Czarnowski

herb Grabie

Grabie odm.

Czarnowski h. Grabie (odm.), vel Grabia-Czarnowski, Ciarnowski, pochodzą z Czarnowa nad Bugiem, w ziemi nurskiej, parafia Dąbrówka. Obecnie wieś Czarnów leży w pow. Wołomin, woj. mazowieckim.

Czerejski

Czerejski h. Zaremba, vel Czereyski, na Litwie, w pow. orszańskim. Aleksander otrzymał 1656 roku Horodnię pod Orszą po Pacu. Józef, rotmistrz, a Zygmunt, horodniczy orszański, podpisali manifest szlachty litewskiej 1763 r. (Vol. Leg.). Michał, regent grodzki 1777, a ziemski orszański 1779 roku. Zostali wylegitymowani ze szlachectwa w Królestwie Polskim w latach 1836-1862.

Czymbajewicz

Warnia

Radwan

 

Czymbajewicz h. Warnia (oraz h. Radwan), vel Czembajewicz, Cymbajewicz, rodzina tatarska na Litwie, wywodząca się z Tatarów zawołżańskich. 

Dębicki

Dębicki h. Gryf vel Jaxa-Dębicki, Dembicki, Dęmbicki, gałąź rodu Gryfitów, przydomku Jaxa. Nazwisko wzięli od dóbr Dębica, obecnie miasto, siedziba powiatu w woj. podkarpackim. Dziedziczyli tam od początku XIV do połowy XVI wieku. O Mikołaju Dembickim pisze Długosz pod 1410 r., że schwytany przez Krzyżaków pod Sztumem, wraz z Tomaszem Szeligą, zmyślonym opowiadaniem nakłonił ich do walki i przyczynił się do ich klęski (Bon.). Przeszedłszy w XVI stuleciu na wyznanie kalwińskie i ariańskie, byli gorliwymi ich obrońcami i założyli zbory kalwińskie w swych majątkach Sielce i Wiatowice pod Krakowem. Dębiccy podpisali konfederację sandomierską 1704 r. Jako posłowie na sejm, podpisali elekcje 1648, 1669, 1674 i 1764 r. z woj. sandomierskim, 1669 r. z woj. sieradzkim, 1697 r. z woj. ruskim. Zostali wylegitymowani ze szlachectwa w Galicji 1787 i 1839, w sądzie grodzkim trembowelskim i ziemskim lwowskim 1782, w Królestwie Polskim w latach 1836-1862. Jedna linia otrzymała tytuł hrabiowski austriacki w 1782 r. Są jednego pochodzenia z Burzyńskimi, Latoszyńskimi, Podgrodzkimi, Szczepanowskimi, Turskimi. 

Dembiński

Dembiński h. Nieczuja (odm.) (in. Ostrzew), vel Dembieński, Dębiński, Dębieński, rodzina małopolska, pisała się z Dembian. 

Dłużniewski

Dłużniewski h. Dołęga, vel Dłużnieski, Dłużniowski, na Mazowszu, jak pisze Uruski: jedna z możniejszych rodzin w woj. płockim. Wzięli nazwisko od wsi Dłużniewo Wielkie, w parafii Rogotwórsk, pow. Płock, a pisali się z Kondradźca (obecnie wieś Kondrajec), w parafii Sochocin, pow. Płońsk. W powiecie płońskim posiadali także Dłużniewo Małe, w parafii Babo- szewo. Paweł, cześnik płocki 1555 r., zabezpieczył 1538 r. posag żonie swej Annie Gostomskiej, córce Hieronima, na Leliczu, Zbójnie, Dłużnie- wie, Kondradźcu, Sarbiewie i innych (Płoc. Gr. Wiecz.). Dłużniewscy podpisali elekcję 1648 r. z woj. płockim. Zostali wylegity- mowani ze szlachectwa w Królestwie Polskim w latach 1836-1862, w guberni kijowskiej 1832, grodzieńskiej 1850-1860, kowieńskiej 1862. 
Z nich: 3 kasztelanów w latach 1440 — 1535. 

Dobek

Dobek h. Gryf, vel Jaxa-Dobek, Dobek-Łowczowski, rodzina małopolska, gałąź rodu Gryfitów, wywodząca się z Łowczowa w powiecie pilźnieńskim i często używająca przydomku Łowczowski. Ich protoplastą był Dobiesław z Łowczowa, w zdrobnieniu Dobek, który świadczył 1491 r. w Pilznie (Bon.). Bartłomiej i Michał Dobkowie, dziedzice części Rychwałdu i Łowczowa 1536 r., a Kacper i Michał, właściciele Ośnicy w powiecie pilźnieńskim 1536 r. (Paw.). Dobkowie podpisali elekcje 1669 r. z woj. krakowskim, lubelskim i ziemią czerską, 1697 r. z woj. łęczyckim. Zostali wylegitymowani ze szlachectwa w Galicji 1804, w Królestwie Polskim w latach 1836-1862. Z nich: 1 kasztelan 1427. 

Domaniewski

Domaniewski h. Lubicz, vel Domaniowski, w woj. sieradzkim i na Litwie. Mieli się także pisać Domaniecki i Domanicki. Wyszli ze wsi Domaniewice w pow. rawskim, obecnie pow. Łowicz, woj. łódzkie.

Domaszewski

Domaszewski h. Jastrzębiec, vel Domaszowski, na Podlasiu. Ich gniazdem jest wieś Domaszewnica in. Domaszownica w pow. łukowskim, parafia Łuków, obecnie woj. lubelskie, ta sama z której wyszli Widlicowie-Domaszewscy herbu Nieczuja.

Drzewiecki

Drzewiecki h. Nałęcz vel Borsza-Drzewiecki, Drzewicki, licznie rozrodzeni, używali przydomku Borsza in. Borsa, który w istocie jest ich pierwotnym nazwiskiem. Niesiecki w swoim Herbarzu pisze o nich jeszcze pod Borszami. Abraham, Aleksy, Feliks, Jan, Marcin i Stanisław Borszowie, dziedzice dóbr Drzewce 1531 (Ks. poborowe). Nazwisko Drzewiecki wzięli od wsi Drzewce, dawniej Drzewca, w parafii Wąwolnica, pow. Puławy, woj. lubelskie, gdzie są notowani jako dziedzice od czasów Długosza (przynajmniej do 1531 r.). Jedna gałąź osiedliła się w Wielkopolsce, inna na Wołyniu. Drzewieccy podpisali elekcję 1697 r. z woj. sandomierskim i ziemią chełmską. Zostali wylegitymowani ze szlachectwa w Galicji zachodniej 1804, w Wydziale Stanów galicyjskich 1857, w Królestwie Polskim w latach 1836-1862, w guberni kijowskiej 1802, podolskiej 1857 i 1861. Z nich 1 kasztelan — 1630.