Przechadzki

Przechadzki h. Prus III (oraz Prus II) v. Przechacki, Przechocki, rodzina prawdopodobnie mazowiecka, z której jedna gałąź przeniosła się do Wielkopolski, a inna na Litwę. Byli właścicielami m. in. dóbr Witanowo w

Rzeszotarski

Rzeszotarski h. Junosza, czasem błędnie Żeszotarski, rodzina mazowiecka, która nazwisko swoje zapożyczyła od wsi Rzeszotary w woj. płockim, licznie rozrodzona i do XVIII wieku szlachta zagrodowa. Stanowią być może odgałęzienie rodu Rzeszotków herbu Junosza. Jedna gałąź osiedliła się na Rusi Czerwonej. W XVIII w. sprawowali urzędy ziemskie głównie w woj. rawskim. Wylegitymowani ze szlachectwa w Galicji w 1782 i 1783 r., w Król. Polskim 1837, 1843 i 1844. W XVIII i XIX stuleciu w ich posiadaniu były majątki ziemskie Rudne w ziemi dobrzyńskiej, Pilewo, Zakrocz, Krokowo, Bossyry, Monice, Milenko, Ustronie, Skarbkowo w pow. rawskim, Walice, Stolniki, Rzeszotary-Chwały i Rz.-Gortaty w pow. mławskim i in. Z nich: Wojciech, burgrabia bobrownicki 1691. Paweł, burgrabia płocki, elektor 1697 z ziemi dobrzyńskiej. Jan, sędzia pokoju pow. rawskiego 1813, poseł na sejm 1825.
Genealogia
(osób: 84)

• ALFONS Jan Rzeszotarski h. Junosza (1847-1904), s. Aleksandra i Wandy Siegl, metalo-znawca, metalurg; pierwszy polski metalograf; założyciel w 1895 pierwszego w Cesarstwie Rosyjskim laboratorium metalograficznego i wykonawca pierwszych na świecie mikrofotografii struktury żeliwa; badacz struktur metali dla potrzeb hutnictwa; profesor Instytutu Technologicznego w Petersburgu; współpracownik Przeglądu Technicznego; zm. Warszawa, poch. Cm. Powązkowski, kw. 28-IV-15/16 (PSB T. 34, s. 49; L. Bazylow, Polacy w Petersburgu, Wrocław 1984; Cmentarz Powązkowski w Warszawie, praca zbiorowa, Warszawa 1984); ż. (1877 Warszawa) Maria Michalina Iwanowska (1852-1911), c. Romana i Teodozji Magiera-Mireckiej h. Szeliga; była ostatnią przełożoną polskiego gimnazjum żeńskiego w Petersburgu od 1914 (L. Bazylow, Polacy w Petersburgu); ślub w parafii Nawiedzenia NMP (MK Warszawa: Nawiedzenie NMP); dzieci: Maria, Helena, Amelia, Stanisław, Alfons.

• PRUDENCJANNA Rzeszotarska h. Junosza (ok. 1783-1858), c. Jana i Teresy Walickiej; m. (ok. 1800) Jan Kanty Leszczyński h. Belina (ok. 1772-1853), radca powiatowy w Rawie Mazowieckiej 1815; dzieci: Filipina Leszczyńska (ur. ok. 1805).

Źródła: Nies.; Urus. t. 15/370-371.

Fornalski

Fornalski h. własnego (in. Orlica odmienna, albo Pół Orła z odmianą), v. Fornelski, rodzina wywodząca się ze wsi Fornelów k/ Stanisławowa. Na początku XIX stulecia przeniosła się w okolice Kunowa n/ Kamienną. Otrzymali potwierdzenie szlachectwa w sądzie ziemskim radomskim w 1800 i 1822 r. Najstarsza gałąź nabyła około 1889 roku niewielki majątek ziemski Narożniki na granicy parafii Sienno i Bałtów. Obecnie członkowie rodziny zamieszkują Ostrowiec Świętokrzyski oraz Lublin.
Herb — tarcza dwudzielna w słup, w polu prawym czerwonym, orzeł srebrny w koronie złotej, w lewym polu srebrnym złota litera V obramowana czarną obwódką; nad hełmem trzy pióra strusie, labry czerwono-srebrne.
Genealogia
(osób: 79)
 
• EMILIA Eleonora Fornalska (1 XI 1848-po 1875), c. Franciszka i Marianny Czerwińskiej; ur. Kunów; m. (8 XI 1865 Kunów) Antoni Kłosiński h. Lubicz (4 V 1840-2 V 1879), s. Jana i Marianny Strużyckiej; ur. Kunów, zm. tamże; dzieci: Jan (ur. 1868), Robert (ur. 1873), Teodor (ur. 1875), Tadeusz (ur. 1875) – Kłosińscy.

• FRANCISZEK Kacper Fornalski (1806-17 VII 1850), s. Franciszka i Julianny Konaszewskiej, absolwent korpusu kadetów w Kaliszu i szkoły podchorążych piechoty w Warszawie, adiutant gen. P. Szembeka w 2. pułku strzelców, oficer Wojska Polskiego z czasów powstania listopadowego, podporucznik 23. pułku piechoty liniowej; po powstaniu pracował jako geometra i projektant; ur. Pilica, zm. Kunów k/ Ostrowca Św.; ż. (1834) Marianna Czerwińska (ur. 17 X 1811), c. Władysława i Agaty Strąkiewicz; ur. Kunów; dzieci: Marianna, Agata, Helena, Józefa, Eleonora, Ludwika, Kazimierz.

Źródła: Informacje rodziny; Ziemia Kunowska nr 1 i 2/2006, 3/2007; Verbum Nobile 16/2007; 17/2008, s. 76.

Benisz

Benisz h. własnego vel Boenisch, rodzina śląska, zamieszkująca w Głogowie i w dawnym ks. głogowskim. Właściwym jej nazwiskiem było Bieniasz (pochodzące od imienia Benedykt), które zniemczono w XVI wieku na Benesch, Boeniasch, Behnisch, Boenisch i Benisch. Należała do starych i zamożnych rodzin głogowskich i piastowała wysokie stanowiska w rodzinnym mieście i księstwie — radców, burmistrzów, a nawet landratów ziemskich i burgrabiów zamku głogowskiego. Jan Grzegorz i Jan Zygmunt Boenischowie otrzymali od cesarza austriackiego Leopolda I nobilitację 13 XI 1698 za udział w wojnie z Turkami, także w bitwie pod Wiedniem 1683.
W ich ręku pozostawały m.in. dobra Neu Klucken (Nowe Kluki), Wolken (Wulka) i Brosen (Brzoza) w ks. głogowskim i opolskim.

• ANTONI Józef Benisz (ok. 1840-po 1880), s. Melchiora i Marii Rathman, przedsiębiorca, właściciel domów i zakładów fabrycznych w Warszawie, członek cesarskiego ros. Towarzystwa Dobroczynności; ż. Kunegunda Amanda Jung (ok. 1850-po 1880), c. Hermana, właściciela zakładów fabrycznych w Warszawie, i Pauliny Beer; dzieci: Wacław, Eugeniusz, Stanisław, Leopold, Sabina Leokadia, Wanda.
 
Źródła: Kos. t.4/594-598.

Ciemniewski

Ciemniewski h. Prawdzic, rodzina mazowiecka, z Ciemniewa i Ciemniewka w pow. ciechanowskim, parafia Ciemniewo. Pisała się z Radzanowa i jest jednego pochodzenia m.in. z Radzanowskimi, Niszczyckimi i Gołyńskimi herbu Prawdzic.

Bujno

Bujno h. Ślepowron, vel Buyno, stara i licznie rozrodzona rodzina mazowiecka — o czym świadczą akta grodzkie i ziemskie ciechanowskie, łomżyńskie i wiskie już w pierwszych latach XV stulecia. 

Bochwic

Bochwic h. Radwan, v. Bokwic, Bukwic, Buchwic, Buchwitz, Bochowicz, pochodzą z Małopolski, są jednego pochodzenia z Pełkami, Cikowskimi i Brandysami, wspólnie z nimi zamieszkując w księstwie oświęcimskim i na Górnym Śląsku w czasach piastowskich. Jedna nawet z linii Bochwiców jeszcze w XVII stuleciu dziedziczyła w księstwie opawskim. Wielu członków tej rodziy przeniosło się na początku XVI wieku się na Litwę, i tam pod wpływem potężnych Radziwiłłów, zmieniło wyznanie z katolickiego na kalwińskie. — Z nich: Filip, kaznodzieja w Kojdanowie, senior zborów kalwińskich białoruskich, właściciel dóbr Usów w woj. nowogrodzkim.

• FLORIAN Bochwic (1799-1856), s. Romualda i Anieli Borzobohatej, pisarz, filozof, pedagog; ur. w Mirze, pow. Baranowicze; ż. Paulina Majewska (ok. 1810-po 1840); dzieci: Jan Otto, Lucjusz, Roman.

Źródła: Kos. t.3/5-11; Urus. t.1/256-257.

Blummer

Blummer h. Blumberg II, v. O`Blummer, O`Bloommer, Blumer, Blümer, mają pochodzić od inflanckiej familii O'Blummer, wywodzącej się ze starej szlachty irlandzkiej. Protoplastą rodziny w Polsce jest Piotr O`Blummer v. Blumer, syn pułkownika artylerii angielskiej, sprowadzonego przez cesarza Piotra Wielkiego do Rosji, jako instruktora wojskowego. W XVIII wieku posiadali na Podolu majątek ziemski Olsza in. Olesza.

Ignacy Blumer
(1773-1830) 

• IGNACY Aleksander Blumer (31 VII 1773-29 XI 1830), s. Piotra hr. Blumberg (?) i Anieli NN., generał brygady wojsk pol.; uczestnik kampanii 1792, insurekcji 1794, walk Legionów 1797/1801, na San Domingo 1802/1803, później w armii Ks. Warszawskiego, w kampaniach 1807, 1809, 1812/1813; kariera wojskowa: porucznik 1794, kapitan 1799, podpułkownik 1803, pułkownik 1812, od 20 I 1815 dowódca 8. pułku piechoty, generał brygady 1818 i dca brygady; w Król. Polskim w sądownictwie wojsk., posłuszny w. ks. Konstantemu, w 1830 zaliczono mu 30 lat i 8 miesięcy „nieskazitelnej" służby wojskowej; przeciwnik wybuchu powstania listopadowego; ur. w Olszy (Oleszy) na Podolu, padł od polskiej kuli pod Arsenałem, poch. na Cm. Powązkowskim, kw. 23 wprost -III-1; 1ż. (1805) Marianna Benicja hr. Ceccopieri (23 VIII 1790–6 II 1828), Włoszka, ur. w Massa-Carrara, zm. w Warszawie; nie mieli dzieci; 2ż. (1829) Konstancja Bonin-Sławianowska h. Jelita (zm. 4 V 1870), c. Jana i Michaliny Bielińskiej; zm. w Meranie; dzieci: Jan.
 
Źródła: Kos. t.3/5-11; Urus. t.1/256-257; PSB.

Sobański

Sobański h. Junosza, licznie rozrodzona rodzina mazowiecka, biorąca nazwisko od wsi Sobanie i Sobanice w ziemi wyszogrodzkiej i ciechanowskiej. Są jednego pochodzenia z Bielińskimi, Borukowskimi i Gostkowskimi herbu Junosza. Już w XV stuleciu Sobańscy rozdzielili się na dwie linie: ciechanowską (starszą) i wyszogrodzką (młodszą), przy czym ta druga używała przydomku Ścibor. Jedna gałąź Ścibor Sobańskich osiedliła się na Pomorzu, inna na Wołyniu i Podolu. Z tej rodziny – Feliks, założyciel hrabiowskiej linii Sobańskich, otrzymał dziedziczny tytuł hrabiowski od papieża Leona XIII w 1880 r.
Genealogia
(osób: 158)

• EUFROZYNA Maria Sobańska (1856-1918), c. Stanisława i Tekli Eufrozyny Tyszkiewicz; m. (11 VII 1876 Odessa) Wiktor hr. Czarnecki h. Prus III (ok. 1850-po 1880), doktor prawa, właściciel dóbr Gogolewo i Niepart w pow. krobskim w Poznańskiem.

• MICHAŁ Sobański (1755-1832), s. Kajetana i 2ż. Anny Petroneli Soleckiej, podczaszy i stolnik winnicki, poseł na Sejm 4-letni, prezes Izby Edukacyjnej Wołyńskiej, założyciel Towarzystwa Żeglugi Czarnomorskiej; dziedzic dóbr Obodówka w pow. olgopolskim; ż. (30 XII 1790) Wiktoria Orłowska (ok. 1770-1852), c. Andrzeja, sędziego podolskiego, starosty ostrogskiego, i Agnieszki Komorowskiej; dzieci: Michalina, Idalia, Ludwik, Gotard, Oktawian, Antonina.

Źródła: Bork. Rocz. t.2/669-671; Kos. t.2/546-551, t.5/399-442.

Żbikowski

Żbikowski h. Grzymała (odm.), vel Zbikowski, licznie rozrodzona rodzina mazowiecka, pisząca się ze Żbików. Wywodzą się ze wsi Żbiki (dawniej Zbiki, Zdbyki), w ziemi ciechanowskiej, powiat Przasnysz, gmina i parafia Krasne. W wyniku podziału majątku powstały istniejące obecnie wsie Żbiki Wielkie, Ż. Antosy, Ż. Gawronki, Ż. Kierzki i Ż. Starki. Żbikowscy zostali wylegitymowani ze szlachectwa w Królestwie Polskim w latach 1836-1862.
Odmiana herbu — brama z rycerzem. Jedna linia ma w odmianie mur bez bramy, nad hełmem orle skrzydło, wystrzeliwane od prawej do lewej przez strzałę.