Falęcki

Falęcki h. Leszczyc, vel Falencki, Fałęcki, stara rodzina mazowiecka, dziedziczyła na Falętach, Falęcinku i Milanówku w powiecie warszaw- skim, Falęcinie, Przełomie, Sikutach i Kurczowej Wsi w pow. grójeckim.

Dzierzbicki

Dzierzbicki h. Topór (in. Starża, Pałuka?), vel Starża-Dzierzbicki, Dzierżbicki, Dzieżbicki, Dzierbicki, z Dzierzbic w powiecie łęczyckim. Wielisław z Dzierzbic w 1392 r. w Łęczycy. Jan winien sumę bratu Jakubowi 1544 (AGZ Przedecz). Stanisław, zwany Pliska, współdziedzic Dzierzbic 1576 (Paw.). Już XVII wieku osiedli w różnych częściach dawnej Rzeczypospolitej, jedni na Kujawach, inni na Wołyniu. Byli elektorami z woj. brzeskiego kujawskiego 1697. Zostali wylegitymowani ze szlachectwa w Królestwie Polskim w latach 1836-1862. Jedna linia otrzymała tytuł rosyjski hrabiowski w 1824 roku. Z nich: 1 wojewoda i 1 kasztelan 1763 — 1787. 

Dzieduszycki

Dzieduszycki h. Sas, vel Dziedoszycki, stara rodzina czerwonoruska, wzięła nazwisko od wsi Dzieduszyce in. Dziedószyce, Dziedoszyce k/ Żydaczowa, gdzie dziedziczyli już w 1400. Wywód szlachectwa przeprowadzili we Lwowie i we Włoszech. Otrzymali dziedziczny tytuł hrabiowski austriacki w 1776 i 1777. Byli właścicielami m. in. dóbr Dzieduszyce, Tłumacz, Jabłonów, Poturzyce, Boratyn, Dobraczyn, Jezupol, Zahajpol, Sokołów, Niesłuchów, Żelechów, Pohorce, Zborów, Hołorusawa, Uhełz, Gwoździec i Podstaje w Galicji, Jaryszów na Podolu, oraz Wronki i Konarzewo w Poznańskiem. Z nich: 1 wojewoda i 2 kasztelanów 1604 — 1704. — Tadeusz Gerwazy Dzieduszycki (1724-1777), podczaszy wielki koronny, tajny radca austriacki, otrzymał od cesarzowej Marii Teresy dziedziczny tytuł hrabiowski w Galicji 22 X 1776, a jego brat Dominik Herakliusz (1727-1804), podobny tytuł 26 VII 1777.

Działyński

Działyński h. Ogończyk, rodzina wielkopolska, będąca gałęzią wygasłego domu Kościeleckich, notowana już w czasach piastowskich. Jej przodkowie tytułowali się hrabiami (comes) z Kościelca, a od dóbr Działyń w pow. lipnowskim nazwali się Działyńskimi. Jedna gałąź otrzymała tytuł hrabiowski pruski z odmianą w herbie 1786. Działyńscy posiadali m. in. Kórnik, Gołuchów, Januszewsk, Konarzewo, Babińskie, Przecławice w Poznańskiem, Działyń k/ Rypina, Dobrzyń, Wola, Zębowiec, Pakość w ziemi dobrzyńskiej, Trojanów, Rzyszczew, Rabie, Denisze na Wołyniu. Byli też dzierżawcami licznych dóbr królewskich. Należały do nich m. in. starostwa dobrzyńskie, brodnickie, bobrownickie, bratiańskie, nieszawskie, kowalskie, malborskie, gniewkowskie, rypińskie, radziejowskie, tolkmickie, pokrzywnickie in. pokrzywińskie (Pokrzywna), puckie, kowalewskie, inowrocławskie, kościańskie, jasienieckie, skarszewskie, kiszewskie i kiszporskie. Działyńscy są jednego pochodzenia z Kościeleckimi, Kucieńskimi, Radzikowskimi i Żelskimi. Z tej rodziny: 2 biskupów, 8 wojewodów i 8 kasztelanów 1485 — 1819. 

Dydyński

Dydyński h. Gozdawa, vel Dedyński, Dedeński, Didyński, Dydziński, Dudziński, rodzina czerwonoruska, osiadła w ziemi sanockiej, wymieniana już przez Paprockiego pod rokiem 1541, pisała się z Dedni in. Dydni w ziemi sanockiej.

Dulski

Dulski h. Przegonia (in. Przeginia), vel Dolski, rodzina rozrodzona w Prusach Zachodnich, wzięła nazwisko od wsi Dulsk, dawniej Dolsk w pow. świeckim. Z czasem rozdzielili się na kilka gałęzi, z których jedna

Drozdowski

Drozdowski h. Jastrzębiec, dawniej Drozd, rodzina sieradzka, której wsią gniazdową jest zapewne Drozdów leżący nieopodal Łęczycy, w dawnym pow. szadkowskim. Dziedziczyli tam już w pierwszej połowie XV stulecia, początkowo używając nazwiska Drozd. Pośród majątków ziemskich do nich należących w XVII stuleciu znajdował się również Drozdów w pow. raciąskim, woj. płockim (AGZ Poznań). Licznie rozrodzeni w początkach XVI wieku, rozdzielili się na kilka gałęzi, z których jedna, nabywszy majątek Byszewo, od niego nazwała się Byszewski, druga wywędrowała na Litwę i zmieniła nazwisko na Drozdowicz, trzecia wreszcie, która pozostała przy swej gniazdowej posiadłości, zachowała nazwisko Drozdowski (Urus.). Wielu z nich przeniosło się w odległe strony kraju i zmieszało się z Drozdowskimi innych herbów, często porzucając swój herb rodzinny, jak również wielu z Drozdowskich Pilawitów i innych herbów przyjęło herb Jastrzębiec za swój. Ta wymiana herbów w licznych rodzinach noszących nazwisko Drozdowski, dotrwała aż do XIX wieku i sprawiła, że rozróżnienie herbowe wśród nich jest obecnie niezwykle trudne. Niektórzy z nich, wylegitymowani ze szlachectwa w Galicji w 1808, używali przydomku Łabuń. Drozdowscy wylegitymowali się w XIX wieku ze szlachectwa w Królestwie, w ziemi lwowskiej oraz w gubernii wileńskiej. Z nich: 1 kasztelan w latach 1401 — 1411. — Michał z Drozdowa, kasztelan rudzki.

Cybulski

Cybulski h. Prawdzic, vel Cebulski, rodzina mazowiecka, wywodzą się z Cybulina w ziemi wyszogrodzkiej.

Chłopicki

Chłopicki h. Nieczuja, wzięli nazwisko od wsi Chłopice k/ Jarosławia w ziemi przemyskiej, w dawnym pow. jarosławskim, gdzie dziedziczyli 1437. Jedna linia już w XVI stuleciu osiedliła się na Wołyniu i Podolu, a inna na Litwie. Jedna linia otrzymała dziedziczny tytuł baronowski francuski, lecz wygasła w 1854. Chłopiccy byli właścicielami m. in. dóbr Łopatyńce, Ostrożyce i Masłowicze na Litwie, Wędziagoły, Romaj i Józefów w pow. kowieńskim, Furmaniszki w pow. trockim, Romań i Mazuryszki k/ Wilna, Pirogów, Uherce, w woj. wołyńskim, Babczyńce na Podolu. Rodzina ta wydała wielu wojskowych. Z nich, najsławniejszy: Józef Chłopicki (1771-1854), generał dywizji wojsk polskich, uczestnik kampanii napoleońskich, dyktator w powstaniu listopadowym. 

Chłapowski

Chłapowski h. Dryja (in. Drya, Mutyna), rodzina wielkopolska, wzięli nazwisko od wsi Chłapowo w dawnym pow. pyzdrskim, gdzie dziedziczyli już w 1352. W Wielkopolsce posiadali w XIX wieku następujące majątki: Turwia, Babin, Szołdry, Kopaszewo, Bonikowo i Karczewo w pow. kościańskim; Brodnica, Goździechowo i Sowiniec w pow. śremskim; Sośnica w pow. krotoszyńskim; Magnuszewice w pow. pleszewskim, oraz Bącz w pow. gnieźnieńskim. W Król. Polskim posiadali dobra Jaroszewice i Myśliwczów. 
Chłapowscy posiadali francuski tytuł baronowski nadany przez cesarza Napoleona 15 VIII 1809. Z nich: 1 kasztelan 1760 — 1780.