Iwicki

Iwicki h. Paprzyca (in. Kuszaba, Kuczaba), vel Marmicza-Iwicki, w Łęczyckiem, pisali się z Iwiczny; niektórzy używali przydomku Marmicza.

Jasiek z Iwiczny ręczył za synem swoim Grzymkiem 1385 r. Dobek, syn Jaśka, działa w imieniu córki Streczki, na sądach w Łęczycy 1389 r. (Łęcz.). Tomasz z Iwiczny Iwicki, ożeniony z córką Bogumiłą z Radzikowa 1386 r., sprzedał część swą lwic (sic) 1398 r. i osiadł w Łęczycy.

Bracia: Marmicza, Jan i Mścigniew w latach 1388-1400 dziedziczą na Iwicznie. Pechna, wdowa po Mścigniewie, z dziećmi procesuje o głowę męża 1398 r. Wawrzyńca, Bogusława i Mikołaja z Iwiczny. Marmicza, komornik sądu ziemskiego łęczyckiego 1407 r., świadczył w Piotrkowie 1415 r., przy wywodzie szlachectwa z herbu Kuczaba. 

Władysław podpisał z woj. wileńskim obiór króla Michała 1669 r. Jan podpisał z woj. mścisławskim elekcję Augusta II-go 1697 r.

Genealogia
(osób: 49)

• AGNIESZKA Iwicka z Iwiczny h. Paprzyca (ok. 1605-po 1646), c. Feliksa i Katarzyny Czeskiej; żona Jana Gliszczyńskiego, który zapisuje jej 1625 r. posag 1.000 złp. (Dw. Teki; AGZ Poznań); wspólnie z tym mężem podpisują 1642 r. kontrakt dzierżawy wsi Gorzyce od Żegockich (AGZ Poznań); Jan Wardęski, Janowi Gliscińskiemu i Agnieszce Iwickiej małżonkom, ceduje 1645 r. prawa swe do sołectwa wsi królewskiej Sabaszczewo, w pow. pyzdrskim (AGZ Pyzdry); m. (ok. 1625) Jan Gliszczyński (ok. 1600-po 1646); w aktach także: Gliściński, Glisciński; dzieci: 1/ Kazimierz Gliszczyński (ok. 1630-po 1660).

• IGNACY Iwicki z Iwiczny h. Paprzyca (1825-13 VIII 1881), s. Antoniego i Ewy Krajewskiej h. Leliwa, pedagog, tłumacz, publicysta, ekonomista i przyrodnik; kształcił się w Słucku, Nowogródku i w Wilnie, gdzie w 1844 ukończył I Gimnazjum Wileńskie; absolwent wydziału matematycznego Uniw. Moskiewskiego; podróżował po Europie, odbywając studia uzupełniające na uniwersytecie w Edynburgu; nauczyciel gimnazjum w Święcianach, po 1863 na zesłaniu w guberni penzeńskiej (dziś obwód penzeński) razem z Ignacym Chodorowiczem; po zsyłce otrzymał zakaz mieszkania w Wilnie i przeprowadził się do Warszawy, gdzie zaczął pracować jako nauczyciel w szkole podominikańskiej; ur. Wilno, zm. tamże, lat 56, poch. Cm. Bernardyński (PSB t. 10/185; Wikipedia).

Źródła: Bon. t. 8/78-79; Nies.; Urus.