Rzętkowski

Rzętkowski h. własnego, vel Rzędkowski. Rzedkowski, Rzątkowski, rodzina sieradzka, której gniazdem jest wieś Rzętków w dawnym woj. łęczyckim. 

Kaszyc

Kaszyc h. własnego (in. Radwan odm.), rodzina litewska z pow. nowogrodzkiego i lidzkiego, gdzie posiadała m. in. dobra Dworzec i Pogawie. Kaszycowie posłowali na sejmy z woj. trockiego, nowogrodzkiego oraz Inflant. Podpisali elekcje królów – Augusta II w 1697, Stanisława Leszczyńskiego w 1733 oraz Stanisława Augusta

Rzepecki

Rzepecki h. Białynia v. Białynia-Rzepecki, wzięli nazwisko od wsi Rzepki w dawnym woj. sieradzkim, obecnie pow. piotrkowski, gmina Czarnocin. Szeroko rozrodzeni, rozróżniali się za pomocą licznych przydomków, jak Ostałkiewicz, Czubik, Brodawka itd. Jedna gałąź osiedliła się w Lubelskiem, gdzie posiadali dobra Polichów, inna na Litwie, w pow. brzeskolitewskim. W pow. sieradzkim należała do nich wieś Wolenie 1746 (AGZ Kalisz). Z nich: Jan, starosta zwoleński, podpisał elekcję króla Jana III w 1674. – Stanisław, dziedzic dóbr Polichów woj. lubelskim, wojski lubelski 1707, podczaszy nowogrodzki 1712, sędzia grodzki liwski 1714. – Andrzej, inżynier górnik, intendent kopalni w Wieliczce, następnie wicedyrektor departamentu górniczego w Wiedniu 1790-1800.
Z tych samych może Rzepek wywodzili się Rzepeccy h. Grzymała oraz Rzepeccy h. Jelita. 

• LUDWIK Rzepecki (1832-31 I 1894), s. Kajetana i Julii Wolanowicz, doktor filozofii, pisarz, publicysta, nauczyciel gimnazjalny w Poznaniu; długoletni redaktor Gońca Wielkopolskiego; ur. Wypalanki w pow. obornickim, zm. Poznań; ż. (p. 1865) Romana Gex (ok. 1840-po 1870), Szwajcarka; dzieci: Karol, Stanisław.

Źródła: Dw. Teki; Nies.; Urus. t.15/367-368; PSB; WSB.

Rzeczycki

Rzeczycki h. Janina, rodzina małopolska, pisząca się z Wielkiej Rzeczycy k/ Urzędowa w dawnym powiecie lubelskim. Pierwotnie nazywali się Wydżga (Wyczga, Wydźga), a od majątku Rzeczyca wzięli nazwisko Rzeczycki (Dług.). Z czasem, majątek ten uległ rozdrobnieniu na Rzeczycę Ziemiańską (siedziba parafii), Wyższą, Okrągłą, Długą itd. Posiadali też Rzeczyccy pobliską Słupię i Milanowy, a w późniejszym okresie Skrzyniec i Wierzchowiska. Przez szereg lat należały do nich starostwa – urzędowskie, rzeczyckie, samborskie i poturzyńskie. Jedna linia osiedliła się w ziemi łomżyńskiej, inne na Wołyniu i Rusi Czerwonej. Z nich: Mikołaj (zm. 1649), podkomorzy lubelski, dzielny wojownik, poległ w oblężeniu Zbaraża. – Łukasz, chorąży wołyński, deputat na Trybunał koronny 1734.
Rzeczyccy są zapewne jednego pochodzenia z Kaszowskimi h. Janina. Z tejże Rzeczycy mieli wyjść także Rzeczyccy h. Abdank (Wittyg). 
Genealogia
(osób: 61)

• ANDRZEJ Rzeczycki (ok. 1540-1612), s. Jana i Elżbiety NN., podkomorzy lubelski, marszałek Trybunału koronnego; pisarz grodzki łukowski, instygator koronny 1585, pisarz ziemski łukowski, podkomorzy lubelski 1591, marszałek Trybunału koronnego 1592, starosta urzędowski 1605; dziedzic Rzeczycy i Słupi, nabył w 1603 Branwicę i Pilchowo (Nies.; Urus.); ż. Anna z Oporowa Oporowska h. Sulima (ok. 1550-po 1580); dzieci: Andrzej, Jerzy, Stanisław, Jan, Marek, Mikołaj.

• MARIA (Marianna) Rzeczycka (10 IV 1799-4 IX 1855), c. Józefa i Barbary Krasickiej, właścicielka dóbr Rachanie w Lubelskiem (Girtler, Pamiętniki); 1m. (1815) Franciszek Kicki h. Gozdawa (ok. 1790-ok. 1825); dzieci: Ernestyna Kicka (1820-1883), za Józefem hr. Starzeńskim h. Lis; 2m. (4 XI 1827) Edward hr. Fredro h. Bończa (4 III 1803-10 IV 1878), s. Jacka i Marianny Dembińskiej, kapitan wojsk polskich, członek Stanów galicyjskich od 1837, szambelan austriacki, ziemianin; gospodarzył w Królestwie Polskim jako właściciel wsi Rachanice (Rachowice) i Grodysławice; później zamieszkał we Lwowie (Szeptycka, Wspomnienia); dzieci: Edward, Zofia – hr. Fredrowie.

Źródła: Krzep. Mał.; M. Pol.; Nies.; Urus. t.15/365-366; Wittyg, Nieznana szlachta.

Russanowski

Russanowski h. Trąby v. Rusanowski, rodzina podolska, gałąź Jordanów z Zakliczyna,  wzięła nazwisko od dóbr Russanowice in. Rusanowice leżących na Podolu. Protoplastą Russanowskich jest Mikołaj z Zakliczyna Jordan, dziedzic tychże Russanowic w 1520. 
Kilku z nich piastowało od XVI do XVIII stulecia różne urzędy ziemskie w powiecie grabowieckim, m. in. podczaszego, cześnika, podstolego, stolnika i łowczego. Russanowscy zostali wylegitymowani ze szlachectwa w Galicji 1782. Byli właścicielami m. in. dóbr Łabuszno, Hryszowce, Żychałówka i Jakuszyńce w pow. jampolskim, na Podolu, oraz Piaseczna k/ Kamieńca Podolskiego. Z nich: Piotr, cześnik grabowiecki 1580. – Mikołaj, podstoli grabowiecki 1620. – Andrzej, podstoli grabowiecki 1650. – Paweł, cześnik smoleński 1748.
Genealogia
(osób: 54)

• ALEKSANDER Russanowski (ok. 1790-1 I 1869), s. Kajetana i 1ż. Gertrudy Sobańskiej, marszałek szlachty powiatu jampolskiego; dziedzic dóbr Jakuszyńce na Podolu; ż. (ok. 1830) Kamila Anna Jaszowska h. Lubicz (ok. 1810-po 1840), c. Stanisława i Teresy Orłowskiej h. Lubicz; dzieci: Artur, Kajetan, Honoryna, Teresa, Przemysław.

• JADWIGA Russanowska z Russanowiec (1881-1948), c. Przemysława i Eweliny Łaźnińskiej; m. (p. 1901) Kazimierz Alexandrowicz h. wł. (1866-1924); dzieci: Ewa (1901-1952), Zofia (ur. 1903), Stefan (1905-1953), Antoni (1906-1943), Magdalena (ur. 1910), Anna (ur. 1912), Jadwiga (1916-2009) – Alexandrowiczowie.

Źródła: Urus. t.15/311-312; Żych. t.9/142 i nn.

Rusinowski

Rusinowski h. Godziemba, na Kujawach, wywiedli się z Rusinowa w powiecie radziejowskim i są jednego pochodzenia z Wolskimi herbu Godziemba, również piszącymi się z Rusinowa, oraz zapewne z Sosnkowskimi. Wymienieni zostali przez Paprockiego w Herbarzu 1584 (Papr.). W XVI wieku otrzymali od króla nadanie dóbr w starostwie inowrocławskim, m. in. wsi Mątwy. Z nich jeden senator – Erazm, kasztelan gnieźnieński 1557. – Stanisław, dowódca lisowczyków, dzielnie walczył pomagając cesarzowi przeciw zbuntowanym Czechom i Węgrom, przeszło 50 chorągwi nieprzyjacielskich zdobył; pośpieszywszy na pomoc ojczyźnie przeciw Turkom, poległ pod Chocimiem 1621 (Urus.). Wszyscy wymienieni w Herbarzu Uruskiego Rusinowscy herbu Łabędź należeli w rzeczywistości do rodu Godziembów. 

• DOROTA Rusinowska (ok. 1580-po 1601), c. Jakuba i NN.; w 1600 mąż Jan Biernacki seu Gorzycki zapisuje jej na ½ części Biernatek w pow. kaliskim posag 1. 000 złp. i tytułem wiana (AGZ Kalisz); m. (ok. 1600) Jan Biernacki (ok. 1570-po 1601), s. Macieja i NN.

• JAN Rusinowski (ok. 1550-1608/15), chorąży inowrocławski 1589, administrator ceł królewskich wielkopolskich i mazowieckich 1590, celnik koronny 1598; dziedzic na Wierzbiczanach (AGZ Poznań); ż. NN. (ok. 1550-po 1580); dzieci: Jan, Helena, Zofia.

Źródła: Bork. Spis 371; Dw. Teki; Nies.; Papr.; Urus. t.15/313-314.


Rusinowski h. Łabędź v. Dunin-Rusinowski, Rusianowski, podobno wygasła rodzina małopolska (Bork.), której gniazdem jest wieś Rusinów w powiecie opoczyńskim, parafia Nieznamirowice. Dziedziczyli tam w latach 1508-1569 (Krzep.). Niedaleko, bowiem w powiatach zwoleńskim, radomskim i lipskim, wciąż zamieszkują Rusinowscy niewiadomego pochodzenia. Natomiast ci, którzy zostali wymienieni w Herbarzu Uruskiego z herbem Łabędż – w rzeczywistości należą do herbu Godziemba. 

Źródła: Bork. Spis 371; J. Krzepela, Księga rozsiedlenia rodów ziemiańskich w dobie Jagiellońskiej. Cz. I Małopolska; Nies.; Urus. t.15/313-314.

Polichnowski

Polichnowski h. Dołęga, pisali się z Polichnowa w pow. lipnowskim. 
Są zapewne jednego pochodzenia z Kretkowskimi z Kretkowa w ziemi dobrzyńskiej. Podpisali elekcje – w 1632 z ziemią dobrzyńską, 1697 z ziemią dobrzyńską i woj. brzesko-kujawskim, 1733 i 1764 z woj. łęczyckim. Byli właścicielami m. in. dóbr Bielczewo i Osiek w pow. konińskim. Z nich: Andrzej, starosta bobrownicki 1587.  
Obecnie (2013) najwięcej osób z tym nazwiskiem mieszka w powiecie Koło, następnie w powiatach i miastach Włocławek, Gorzów Wielkopolski, Łódź, Kutno, Gdańsk, Poznań, Konin, Radziejów i Stalowa Wola.

• JADWIGA Polichnowska (ok. 1700-p. 1768), c. Jakuba i Marianny Żabińskiej; m. Stefan Rożniecki (ok. 1690-p. 1768), s. Kazimierza i Elżbiety Broniewskiej; dzieci: Franciszek Rożniecki (ok. 1730-po 1788), żonaty z Franciszką Harpert (AGZ Poznań).

• WAWRZYNIEC Polichnowski (ok. 1695-19 X 1736), s. Kazimierza i Urszuli Bielickiej, posesor zastawny ½ wsi Osiek w pow. konińskim 1719; wspólnie z żoną podpisali z Janem Doruchowskim kontrakt 3-letniej dzierżawy karczmy we wsi Osiek 1719; poch. u Bernardynów w Kole (AGZ Konin; MK Koło – Bernardyni; Zap. Tryb. Piotrk.); ż. (p. 1718) Apolinara Żegocka h. Jastrzębiec (ok. 1695-20 VII 1778), c. Piotra i Barbary Zadorskiej; 2v. żona (p. 1738) Szymona Napruszewskiego; poch. u Bernardynów w Kole; dzieci: Wojciech, Jan, Agata, Elżbieta, Katarzyna.

Źródła: Dw. Teki; Urus. t.14/193; Moikrewni.pl.

Puchalski

Puchalski h. Puchała, w północnym Mazowszu i na Podlasiu. Ich gniazdem jest wieś Puchały w ziemi łomżyńskiej. W 1473 otrzymali od ks. mazowieckiego Jana przywilej uwalniający wieś Puchały od wielu

Pracki

Pracki h. Poźniak, wzięli nazwisko od wsi Prace pod Warszawą, na której dziedziczyli w 1559. Jeszcze w XVII wieku używali herbu Wieniawa, który nie wiadomo dla jakiej przyczyny, porzucili dla Poźniaka (Urus.). 
Oprócz dóbr Prace Sędzicowe, Prace Pasne i inne, należały do nich Wola Pracka, Szczaki 1617, Mirowice i Wola Mirowska 1618, Sidków 1653, Marków i Świnice w ziemi sochaczewskiej 1735. 
Praccy podpisali elekcje 1632 z ziemi czerskiej, 1648, 1669, 1674 i 1697 z ziemi warszawskiej. Wylegitymowani zostali ze szlachectwa w Królestwie 1848. Jedna ich linia osiedliła się w Wielkopolsce.
Z tej rodziny: Jan, podstarości warszawski 1605. – Adam, elektor króla Władysława IV w 1632 z ziemi czerskiej. – Sebastian, trukczaszy królewski, podsędek warszawski 1664, sędzia grodzki warszawski 1671, poseł na sejmy, elektor 1648, 1669 i 1674 z ziemi warszawskiej. – Zachariasz, miecznik liwski 1748, podczaszy czerski 1750.

Kurcewski

Kurcewski h. Szreniawa odm. (in. Byliny, Bieliny), z Kurcewa, mylnie Kurczewski. Ich gniazdem jest wieś Kurcewo w powiecie kaliskim, a pisali się z Komorza w powiecie tucholskim. Właściwym herbem tej rodziny jest herb Byliny vel Bieliny, czyli litera S z krzyżem, znany już w Wielkopolsce