Wodziński

Wodziński h. Jastrzębiec, vel Wodzyński, na Mazowszu, Kujawach i w Sieradzkiem, pisali się z Wodzina. Nazwisko wzięli niewątpliwie od wsi Wodzyń i Wodzynek w powiecie łódzkim, gminie Żeromin, parafii Srock, gdzie w XVI wieku siedziała wyłącznie częściowa szlachta (SGKP).

Włostowski

Włostowski h. Ciołek, rodzina wielkopolska, wzięła nazwisko od wsi Małe Włostowo w pow. kościańskim, gdzie dziedziczyła już ok. 1400 (AGZ Kościan, Poznań). Według Borkowskiego mieli pochodzić z Włoszczowa

Witwicki

Witwicki h. Sas, rodzina drobnoszlachecka, licznie rozrodzona na Rusi Czerwonej, w ziemi przemyskiej, ale też rozproszona po całej Rzeczypospolitej, m. in. w Małopolsce i Wielkopolsce. Ich wsią gniazdową jest Witwica k/ Bolechowa w powiecie doliniańskim (SGKP). Używali następujących przydomków: Buzdewicz, Demkowicz, Didowicz, Baranowicz, Floka, Harmaga, Hatastowicz, Iwanczyniec, Iwachnowicz, Koszczyniec (Koszyniec), Kockowicz, Lichacki, Lejbiniec, Ławrowicz, Menteszewicz, Mirowicz, Pilik, Płytka, Popowic, Prokopowicz, Sieczka, Turyła, Waśkiewicz, Waśkowicz, Wasylkowicz. Zostali wylegitymowani ze szlachectwa w Królestwie Polskim ok. 1840 r. Z nich: 1 biskup 1678 — 1697. 

Włodek

Włodek h. Prawdzic, na Rusi Czerwonej, pisali się z Hermanowa. 
W latach 1460-1504 byli właścicielami m. in. miejscowości Izdebnik w powiecie wadowickim, która była siedzibą parafii. Z nich: 1 wojewoda 1593 — 1615. – Stanisław (zm. 1617), wojewoda bełski 1593-1615. Zostali wylegitymowani ze szlachectwa w Królestwie Polskim ok. 1840 r.

Witowski

Witowski h. Rola, vel Witoski, rodzina z ziemi łęczyckiej, wymieniona w Herbarzu Paprockiego w 1584 r. Wyszli zapewne ze wsi Witowice Wielkie w powiecie radziejowskim.

Wilkoński

Wilkoński h. Odrowąż, rodzina wielkopolska, wywodząca się ze wsi Wilkonice Wielkie i Małe w dawnym pow. kościańskim, oraz Wilkoniczki k/ Kcyni w pow. krobskim. W 1393 r. Wilkonice były własnością Stanisława Wilkońskiego, a w 1427 r. Dersława Wilkońskiego. Następne pokolenia osiedlały się również w innych powiatach Wielkopolski. Z nich 1 kasztelan w latach 1737 — 1765. — Franciszek (zm. 1765), kasztelan krzywiński od 1737. Byli właścicielami m. in. dóbr Wapno, Stołężyn, Wilkonice, Grabonóg i Krajewice w Poznańskiem.

Wilczewski

Wilczewski h. własnego (in. Trzy radła) vel Radlicz-Wilczewski, w Prusach Zachodnich i na Mazowszu. Wyszli ze wsi Wilczewo w Prusach Książęcych, w powiecie sztumskim. Niektórzy z nich używali przydomku Tallen. Licznie rozrodzeni, rozsiedlili się po różnych województwach. Z nich: 2 kasztelanów 1726 — 1779. – Hektor, sędzia ziemski malborski 1650. Jan, pisarz ziemski malborski, podstarości i sędzia brański 1700. Ludwik, sędzia malborski 1700. Jan, szambelan na dworze króla Stanisława Augusta. Franciszek, starosta i podkomorzy wiski 1757. Józef, kasztelan podlaski 1771-1779.

Wierzejski

Wierzejski h. Jelita, nazwisko ich dawniej pisano Wierzeyski, Wyrzejski, Wyrzeyski, podobno również Wyrzyski, i do końca nie wiadomo, czy wszyscy oni stanowią jedną rodzinę. Według dawnych herbarzy, są przydomku Pieniążek i mają pochodzić od Pieniążków z bliżej nieznanej wsi Wyrzysk w woj. kujawskim. Znana jest za to wieś  Wierzeje in. Wierzeja w dawnym pow. poznańskim, którą w 1793 r. posiadał Wawrzyniec Stanęcki (SGKP). W 1444 r. jej właściciel Sędziwój de Grzebienicko (Grzebieniska), sądząc po imieniu należący do rodu Nałęczów, sprzedaje połowę wsi Tomaszowi de Czijesle (Cieśle?). Jego to może synami są Maciej i Stanisław de Wierzeje Wierzeyscy, właściciele ½ tej wsi w 1494 r. (AGZ Poznań). Czy ci W. należą do rodu Jelitczyków, nie wiadomo.
Herbem Jelita legitymowali się również Wierzejscy, pochodzący z dóbr Wierzejki w parafii Trzebieszów, na Podlasiu. Nosili rozmaite przydomki m. in. Pieniążek. Najstarsza o nich informacja ma pochodzić z 1418 r. Tu, zatem, należałoby upatrywać rzeczywistego gniazda tej rodziny. Wierzejscy h. Jelita są notowani w pow. gnieźnieńskim 1618 r. Zostali wylegitymowani ze szlachectwa w Królestwie Polskim ok. 1840 r. Jedna linia, przydomku Piechnik, zamieszkiwała już w XVII wieku w woj. nowogrodzkim i pieczętowała się herbem Jelita z odmianą. Na czym polegała odmiana, nie wiemy. Jej przedstawiciele brali udział w elekcjach 1674, 1697 i 1764 r. (Con.). Na początku XIX w. doszli do dużego znaczenia i zamożności. Z nich: 1 kasztelan 1436.

Wężyk

Wężyk h. Wąż, rodzina sieradzka, pisała się z Woli Wężykowej. 
W ziemi sieradzkiej, dokąd przybyli z Małopolski, pojawiają się w 1386 roku. W końcu XV wieku spadkobiercy Stanisława Wężyka, dziedzica dóbr Osiny, Wola Wężykowa, Grabica itd., podzielili się majątkiem w ten sposób, że Andrzej został właścicielem Osin, dając początek linii Wężyków Osińskich, brat jego Jan, dziedzic na Siedlcach, był protoplastą Wężyków Siedleckich, a kolejny brat Piotr, osiadł na Widawie i Woli Wężykowej i był założycielem rodziny Wężyków Widawskich. Odgałęzieniem rodu Wężyków z Woli Wężykowej byli także Wężykowie Rudzcy vel Ruccy z Wielkiej Rudy. Spośród tych, którzy pozostali przy nazwisku Wężyk, znane są m. in. – tzw. linia prymasowska na Woli Wężykowej, linia na Bełdowie, linia na Karszewie. Z nich: 1 arcybiskup prymas, a zarazem minister, 1 biskup i 3 kasztelanów 1619 — 1831.

Gurowski

Gurowski h. Wczele, ród wielkopolski z Gurowa k/ Gniezna. Była to rodzina drobnoszlachecka, z której dopiero Samuel zaczął się wybijać za protekcją Leszczyńskich i wzbogacił się. Jako sekretarz królewski, roztropny i obrotny, dorobił się fortuny. W 1695 zwolnił z poddaństwa mieszkańców Trzebini i Piotrowic z zamian za czynsz. Jego potomek Rafał wystarał się tytuł hrabiowski (PSB; Dw.). Gurowscy byli właścicielami m. in. dóbr Wyszyna w pow. konińskim w XVIII wieku, gdzie przebudowali tamtejszy zamek. Jedna linia otrzymała w 1787 tytuł hrabiowski pruski, z odmianą w herbie, a inna grandów hiszpańskich. 
Z nich: 1 minister i 4 kasztelanów 1693 — 1796.