Łyskowski

Łyskowski h. własnego (in. Doliwa odm. lub Poraj odm.) vel Koschembahr-Łyskowski, z Łyskowa w pow. tucholskim (Tuchola). Przydomek ich Koschembahr in. Koszembar powstał ze zniemczonego imienia staropolskiego Kossoborz vel Kosieborz, spotykanego często na Śląsku, skąd i Łyskowscy według tradycji przyjść mieli do Prus w początkach XV wieku. Tego Kossobora przetłumaczono także na niemieckie Steppholz i czasem pisali się Łyskowscy von Steppholz. Dziedziczyli m. in. na Łyskowie, Wieszczycach w pow. tucholskim, Spławiu i Rowienicy w świeckim, Bągarczyku, Mileszewie, Grzybnie, Bąkowie, Lekartach, Krzemieniewicach k/ Lubawy, Komorowie i Skrobacji. Obecnie Koschembahr-Łyskowscy mieszkają głównie w Gdańsku i Toruniu. Herb – w polu niebieskim pięć róż rzędem na srebrnej poprzecznej, w prawo ukośnej belce; w szczycie hełmu, w koronie róża na gałązce o czterech potrójnych liściach.

Łysakowski

Łysakowski h. Jastrzębiec (in. Boleścic), z Łysakowa w ziemi bielskiej, woj. płockim. Mikołaj i Stanisław z Łysakowa, wymienieni w przywileju danym w 1408 Boleścicom przez ks. mazowieckiego Ziemowita. Już w czasach Niesieckiego uważano, że są jednego pochodzenia Łysakowskimi herbu Lubicz (Nies.). 

Machnacki

Machnacki h. Rogala vel Mochnacki, z Machnatki w pow. grójeckim, pisali się też z Zalesia. Są jednego pochodzenia z Ręczajskimi, Trzylatkowskimi i Lipskimi herbu Rogala. Inne gałęzie rodu zamieszkiwały juz w XVII wieku na Litwie i Rusi Czerwonej. Machnaccy byli właścicielami m. in. Załęża Małego w ziemi warszawskiej, oraz Jurkowej w ziemi lwowskiej 1628—1639. Z nich: Stanisław Machnacki z Lipia, pleban w Kleczewie 1533, kantor płocki 1539, kanonik i oficjał płocki 1541—1543. Inny Stanisław, poborca czerski 1576, sędzia ziemski 1580. Andrzej, miecznik nowogrodzki 1678.

Łykowski

Łykowski h. Ślepowron, pisali się z Łykowa i Goliszewa. Gniazdem tej rodziny był Łyków w pow. szadkowskim, na którym dziedziczyli już w XIV wieku. Przedbor Łykowski z Łykowa ma częste sprawy w Łęczycy w latach 1388-1400. Od trzymanej w zastawie części wsi Upale pisał się czasem Upalskim. Łykowscy dziedziczyli m. in. na Łykowie, Goliszewie i Rożniatowie w pow. szadkowkim, Boguczynie, Kobylankach i Dzierżysławiu w gnieźnieńskim, Sozaniu w ziemi przemyskiej. Podpisali z ziemią sieradzką i bełską elekcje Władysława IV w 1632 i Michała Wiśniowieckiego w 1669, z ziemią sieradzką – Jana Kazimierza w 1648, Stanisława Leszczyńskiego w 1733 i Stanisława Augusta w 1764.

Łyczko

Łyczko h. Sulima, vel Łyczkowski, pisali się z Ryglic w pow. bieckim, woj. krakowskim, gdzie dziedziczyli w latach 1428-1581. Piotr Łyczko z Ryglic, zganiony przez Mikołaja z Burzyn, dowiódł szlachectwa w 1428. Łyczkowie dziedziczyli m. in. na Ryglicach Górnych i Dolnych, Janinie i Luciąży, posiadali wójtostwa w Osieku, Sierzchowej i Mrukowej w pow. bieckim, Trzebinię, Strzeszkowice w pow. opoczyńskim, Świerczków, Gobikową, Smarzową, Marcinkowice, Łukanowice i Janowice w pilzneńskim, Zembocin, Grembocin i Żerków w proszowskim, Maksymowice w samborskim. Z czasem rozproszyli się po różnych prowincjach Rzeczypospolitej – byli na Rusi Czerwonej, Podlasiu, Litwie i Wołyniu. Zdaje się, że niektórzy z nich zmienili nazwisko na Łyczkowski, bo z takim wylegitymowali się w XIX wieku m. in. w gubernii mińskiej.

Kaulfus

Kaulfus h. własnego vel Kaulfuss, Kaulfuß, Kalfus, w Wielkopolsce, rodzina pochodzenia niemieckiego, nobilitowana w Rzeczpospolitej na sejmie 1775. Z niej: Jan Chrystian (1744-1803), pastor ewangelicki, pedagog. Jan Samuel (ok. 1780-1832), filolog klasyczny, nauczyciel

Łychowski

Łychowski h. Jasieńczyk, często pisani Lichowski, wywodzą się ze wsi Łychów in. Lichów w ziemi czerskiej (Bon.). Inne opracowania podają, że ich wsią gniazdową był Łychów Szlachecki i Łychowska Wola w pow. urzędowskim, woj. lubelskim, parafia Rzeczyca (Krzep.). Wymieniani w aktach urzędowych już w latach 1415-1427. Od XVI wieku są w ziemi bełskiej, halickiej, lwowskiej, następnie na Wołyniu.

Łuszczyński

Łuszczyński h. Korczak, w ziemi przemyskiej, gdzie są wymieniani w aktach urzędowych dopiero w XVII stuleciu, dziedziczyli m. in. na Terle i Grąziowej. Podobno w XVIII wieku są w ziemi czerskiej, jeżeli to nie omyłka - zamiast Łuszczewski. Łuszczyńscy wylegitymowali się ze szlachectwa w sądzie ziemskim przemyskim i pilzneńskim 1782, oraz w wydziale Stanów we Lwowie 1830 i 1849.

• ANDRZEJ Łuszczyński (1792-1852), s. Dominika i Marianny Berlicz Strutyńskiej, żołnierz napoleoński; zm. we Lwowie; ż. Maria Wolska; dzieci: Hieronim, Konstancja, Karolina.

Źródło: Bon. t.16/157-160.

Łupiński

Łupiński h. Ślepowron vel Łupieński, Łopieński, Lupiński, z Łupianki Starej i Nowej w ziemi bielskiej, skąd liczni dziedzice stawili się w 1528 roku na popis tejże ziemi. Podpisali z województwem kaliskim elekcję Stanisława Leszczyńskiego 1733, z ziemią mielnicką i łomżyńską obiór Stanisława Augusta 1764. Wylegitymowali się ze szlachectwa 1782 w sądzie grodzkim przemyskim, w Królestwie Polskim w latach 1844-1871, a w gubernii podolskiej 1845.

• JÓZEF Łupiński (ok. 1710-1774), s. Wojciecha i Marjanny Wieteskiej, cześnik bielski 1744, komisarz z sejmu 1768 do zamiany Studenicy za Kuryłówkę; ż. Ludwika Jadwiga Staniszewska (ok. 1720-1769), zm. w Leżajsku; dzieci: Wiktoria, Józef, Tomasz.

Źródła: Bon. t.16/143-145; Dw.Teki; Nies.

Łuniewski

Łuniewski h. Łukocz vel Łukocz-Łuniewski, Łoniewski, z Łuniewa w ziemi drohickiej. Obecnie wieś ta należy do gminy Klukowo, pow. Wyskie Mazowieckie, woj. podlaskie. Pisano ich często mylnie - Łoniewski. Ziemianie Łuniewscy z Łuniewa stawili się na popis ziemi drohickiej w 1528 roku w sześć koni. Milewski daje im herb Ślepowron. Możliwe, że licznie rozrodzona szlachta herbu Ślepowron na sąsiednim Kuczynie i Lubowiczach dziedziczyła także na cząstkach Łuniewa i zwali się czasem Łuniewskimi, ogół jednak dziedziców Łuniewa należał do rodu Łukoczów (Bon.). Dla rozróżnienia Łuniewscy przybierali różne przydomki - Wysk, Szczubła, Dębczyk, Pisarczyk, Ławicz, Andralowicz, Turczyk, Turaj, Januszewicz vel Januszczyk, Plewa vel Plewik, itd. Poszczególne części Łuniewa, powstałe w wyniku działów rodzinnych, czasem łączono z przydomkami, tak powstało Łuniewo Wyski, Łuniewo Szczubły, itd. Łuniewscy zostali wylegitymowani ze szlachectwa w Królestwie Polskim w latach 1836-1862.
Genealogia
(osób: 109)

• ANIELA Łuniewska (ok. 1779-1855), c. Tomasza i Krystyny Madalińskiej; razem z bratem Tomaszem Łuniewskim poszukiwali spadku po ojcu w Trybunale płockim ok. 1820; ur. prawd. Łuniewo, gmina Klukowo, pow. Wyskie Mazowieckie, woj. podlaskie, zm. Łosinno, parafia Pniewo, pow. Pułtusk, woj. mazowieckie, lat 76, wdowa (Bon.; MK Pniewo); m. (ok. 1800) Aleksander Madaliński (ok. 1775-p. 1855); dzieci: Marianna (ok. 1816-1817), Teresa Anna (ur. 21 III 1818 Wypychy par. Pniewo), Konstanty (ur. 13 III 1819 Chmielewko par. Pniewo) – Madalińscy.

• WIKTOR Franciszek Łuniewski (1793-1877), s. Wiktoryna i Anny Rupniewskiej, kapitan wojsk polskich, odbył kampanie napoleońskie 1810-1815, ranny pod Możajskiem, poseł na sejm 1831, major ułanów i komisarz wojenny województwa krakowskiego 1831; właściciel dóbr Gnojno w pow. stopnickim; ur. w Chrobrzu, zm. w Gnojnie; ż. Ludwika Różycka h. Rola (1800-1874); dzieci: Aniela, Maria, Karolina, Bolesław, Edward, Henryk, Kazimierz, Erazm.

Źródła: Bon. t.16/129-145; Dw. Teki; Kap.