Kulwieć

Kulwieć h. własnego (in. Hipocentaurus, Ginwił i Łabędź) vel Kulwiec, rodzina bojarów litewskich, w powiecie oszmiańskim. Właściwym ich herbem jest Łabędź, ale wskutek mylnej tradycji o wspólności rodu z Ginwiłami i Giedrojciami, połączyli na tarczy herby tych dwóch rodzin ze swoim Łabędziem. Według dawnych heraldyków, mieli wywodzić się od Bubejty, księcia Gedroickiego w 1399, syna Ginwiłła, od którego mieli też brać przydomek Ginwił. W drugiej połowie XVI stulecia zarzucili tytuł książęcy. Z nich: Jan Kulwieć, generał major wojsk litewskich 1794.
Genealogia
(osób: 78)
 
• JAN Kulwieć (1 V 1902-IV 1940), s. Wacława i Marii Mszczonowskiej, urzędnik Banku Rolnego w Warszawie, oficer Wojska Polskiego, porucznik rezerwy, uczestnik wojny 1920, więzień Kozielska; absolwent SPRArt. w Grudziądzu, mianowany podporucznikiem 1 I 1929 z przydziałem do 1 dywizjonu pociągów pancernych; odznaczony medalami 1918-1921 i 10-lecia; ur. Warszawa, zamordowany przez rosyjskie NKWD w Katyniu (Katyń. Księga cmentarna, cz. 2). 

• TEODOZJA Kulwieć (ok. 1885-po 1908), c. Ksawerego i Józefy Żabińskiej; zamieszkała w Warszawie; m. (1908 Warszawa) Franciszek Górski (ok. 1880-po 1908), s. Michała i Katarzyny NN.; ślub w parafii Nawiedzenia NMP (MK Warszawa: Nawiedzenie NMP); dzieci: Eugeniusz Antoni Górski (ur. 1908 Warszawa). 

Źródła: Bon. t.13/160-161; Bork. Rocz. t.1/503-504, t.2/538-539; Kos. t.1.

Baliński

Baliński h. Jastrzębiec, w Małopolsce i na Litwie; z nich 1 kasztelan 1486.
 
Źródło: Kos. t.1.

Baliński h. Ogończyk, na Kujawach; z nich 1 kasztelan 1500—1600.
 
Źródło: Kos. t.1.

Baliński h. Przosna (in. Przośna), rodzina senatorska w Prusach i ziemi dobrzyńskiej, pisali się z Balina. Są jednego pochodzenia z Wilżeńskimi. 

Gniazdem rodu jest Balin w pow. rypińskim (Rypin). Niektóre linie osiedliły się w Wielkopolsce, Prusach Zachodnich i na Litwie. 

Byli m. in. właścicielami dóbr Jaszuny, Regionów i Sienieżyce w powiecie nowogrodzkim. Z nich: jeden wojewoda i dwóch kasztelanów w latach 1490 — 1590.

Genealogia
(osób: 25)

• ANTONI Józef Baliński z Balina h. Przosna (1822-po 1850), s. Wincentego i Katarzyny Garlickiej, ziemianin, właściciel dóbr Promnik; ur. Galów, par. Szaniec, obecnie woj. świętokrzyskie (MK Szaniec); ż. (30 XII 1848 Minoga) Helena Kajetana Ślaska h. Grzymała (1827-po 1850), c. Adama, właściciela Rzeplina i Józefy Anny Dobieckiej h. Osoria; ur. Łopuszno; ślub w par. Minoga, obecnie woj. małopolskie (MK Minoga); dzieci: Edward.

• MAGDALENA Balińska h. Przosna (ok. 1520-po 1544), c. Andrzeja i NN. (Bon.); m. (1544) Mikołaj Swarocki (ok. 1510-po 1544).

Źródła: Bon. t. 1/89-90; Bon. t. 17/67 (tom Uzupełnień); Dw. Teki; Kos. t. 1/8; Nies.; Urus. t. 1/78.

Baranowski

Baranowski h. Grzymała, vel Domarat-Baranowski, rodzina małopolska, jednego pochodzenia z Kobylańskimi. 

Radziwiłł

Radziwiłł h. Trąby odmienne, stara magnacka rodzina litewska, pochodząca od rodu Ościków vel Ościkowiczów. Nazwisko wzięli od Radziwiłła, syna Ościka, który był w 1453 r. kandydatem do litewskiej korony wielkoksiążęcej. Początkowo pisali się książętami na Goniądzu i Medelach, do ok. 1550. Tytuł książęcy Świętego Cesarstwa Rzymskiego (S.I.R.) został nadany Radziwiłłom z odmianą w herbie, przez cesarza austriackiego Maksymiliana 25 II 1515 (wygasł 1541), wznowiony 10 XII 1547, potwierdzony na Litwie 1518 i 14 I 1549, w Polsce 1 VII i 11 VIII 1569, w Austrii 1784 i 1882, w Królestwie Polskim 1824 i w Rosji 1845, 1867 i 1899. Godność „Durchlaucht” (Altesse Sérénissime) uzyskali od Prus w 1859 i 16 XII 1861 (tylko dla linii z Nieświeża i Ołyki) oraz od Austrii 20 VII 1905 (tylko dla wygasłej w 1938 gałęzi galicyjskiej). Najstarszemu z linii na Szydłowcu i Połoneczce przysługiwał tytuł hrabiego na Szydłowcu, związany z posiadaniem tych dóbr, podniesionych w 1553 do godności hrabstwa przez cesarza Karola V. Tytuł ten wygasł wraz z ich utratą. Ordynatowi na Przygodzicach przysługiwał od 1840 tytuł hrabiego, związany z posiadaniem tych dóbr. Tytuł ten również wygasł wraz z utratą tychże dóbr. Z tej familii: 3 biskupów, z których 1 kardynał, 30 wojewodów, 6 hetmanów i 17 ministrów 1480 — 1831. Do Radziwiłłów należały m.in. Birże w pow. upickim, ośrodek dużych dóbr (tzw. księstwa), Czarniawczyce (Czarnawczyce) w pow. brzeskim, Dolatycze w pow. nowogródzkim, Hanna (Anna) n/ Bugiem w pow. brzeskim. Dewiza rodowa: „Bóg nam radzi”.
Genealogia
(osób: 406) 

• KAROL Stanisław ks. Radziwiłł „Panie Kochanku” h. Trąby (27 II 1734-22 XI 1790), s. Michała Kazimierza i 1ż. Urszuli Franciszki Wiśniowieckiej, ordynat na Nieświeżu, Ołyce, właściciel dóbr Birże, Dubinki, Słuck i Kopyła, podczaszy litewski 1752, miecznik litewski 1752, starosta lwowski 1755-1762, wojewoda wileński 1762-1764, 1768-1790; marszałek konfederacji radomskiej 1767 i barskiej 1768-1772; odznaczony Orderem Orła Białego 3 VIII 1757 w Warszawie i Orderem Świętego Huberta; ur. Nieśwież, zm. Biała; 1ż. (23 X 1753 Mościska) Maria Karolina ks. Lubomirska (ok. 1730-10 I 1795), c. Jana i Urszuli Branickiej; zm. Tarnów; 2ż. (8 IV 1764) Teresa Karolina Rzewuska (1749-3 V 1787), c. Wacława i Anny Lubomirskiej; 2v. żona NI. Chobrzyńskiego.

• MARCELINA ks. Radziwiłł h. Trąby (18 V 1817-5 VI 1894), c. Michała i Emilii Worcell, pianistka amatorka, uczennica Fryderyka Chopina; ur. Podłużne na Polesiu, zm. Kraków, poch. tamże 8 VI 1894; m. (22 VIII 1886 Wiedeń) Aleksander Roman (Romuald) ks. Czartoryski h. Pogoń lit. (7 II 1811-9 VII 1886); zm. Wola Justowska.

Źródła: Bork. Rocz. t. 1/130-137, t. 2/39-48; Bork. Gen. 75-91; Kos. t. 1/523-552, t. 2/463-466, t. 3/423-428, t. 4/388-393, t. 5/331-341.

Mirski

Mirski h. Białynia odm., według Herbarza Uruskiego, książęta, potom- kowie Ruryka, wspólnego pochodzenia z książętami Czetwertyńskimi. Mieli pochodzić bezpośrednio od Izasława Jarosławowicza, wnuka św. Włodzimierza, wielkiego księcia kijowskiego. A jego z kolei wnuk Światopełk, miał zostawić kilku synów, którzy przybrali nazwiska od dóbr ziemskich, jako to Czetwertyńscy, Mirscy i inni, używając imienia przodka swego Światopełka jako przydomku. Jedna linia uzyskała zatwierdzenie tytułu książęcego w Królestwie Polskim 1821 i w Cesarstwie Rosyjskim.
Nowsze badania nie potwierdzają teorii o książęcym pochodzeniu rodu. W rzeczywistości Mirscy wywodzą się z Korony, a na Litwie pojawili się dopiero w XVI wieku.
Odmiana herbu – w polu błękitnym podkowa srebrna barkiem na dół, w jej środku strzała żelezcem w górę, przeszywająca pół księżyc; nad tarczą mitra książęca. Linia książęca, któ-ra uzyskała zatwierdzenie tytułu w Rosji używała herbu złożonego z tarczy przedzielonej w poprzek na dwa pola; w polu górnym czerwonym herb św. Jerzy in. Pogoń ruska, w polu dolnym błękitnym, herb powyższy – Białynia odmienna..
Genealogia
(osób: 114)

• ALINA Światopełk-Mirska (1826-po 1860), c. Tomasza i Konstancji Wołosowskiej; m. August Franciszek Antoni Klott von Heidenfeld h. wł. (1813-1876), s. Augustyna i 1ż. Teresy Rudominianki, zapewne właściciel dóbr Miory na Białorusi; dzieci: Adela (1855-1933), Jan, Ignacy (ok. 1860-1885), Maria – Klottowie.

• KAZIMIERZ Światopełk-Mirski (3 VII 1891-8 VII 1941), s. Czesława i Marii Antoniny Fraget, ziemianin, działacz polityczny i społeczny, poseł na sejm RP; ur. Woroniec k/ Białej Podlaskiej, zm. KL Auschwitz-Birkenau (PSB t. 21 s. 350); ż. (3 VI 1924 Warszawa) Izabela hr. Potulicka h. Grzymała (1899-1980), c. Mieczysława i Krystyny Hutten-Czapskiej h. Leliwa; dzieci: Krzysztof, Michał.

Źródła: Bork. Rocz. t.2/26-31; Kos. t.1; Nies.; Urus.; J. Wolff, Kniaziowie litewsko-ruscy od końca XIV wieku.

Miecznikowski

Miecznikowski h. Pobóg, na Mazowszu, w ziemi płockiej. Jedna rodzina z Miecznikowskimi herbu Podkowa. Pochodzą ze wsi Miecznikowo w parafii Janowiec Kościelny, dawniej powiat Mława, obecnie Nidzica, województwo warmińsko-mazurskie.

Mieliński

Mieliński h. Wczele vel Mieleński, Miliński, rodzina wielkopolska, niegdyś pisząca się z Mielna. Wyszli ze wsi Mielno w powiecie gnieźnieńskim, gdzie są obecni już w pierwszej połowie XV stulecia. 
W XVI i XVII w. byli właścicielami wsi Mielno, Nowoski (Nowoszki), Popówko, Kobelice, Modliszewo Wielkie, Łabiszyn, Łabiszynko, Ciołkowo, Zwolanowo, Wola, Skwiroszewo (Skwieroszewo) w pow. gnieźnieńskim. Jedna gałąź, używająca tego nazwiska w wariancie Miliński, przeniosła się na Ruś Czerwoną. Z nich trzech senatorów: 2 kasztelanów i 1 biskup 1540 — 1607.
Genealogia
(osób: 65)

• BARBARA Mielińska (ok. 1560-po 1582), c. Mikołaja i Magdaleny Iwieńskiej; m. (p. 1582) Wojciech Zbyszewski (ok. 1560-po 1582), s. Jana i NN.

• KAZIMIERZ Józef Miliński (22 V 1875-3 I 1928), s. Józefa i Ludwiki Jankowskiej; ur. Helenków, powiat Brzeżany, zm. Wiktorówka w tymże powiecie (Bork.; PSB t. 36 s. 428); ż. (p. 1909) Stefania Maria Ludwika Sękowska h. Prawdzic (28 IX 1887-14 IV 1962), c. Stefana z Wojsławia i Karoliny Magdaleny Oppeln-Szlachtowskiej; ur. Wojsław (Woysław), zm. Sobiejuchy k/ Żnina w pow. bydgoskim; dzieci: Ludwika, Andrzej, Teresa.
 
Źródła: Bork. Rocz. t.2/569; Dw. Teki; Kos. t.1; Urus. t.11; Żych. t.1/198.

Mielżyński

Mielżyński h. Nowina (in. Złotogoleńczyk), rodzina wielkopolska, której gniazdem jest miasteczko Mielżyn w dawnym powiecie gnieźnieńskim. Pierwsza spotykana w aktach osoba to Jan z Mielżyna, wymieniany w latach 1390-1396. Mielżyńscy posiadali tytuł hrabiowski pruski, który został zatwierdzony w 1798 roku Maciejowi, podkomorzemu wschowskiemu, a w 1817 – Stanisławowi, synowi Maksymiliana, Józefowi i Mikołajowi (Kos.). Z nich: siedmiu senatorów, w tym 1 wojewoda i 6 kasztelanów 1617 — 1796.
Genealogia
(osób: 95)

Maciej hr. Mielżyński 

(1799-1870)

• MARIA hr. Mielżyńska (7 I 1852-1937), c. Leona i Felicji Potockiej; m. (21 IX 1869 Dominowo) Stanisław Jan Eustachy hr. Poniński z Wrześni h. Łodzia (1846-1924), właściciel dóbr Dominowo w pow. średzkim (Bork.); dzieci: Felicja (ur. ok. 1870), Edward (1870-1886), Feliks (1871-1914), Helena (1872-1952) – hr. Ponińscy.

• STANISŁAW Kostka hr. Mielżyński (1840-1891), s. Aleksandra i Katarzyny Potulickiej; ż. (6 VI 1868 Drezno) Aniela Amalia bar. von Rönne h. wł. (2 VIII 1832-1911), c. Feliksa i 2ż. Franciszki Marii hr. Załuskiej h. Junosza; ostatnia z linii na Renowie k/ Telsz na Żmudzi; dobra te odziedziczył jej syn Feliks hr. Mielżyński; ur. Gorzdy; dzieci: Feliks, Anna, Aleksander.

Źródła: Bork. Rocz. t.1/I 284-287, t.2/213-216; Bork. Gen. 402-407; Dw. Teki; Kos. t.1/451-454, t.2/374-376, t.3/250; Nies.; Urus.; Żych. t.1/197-205; Region Wielkopolska online.

Mier

Mier h. własnego, właściwie Myhr, rodzina szwedzka, z której Torsten Myhr otrzymał nobilitację w Szwecji 16 X 1680. W Polsce nazywani Mier, otrzymali indygenat 28 X 1726, i osiedlili się w woj. bełskim, gdzie byli

Mierzejewski

Mierzejewski  h. Lubicz, vel Mierzejowski, na Mazowszu, w ziemi różańskiej. Jak pisze Uruski: „mieli przydomek Repka i jeszcze w XVI stuleciu pisali się Repka z Mierzejowa”. Są jednego pochodzenia ze Stroniewskimi.