Pietruski

Pietruski h. Starykoń, vel Szafraniec-Pietruski, rodzina małopolska, wy-wodząca się od starożytnego rodu Zaprzańców herbu Starykoń, ze wsi Pietrusza Wola w dawnym pow. pilzneńskim, par. Łączki (Krzep.). Od 1464 zwana Siemuszowskimi z Siemuszowy (Akta Grodzkie Sanockie),

Ożegalski

Ożegalski h. Kościesza, rodzina podlaska, pisząca się ze wsi Ożegały. Jedna linia, osiedlona początkowo na Litwie, stamtąd przeniosła się w XVIII wieku do Wielkopolski, a wreszcie osiadła w Galicji.
W XIX stuleciu byli właścicielami m. in. dóbr Gościejewo, Międzylno i Ochla w pow. krotoszyńskim, w Wielkopolsce, Kamionna i Pasierbiec w pow. bocheńskim, Bolechowice w pow. krakowskim. Wymieniani przez Uruskiego Ożegalscy herbu Rawicz nie istnieli. Z tej rodziny: Józef, rotmistrz powiatu grodzieńskiego 1770.
Genealogia
(osób: 20)

• EMILIA Ożegalska (1818-29 IX 1875), c. Józefa i Józefy Rudnickiej; zm. w domu swej córki w Dzierznicy, poch. w Sośnicy, gr. rodz. (MK Mokronos; Dz. Pozn. 224/75); 1m. (26 XI 1837 Gościejewo) Michał Chłapowski h. Dryja (ok. 1810-po 1837), dziedzic Sośnicy; dzieci: Tekla (ur. 1846), Jadwiga (ur. 1851) – Chłapowskie; 2m. (p. 1855) Ludwik Sokolnicki h. Nowina (ok. 1820-po 1860); dzieci: Witold (11 IV 1855-26 XII 1908), Kazimiera (1857-4 X 1934), Michalina (ur. 1857) – Sokolniccy.

• FRANCISZEK Ożegalski (21 XI 1816-7 XII 1875), s. Józefa i Józefy Rudnickiej, ziemianin, właściciel Gościejewa, Miedzylna i Ochli w W. Ks. Poznańskim, później Kamionny k/ Żegociny i Pasierbic w pow. bocheńskim, w ówczesnej Galicji; ur. Zimnowoda, chrz. 8 X 1818 Gościejewo (MK Mokronos); ż. Józefa Suchorzewska h. Zaremba (ok. 1830-po 1858); dzieci: Stanisław, Józef, Kazimierz, Franciszka, Władysław, Helena, Maria, Anna, Jadwiga.

Źródła: Bork. Rocz. t.2/605-606; Dw. Teki.

Olewiński

Olewiński h. Ostoja vel Olewnicki, Oliwiński, rodzina sieradzka, której wsią gniazdową jest Olewin w dawnym pow. wieluńskim. W XVI i XVII wieku nazwisko występuje również w wersji Olewnicki. Jedna gałąź przeniosła się najpierw na Ruś Czerwoną, a stamtąd na Litwę. Gałąź czerwonoruska używała m. in. przydomku Dobra. Z tej rodziny: Dobiesław, dzielny wojownik pod Grunwaldem i Koronowem 1410. Piotr, sędzia grodzki winnicki 1576. Olewińscy posiadali m. in. dobra Czerepów w ziemi lwowskiej, starostwo soleckie w W. Ks. Litewskim, dobra Kołby w pow. pińskim.
Według Uruskiego, na tym samym Olewinie w ziemi sieradzkiej, dziedziczyć mieli także Olewińscy herbu Samson i Olewińscy herbu Frankenberg vel Grzymała odm. Wymienieni przez niego Olewniccy herbu Sas są pewnie identyczni z Ostojczykami, a odmienny herb wynika być może z błędnego odczytania. Samsonowie Olewińscy założyli później wieś Olewin w ziemi krakowskiej, powiecie proszowskim, parafii Przeginia (Krzep.).
Genealogia
(osób: 82)

• ANNA z Olewina Olewińska (ok. 1650-p. 1714), c. Marcina i Anny Dobrosielskiej; m. Jan Węgierski (ok. 1650-1699/1714), dziedzic wsi Węgry 1699; dzieci: Michał Węgierski.

• STANISŁAW z Olewina Olewiński (ok. 1650-13 X 1705), s. Tomasza i Katarzyny Blińskiej, cześnik inowrocławski 1696, sędzia kapturowy woj. kaliskiego 1696, czasem błędnie nazywany w aktach podczaszym inowrocławskim; dziedzic dóbr Bułakowo, Kacza Górka, Zimna Woda, Głoginin w pow. pyzdrskim, właściciel miasteczka Pogorzela i wsi przyległych Głuchowo i Gumienice in. Gumnice; zm. w Lesznie, poch. u Bernardynów w Kobylinie 17 XI 1705 (MK Pogorzela); ż. (ok. 1673) Anna z Modlibogowic Modlibowska h. Dryja (ok. 1650-24 III 1707), c. Kacpra, stolnika i sędziego surrogatora grodzkiego poznańskiego i NN.; zm. w Mielitz, na Śląsku, poch. w Kobylinie (MK Kobylin - Bernardyni - Epitafia); dzieci: Katarzyna, Konstancja, Ludwika, Apolinara, Cecylia, Kazimierz, Tomasz, Barbara.

Źródła: Bork. Rocz. t.2/595; Dw. Teki; Krzep. Młp. 71, Nies. t.7/83-84; Urus. t.12/301-302.

Nowosielecki

Nałęcz odm.

  Jelita

Nowosielecki h. własnego (in. Nałęcz odm.) v. Czeczel Nowosielecki, Nowosielicki, Nowowselicki, czasem błędnie Nowosielski, stara rodzina bojarów litewsko-ruskich na Wołyniu i Rusi i Czerwonej, pochodząca podobno od Czeczelów Sudymuntowiczów, stąd używająca przydomku Czeczel. Nazwisko wzięli od dóbr Nowosiółka, a według innych źródeł od wsi Nowosielce (Bon.) na Wołyniu, zapewne w pow. krzemienieckim. Często myleni z Nowosielskimi herbu Sas. Według Bonieckiego, Nowosieleccy, podobnie jak Czeczelowie Sudymuntowicze – byli herbu Jelita. W XIX wieku Nowosieleccy byli posiadaczami m. in. dóbr Nowosielce Kosickie, Grąziowa, Wojtkowa i Bachów w pow. dobromilskim i birczańskim. Z nich Jerzy, starosta kasztyński, fundator kościoła w Nowosielcach w powiecie dobromilskim 1743 (Bork.).
Herb — w polu czerwonym (według Uruskiego: niebieskim) – pod półstrzałkiem, żeleźcem do góry – chusta srebrna związana w koło, końcami złożonymi na dół, jeden na drugim. Nad hełmem w koronie pięć piór strusich (Ostr.).
Genealogia
(osób: 80)

• JAN Czeczel Nowosielecki (ok. 1680-po 1738), s. Baltazara (Balcera) i Magdaleny Korytkówny, chorąży buski; podczaszy żytomierski 1724, podstoli żytomierski, chorąży buski (Bracł. XV f. 1899); tenże Jan był zapewne starostą sinickim 1738; ż. Magdalena Górska (ok. 1690-po 1720); dzieci: Anna, Aleksander, Piotr.

• MICHALINA Czeczel Nowosielecka (23 IX 1857-po 1890), c. Zenona i Anieli Tyskiej; ur. Kniażyce, Galicja, zm. Kraków; m. (p. 1879 Kniażyce) Władysław Lisowski h. Lubicz (18 XII 1841-po 1905), doktor prawa, adwokat w Krakowie; ur. prawd. Nisko, ówczesna Galicja; dzieci: Ewelina (ur. 15 XII 1879), Zygmunt (ur. 13 XI 1880), Maria (ur. 29 VI 1882), Władysław (ur. 19 VII 1887) – Lisowscy.

Źródła: Bon. t.3/348-349; Bon. Pocz. 213; Bork. Rocz. t.2/593-594; Nies.; Ostr. t.1 nr 2303, t.2/234; Pap.; Piek. 234 tab. 4; Urus. t.12/196-197.

Nornicki

Nornicki h. własnego (in. Słoma), stara rodzina rusko-litewska, używająca przydomków Petryszczewicz i Packiewicz. Zapewne w XVI wieku otrzymała lenne nadania dóbr Mereszowo i Brynkowszczyzna. Według jej genealogii przodek domu Hrehory Saczkowicz miał synów, Fedka i Petryszkę, po którym byli synowie: Iwan, Piotr, Stefan, Rycer i Słoma. Słoma żyjący za czasów Zygmunta Augusta jest właściwym historycznym przodkiem rodziny, zdaje się nawet, że on pozyskał dla niej nobilitację i herb, który też od jego imienia nazywany jest niekiedy Słoma (Urus.). Z tej rodziny: Antoni, pisarz skarbowy litewski 1733. Józef, starosta radziski 1740. Urban, starosta zagaryjski 1770. W XVIII i XIX wieku byli właścicielami m. in. dóbr Bohuszewicze w pow. mińskim, oraz Korowajno w pow. lepelskim, w Inflantach Polskich. W ich posiadaniu pozostawały także starostwa: radziskie, szarkowskie i zagaryjskie (zegaryckie).
Herb — na tarczy litera H, w której na poprzecznej linii lilia rozdarta; nad koroną trzy pióra strusie.
Genealogia
(osób: 57)

• ANTONI Nornicki (1819-po 1860), s. Jana i Anny Potrykowskiej, właściciel dóbr Korowajno w powiecie lepelskim, w Inflantach Polskich; ż. Teresa Bielikowicz h. wł. (ok. 1820-1877), c. Jana, podkomorzego połockiego i Anny Mirskiej h. Białynia; dzieci: Maria, Jan, Ludwik, Antoni, Teresa, Monika.

• MARIA Nornicka (ok. 1850-po 1882), c. Antoniego i Teresy Bielikowicz; m. (1879) Artur Jacyna h. wł. (ok. 1850-po 1882).

Źródła: Bork. Rocz. t.2/592; Nies. t.6/572; Urus. t.12/169-170.

Nitosławski

Nitosławski h. Dołęga, rodzina wywodząca się zapewne z Mazowsza, jej wieś gniazdowa nie istniała już w XIX stuleciu. Jedna linia osiedliła się na Litwie, inna na Rusi Czerwonej. Niesiecki pisze ich nazwisko mylnie –

Niewęgłowski

Niewęgłowski h. Jastrzębiec vel Niewęgłoski, szeroko rozrodzona rodzina mazowiecka, przeważnie drobnoszlachecka, pisząca się z Niewęgłowa na Mazowszu. Później zakładali wsie tejże nazwy w innych miejscach, m. in. Niewęgłów w dawnym powiecie łukowskim, parafia Radzyń Podlaski (Krzep.). Akta urzędowe wymieniają ich tam już w 1580. W pobliżu Radzynia znajdowała się wieś Niewęgłosz, gdzie Niewęgłowscy dziedziczyli od XVII do XIX wieku. Liczne gałęzie tego domu osiedlały się oprócz Podlasia, na Wołyniu, Rusi Czerwonej i Litwie. Dla rozróżnienia się Niewęgłowscy używali różnych przydomków, takich jak Dzierżek, Dzindzioł, Grach, Śmietanka i Wasko. Gałąź litewska miała przydomek – Dobut. W XVIII i XIX stuleciu posiadali na Litwie dobra Krycewicze, Danejków, Szczołno i Paszkowszczyzna w powiatach bracławskim i dziśnieńskim.
Genealogia
(osób: 169)

• IGNACY Dobut Niewęgłowski (ok. 1810-23 IV 1859), s. Ferdynanda i Anny Lewandowskiej, prezydent sądów granicznych powiatu dziśnieńskiego; dziedzic dóbr Krycewicze i Dancyszów w powiecie dziśnieńskim; ż. Edwina (Edwarda) Rudnicka h. Lis (ok. 1810-po 1840), c. Aleksandra i Ewy Szauman h. wł.; dzieci: Michalina, Adela.

• JOANNA Dobut Niewęgłowska (ok. 1730-po 1760), c. Franciszka i 1ż. Heleny Pruszewskiej; 1m. Antoni Mirski (ok. 1730-ok. 1760); 2m. Konstanty Zacharewicz (ok. 1730-po 1760).

Źródła: Bork. Rocz. t.2/586-587; Nies.; Krzep. Mał.; Urus. t.12/131-134.

Morykoni

Morykoni h. własnego vel Morikoni, właściwie Moriconi, rodzina pochodzenia włoskiego, otrzymała indygenat w Polsce 1673, na co potwierdzenie 1676. Z nich Tomasz (zm. 1751), jezuita, autor, teolog. Michał Tadeusz, podkomorzy wiłkomirski, wicemarszałek trybunału litewskiego 1760, starosta poruński, poseł na sejm 1765, deputat na trybunał litewski 1773. Marcjan, pisarz skarbowy litewski 1748, starosta grodzki wiłkomirski 1773. Józef (zm. 1811), generał wojsk polskich. Benedykt (zm. 1815), pisarz wielki litewski 1775, starosta grodzki piński 1778. Ignacy (zm. 1822), starosta grodzki brzeski 1781, starosta grodzki wiłkomirski 1782, pisarz skarbowy litewski, poseł na sejm 1786-1788. W XVIII i XIX stuleciu byli właścicielami dóbr Świadość, Sóły i Towiany w pow. wiłkomirskim.
Genealogia
(osób: 15)

• ANNA Morykoni (ok. 1850-po 1882), c. Lucjana i 2ż. Ludwiki Ledóchowskiej; m. (9 IV 1874) Bronisław Mineyko h. Leliwa (1845-po 1882), s. Tomasza i Emilii Wawrzeckiej, właściciel Dubnik, Stachowców i Widz Łowczyńskich w gub. wileńskiej; dzieci: Władysław, Tomasz, Józef – Mineykowie.

• LUCJAN Morykoni (30 X 1818-po 1865), s. Hieronima i Gertrudy Sakowicz, właściciel Świadości i Sół w pow. wiłkomirskim; 1ż. (14 IX 1840) Maria Łopacińska (ok. 1820-1841/49); dzieci: Stefania; 2ż. (16 VIII 1849) Ludwika Ledóchowska h. Szaława (ok. 1830-1855/63); dzieci: Anna, Franciszek, Teresa; 3ż. (3 II 1863) Elżbieta Monday (ok. 1840-po 1865); dzieci: Ludwika, Jadwiga, Jan.

Źródła: Bork. Rocz. t.2/577-578; Nies.

Missuna

Missuna h. Kotwica v. Misiuna, Missun, rodzina pochodzenia węgierskiego, osiedliła się na Litwie za panowania Stefana Batorego, później również na Wołyniu i w Inflantach Polskich. W XVIII i XIX stuleciu byli właścicielami dóbr Zabołocie, Rżawiec, Homel i Dubrowka w Inflantach, w pow. lepelskim.
Genealogia
(osób: 17)

• ANNA Missuna (1869-2 V 1922), c. Bolesława i Marii Grzymałowskiej, geolog; ur. Bykowszczyzna, gubernia witebska, zm. Moskwa (PSB t.21/371).

• JÓZEF Missuna (ok. 1800-po 1830), s. Adama i Anny Suszyńskiej, właściciel dóbr Zabołocie w pow. lepelskim; 1ż. NI. Rudomina h. Trąby (ok. 1800-ok. 1820); 2ż. Adela Koziełł-Poklewska h. wł. (ok. 1810-po 1830); dzieci: Henryk, Adolf, Bolesław, Otto.

Źródła: Bork. Rocz. t.2/571-572; Urus. t.11/131.

Miłosz

Miłosz h. Lubicz, rodzina litewska, zamieszkała z pow. kowieńskim, z czasem osiedliła się również w Inflantach Polskich. W XVIII i XIX stuleciu byli właścicielami dóbr Czerej i Druja w pow. kowieńskim, Idotta i Stajki w pow. dziśniańskim, Marki w pow. drysieńskim.
Genealogia
(osób: 24)

Czesław Miłosz
(1911-2004)

• CZESŁAW Miłosz (30 VI 1911-14 VIII 2004), s. Aleksandra i Weroniki Kunat, brat Andrzeja (dziennikarza i reżysera), poeta, prozaik, eseista, historyk literatury, tłumacz; prawnik i dyplomata; w latach 1951–1989 na emigracji, do 1960 we Francji, następnie w USA; laureat Nagrody Nobla w dziedzinie literatury (1980); profesor Uniw. Kalifornijskiego w Berkeley i Uniwersytetu Harvarda; w 1993 powrócił do kraju, członek Pol. Akademii Umiejętności, Stow. Pisarzy Polskich, odzn. Orderem Orła Białego; ur. w Szetejniach na Litwie, w pow. kowieńskim (niedaleko radziwiłłowskich Kiejdan), zm. w Krakowie, poch. w Krypcie Zasłużonych na Skałce.

• MARIA Miłosz (ok. 1870-po 1894), c. Franciszka i Sabiny Wojciechowskiej; m. (ok. 1890) Konstanty Jordan-Krąkowski h. Trąby (ok. 1860-po 1894), s. Antoniego i Józefy Bielskiej; dzieci: Irena Maria Krąkowska (1894-1981).

Źródła: Bon. t.15/536; Bork. Rocz. t.2/570; Urus. t.11/95; PSB t.21/271; Wikipedia.