Limanowski

Limanowski h. Alemani (in. Alemanni), na Litwie, w pow. kowieńskim. Zostali zapisani do ksiąg szlachty gub. kowieńskiej 1807 r.; wylegitymowani w Cesarstwie i zapisani do ksiąg szlachty gub. kowieńskiej w 1855 r. Posiadali majątek Dąbrowo w gub. kowieńskiej w 1882 r. Słownik Geograficzny Królestwa Polskiego wymienia folwark Limanowce nad rz. Dzisienką, w pow. dzisieńskim (Dzisna) 1866 r.
Genealogia
(osób: 67)

Bolesław Limanowski 
(1835-1935) 

• BOLESŁAW Limanowski (18 X 1835-1 II 1935), s. Wincentego i Katarzyny Wysłouch, historyk, socjolog, publicysta, polityk, ps. Janko Pokań; teoretyk i działacz pol. ruchu socjalist. w kraju i za granicą, współtwórca PPS; senator z listy PPS 1922-1935; badacz i popularyzator historii demokracji i socjalizmu pol., autor pamiętników 1835-1919; członek korporacji akad. Konwent Polonia; aresztowany przez władze ros. za organizowanie patriotycznych demonstracji w Wilnie V 1861, zesłany do gub. archangielskiej; w l. 1870–1877 działał we Lwowie jako publicysta socjalistyczny; w latach 1878-1911 na emigracji w Szwajcarii i Francji; ur. w Podgórzu (Podgórz) w Łatgalii, Polskie Inflanty, zm. w Warszawie, poch. na Cm. Powązkowskim, aleja zasłużonych; 1ż. (1874) Wincentyna Szarska (ok. 1840-1885), nauczycielka; dzieci: Mieczysław, Zygmunt, Witold; 2ż. (1887) Maria Goniewska (ok. 1860-1906); dzieci: Stanisław. 

• JADWIGA Limanowska (15 X 1894-po 1913), c. Franciszka Rafała i Julii Rusak; chrz. w parafii św. Jana w Wilnie 6 XI 1894, rodzice chrzestni: Mikołaj Jakutowicz i Malwina Kalinowska (MK Wilno – św. Jan); m. (1913 Wilno, Wszystkich Swiętych) Wacław Wierzbicki (ok. 1890-po 1913).

Źródła: 1) PSB t.17/340; 2) Urus. t.9/51; 3) SGKP t.5/233; 4) Cm. Powązkowski, Monografia; 5) Bolesław Limanowski, Pamiętniki 1835-1870, W-wa 1957.

Melfort

Melfort h. własnego, vel de Melfort, Drummond de Melfort, właściwym nazwiskiem tej szkockiej rodziny jest Drummond, hrabiowie i książęta Melfort (Counts, Earls and Dukes of Melfort). Legendarnym jej założycielem miał być węgierski książę z dynastii Arpadów, Maurycy, który przybył do Szkocji ok. 1066 r., uciekając przed najazdem Normanów. Pod koniec XVII stulecia jeden z nich został skazany na banicję i wyjechał do Francji - wciąż żyją tam jego potomkowie. Dwóch jego synów (Jan i Ludwik) służyło w wojsku elektora saskiego i króla polskiego Augusta III.
Genealogia
(osób: 9)
 
• FELIKS de Melfort (ok. 1760-po 1800), s. Jana i NN., brat Fryderyka, kapitan wojsk polskich, uczestnik insurekcji 1794; porucznik. gwardii pieszej koronnej, kapitan 1791, członek Rady Cywilnej i Wojskowej, sztabskapitan od 21 V 1794; po upadku powstania 1794 r., wyjechał do Włoch, gdzie walczył w Legionach Polskich, ranny w bitwie pod Bosco, wycofał się z czynnej służby wojskowej w 1800; absolwent Szkoły Rycerskiej w Warszawie.

• FRYDERYK de Melfort (1763-7 VII 1797), s. Jana i NN., brat Feliksa, major wojsk polskich, uczestnik walk o niepodległość; kapitan gwardii pieszej koronnej 1794, członek Rady Cywilnej i Wojskowej sprzysiężenia warszawskiego, major od 21 V 1794; uczestnik nieudanej wyprawy Joachima Deniska do Mołdawii i bitwy pod Dobronowicami 30 VI 1797, pojmany przez Austriaków, rozstrzelany.

• SEWERYNA de Melfort (ok. 1760-po 1790), c. Jana i NN.; m. Marceli Komar (ok. 1760-po 1790), skarbnik czerski 1790.

Źródła: 1) PSB; 2) Peter Beauclerk Dewar (ed.), Burke's Landed Gentry of Great Britain, 2001.

Żardecki

Żardecki h. Ciołek, rodzina małopolska, nazwisko wzięła od wsi Żardki Duże i Małe w powiecie opoczyńskim, parafia Drzewica. Już za czasów Niesieckiego mieszkali w różnych województwach. Są jednego pocho- dzenia z Bielańskimi, Drzewieckimi, Głuskimi, Gutowskimi, Maciejow- skimi, Oszczepalskimi, Wrzeszczowskimi, Żelechowskimi i Żeleńskimi. Jedna gałąź Żardeckich osiedliła się na Rusi Czerwonej, inna na Podlasiu i Litwie. Otrzymali potwierdzenie szlachectwa w Galicji 1783. Byli właścicielami m. in. dóbr Tessarowa (Tesarów) tamże, dzierżawcami wsi Wiszniów w pow. Rohatyn, woj. lwowskie.
Genealogia
(osób: 49)

• PIOTR Żardecki (26 XII 1803-3 XI 1881), s. Piotra i Salomei Sierakowskiej, podoficer 4 pułku ułanów wojsk polskich w korpusie generała Józefa Dwernickiego 1831, walczył m. in. pod Stoczkiem i Boremlą; po jego upadku powstania listopadowego, razem z całym korpusem przeszedł do Galicji 27 IV 1831; dzierżawca dóbr Ostrów k/ Przemyśla, później dóbr ziemskich w pow. stryjskim; członek tajnego Stowarzyszenia Ludu Polskiego w Przemyślu, po wykryciu spisku, aresztowany 16 XII 1839, więziony we Lwowie do 1843, otrzymał amnestię i osiadł w pow. samborskim; uwikłany ponownie w polityczne wypadki w czasie tzw. Wiosny Ludów, jako komendant konnej gwardii narodowej w Samborze 1848; po śmierci żony mieszkał z synem we Lwowie; ur. w Tessarowie (Tejsarowie) w Galicji, zm. w Łańcucie, poch. tamże; ż. (1846) Teodora Onyszkiewicz (ok. 1810-1855), c. Adriana, adwokata z Uhnowa, towarzysza broni męża z powstania listopadowego, i NN.; dzieci: Maria, Bolesław.

• SALOMEA Anna Żardecka (ok. 1890-po 1910), c. Bolesława i Aleksandry Eleonory Woźniakównej; m. Antoni Zabielski (ok. 1880-po 1910).

Źródła: Dw. Teki; Krzep. Młp. 129; Nies. t.10/79-80; Żych. t.1/361-362.

Ulatowski

Ulatowski h. Jastrzębiec vel Ulatoski, rodzina mazowiecka, licznie rozrodzona, pisząca się z Ulatowa i Obrębic (z Obrębca). Jej gniazdem jest wieś Ulatowo w powiecie przasnyskim, parafii Krzynowłoga Wielka. Wieś ta z czasem uległa podziałowi na kilka części, były to m. in. Ulatowo Barzuchy, U. Jadamy i U. Żeły, które istniały już w XVII wieku. Rodzina Ulatowskich rodzieliła się na kilka gałęzi. Jedna gałąź przeniosła się do Wielkopolski, inna osiadła na Litwie i używała przydomku Nartowt. 
W aktach grodzkich poznańskich napotykamy pierwszych Ulatowskich, przybyszów z Mazowsza, w latach 1600-1650. Zostali wylegitymowani ze szlachectwa w Królestwie Polskim w latach 1836-1861. 
Była też rodzina tego nazwiska herbu Zagłoba, wywodząca się z ziemi łomżyńskiej. Od nich poszli Boguscy i Boguszyccy z Ulatowa (Kap.).
Genealogia
(osób: 188)

• MICHAŁ Anzelm Ulatowski (ok. 1800-16 VI 1866), s. Franciszka i Anny Kruszewskiej, ziemianin; właściciel dóbr Małachowo Wierzbiczany w pow. gnieźnieńskim 1833-1866; zm. Małachowo k/ Witkowa, po długich cierpieniach, poch. Witkowo (MK Witkowo; Dz. Pozn. nr 136/66 z 19 VI); ż. (p. 1828) Emilia Nowacka (ok. 1800-p. 1866); dzieci: kilkoro, m. in. Władysław, Edmund, Bolesław, Apolonia.

• ZUZANNA Włodzimiera Laurencja Ulatowska (10 VIII 1866-po 1889), c. Władysława i Wandy Chełmickiej; ur. Małachowo Wierzbiczany w pow. gnieźnieńskim, chrz. 1 I 1867 Poznań, chrzestni: Florenty Chełmicki, dziedzic Bzowa i Teodozja z Raszewskich Chełmicka (MK Witkowo, Poznań: Św. Marcin); m. (p. 1887) Teodor Pokrzywnicki (ok. 1860-po 1889); dzieci: m. in. Franciszka Karolina (ur. 1887), Michał Władysław (ur. 1889) – Pokrzywniccy.

Źródła: Bork. Sp. 475; Dw. Teki; Kap.; Nejm.; Nies.; Sęcz.; Stup. t.3/160; Żych. t.1/334-336; Żern. t.2/474-475.

Tymowski

Tymowski h. Sas, rodzina czerwonoruska, pisząca się z Tymowa. Jedna gałąź osiadła w Sieradzkiem. Tymowscy herbu Sas zostali wylegitymo- wani ze szlachectwa w Królestwie Polskim w latach 1836-1862. Z nich: dwóch senatorów i jeden minister. Stanisław (zm. 1829), senator

Szlubowski

Szlubowski h. Ślepowron vel Ślubowski, przydomku Korwin, stara rodzina mazowiecka pochodząca z ziemi ciechanowskiej, z dawna osiadła na Podlasiu. Jej wsią gniazdową było Ślubowo in. Szlubowo w dawnym pow. przasnyskim, parafia Krzynowłoga Wielka, z której to wsi pisali się raz jako Szlubowscy, drugi raz jako Ślubowscy. Podpisali elekcję Jana Kazimierza w 1648 r. W ich posiadaniu były w latach ok. 1764-1790 starostwa radzepskie, sulimirskie i krasnostawskie. Jedna linia otrzymała w 1869 r. tytuł hrabiowski od papieża Piusa IX. W XIX stuleciu byli właścicielami m.in. dóbr Mełgiew w pow. lubelskim, oraz Radzynia Podlaskiego. Dewiza rodowa Korwinów Szlubowskich: „Amor patriae nostra lex", łac. Miłość do Ojczyzny (jest) naszym prawem.
Genealogia
(osób: 53)
 
• STANISŁAW Florian hr. Korwin Szlubowski (1816-12 VI 1895), s. Antoniego i Kunegundy Karskiej, hrabia papieski od 1869, sędzia pokoju, właściciel dóbr Radzyń Podlaski, ze wspaniałym zamkiem niegdyś Potockich, oraz wsi przyległych; zm. Radzyń; ż. (1850 Radzyń Podlaski) Bronisława Bogumiła Korwin Prendowska (ok. 1820-1855); dzieci: Henryk, Bronisław, Maria, Konstancja. 

• STEFANIA Szlubowska (1842-po 1870), c. Józefa i Joanny Puchałówny; m. (1866 Kotlice) Edward Eugeniusz z Poradowa Rulikowski h. Korab (1837-po 1870), s. Władysława i Emmy Szlubowskiej, właściciel dóbr Kotlice w pow. hrubieszowskim, gub. lubelskiej; dzieci: Władysław, Józef, Tadeusz, Zygmunt, Jadwiga, Mieczysław – Rulikowscy.

Źródła: Bork. Rocz. t.1/563-564, t.2/698-699; Kos. t.1; Nies. t.8/622-623; Żych. t.1/316-318.

Szarzyński

Szarzyński h. Junosza vel Sęp-Szarzyński, Szarzeński, Sarzyński, używali przydomku Sęp, a pisali się z Szarzyna w województwie płockim, gdzie są notowani w aktach od 1500 r. Pochodzą od Sępów herbu Junosza. Niektórzy przenieśli się w XVI w. na Ruś Czerwoną. Dowiedli szlachectwa w Królestwie 1825. Z nich: Mikołaj Sęp-Szarzyński (ok. 1550-1581), poeta epoki Renesansu, piszący w języku polskim i łacińskim, tłumacz, jeden z najznakomitszych twórców literatury staropolskiej; ur. w Przemyślu.
Genealogia
(osób: 51)

• JOANNA Ludwika Szarzyńska (ok. 1720-po 1783/85), c. Krzysztofa i Sabiny Lukówny, von Lock, Lucke, kalwinka; m. (26 XI 1738) Zygmunt Krystian (Krystian Zygmunt, Chrystian, Krzysztof Zygmunt) Dziembowski h. Pomian (ok. 1710-po 1786), s. Krystiana Konrada i Ewy Elżbiety Bojanowskiej h. Junosza, dziedzic dóbr Bartoszewice Małe in. Płaczkowo w pow. kościańskim 1738, Kunino, Świątniki i Nowe Olędry w pow. poznańskim 1752, Lubowice Mniejsze w pow. gnieźnieńskim 1778; posesor dóbr królewskich Łagiewniki w pow. poznańskim 1755 (AGZ Poznań); dzieci: Krzysztof, Władysław, Zygmunt, Bogumiła (Deograta) – Dziembowscy.

• MICHAŁ Wawrzyniec Sęp-Szarzyński (1767-20 X 1842), s. Jana i Marianny Rożnowskiej, ziemianin, posesor dóbr Wronowo w pow. kaliskim, parafia Szymanowice; wylegitymowany ze szlachectwa w Królestwie ok. 1840 (Spis szl.); zm. Wronowo, wg metryki miał 85 lat (MK Szymanowice); ż. (25 I 1796 Miedzianowo) Justyna Brygida Sadowska h. Nałęcz (3 X 1771-1816/42), c. Stanisława i Apolonii Skórzewskiej h. Drogosław; ur. Miedzianów (Miedzianowo) w pow. kaliskim, par. Droszew, chrz. 6 X 1771, chrzestni: Zofia Czyżewska i Antoni Nasiorowski; ślub w par. Droszew, świadkowie: Tomasz Chełmicki, kapelan, Ksawery Chełmicki, skarbnikowicz, Maciej Bogdański, sędzia ziemski kaliski, syn, Ksawery Nasiorowski (MK Droszew); dzieci: Apolonia, Maciej, Stefan, Marianna, Józefa, Emilia.

Źródła: Bork. Sp. 441; Dw. Teki; Nies.; Pap.; Szl. Król.; Żern. t.2/414; Żych. t.1/288-291.

Stablewski

Stablewski h. Oksza, pochodzą z Prus Zachodnich, piszą się ze Stablewic k/ Chełmży. W XVII wieku część z nich przeniosła się w Poznańskie (1660). W XIX stuleciu posiadali tam następujące majątki ziemskie: Zalesie, Smolice i Raszewy w pow. krobskim, Linie w pow.

Raszewski

Raszewski h. Grzymała vel Raszowski, błędnie Roszewski, w ziemi zakroczymskiej i krakowskiej, ród starodawny. Niesiecki wymienia Zawiszę z Raszewa herbu Grzymała, wojskiego lubelskiego w roku 1412. W wieku XV i XVI zamieszkiwali głównie okolice Zakroczymia, Sandomierza i Krakowa. Według dawnych heraldyków wyszli z Raszowa w woj. lubelskim. Zdaniem Żychlińskiego osiedli stale w Wielkopolsce w końcu XVII stulecia. Ponieważ w woj. lubelskim nie ma wsi o nazwie Raszewo, wydaje się zatem, iż wyszli z Wielkopolski. Potwierdzają to regestra poborowe powiatu pyzdrskiego z 1578 r., które wymieniają Raszewskich jako dziedziców wsi Raszewy, dawniej Raszewo k/ Kobylina, w parafii Pępowo (Paw. I 217). Później majątek ten przeszedł do Wilkońskich i Stablewskich. W XV stuleciu dziedziczą m. in. na Kromolicach, dobrach głównej gałęzi Grzymalitów wielkopolskich – piszą się wtedy, raz Raszewskimi, innym razem Kromolickimi (AGZ Pyzdry). Raszewscy byli posłami na sejm i elektorami z woj. lubelskiego i poznańskiego 1697 r. (Con.). Zostali wylegitymowani ze szlachectwa w Królestwie Polskim w latach 1836-1861.
Genealogia
(osób: 64)

 gen. Kazimierz Raszewski

(1864-1941)

• IGNACY Raszewski (1824-1890), s. Lamberta i 1ż. Nepomuceny Kęszyckiej, ziemianin, właściciel dóbr Szczepowice par. Konojad, następnie Jasień k/ Kościana w Wielkopolsce 1856 (WSB); ż. (1 IV 1856 Oborzyska) Józefa Koczorowska h. Rogala (1834-14 XII 1900), c. Antoniego i Augustyny Turno, dziedziców dóbr Jasień k/ Kościana; ślub w par. Oborzyska, świadkowie: Michał Gorzeński dziedzic Witaszyc, Napoleon Zakrzewski dziedzic Osieka, dr Bogusław Palicki chirurg z Kościana; dzieci: Gustaw, Antoni, Anna, Kazimierz.

• JOANNA Raszewska (ok. 1799-25 VI 1886), c. Franciszka i Teresy Ulatow- skiej; zm. Marzenin, po długich ciężkich cierpieniach, lat 86, nekrolog podpisali syn i wnuki (Dz. Pozn. nr 144/1886); m. (p. 1833) Walenty Dembiński (ok. 1800-po 1833); dzieci: Józef Franciszek Dembiński (ur. 1833 Ruśce par. Iwno).

Źródła: Bork. Sp. 354; Dw. Teki; Nies.; SGKP t.9/532; Szl. Król.; Urus. t.15/171-172; Żern. t.2/265; Żych. t.1/247-248; Poznańska Wiki online.

Szczodrowski

Szczodrowski h. Roch II (in. Kolumna, Pierzchała) vel Lorke-Szczodrowski, Sczodrowski, Szczodroski, rodzina wielkopolska, pisząca się z Chraplewa. Nazwisko wzięli od wsi Szczodrowo w dawnym powiecie kościańskim. Około roku 1393 pisali się Szczodrowscy ze Szczodrowa (Akta grodzkie wielkopolskie, t. 2). W 1492 r. Andrzej Szczodrowski zapisuje 13 grzywien posagu na połowie wsi Szczodrowo żonie swej Helenie (AGZ Poznań). Notowani w aktach kaliskich i śląskich 1500 r. Konstytucje sejmowe wymieniają ich jako elektorów w 1674 r. z woj. kaliskiego, w 1697 r. z ziemi zakroczymskiej (Con.). Wedle Żernickiego nosili przydomek Lorke. Są jednego pochodzenia z Chraplewskimi herbu Roch, którzy wyszli z pobliskiego Chraplewa oraz Łąckimi. W roku 1539 Marcin Chraplewski seu Szczodrowski płaci grzywnę, bo nie stanął z pozwu Abrahama i Jana Wolikowskich o 100 grzywien długu (AGZ Kościan).
Wieś Szczodrowo przez kilkaset lat była w ręku najmłodszej gałęzi rodu Żychlińskich herbu Szeliga, stąd wątpliwość, czy przypadkiem jedna z odnóg tej gałęzi nie przybrała miana Szczodrowskich (Żych.).
Genealogia
(osób: 31)

• BARBARA Szczodrowska (ok. 1710-po 1768), c. Jana i Teresy Szawrońskiej, dziedziczka dóbr Cuchary w pow. nakielskim 1768 (AGZ Nakło); m. Stanisław Milewski (ok. 1700-p. 1768).

• MARCIN Franciszek z Chraplewa Szczodrowski (ok. 1640-ok. 1711), s. Andrzeja i Doroty Biegańskiej, dziedzic wsi Piotrunki w pow. kcyńskim, które nabył od Jana Gałczyńskiego ok. 1693; dobra te sprzedaje w 1696 r. Joachimowi Krzysztofowi Pudwelsowi i Zofii Jaskóleckiej małżonkom (AGZ Poznań); poch. Poznań, u Bernardynów (MK Poznań: Bernardyni); 1ż. (p. 1674) Marianna v. Potencjanna Marianna Żółtowska h. Ogończyk (ok. 1650-p. 1696); wdowa 1v. po Janie Konstantynie z Bnina Opalińskim, wojewodzicu poznańskim; dzieci: Jan (Antoni); 2ż. (ok. 1680) Konstancja z Tomic Tomicka (ok. 1660-1721), c. Piotra, posesora wsi Baranów, i Konstancji z Kalinowy Zarembianki; poch. Poznań, u Bernardynów; 1v. Zakrzewska; dzieci: Leopold.

Źródła: Bork. Sp. 443; Dw. Teki; Nies. t.8/316; SGKP t.11/857; Żern. t.2/417; Żych. t.1/366-388.