Dębicki

Dębicki h. Gryf vel Jaxa-Dębicki, Dembicki, Dęmbicki, gałąź rodu Gryfitów, przydomku Jaxa. Nazwisko wzięli od dóbr Dębica, obecnie miasto, siedziba powiatu w woj. podkarpackim. Dziedziczyli tam od początku XIV do połowy XVI wieku. O Mikołaju Dembickim pisze Długosz pod 1410 r., że schwytany przez Krzyżaków pod Sztumem, wraz z Tomaszem Szeligą, zmyślonym opowiadaniem nakłonił ich do walki i przyczynił się do ich klęski (Bon.). Przeszedłszy w XVI stuleciu na wyznanie kalwińskie i ariańskie, byli gorliwymi ich obrońcami i założyli zbory kalwińskie w swych majątkach Sielce i Wiatowice pod Krakowem. Dębiccy podpisali konfederację sandomierską 1704 r. Jako posłowie na sejm, podpisali elekcje 1648, 1669, 1674 i 1764 r. z woj. sandomierskim, 1669 r. z woj. sieradzkim, 1697 r. z woj. ruskim. Zostali wylegitymowani ze szlachectwa w Galicji 1787 i 1839, w sądzie grodzkim trembowelskim i ziemskim lwowskim 1782, w Królestwie Polskim w latach 1836-1862. Jedna linia otrzymała tytuł hrabiowski austriacki w 1782 r. Są jednego pochodzenia z Burzyńskimi, Latoszyńskimi, Podgrodzkimi, Szczepanowskimi, Turskimi. 

Dembiński

Dembiński h. Nieczuja (odm.) (in. Ostrzew), vel Dembieński, Dębiński, Dębieński, rodzina małopolska, pisała się z Dembian. W woj. święto- krzyskim są aż cztery wsie nazywające Dębiany, dawniej Dembiany, z których wyszły różne rodziny Dębińskich vel Dembińskich.

Dłużniewski

Dłużniewski h. Dołęga, vel Dłużnieski, Dłużniowski, na Mazowszu, jak pisze Uruski: jedna z możniejszych rodzin w woj. płockim. Wzięli nazwisko od wsi Dłużniewo Wielkie, w parafii Rogotwórsk, pow. Płock, a pisali się z Kondradźca (obecnie wieś Kondrajec), w parafii Sochocin, pow. Płońsk. W powiecie płońskim posiadali także Dłużniewo Małe, w parafii Babo- szewo. Paweł, cześnik płocki 1555 r., zabezpieczył 1538 r. posag żonie swej Annie Gostomskiej, córce Hieronima, na Leliczu, Zbójnie, Dłużnie- wie, Kondradźcu, Sarbiewie i innych (Płoc. Gr. Wiecz.). Dłużniewscy podpisali elekcję 1648 r. z woj. płockim. Zostali wylegity- mowani ze szlachectwa w Królestwie Polskim w latach 1836-1862, w guberni kijowskiej 1832, grodzieńskiej 1850-1860, kowieńskiej 1862. 
Z nich: 3 kasztelanów w latach 1440 — 1535. 

Dobek

Dobek h. Gryf, vel Jaxa-Dobek, Dobek-Łowczowski, rodzina małopolska, gałąź rodu Gryfitów, wywodząca się z Łowczowa w powiecie pilźnieńskim i często używająca przydomku Łowczowski. Ich protoplastą był Dobiesław z Łowczowa, w zdrobnieniu Dobek, który świadczył 1491 r. w Pilznie (Bon.). Bartłomiej i Michał Dobkowie, dziedzice części Rychwałdu i Łowczowa 1536 r., a Kacper i Michał, właściciele Ośnicy w powiecie pilźnieńskim 1536 r. (Paw.). Dobkowie podpisali elekcje 1669 r. z woj. krakowskim, lubelskim i ziemią czerską, 1697 r. z woj. łęczyckim. Zostali wylegitymowani ze szlachectwa w Galicji 1804, w Królestwie Polskim w latach 1836-1862. Z nich: 1 kasztelan 1427. 

Domaniewski

Domaniewski h. Lubicz, vel Domaniowski, w woj. sieradzkim i na Litwie. Mieli się także pisać Domaniecki i Domanicki. Wyszli ze wsi Domaniewice w pow. rawskim, obecnie pow. Łowicz, woj. łódzkie.

Domaszewski

Domaszewski h. Jastrzębiec, vel Domaszowski, na Podlasiu. Ich gniazdem jest wieś Domaszewnica in. Domaszownica w pow. łukowskim, parafia Łuków, obecnie woj. lubelskie, ta sama z której wyszli Widlicowie-Domaszewscy herbu Nieczuja.

Drzewiecki

Drzewiecki h. Nałęcz vel Borsza-Drzewiecki, Drzewicki, licznie rozrodzeni, używali przydomku Borsza in. Borsa, który w istocie jest ich pierwotnym nazwiskiem. Niesiecki w swoim Herbarzu pisze o nich jeszcze pod Borszami. Abraham, Aleksy, Feliks, Jan, Marcin i Stanisław Borszowie, dziedzice dóbr Drzewce 1531 (Ks. poborowe). Nazwisko Drzewiecki wzięli od wsi Drzewce, dawniej Drzewca, w parafii Wąwolnica, pow. Puławy, woj. lubelskie, gdzie są notowani jako dziedzice od czasów Długosza (przynajmniej do 1531 r.). Jedna gałąź osiedliła się w Wielkopolsce, inna na Wołyniu. Drzewieccy podpisali elekcję 1697 r. z woj. sandomierskim i ziemią chełmską. Zostali wylegitymowani ze szlachectwa w Galicji zachodniej 1804, w Wydziale Stanów galicyjskich 1857, w Królestwie Polskim w latach 1836-1862, w guberni kijowskiej 1802, podolskiej 1857 i 1861. Z nich 1 kasztelan — 1630.

Goździkowski

Goździkowski h. Łabędź, vel Dunin-Goździkowski, Gościkowski, stara rodzina małopolska, gałąź rycerskiego rodu Łabędziów. Nazwisko wzięli od wsi Goździków, zwanej też niegdyś Gościków, w parafii Smogorzów, dawny pow. radomski, obecnie powiat Przysucha, gmina Gielniów. Włodek z Goździkowa, cześnik brzeski 1414, dzieli się 1440 r. z bratem i bratankiem dobrami Goździków, Stoczki i Sady (Perp. Radom.). Andrzej Goździkowski, pisarz skarbu królewskiego 1426, starosta radomski 1437-1439. Synowie starosty zwali się Łabędziami, a potomkowie ich już stale Goździkowskimi. Są notowani w aktach jako właściciele Goździkowa w latach 1508-1569. Niektórzy w XVI i XVII  wieku przenieśli się na Wołyń i na Litwę. Są w pow. krzemienieckim 1583, i żytomierskim 1618. Aleksander Michał, stolnik nowogrodzki 1702. Inny Aleksander, miecznik nowogrodzki 1746. Goździkowscy pisali się z woj. sandomierskim na elekcje Jana III Sobieskiego 1674 r. i Stanisława Augusta 1764 r. 
Zostali wylegitymowani ze szlachectwa w Królestwie Polskim w latach 1836-1862. Jan, wnuk Aleksandra, dziedzica Czarnotoż, czyli Drozdo- wszczyzny, w woj. brzeskim litewskim 1736 r., dowiódł szlachectwa 1799 r. przed Deputacją Wywodową wileńską. Z nich: 1 kasztelan — 1660.
Są jednego pochodzenia m. in. z Modliszewskimi vel Modliszowskimi, z Modliszewic, parafia Końskie, Suligostowskimi vel Sulgostowskimi z Sulgostowa, parafia Klwów, Przystałowskimi z Przystałowic, parafia Klwów, Konińskimi vel Kunińskimi z Konina (dziś Kunin, parafia Nowa Słupia).

Dzierżgowski

Dzierżgowski h. Jastrzębiec (in. Boleścic) vel Dzierzgowski, Dzierz- goski, Dzierżkowski, Dzierzkowski, Dzierzchowski, Dziergowski, Dzierkowski, itd., stara rodzina mazowiecka, z ziemi ciechanowskiej, jednego pochodzenia z Jeżowskimi z Jeżowa i Szumskimi z Szumska. Wyszli ze wsi parafialnej Dzierzgowo, dawniej też Dzierżgowo, niegdyś pow. Przasnysz, obecnie Mława. Ich przodek Mikołaj, kasztelan warszawski 1457, nosił przezwisko Nagórka, co zdaje się wskazywać na pochodzenie Dzierżgowskich z Nagórek w pow. raciąskim, których dziedzice, jako Boleścice, wymienieni są w przywileju ks. Ziemowita z 1408 r. (Bon.). Jedna linia Dzierżgowskich (Dzierzgowskich) otrzymała w połowie XVI stulecia tytuł hrabiowski Państwa Rzymskiego, lecz wygasła na początku XVII wieku. Dzierżgowscy podpisali z ziemią ciechanowską obiór króla Michała 1669 r. Jako Dzierżkowscy zostali wylegitymowani ze szlachectwa w Królestwie Polskim w latach 1836-1862. Z nich: 1 arcybiskup gnieźnieński prymas, 1 wojewoda i 4 kasztelanów 1470 — 1556.

Bołsunowski

Bołsunowski h. Kościesza, pisano ich także Bolsanowski i Bolzanowski, rodzina kijowska, z której Prokop Antonowicz Bołsunowicz otrzymał od króla Zygmunta I dnia 6 VII 1518 r. przywilej na ziemię bołsunowską i czernohubowską, znajdujące się w XIX wieku w guberni kijowskiej. Niektórzy używali przydomku Czernohub lub Czernogub. Otrzymali potwierdzenie szlachectwa przez Heroldię 26 VIII 1824. Wylegitymowani ze szlachectwa w Cesarstwie 1835 r. i zapisani do ksiąg szlachty gub. wołyńskiej.