Kwinta

Kwinta h. Dryja vel Prewysz-Kwinta, ziemianie z powiatu słonimskiego 1569. Używali przydomku Prewysz. Podpisali elekcje Jana III w 1674 i Augusta II w 1697 z województwem wileńskim, Stanisława Leszczyńskiego z woj. wileńskim, Stanisława Augusta w 1764. Piastowali liczne urzędy ziemskie w pow. brasławskim, wiłkomierskim i lidzkim. W tychże powiatach byli właścicielami m. in. dóbr Kimborciszki 1648, Kleszeniszki 1648, Kudeliszki, Smołwy inaczej Kondraciszki ok. 1750, Albinowszczyzna 1755, Pelikany 1774, Antenów i Spinkowszczyzna 1825. Posiadali starostwo świderskie 1712.

• ANTONI Prewysz Kwinta (ok. 1710-1794), s. Jerzego i Teresy Giedrojciówny, strażnik brasławski 1731, pisarz ziemski 1764, sędzia ziemski brasławski 1792-1794; poseł na sejmy z powiatu brasławskiego, wyznaczony z sejmów 1766, 1768 i 1775 do komisji mającej odgraniczyć Księstwo Żmudzkie i do kilku innych komisji (Vol. Leg.); dziedzic Kleszeniszek, otrzymał z dóbr pojezuickich Pelikany 1774; ż. NN. (ok. 1720-po 1750); dzieci: m. in. Antoni.

Źródła: Bon. t.13/313-315; Nies.; Urus.; Wikipedia.

Kuklinowski

Kuklinowski h. Zaremba, rodzina wielkopolska, pisząca się z Kuklinowa w pow. pyzdrskim. W XV wieku posiadali Kuklinowo, Jankowice i Zdzisławice w pow. pyzdrskim, a Słaboszewo in. Sławoszewo w pow. kaliskim (AGZ Pyzdry). Od XVII stulecia właścicielami Kuklinowa byli Zdzarowscy, a następnie Wierusz Walknowscy. Kuklinowscy byli jednego pochodzenia m. in. ze Słaboszewskimi vel Sławoszewskimi ze Słaboszewa (Sławoszewa). Z nich: Jan (zm. 1595), starosta kopanicki 1580. – Andrzej (zm. ok. 1656), rotmistrz wojsk koronnych, zdrajca, przeszedł na stronę Szwedów w 1655. Wspomina o nim ks. Augustyn Kordecki w „Nowej Gigantomachii”. Korzystając z tych informacji, H. Sienkiewicz wprowadził postać Kuklinowskiego do powieści "Potop".
Boniecki mylnie daje im herb Sulima, powołując się na Wittyga.
Genealogia
(osób: 24)

• ANNA Kuklinowska (ok. 1575-1604/19), c. Jerzego i Katarzyny Mycielskiej, ostatnia dziedziczka dóbr Kuklinowo w pow. pyzdrskim; następnymi właścicielami tego majątku byli Zdzarowscy, a później Walknowscy; 1596 małżonkowie Anna i Jan Zdzarowscy zapisują sobie dożywocie na wsiach Turostowo osada i Węgorzewko pustki w pow. gnieźnieńskim i innych dobrach ich (AGZ Poznań); m. (ok. 1591) Jan Zdzarowski (ok. 1570-po 1620), s. Marcina i Barbary z Brzozogaju Brzozogajskiej, dziedzic Kuklinowa w pow. pyzdrskim, który otrzymał w spadku po żonie; dzieci: Wojciech, Katarzyna (żona Stanisława z Bnina Śmigielskiego), Jadwiga (żona Piotra Gądkowskiego) – Zdzarowscy.

• WOJCIECH Kuklinowski (ok. 1515-1553), s. Andrzeja i Anny NN., dziedzic dóbr Kuklinowo, Jankowice i Zdzisławice w pow. pyzdrskim, Słaboszewo i Zduny w pow. kaliskim; 1557 wdowa po nim, Dorota z Konar, żona Jakuba Sulimowskiego, oprawę od pierwszego męża na Słaboszewie, Kuklinowie i Zdunach ceduje synowi Janowi K. (AGZ Kalisz); ż. (ok. 1540) Dorota z Konar Konarska (ok. 1520-1562); 2v. żona (p. 1557) Jakuba Sulimowskiego (zm. po 1562); dzieci: Jan, Jerzy, Andrzej, Zofia, Jadwiga, Barbara.

Źródła: Bon. t.13/180-181; Dw. Teki.

Lisowski

Lisowski h. Lubicz, z Wielkiego i Małego Lisowa, dziś Lisewo, w powiecie bielskim, ziemi płockiej. Stanisław Młaj z Lisowa ma sprawę ze Stanisławem, Janem i Zygmuntem, synami Andrzeja Młaja z Lisowa 1530-1540. Niektórzy z nich dziedziczyli także w sąsiednim Głuchowie i przyjęli nazwisko Głuchowskich (Bon.). Z tej rodziny: Zygmunt (1880-1955), prawnik, profesor prawa rzymskiego Uniwersytetu Poznańskiego, rektor tamże w latach 1923-1924.
Genealogia
(osób: 20)

• JÓZEFA Lisowska (ok. 1850-1894), c. Franciszka i Antoniny Serednickiej; m. Albin Dobiecki (ok. 1850-po 1880), z Uhrynia.

• WŁADYSŁAW Lisowski (18 XII 1841-po 1905), s. Kajetana i Marceliny Czeczel Nowosieleckiej, doktor prawa, adwokat w Krakowie; patron kościoła parafialnego w Brzesku 1897-1905; ur. prawd. Nisko, ówczesna Galicja, zm. Kraków; ż. (p. 1879 Kniażyce) Michalina Czeczel Nowosielecka h. wł. (23 IX 1857-po 1890), c. Zenona i Anieli Tyskiej; ur. Kniażyce, Galicja; dzieci: Ewelina, Zygmunt, Maria, Władysław.

Źródła: Bon. t.14/374-375; Nies.; Urus.; Wikipedia.

Kowerski

Kowerski h. Białynia, według wywodów przedstawionych podczas legitymacji szlacheckich przed deputacją wywodową wileńską i takąż deputacją mińską, król Aleksander Jagiellończyk nadał w 1498 roku Stanisławowi Kowerskiemu, dworzaninowi swemu, Pienianki w powiecie wileńskim, które on przezwał Kowerskiem.

Kostanecki

Kostanecki h. Wieruszowa, vel Kostenecki, dziedziczyli w XVIII wieku na Żurawlówce, na Wołyniu, skąd się przenieśli w XVIII wieku do Królestwa Kongresowego. 

Maurizio

Maurizio, rodzina cukierników krakowskich, pochodzenia szwajcarskiego. Przodek ich wywodził się z Gryzonii, kantonu leżącego w Alpach, graniczącego z Włochami. W XIX wieku wyemigrował ze Szwajcarii do Polski i ok. 1850 roku osiedlił się w Krakowie, gdzie założył cukiernię. Z nich: Jan Ulryk Maurizio (1850-1928), cukiernik i działacz ewangelicki w Krakowie.

• ADAM Maurizio (26 IX 1862-4 III 1941), s. Parysa i Marii Spargnapani, botanik, technolog żywienia, światowej sławy znawca historii i kultury jedzenia, profesor Politechniki Lwowskiej; do szkół uczęszczał w Krakowie, następnie w Chur i Winterthur w Szwajcarii; studiował nauki przyrodnicze ze szczególnym uwzględnieniem botaniki na uniwersytecie w Zurychu, Genewie i Bernie; w tym ostatnim otrzymał doktorat 1894, habilitował się w 1903 na uniwersytecie w Zurychu, mianowany profesorem botaniki na Politechnice Lwowskiej 1907, gdzie pracował do do momentu przejścia na emeryturę w 1923; pierwsze lata emerytury spędził w Bydgoszczy; w 1927 mianowany honorowym profesorem na wydziale farmacji Uniwersytetu Warszawskiego; w 1935 wyjechał do Szwajcarii, gdzie mieszkał aż do śmierci w Love Field k/ Berna; jego badania dotyczące oceny i testowania zboża i mąki znalazły szerokie zastosowanie w przemyśle piekarniczym; ur. Kraków, zm. Love Field (PSB t. 20 s. 263; Wikipedia); ż. (p. 1900) NN. (ok. 1870-po 1900); dzieci: Anna.

Źródła: PSB t.20/263-265; Wikipedia.

Kurowicki

herb Prus I

herb Prus III (Nagody)

 

Kurowicki h. Prus I oraz h. Prus III (in. Nagody), vel Kurowiecki, Kórowicki, Korowicki, Korowiecki, rzadko Korewicki, Nagody-Korewicki, nazwisko wzięli od swej wsi gniazdowej Kurowice (Kurowicze), dawniej Korowice (Korewicze), w ziemi drohickiej, województwie podlaskim.

Korolkiewicz

Korolkiewicz h. Dąbrowa, na Litwie, w województwie mińskim. Jerzy Korolkiewicz, dziedzic Małaszkowszczyzny w woj. mińskim, zapisał te dobra testamentem z 1694, synom swoim: Piotrowi, Franciszkowi i Antoniemu, którzy też do nich wprowadzeni zostali w 1732. Ich sukcesorzy sprzedali Małaszkowszczyznę Czortowiczom w 1769 (Bon.). Rodzina ta wylegitymowała się ze szlachectwa w guberni mińskiej w 1819 i 1832.

• TADEUSZ Korolkiewicz (1773-po 1831), s. Ignacego i Franciszki Pozaryskiej; 1ż. (p. 1803) Aniela Żarowska (ok. 1780-1823/30); dzieci: Piotr, Franciszek, Bernard; 2ż. (p. 1831) Franciszka Walicka (ok. 1800-po 1831); dzieci: Florian.

Źródła: Bon. t.11/161-162.

Korniakt

Korniakt h. Krucyni (in. Krucyna, Krzyż), kupcy lwowscy, nobilitowani w XVI wieku, wygaśli w XVII w. Nazwisko ich właściwe było Korneadi, z czego zrobiono Korniat, w końcu Korniakt. Przybyli do Lwowa ok. 1550 r. z Kandii (obecnie Iraklion) na Krecie, która wchodziła w skład ówczesnej Rzeczypospolitej Weneckiej. W Polsce dorobili się olbrzymiej fortuny na handlu winami. W 1571 przypuszczeni do swobód szlacheckich, już w 1578 byli właścicielami Krzywczyc, Przedrzymiech, Hrebienic, Bujańca, Dzibulek i kilku jeszcze innych wsi (Paw.).
Herb — w polu czerwonym, pod krzyżem kawalerskim złotym, srebrna gwiazda (Ostr. 1651). Herb ich zupełnie inaczej przedstawia Wittyg.

 Konstanty Korniakt

(1582-1624)

• KAROL Franciszek Korniakt (ok. 1615-1672), s. Aleksandra i Elżbiety Ossolińskiej, rotmistrz ziemi przemyskiej; w 1648 obronił Przemyśl przed Kozakami i Tatarami, zawiesiwszy zdobytą na Kozakach chorągiew w katedrze; dziedzic na Białobokach; poległ nacierając na Tatarów pod Zborowem, w wojnie polsko-tureckiej; poch. w Przemyślu (Bon.; Sarnecki, Pamiętnik; Zap. Lub.); ż. Katarzyna Bełżecka h. Jastrzębiec (ok. 1640-po 1681), c. Aleksandra Stanisława, wojewody podolskiego i Eleonory Stanisławskiej; 2v. żona (p. 1674) Stanisława Antoniego Fredry, kasztelana czerniechowskiego; w 1681 już jako wdowa po Fredrze, a dożywotniczka dóbr korniaktowskich, zastawia ogromne te dobra Wąsowiczowi, stolnikowi sochaczewskiemu (Zap. Lub.); dzieci: Katarzyna, Franciszka, Antoni, Michał.

Źródła: Bon. t.11/158-159; Nies.; Wikipedia: 1, 2, 3, 4.

Klott

Klott h. własnego, vel Klot de (von) Heidenfeld, Kloth, stara rodzina westfalska, której część osiadła w Inflantach. Pisali się z Heidenfeldu, majątku położonego w Inflantach, który otrzymał Nicolas vel Mikołaj Klot w początkach XVI wieku, od arcybiskupa Michała Hildebranda. Posiadali