Płocki

Płocki h. Prawdzic, gałąź rodziny Szczawińskich herbu Prawdzic, osiedlona w woj. krakowskim, od dóbr Płoki wzięła nazwisko Płocki (Urus.).

Podoski

Podoski h. Junosza (odm.), błędnie Podowski, stara rodzina mazo- wiecka, jedna z głównych gałęzi rodu Junoszów. Jej gniazdem jest wieś parafialna Podosie w północnym Mazowszu, w dawnym powiecie przasnyskim, od której w XV wieku wzięła nazwisko. Obecnie są to Nowy i Stary Podoś koło Makowa Mazowieckiego, w parafii Płoniawy. Dersław, dziedzic dóbr Podosie, i Piotr są notowani w aktach łomżyńskich w latach 1421-1426 r. W XVI stuleciu niektórzy z nich przesiedlili się w inne strony kraju, głównie do Małopolski. Z licznych linii tej rodziny, najwięcej zyskała na znaczeniu i majątkach linia pochodząca od Andrzeja, kasztelana słońskiego. Przedstawiciele tej linii często tytułowali się hrabiami na Podosiu in. Podosiach, jednak tytuł ten nie został im urzędowo przyznany. Z początkiem XIX stulecia rodzina znacznie podupadła, głównie przez przejście jej majątków po kądzieli w inne domy (Urus.). Zostali wylegity- mowani ze szlachectwa w Królestwie Polskim w latach 1836-1862. Niektórzy używali herbu Junosza z odmianą, niektóre linie miały przydomki – Grammatyka i Kalm (Żern.). Z nich: 1 arcybiskup prymas, 3 wojewodów i 7 kasztelanów 1440 — 1796.
Odmiana herbu — w koronie nad hełmem pół męża, trzymającego w ręku ptaka z rozpostartymi do lotu skrzydłami.
Genealogia
(osób: 132)

 abp Gabriel Jan Podoski

(1719-1777)

• ALEKSANDRA Alina Podoska (ok. 1820-25 III 1846), c. Michała i NI. Lewald-Jezierskiej; m. (ok. 1840) Aleksander Konstanty Julian ks. Giedrojć (1 V 1805-16 IV 1844), s. Romualda i Karoliny Anny Borzymowskiej, nadzwyczajny radca stanu Królestwa Polskiego 1841, wicereferendarz 2 klasy kancelarii Sekretariatu Stanu Królestwa Polskiego, szambelan cesarza rosyjskiego; kawaler rosyjskiego Orderu Św. Stanisława 4 klasy; według innych źródeł ur. 5 VIII 1805, zm. Warszawa (Bork.); dzieci: Romuald ks. Giedrojć (1842-1899).

• MIKOŁAJ Jan Podoski (1676-1762), s. Andrzeja i 2ż. Ewy Szydłowskiej, wojewoda płocki; dziedzic dóbr Rusinowo k/ Rypina (PSB t. 17 s. 283; MK Rypin); 1ż. (ok. 1704) Marianna Rokitnicka vel Rokietnicka h. Prawdzic (ok. 1683-1731/37), c. Jana Stanisława, chorążego dobrzyńskiego, starosty dobrzyńskiego i rypińskiego, i Teofili vel Bogumiły Dąmbskiej z Lubrańca h. Godziemba; 1v. wdowa po Dionizym Ossolińskim, stolniku nurskim; dzieci: Teofila, Wiktoria, Urszula, Ewa, Katarzyna, Salomea, Józef, Tymoteusz, Gabriel, Franciszek, Michał, Ignacy, Jan; 2ż. (1737) Teofila Wapowska h. Nieczuja (ok. 1680-1742), c. Konstantego, stolnika koronnego i NN.; 1v. wdowa po Hrehorym Kopciu, generale wojsk litewskich, 2v. Mikołaju Rosnowskim, chorążym przemyskim, i 3v. Franciszku Załuskim, woj. płockim; utonęła ona w czasie przeprawy przez Wisłę w końcu 1742 r.; w jej to domu, zapewne więc i w domu Podoskiego, wychowywał się we wczesnym dzieciństwie chrześniak Teofili i jej trzeciego męża, oddany tam na jakiś czas przez rodziców Ignacy Krasicki.

Źródła: Bork. Sp. 325; Kos. t.1; Nies.; Urus. t.14/151-156; Żern. t.2/215; Wikipedia; 1.

Pogorzelski

Pogorzelski h. Krzywda, na Mazowszu i Podlasiu, zapewne gałąź rodziny Beydo, jednego pochodzenia z Rzewuskimi. Wzięli nazwisko od wsi Pogorzel in. Pogorzele w ziemi nurskiej. Obecnie wieś Pogorzel znajduje się w pow. Sokołów Podlaski, parafii Skibniew. Już Paprocki w 1584 r. nazywa ich domem starodawnym. W 1528 r. wystawili na przegląd wojskowy do Drohiczyna poczet trzech konnych żołnierzy z pachołkami, zaś w 1580 r. z dóbr dziedzicznych Pogorzel pod Skibniewem – zapisanych jako „Pohoreł” – w imieniu swoim i innych tzw. cześników odprowadzał podatek niejaki Jan Pogorzelski przydomku Dzieciak (Jabł.). Jedna gałąź Pogorzelskich osiedliła się na Litwie. Niektórzy od swego dziedzictwa wsi Chmielowo nazywali się Chmielewskimi (Akta Łomżyńskie, Nurskie i Wąsoskie). Pogorzelscy byli posłami na sejm i elektorami królewskimi 1632, 1648, 1669, 1674 r. z ziemi nurskiej, 1632, 1648, 1697, 1733 r. z woj. podlaskiego. Zostali wylegitymowani ze szlachectwa w Królestwie Polskim i Cesarstwie Rosyjskim w latach 1836-1861. 
Genealogia 
(osób: 106)

• JULIANNA vel Julia Cecylia Pogorzelska h. Krzywda (22 XI 1828-po 1854), c. Władysława i Anny Rybińskiej; ur. Pyzdry; m. (1854 Warszawa) Józef Antoni Czosnowski h. Pierzchała (1821-1876), s. Walentego i Katarzyny Szyprowskiej (Szypowskiej?) (Kur. Warsz.; MK Warszawa: św. Andrzej); ślub w parafii św. Krzyża (MK Warszawa: św. Krzyż); dzieci: Władysława Blandyna (ur. 2 VI 1855 Warszawa), Anna Józefa (ok. 1860-po 1886), wyszła za Bolesława Plichtę – Czosnowskie.

• TOMASZ Pogorzelski h. Krzywda (27 XII 1796-4 VIII 1862), s. Krzysztofa i Marianny Słomkowskiej, urzędnik w mennicy warszawskiej; wylegitymowany ze szlachectwa w Królestwie Polskim 1839 r. z herbem Krzywda (Urus.; Sp. Szl.); ur. Warszawa, zm. tamże, lat 65 (MK Warszawa: św. Aleksander); ż. (23 I 1820 Warszawa) Tekla Stachurska (ok. 1800-po 1820), c. Jana i Magdaleny Pałuckiej; ślub w parafii św. Andrzeja (MK Warszawa: św. Andrzej, Cyrkuł VII).

Źródła: Bon.; Jabł.; Nejm.; Nies.; Pap.; SGKP t.8/505; Szl. Król.; Urus. t.14/164-167.

Pogorzelski h. Wczele, w Wielkopolsce; z nich 2 kasztelanów 1638 — 1660.

Źródła: A.A. Kosiński, Przewodnik heraldyczny, T.1.

Poletyło

Poletyło h. Trzywdar, vel Poletyłło, rodzina podlaska, przeważnie zagrodowa szlachta, której gniazdem jest wieś Poletyły k/ Brańska w ziemi bielskiej.

Popławski

Popławski h. Drzewica, vel Drzewica-Popławski, rodzina małopolska, wywodząca się ze wsi Popławy in. Popławy Olszowiec w pow. opoczyńskim, gminie Janków, parafii Sławno. 

Potulicki

Potulicki h. Grzymała, rodzina wielkopolska, jedna z głównych gałęzi rodu Grzymałów, przyjęła nazwisko od majątku Potulice w północnych Kujawach, pisała się też z Chodzieża, Więcborgu i Złotowa. Jedna gałąź otrzymała tytuł hrabiowski polski w 1757, oraz pruski z dodatkiem herbowym 28 VIII 1780, potwierdzenie tegoż w Rosji 5 VI 1852. Z niej: 4 wojewodów i 5 kasztelanów 1500 — 1734. — Hilary, starosta borzechowski z synem Michałem, otrzymali w 1757 tytuł hrabiowski od króla Augusta III. Michał dziedzic dóbr Sempelborga i innych, otrzymał tytuł hrabiowski (Altgraf) pruski w 1780, ten tytuł został przyznany w Królestwie Polskim w 1852 Kasprowi dziedzicowi dóbr Obory.
Genealogia
(osób: 115)

• ELŻBIETA Konstancja Ewa hr. Potulicka (20 VII 1859-1948), c. Kazimierza i Marii hr. Zamoyskiej, przewodnicząca stowarzyszenia „Dzieciątka Jezus" we Lwowie; właścicielka dóbr Oleszyce, Dachnów i Futory w pow. cieszanowskim; ur. Berlin, zm. Kraków; m. (30 VI 1881 Warszawa) Władysław Leon ks. Sapieha h. Lis (30 V 1853-29 IV 1920), s. Adama Stanisława i Jadwigi Klementyny Sanguszko h. Pogoń lit., członek austriackiej Rady Państwa, poseł na sejm galicyjski 1883-1889, członek komitetu galicyjskiego Towarzystwa gospodarskiego, prezes rady powiatowej cieszanowskiej; dziedzic dóbr Krasiczyn i Oleszyce, właściciel wsi Łętownia w pow. przemyskim; ur. Krasiczyn, zm. Lwów; dzieci: Kazimierz, Leon, Józef, Aleksander, Adam, Władysław, Andrzej, Stanisław, Anna, Teresa – ks. Sapiehowie.

• JÓZEF Kazimierz hr. Potulicki (27 IV 1828-14 III 1870), s. Kacpra i Teresy Mielżyńskiej, ziemianin, działacz gospodarczy, kulturalny i polityczny, poseł do parlamentu w Berlinie; ż. (23 X 1849) Ofelia hr. Skórzewska (1 XI 1828-1900), c. Heliodora Jana i Emilii Grabowskiej; dzieci: Zygmunt, Stanisław, Antoni, Mieczysław, Karol, Zdzisław, Jadwiga.

Źródła: Bork. Rocz. t.1/331-333, t.2/269-271; Bork. Gen. 502-507; Dw. Teki; Kos. t.1/496-498; Urus. t.14/306-310.

Prądzyński

Prądzyński h. Grzymała vel Prądzeński, Prądeński, Prądziński, Pron- dziński, Prondzyński, gałąź wielkopolskich Grzymalitów, wiele znacząca już w czasach Paprockiego. Pisali się z Prądzynia in. Prądzenia, wsi obecnie nieznanej. Być może nazwę tę nosiło wcześniej Prądno, poło- żone w pow. średzkim, parafii Pobiedziska. Akta poznańskie notują tam Prądzyńskich vel Prandzińskich, Prandzeńskich „de Prandno” już 1422 r. (AGZ Poznań). 
Prądzyńscy przydomku Depka, podobno również Grzymalici, licznie zamieszkiwali we wsi szlacheckiej Prądzona in. Prondzona w pow. człuchowskim, parafii Borzyszkowy, obok Prądzyńskich innych herbów, uszlachconych przez króla Jana III Sobieskiego za udział w Wyprawie pod Wiedeń. W 1868 r. wieś ta liczyła ogółem 433 mieszkańców. Prądzyńscy herbu Grzymała zostali wylegitymowani ze szlachectwa w Królestwie Polskim w latach 1836-1861. Z nich: 1 kasztelan — 1577.
Genealogia 
(osób: 76)

gen. Ignacy Prądzyński

(1792-1850)

• IGNACY Prądzyński (1792-1850), s. Stanisława i Marcjanny Bronikowskiej, generał dywizji wojsk polskich, uczestnik kampanii napoleońskich i powstania listopadowego 1830/31; generalny kwatermistrz i szef sztabu 1831, po upadku powstania, na emigracji, gdzie był jednym z założycieli Narodowego Tow. Patriotycznego; ur. w Sannikach w woj. poznańskim; ż. Emilia Rutkowska h. Pobóg (ur. ok. 1800), c. Szymona i Marianny Mierosławskiej h. Rogala; dzieci: Helena, Sylwia.

• KAMILA Prądzyńska (ok. 1834-po 1860), c. Wojciecha i Karoliny Statkiewicz; ur. Zgłowiączka (Nejm.); m. (24 I 1858 Warta) Karol Henryk Ernest Sznajder (ok. 1830-po 1860), s. Karola i Zuzanny Netke, woźny w sądzie w Warcie; ślub w parafii Warta (MK Warta).

Źródła: Bork. Sp. 334; Dw. Teki; Kos. t.1; Pap.; Nies.; SGKP t.9/28, 29; Żern. t.2/232; Żych. t.3/217-221; Wikipedia: 1.

Prozor

Prozor h. własnego, na Litwie. Mają pochodzić od książęcej rodziny Prozorowskich w Rosji, szczepu Ruryka, stąd w herbie swoim, na tarczy kładli mitrę książęcą.

Prusinowski

Prusinowski h. Topór, rodzina małopolska, pisała się z Prusinowic. Ich gniazdem są Prusinowice w Krakowskiem, jednak później założyli inne wsie tej nazwy, m. in. w powiecie opatowskim. Według Herbarza Uruskiego jedna gałąź osiedliła się około 1400 roku na Mazowszu i założyła w ziemi zakroczymskiej wieś Prusinowice, nazwaną tak od rodzinnej wsi małopolskiej. Dziedzice części tej wsi Jan i Jakub, nabywszy w 1403 r. od ks. mazowieckiego Janusza 40 włók gruntu we wsi Kleczkowo, założyli osadę Żyznów, a ich potomkowie od tych wsi wzięli nazwiska Żyznowski i Kleczkowski. Prusinowscy z ziemi zakroczymskiej zeszli na szlachtę zagrodową, linia zaś krakowska, nabywszy majątki na Wołyniu i Rusi Czerwonej w XVII stuleciu, należała do zamożniejszych obywateli tych ziem. Jedna linia osiedliła się w Poznańskiem. Zostali wylegitymowani ze szlachectwa w Królestwie Polskim w latach 1836-1861. Z nich: 1 wojewoda i 2 kasztelanów 1616 — 1700.
Bardzo prawdopodobne, że są różne rodziny Prusinowskich h. Topór. Prusinowscy tego herbu wyszli też ze wsi Prusinowo w pow. pyzdrskim i chyba ze wsi Prusinowice w pow. szadkowskim. W 1479 r. ksiądz Piotr Rogacki, proboszcz koźmiński, udowodnił szlachectwo świadkami, Janem Prusinowskim, Janem Mieniszewskim, po ojcu z herbu Topór i Świętomirem de Strzedzewo i Świemą (de) Zdbyki, po matce z herbu Wczele (AGZ Pyzdry). Prusinowscy z Wielkopolski należą jednak chyba do rodu Pałuków i są pewnie jednego pochodzenia z Dzierzbickimi, Jarnowskimi, Trąmpczyńskimi i Złotkowskimi. Znane są też rodziny Prusinowskich h. Pobóg i Sas.
Genealogia
(osób: 65)

• ELŻBIETA Prusinowska (ok. 1600-po 1648), c. Aleksandra i Marianny Kalinowskiej; 1m. Andrzej Boguski (ok. 1600-p. 1643); 2m. (1643) Mikołaj ks. Sapieha h. Lis (ok. 1581-14 III 1644), s. Mikołaja i 2ż. Hanny Wiśniowieckiej h. Korybut, kasztelan wileński; dworzanin hospodarski 1616, chorąży wielki litewski 1627, wojewoda miński 1638, brzeski 1638, kasztelan wileński 1642; właściciel majątku Kodeń n/ Bugiem; zm. Lublin; 1v. żonaty (1616) z Jadwigą Anną Woyna (zm. 1642), c. Macieja i Elżbiety Gosłowskiej.

• TADEUSZ Prusinowski (1799-po 1829), s. Pawła i Katarzyny Boruckiej, podporucznik wojsk polskich; wstąpił w 1825 r. do 3 pułku strzelców konnych i został podporucznikiem 1829; ur. Łekno w Poznańskiem (Urus.; Ks. Wojskowe).

Źródła: Dw. Teki; Kos. t.1; Nies.; Urus. t.14/368-370; Żych.

Pruski

Pruski h. Leliwa, rodzina pruska, której właściwe nazwisko wedle Uruskiego to Preuss. Spolonizowani Preussowie, jedni nazwali się Pruszakami, inni Pruskimi.