusz, Leonard, Jadwiga, Stefan – Maringe.

Źródła: Bon. t.12/130-139; Dw. Teki: Nies.; Urus.