Cywiński

Cywiński h. Puchała, vel Puchała-Cywiński, Cywieński, Ciwiński, Czywiński, Czywieński, dom licznie rozrodzony, pochodzący z Cywin (Cywiny), wsi nazywanej niegdyś także Cywin lub Cywino, w dawnym woj. płockim, obecnie pow. Płońsk, gmina Baboszewo. 

Już za czasów Paprockiego Cywińscy zaliczali się do licznie rozrodzonej szlachty zagrodowej. Według Uruskiego, ich właściwym gniazdem jest Cywino w Wielkopolsce, skąd jak się zdaje w XIV wieku przenieśli się na Mazowsze i założyli w woj. płockim kilka osad z tą nazwą. W okresie XVI-XVIII w. było tych wsi siedem, tj. Cywin Wojski, C. Górny, C. Warksy, C. Orzełki, C. Krajkowice, C. Dynguny i C. Małynie (Bon.). 

W XIX wieku Cywiny, w parafii Gralewo, stanowią okolicę szlachecką, w obrębie której leżą wsie Cywiny Dynguny, C. Górne, C. Krajki, C. Litwiny i C. Wojskie, liczące łącznie w 1827 roku 286 mieszkańców (SGKP). Niektórzy przenieśli się na Litwę, inni na Ruś Czerwoną. Jedna linia, dziedzicząca we wsi Cywiny Dynguny, nosiła przydomek Stopiak. 

Z nich: Bartłomiej Cywiński, dworzanin Zygmunta Augusta. Józef, superintendent ceł wielkopolskich, wojski poznański 1739, podczaszy 1748. Jan Franciszek, regent kancelarii mniejszej koronnej 1760. Tomasz, podczaszy chełmiński 1767. Jan, oboźny inflancki 1781. Jan, biskup wileński 1842. 

Rozproszeni po całym kraju, Cywińscy podpisali elekcje 1669 r. z woj. poznańskim, 1697 r. z woj. płockim, sieradzkim, z ziemią nurską, woj. nowogrodzkim, 1764 r. z ziemią warszawską i woj. nowogrodzkim. 

Zostali wylegitymowani ze szlachectwa w Galicji, w sądach ziemskich lwowskim 1782, czchowskim 1783, w Wydziale Stanów we Lwowie 1841 i 1842, w Królestwie Polskim w latach 1836-1862, w guberni wileńskiej 1812.

Genealogia
(osób: 113)

• ANTONI Ignacy Cywiński h. Puchała (1744-po 1795), s. Tomasza i Kunegundy Poniatowskiej, dziedzic części wsi Cywiny, parafia Gralewo, gmina Baboszewo, pow. Płońsk (MK Gralewo); jego syn został wylegitymowany ze szlachectwa w Królestwie Polskim 1839 r. z herbem Puchała (Bon.; Urus.; Szl. Król.); ur. Pieścirogi, parafia Nasielsk, obecnie pow. Nowy Dwór Mazowiecki, woj. mazowieckie, chrz. 1744, uwagi: stan Generosos (MK Nasielsk); ż. (1794 Gralewo) Józefa Dramińska (ok. 1760-po 1795); ślub w parafii Gralewo (MK Gralewo); dzieci: Szymon.

• MAŁGORZATA Cywińska h. Puchała (1742-po 1774), c. Tomasza i Kunegundy Poniatowskiej; ur. Pieścirogi, parafia Nasielsk, pow. Nowy Dwór Mazowiecki, woj. mazowieckie, chrz. 1742, uwagi: stan Generosos (MK Nasielsk); m. (1765 Nasielsk) Franciszek Aleksander Maszkowski (ok.1735-po 1774); ślub w parafii Nasielsk, miejscowość: Pieścirogi, uwagi: Magnificus, kawaler, panna (MK Nasielsk).

Źródła: Bon. t. 3/244-246; Dw. Teki; Nies.; SGKP t. 1/726; Szl. Król.; Urus. t. 2/343-344.

Czachorowski

Czachorowski h. Abdank (in. Habdank), vel Czacharowski, Ciachorowski, Ciacharowski, nazwisko wzięli od wsi Czachorowo w dawnym woj. płockim, pow. Sierpc, parafia i gmina Gozdowo.

Czajewski

Czajewski h. Świnka, vel Czajowski, na Litwie. Wyszli być może z tych samych Czajowic w Krakowskiem, z których pochodzą Czajowscy herbu Leliwa. Władysław 1629 r. w pow. kowieńskim. Krzysztof, ciwun Małych Dyrwian, podpisał w 1674 r. elekcję Jana III, a Michał, miecznik i rotmistrz kowieński, obiór Augusta II w roku 1697. Czajewscy herbu Świnka zostali wylegitymowani ze szlachectwa w Królestwie Polskim w latach 1836-1862.

Czapliński

Czapliński h. Drogosław, dawni heraldycy wyprowadzają ich ze wsi Czaplin w ziemi czerskiej, w parafii Sobików, obecnie powiat Piaseczno, gmina Góra Kalwaria. Obok nich być może dziedziczyli w tej wsi także Szeligowie. Jakub Szeliga z Czaplina otrzymał 1476 r. dla dóbr swoich w ziemi czerskiej, wraz z innymi ziemianami, różne wolności od ks. mazowieckiego Konrada. Czaplińscy herbu Drogosław podpisali elekcje: 1648 r. z woj. krakowskim, 1669 r. z ziemią przemyską, 1697 r. z woj. lubelskim, 1764 r. z powiatem orszańskim. Jerzy, otrzymał 1547 r. wieś nieosiadłą Łodyżyńce w powiecie latyczowskim. Jan, komornik graniczny czerski 1609. Rafał, burgrabia łucki 1648. W 1650 r. są w woj. kijowskim, gdzie procesują Sanguszków o zabór gruntów (Akta Kijow.). W I połowie XIX wieku notowani w pow. lidzkim. Zostali wylegitymowani ze szlachectwa w Królestwie Polskim w latach 1836-1862.
Herbarze wymieniają ponadto Czaplińskich nobilitowanych w XVI i XVII wieku z herbami Drzewica i Drogosław odmienny, oraz Czaplińskich herbu Drogomir, wylegitymowanych ze szlachectwa w XIX wieku. Są także Czaplińscy pochodzący ze wsi Czaple, o których wspominają wyroki lubelskie z 1581 r. (Wyr. Lub.). Ci ostatni wyszli zapewne ze wsi Czaple w parafii Korytnica, pow. Węgrów.

Czarnowski

Grabie odm.

Czarnowski h. Grabie (odm.), vel Grabia-Czarnowski, Ciarnowski, pochodzą z Czarnowa nad Bugiem, w ziemi nurskiej, parafia Dąbrówka. Obecnie wieś Czarnów leży w pow. Wołomin, woj. mazowieckim.

Czerejski

Czerejski h. Zaremba, vel Czereyski, na Litwie, w pow. orszańskim. Aleksander otrzymał 1656 roku Horodnię pod Orszą po Pacu. Józef, rotmistrz, a Zygmunt, horodniczy orszański, podpisali manifest szlachty litewskiej 1763 r. (Vol. Leg.). Michał, regent grodzki 1777, a ziemski orszański 1779 roku. Zostali wylegitymowani ze szlachectwa w Królestwie Polskim w latach 1836-1862.

Czymbajewicz

Warnia

Radwan

 

Czymbajewicz h. Warnia (oraz h. Radwan), vel Czembajewicz, Cymbajewicz, rodzina tatarska na Litwie, wywodząca się z Tatarów zawołżańskich. 

Dębicki

Dębicki h. Gryf vel Jaxa-Dębicki, Dembicki, Dęmbicki, gałąź rodu Gryfitów, przydomku Jaxa. Nazwisko wzięli od dóbr Dębica, obecnie miasto, siedziba powiatu w woj. podkarpackim. Dziedziczyli tam od początku XIV do połowy XVI wieku. O Mikołaju Dembickim pisze Długosz pod 1410 r., że schwytany przez Krzyżaków pod Sztumem, wraz z Tomaszem Szeligą, zmyślonym opowiadaniem nakłonił ich do walki i przyczynił się do ich klęski (Bon.). Przeszedłszy w XVI stuleciu na wyznanie kalwińskie i ariańskie, byli gorliwymi ich obrońcami i założyli zbory kalwińskie w swych majątkach Sielce i Wiatowice pod Krakowem. Dębiccy podpisali konfederację sandomierską 1704 r. Jako posłowie na sejm, podpisali elekcje 1648, 1669, 1674 i 1764 r. z woj. sandomierskim, 1669 r. z woj. sieradzkim, 1697 r. z woj. ruskim. Zostali wylegitymowani ze szlachectwa w Galicji 1787 i 1839, w sądzie grodzkim trembowelskim i ziemskim lwowskim 1782, w Królestwie Polskim w latach 1836-1862. Jedna linia otrzymała tytuł hrabiowski austriacki w 1782 r. Są jednego pochodzenia z Burzyńskimi, Latoszyńskimi, Podgrodzkimi, Szczepanowskimi, Turskimi. 

Dembiński

Dembiński h. Nieczuja (odm.) (in. Ostrzew), vel Dembieński, Dębiński, Dębieński, rodzina małopolska, pisała się z Dembian. W woj. święto- krzyskim są aż cztery wsie nazywające Dębiany, dawniej Dembiany, z których wyszły różne rodziny Dębińskich vel Dembińskich.

Dłużniewski

Dłużniewski h. Dołęga, vel Dłużnieski, Dłużniowski, na Mazowszu, jak pisze Uruski: jedna z możniejszych rodzin w woj. płockim. Wzięli nazwisko od wsi Dłużniewo Wielkie, w parafii Rogotwórsk, pow. Płock, a pisali się z Kondradźca (obecnie wieś Kondrajec), w parafii Sochocin, pow. Płońsk. W powiecie płońskim posiadali także Dłużniewo Małe, w parafii Babo- szewo. Paweł, cześnik płocki 1555 r., zabezpieczył 1538 r. posag żonie swej Annie Gostomskiej, córce Hieronima, na Leliczu, Zbójnie, Dłużnie- wie, Kondradźcu, Sarbiewie i innych (Płoc. Gr. Wiecz.). Dłużniewscy podpisali elekcję 1648 r. z woj. płockim. Zostali wylegity- mowani ze szlachectwa w Królestwie Polskim w latach 1836-1862, w guberni kijowskiej 1832, grodzieńskiej 1850-1860, kowieńskiej 1862. 
Z nich: 3 kasztelanów w latach 1440 — 1535.