Wojszycki

Wojszycki h. Dołęga, a także h. Drzewica oraz h. Korab, vel Wojsicki, Woyszycki, Woysicki, Wojsiecki, Wojsecki, w dawnym woj. łęczyckim. 

W 1508 r. pisali się z Wojsłowic. Chodzi tu zapewne o Wojsławice, w pow. sieradzkim, w parafii Korczew (Źr. dziejowe). Czy to nie oni, pisani jako Wojsieccy (Wojseccy), obecni na Wołyniu 1540 r. (Metr. Lit.). Niesiecki wymienia Wacława Mikołaja Wojszyckiego z Woyszyłowa (!), pisarza królewskiego, który podpisał w roku 1633 potwierdzenie przywilejów lwowskiego konwentu OO. Dominikanom. W druku podana jest błędna data (1333). Marcin Wojszycki, poborca w pow. łęczyckim 1648 r.

Gniazdem ich są Wojszyce, w pow. kutnowskim, parafia Bedlno. Na początku XVI wieku były tu przeważnie części szlacheckie, które dawały dziesięcinę plebanowi w Bedlnie (Łaski, Lib. Ben., t. 2/493). Według regestów poborowych powiatu orłowskiego z 1576 r. wieś Wojszyce Major (Wielkie), pow. Bedlno, miała 24 posiadaczy, przeważnie Wojszyckich, na drobnych cząstkach (Pawiń., Wielkop., t. 2/105 i 145). 

Wojszyccy wylegitymowali się ze szlachectwa w Królestwie Kongresowym w latach 1836-1862, bez podania herbu.

Genealogia
(osób: 26)

• LUCJANNA Wojszycka (ok. 1870-po 1903), c. Franciszka i Olgi Otter; m. (1 X 1903 Warszawa) Leon Mintowt-Czyż z Woronny h. Godziemba (ok. 1870-po 1903), s. Kacpra i Wirginii Benisławskiej h. Pobóg; ślub w parafii św. Aleksandra, w Warszawie (MK Warszawa: św. Aleksander).

• LUDWIK Wojszycki (ok. 1830-po 1852), s. Jana Nepomucena i Anastazji Wohlfejt; jego ojciec, urzędnik państwowy, wylegitymował się ze szlachectwa w Królestwie Kongresowym w latach 1836-1862, bez podania herbu (Szl. Król.); ż. (1852 Gąbin) Waleria Starzyńska h. Ślepowron (ok. 1830-po 1852), c. Karola i Marianny Pilichowskiej; ślub w parafii Gąbin, pow. Płock, obecnie woj. mazowieckie, miejscowość: Gąbin, uwagi: nazwisko matki panny błędnie podano jako Pilichowicz (MK Gąbin).

Źródła: Bork. Spis 506, 513, 609; Dw. Teki (Regesty); Nies. t. 4/443; SGKP t. 13/764; Szl. Król.; T. Gajl, Herbarz polski online.