Wilski

Wilski h. Półkozic, pisani też Wildski, Wildzki, według Paprockiego, wyszli ze wsi Wilcze (Wilce) w województwie rawskim. Chodzi tu zapewne o wieś Wilcze Piętki w pow. skierniewickim, parafia Biała. W XVI wieku

Wierciński

Wierciński h. Rawicz, vel Wiercieński, Wierczyński, drobnoszlachecka rodzina podlaska, przydomku Snopek, pochodząca ze wsi Wiercień Wielki (Duży) i Mały, często nazywanych Wiercinem, w powiecie bielskim, w gminach Malesze i Siemiatycze (SGKP).

Ważyński

Ważyński h. Abdank vel Skarbek-Ważyński, Warzyński, Ważeński, używali przydomku Skarbek. Ich pierwotnym dziedzictwem była chyba wieś Ważyno w parafii Goleszyn, gminie Białyszewo, powiecie Sierpc, obecnie w woj. mazowieckim (SGKP). Wieś ta dzieliła się na Ważyno Kmiece i Ważyno Skóry. Ta druga była zapewne zasiedlona przez ród Skórów h. Abdank, piszących się z Gaju Wielkiego k/ Poznania i Międzychodu, którzy dali początek rodzinie Ważyńskich. Według Paprockiego mieli być w woj. płockim 1584 r. (Pap.). Mieszkali w Płockiem i Wielkopolsce. Niektórzy przenieśli się na Żmudź i Litwę. Są notowani w tamtejszych aktach na początku XVII wieku. Posiadali majątki ziemskie m. in. w pow. oszmiańskim i lidzkim. Zostali wylegitymowani ze szlachectwa w Królestwie Polskim w latach 1836-1861.
Maciej Sylwester Ważyński, uzyskał nobilitację od króla Zygmunta III Wazy w 1601 r., wraz z herbem Abdank.

Kurzątkowski

Kurzątkowski h. Abdank (in. Habdank) vel Kurządkowski, wywodzą się z nie istniejącej już wsi Kurzątki w ziemi łomżyńskiej (SGKP). Później dziedziczyli też we wsi Kurzątkowo Habdanice in. Kurzątkowo Habdańcze k/ Płońska w ziemi ciechanowskiej. 
Istniały niegdyś pod Płońskiem dwie wsie tej nazwy, Kurzątkowo Brodzice i Kurzątkowo Habdanice, zamieszkałe widocznie przez szlachtę z rodu Brodów i z rodu Abdańców. Z Kurzątkowskich Abdanków przytacza Wittyg („Nieznana szlachta") Stanisława, 1570 roku regenta we Frydku (Bon.). Ich odgałęzieniem są Tafiłowscy herbu Abdank, ze wsi Tafiły w ziemi łomżyńskiej.

Szorc

Szorc h. Mora vel Szorcz, Szczorc, Schortz, jedna z najbardziej wpływowych rodzin pruskich, wywodząca się podobno z Saksonii. Pierwotnie nazywali się Kostitz albo Kostycz. Jedna gałąź już w XIV wieku osiedliła się w północnym Mazowszu i na Podlasiu. Z czasem rozdzieliła się na kilka odnóg, które od swoich majątków dziedzicznych zwały się –  Cibarzewski, Sławski i Liszawski. Jedna linia, dziedzicząca na Olszynach, przyjęła nazwisko Olszyński, lecz je porzuciła, gdy Olszyny przeszły w posiadanie Krystyna Grądzkiego h. Pniejnia, a następnie jego potomków – Olszyńskich tego herbu. Szorcowie pisali się m. in. z Cibarzewa, Obrębu i są stale notowani w aktach ziemi bielskiej, począwszy od 1421 r. Najliczniej zamieszkiwali w okolicy szlacheckiej Szorce, w parafii Trzcianne, obecnie woj. podlaskie. Zostali wylegitymowani ze szlachectwa w Królestwie Polskim w latach 1836-1861. Z nich: Piotr Szorc z Obrębu (zm. ok. 1503), rotmistrz wojsk królewskich, starosta kiszewski (PSB). Jan Szorc z Obrębu (zm. 1607), podkomorzy malborski, starosta kiszewski, poseł na sejm; zasłużył się we wszystkich wojnach Stefana Batorego, w zadaniach wyznaczanych mu przez J. Zamoyskiego, a potem podczas walki z arcyks. Maksymilianem (Nies.; Metr. Kor.).
Genealogia
(osób: 60)

• FRANCISZKA Szorc (ok. 1790-1853), c. Ignacego i Anny Dydyńskiej; zm. Jeżów, obecnie woj. łódzkie (MK Jeżów); m. Józef Ostrożyński (ok. 1790-1845), s. Szymona i Tekli NN., prawd. właściciel dóbr Jeżów, obecnie woj. łódzkie; zm. Jeżów (MK Jeżów).

• WESPAZJAN Szorc (ok. 1807-1866), s. Franciszka i Franciszki Wojciechowskiej, burmistrz miasta Pajęczno, obecnie woj. łódzkie; uczeń Liceum krakowskiego (Girt.); ur. Czarnocin, zm. Warszawa (MK Warszawa: św. Aleksander); 1ż. Elżbieta Łajewska (ok. 1810-p. 1865); 2ż. (1865 Kadłub) Anna Zawadzka (ok. 1836-po 1865), c. Onufrego i Katarzyny Cymińskiej; ślub w parafii Kadłub, obecnie woj. łódzkie, miejscowość: Kadłub (MK Kadłub).

Źródła: Bork. Sp. 448; Kap.; Kos. IV 344; Nies. VIII 628; Metr. Kor.; Żern. II 426; Żych.

Stojowski

Stojowski h. Trąby (in. Brzezina) v. Jordan-Stojowski, Stojoski, błędnie Stojewski, Stojeski, rodzina małopolska, przydomku Jordan, pisząca się ze Stojowic. Są odgałęzieniem rodu Jordanów z Zakliczyna, jednego pochodzenia z Rozwadowskimi. 

Snarski

Snarski h. Murdelio vel Usnarski, podlaska rodzina drobnoszlachecka, pisząca się z Usnarza, licznie rozrodzona i rozproszona. Ich gniazdem jest zapewne okolica szlachecka Usnarz Górny i Dolny k/ Sokółki w dawnym powiecie sokólskim, gminie Zubrzyca (SGKP). Niektórzy osiedlili się na Litwie, m. in. w woj. połockim, skąd byli posłami i elektorami 1674 r. (Con.). Po rozbiorach przyjęli poddaństwo pruskie w powiecie rawskim 1798. Zostali wylegitymowani ze szlachectwa w Królestwie Polskim w latach 1836-1861.  
Genealogia
(osób: 102)

• ANNA Marianna Snarska (ok. 1810-po 1833), c. Rocha Bartłomieja i Józefy Kurzewskiej; ur. Zakrzew, parafia Biała Rawska, obecnie woj. łódzkie (MK Biała Rawska); m. (1833 Rawa Mazowiecka) Adam Stefan Chojnacki (ok. 1810-po 1833), s. Macieja i Joanny NN.; ślub w parafii Rawa Mazowiecka (MK Rawa Mazowiecka).

• ROCH vel Bartłomiej Roch Snarski (ok. 1761-po 1813), s. Jacka i NN., dzierżawca wsi Zakrzew 1800-1813, parafia Biała Rawska, obecnie woj. łódzkie (MK Biała Rawska); ż. (1799 Głuchów) Józefa Kurzewska (ok. 1771-po 1813); ślub w parafii Głuchów, obecnie woj. łódzkie (MK Głuchów); dzieci: Anna, Józef, Michał, Marianna, Aleksy. 

Źródła: Bork. Sp. 408; Nies.; SGKP XII 840; Spis Szlachty Królestwa Polskiego 1836-1861; Żern. II 361.

Smoleński

Smoleński h. Doliwa vel Smoliński, drobna szlachta na Mazowszu. Wywodzą się ze wsi Smoleń w dawnym powiecie Przasnysz, gminie Chojnowo, parafii Węgra.

Skomorowski

herb Nałęcz

herb Chorąbała

Skomorowski h. Nałęcz (in. Nałęcz związany) vel Golian-Skomorowski, Skomoroski, rodzina w ziemi chełmskiej, wywodząca się od Golianów. 

Skłodowski

Skłodowski h. Dołęga, vel Skłodoski, Skłotowski, Składowski, na Mazowszu i Podlasiu. Licznie zamieszkiwali okolicę szlachecką Skłody nad rzeką Brok in. Broczysko, w powiecie Ostrów Mazowiecka, gminie i parafii Zaremby Kościelne.