Zielonacki

Zielonacki h. Leszczyc, pisali się z Zielonczyna w pow. sieradzkim (AGZ Kalisz). Byli właścicielami m. in. dóbr Radliczyce, Grabia, Sowina, Kurczewo i Strzydzewo w pow. kaliskim, Kłunów w pow. sieradzkim, Sławsk w pow. konińskim, Goniczki in. Guniczki w pow. pyzdrskim.

Zalutyński

Paparona

Zalutyński h. własnego (in. Bielina, Grabie odm.), już w XVI wieku byli właścicielami Zalutynia w woj. brzeskim, wsi od której wzięli nazwisko. Akta grodzkie brzeskie wymieniają w 1586 Grzegorza (Hrehorego), dziedzica Zalutynia, w sprawie o ustanowienie granic pomiędzy

Wojniłłowicz

Wojniłłowicz h. własnego (in. Syrokomla odm.) v. Woyniłłowicz, Wojniłowicz, Woyniłowicz, stara rodzina litewska, według podania rodzinnego wywodząca się od rycerza Wojniły, który wraz z Jagiełłą przybył do Polski, przyjąwszy za swój herb Syrokomlę.
Oprócz głównej gałęzi sawicko-puzowskiej, istniały jeszcze dwie boczne linie, nazwane od dóbr przez nie posiadanych - mokrańską i niańkowską. Wojniłłowiczowie byli właścicielami m. in. dóbr Sawicze, Puzów i Boryszyn w pow. nowogródzkim, które przez kilka wieków pozostawały ich dziedzictwem. Z nich: Ludwik, stolnik mozyrski 1647. Trojan, podczaszy mścisławski 1648, wojski nowogródzki 1658, podkomorzy nowogródzki 1669. Tomasz, chorąży wołkowyski 1662. Gabriel, stolnik nowogrodzki, starosta lityński 1667. Edward (1847-1928), członek rosyjskiej Rady Państwa z gubernii mińskiej 1906-1909, prezes Koła Polskiego; autor wspomnień z lat 1847-1928.

Odmiana w herbie — w polu czerwonym złota łękawica ze strzałą obróconą grotem w dół; nad koroną trzy złote pióra strusie. 
Genealogia
(osób: 105)

• ANTONI Woyniłłowicz (1773-1855), s. Adama i Karoliny Sulistrowskiej, marszałek szlachty powiatu słuckiego; chorąży nowogródzki, za czasów napoleońskich podprefekt departamentu, następnie przez 30 lat obierany marszałkiem powiatu słuckiego; dziedzic dóbr Sawicze w pow. nowogródzkim; ż. (p. 1804) Teofila Odyniec h. własnego (ok. 1780-po 1804); dzieci: Aniela, Tadeusz, Adam.

• ZOFIA Woyniłłowicz (ok. 1840-po 1860), c. Tadeusza i Kazimiery Jodko-Narkiewicz, dziedziczka dóbr Klarymanty i Karolińce; m. (p. 1861) Leon Domański h. Laryssa (1830-1892), właściciel dóbr Bilewicze i Bielicze w Słuckiem, oraz wsi Klarymanty i Karolińce, otrzymanych za żoną w posagu; dzieci: Michał, Tadeusz, Zenon, Edward – Domańscy.

Źródła: Żych. t.3/308-312.

Virion

Virion h. Leliwa, vel de Virion, Wirion, rodzina pochodzenia francuskiego. Protoplastą linii polskiej jest Karol Józef de Virion, który przybył do Warszawy za panowania Stanisława Augusta. Virionowie otrzymali polski

Somkowicz

Somkowicz h. Sas (odm.) vel Dziemianowicz-Somkowicz, rodzina litewska, od wieków osiadła w pow. oszmiańskim, używająca przydomku Dziemianowicz. Somkowiczowie zostali wylegitymowani ze szlachectwa przed deputacją wywodową guberni mińskiej 1833, uzyskując potwierdzenie z departamentu Heroldii 1842, 1843 i 1853. Pierwszym z nich, wymienionym w aktach grodzkich był Aleksander, któremu za zasługi król Zygmunt III nadał w 1587 osadę ziemską zwaną Krepniatczyzna, położoną w pow. bracławskim. Odmiana w herbie — w koronie pięć piór strusich zamiast ogona pawiego, przebitych strzałą z lewej strony tarczy w prawą.

• FILEMON Somkowicz (ok. 1680-po 1723), s. Fabiana i NI. Werenkównej, cześnik oszmiański 1723; ż. NN. (ur. ok. 1690); dzieci: Leon Jan, Tymoteusz.

Źródła: Żych. t.3/254-256.

Pogorski

Pogorski h. Ogończyk, rodzina kujawska, pisząca się z Kościelca. Jest jednego pochodzenia z Kościeleckimi, co udowodniła w XIX wieku, legitymując się ze szlachectwa w 1835. Pierwszy z Kościelca Pogorski zapisany jest w Metrykach koronnych 1511. Jedna linia przeniosła się na Ruś Czerwoną i Podole, gdzie posiadała m. in. klucz mytkowski w pow. latyczowskim, do którego należały dobra Mytki, Przemoszczanica, Marianówka, Wołodyjowce, Kosarzyńce, Wereszczatyn, Szepinki, Kuźmińce i inne. Z nich: Antoni, miecznik podolski, elektor 1764. Fabian, miecznik kaliski ok. 1760.

• JULIAN z Kościelca Pogorski (ok. 1820-po 1880), s. Jana i Tekli Milatyńskiej, deputat Izby szlacheckiej guberni podolskiej; dziedzic dóbr Misiorówka i inne; ż. Irena Korwin-Mikucka h. Ślepowron (ur. ok. 1840), z linii żmudzkiej; dzieci: Aleksander, Emanuel, Maria, Róża.

Źródła: Nies.; Żych. t.3/208-211.

Owsiany

Owsiany h. Ostoja, vel Ostoja-Owsiany, rodzina wywodząca się z ziemi łęczyckiej. Wyszli zapewne ze wsi Wola Owsiana k/ Oporowa w dawnym pow. orłowskim, która należała do nich w pierwszej połowie XVI stulecia.

Mielęcki

Mielęcki h. własnego (in. Aulok, Ciołek odm.), szeroko rozgałęziona rodzina wielkopolska, wyznania w większości kalwińskiego. Podobnie jak Bojanowscy herbu Junosza z rodem Schaffgotschów ze Śląska, tak Mielęccy są jednego pochodzenia ze śląskimi Aulockami. Pierwszy z Aulocków, Janusz, przybył ze Śląska do Wielkopolski na początku XV wieku i nabył tam wieś Mielęcin w pow. ostrzeszowskim, między Kępnem a Sycowem, na samej granicy ze Śląskiem. Od tej wsi zaczął się pisać Mielęckim, stając się w ten sposób protoplastą rodu w Wielkopolsce i ziemi sieradzkiej. Mielęccy Aulokowie, w Polsce nazywani Ulakami, pieczętowali się własnym herbem, który mylnie czasami brano za Ciołka.
Herb — czarne cielę z rogami w polu niebieskim, w lewą stronę tarczy zwrócone (podczas gdy Ciołek jest czerwony w polu białym i głową w prawą stronę tarczy skierowany).
Genealogia
(osób: 185)

• JÓZEF Mielęcki (11 II 1816-16 V 1876), s. Walentego i Tekli Koczorowskiej, działacz społeczny i narodowy, więziony kilkakrotnie przez władze pruskie; dziedzic Nieszawy w pow. obornickim 1844-1874; ur. w Graboszewie, zm. w Poznaniu (Metrykalia katolickie, Cerekwica; Dz. Poznański nr 113/76); ż. (30 IV 1844 Kazimierz) Waleria Mlicka (1822-po 1876), c. Maksymiliana i Marianny Moszczeńskiej, dziedziców Rokitnicy; po śmierci męża mieszkała w Kaliszu; dzieci: Stefan, Janusz, Anna.

• TEOFILA Elżbieta Mielęcka (7 I 1751-1813), c. Aleksandra i 2ż. Eleonory Trepkówny; ur. Chycin; m. (1769) Ludwik Karczewski (ok. 1740-1789).

Źródła: Dw. Gen.; Dw. Teki; Żych. t.3/140-148.

Meysztowicz

Meysztowicz h. Rawicz, vel Mejsztowicz, rodzina osiedlona na Żmudzi i w pow. kowieńskim.

Telefus

Telefus h. Łabędź, vel Thelephus, Thalapus, Talapus, rodzina podolska, pochodzenia zapewne czeskiego (śląskiego?) lub wołoskiego, niegdyś licznie rozrodzona na Podolu i w ziemi halickiej, wygasła w XVIII wieku. Niektórzy polscy genealodzy wyprowadzali ją od czeskiego rycerza Telefa, walczącego na Węgrzech ok. 1442 (Dług., Papr., Nies.).