Umiastowski

Umiastowski h. Roch III (in. Pierzchała), rodzina mazowiecka, pochodząca od średniowiecznego rodu rycerskiego Pierzchałów. Przyjęła nazwisko od dóbr Umiastowa k/ Warszawy, na których zostali osadzeni przez książąt mazowieckich. Są jednego pochodzenia z Łąckimi,

Trębicki

Trębicki h. Prus I, vel Trembicki, Tręmbicki, Trębecki, Trembecki, w Małopolsce, Galicji, na Podlasiu, w ziemi drohickiej i brześciańskiej 1605, 1655. Trembeccy herbu Prus I pisali się, według Niesieckiego, z Łapszowa a wyszli ze wsi Trąbki w woj. krakowskim i mają być jednego pochodzenia z Trembeckimi herbu Brochwicz. „Na wiele linii ten dom podzielony, bo jedni się piszą z Trąbek, drudzy z Łapszowa, inni z Chronowa, inni z Drużkowa, inni z Smarżowy, wszyscy jednak od pierwszego dziedzica Trąbek, w województwie krakowskiem położonych, idą: jedni z nich pieczętują się Brochwiczem, drudzy Prus 1mo, przecież to jedenże dom jest, jako i sami przyznają, i genealogia, którą tu przytaczam, zebrana z ksiąg ziemskich i grodzkich krakowskich, sandeckich i nowomiejskich” (Nies). Zostali wylegitymowani ze szlachectwa w Galicji 1782 r., w Królestwie Polskim w latach 1836-1862. 
Genealogia
(osób: 24)

• JAN August Trębicki (ok. 1800-1860), s. Macieja i Barbary Gąssowskiej, właściciel dóbr ziemskich we wsi Uziębły, parafia Paprotnia Kościelna, pow. Siedlce, obecnie woj. mazowieckie; wylegitymowany ze szlachectwa w Królestwie Polskim w latach 1836-1860 z herbem Prus I (Szl. Król.); ur. prawd. Trębice, parafia Paprotnia Kościelna, zm. Uziębły, uwagi: wdowiec po Katarzynie Kamieńskiej (MK Paprotnia); ż. (1827 Paprotnia) Katarzyna Kamieńska, Kamińska (ok. 1800-p. 1860), c. Adama i Zofii Kobylińskiej; w aktach także: Kamińska; ślub w parafii Paprotnia, uwagi: ona wdowa, 1v. żona (1820 Paprotnia) Feliksa Uziębły (zm. 1826), s. Antoniego i Moniki Strus vel Struss (MK Paprotnia); dzieci: Konstancja, Marcin, Antoni, Marianna, Szymon, Franciszek, Karol.

• MARIANNA Trębicka (ok. 1830-po 1868), c. Jana Augusta i Katarzyny Kamieńskiej (Kamińskiej); ur. Uziębły, parafia Paprotnia Kościelna, pow. Siedlce, obecnie woj. mazowieckie; ż. (1852 Paprotnia) Józef Kryński (ok. 1825-po 1868), s. Walentego i Marianny Nasiłowskiej, dziedzic cząstkowy we wsi Krynki, parafia Paprotnia Kościelna; ślub w parafii Paprotnia Kościelna, miejscowość: Uziębły (MK Paprotnia); dzieci: Domicela (ur. 1853 Krynki), Jan (ur. 1862 Krynki), Katarzyna (ur. 1864 Krynki), Tekla (ur. 1868 Krynki) – Kryńscy.

Źródła: Bork. Sp. 465; Elekt. t.1/377; Kap. 427; Nies. t.9/110-113; Szl. Król.; Żern. t.2/456.


Trębicki h. Ślepowron, vel Trembicki, gniazdem rodziny jest ziemia ciechanowska. Nazwisko wzięła od wsi Trembice in. Trębice w ziemi drohickiej, na Podlasiu, gdzie osiedliła się już w drugiej połowie XV stulecia. Według Metryki Litewskiej w 1528 dziedzicami tej wsi byli Jan i Mikołaj Trembiccy. Mają być jednego pochodzenia z Milanami Milewskimi, a wspólnym ich protoplastą ma być Wierzbięta, hetman i marszałek mazowiecki 1220. W XVIII i XIX wieku byli właścicielami m. in. dóbr Dziekanów i Łomna w gub. warszawskiej, Kurowice w pow. siedleckim, Adamowszczyzna, Zdzitowie, Żabinek, Krajszczyzna, Linów i Płoszcze k/ Kobrynia w pow. brzesko-litewskim, Nikitycze w gub. grodzieńskiej, oraz Piekary w gub. kaliskiej.

Koczorowski

Koczorowski h. Rogala vel Koczurowski, Koczórowski, często błędnie Kaczorowski, rodzina mazowiecka, pisząca się z Koczorowa in. Koczurowa w pow. raciążskim. Żyjący w połowie XVII wieku Stanisław, ożeniony z Mycielską, osiadł w Wielkopolsce i tam założył gałąź

Szadokierski

Szadokierski h. Nałęcz vel Sadokierski, rodzina wielkopolska, w woj. kaliskim i sieradzkim, pisząca się z Szadokrzyc. Ich wsią gniazdową są Szadokrzyce in. Sadokrzyce w pow. sierpskim, na której dziedziczyli w 1572. Z nich: Hieronim (zm. 1660), proboszcz iłżecki, sekretarz królewski, krewny biskupa krakowskiego Zadzika; jego marmurowy nagrobek w Iłży wystawił Stanisław Trzebicki, kustosz krakowski. Maciej, podstoli podolski 1745. Józef, komornik brzeski kujawski 1787. Szadokierscy byli właścicielami m. in. dóbr Strzyżewo, Korzeniewo, Koźlątkowo, Deszna, Szawłowice, Druszkowy w pow. kaliskim, Napruszewo, Wierzchowiska w gnieźnieńskim.

Machowski

Machowski h. Abdank odmienny, nazwisko wzięli od wsi Machów w pow. tarnobrzeskim, dawniej sandomierskim, parafia Miechocin. Dziedziczyli tam już w czasach Długosza. Byli ponadto właścicielami Michocina, Kaimowa, Kiełczyny, Żorawicy i Swinar w pow. sandomierskim, Jaworznika, Zaborowa i Nowej Wsi w pilznieńskim.
Z nich: Stanisław, wojski sandomierski 1492 i kuchmistrz królowej matki Elżbiety. Sebastian, elektor Jana Kazimierza z woj. czerniechowskiego 1648, pułkownik królewski 1656, starosta włodzimierski 1668, dzielny wojownik przeciw Kozakom i Tatarom.
Herb – odmiana w herbie polega w tym, że nad hełmem w koronie jest pół lwa złotego, trzymającego w łapach łękawicę (znak Abdanków). Dodatek ten do herbu miał otrzymać Mikołaj, gdy przebywał na dworze cesarskim (Papr.).

Czaplicki

Czaplicki h. Kotwicz, rodzina wielkopolska, pisała się z Czapel, a wyszła być może ze wsi Czaple w pow. gnieźnieńskim. Rodzielili się na kilka linii, z których część pozostała w Wielkopolsce, a inne osiedliły się na Kujawach, Litwie, Wołyniu i Ukrainie.

Machczyński

Machczyński h. Dołęga v. Machciński, z Machczyna in. Machcina w pow. w płockim. Wieś tę, oprócz Dołęgów, zamieszkiwała widocznie także szlachta innych rodów i ta dotrwała aż do XIX wieku, w którym przeprowadziła wywód szlachectwa. Dołęgowie wcześniej wygaśli, ale w XVI wieku oni przeważnie dziedziczyli na Machczynie. Z nich: Mikołaj Machczyński, którego dobra w Mijakowie uległy konfiskacie w 1497 za zaniedbanie przez dziedzica obowiązku stawienia się na wojnę. Jan (zm. 1740), syn Pawła, skarbnik dobrzyński 1724. Franciszek, burgrabia bobrownicki 1767, komornik ziemski 1768 i wojski większy dobrzyński 1790.

Łyszkowski

Łyszkowski h. Lis vel Łyżkowski, z Łyszkowic w pow. szadkowskim, a pisali się z Rudnik. Są być może jednego pochodzenia z Rudnickimi herbu Lis. Stanisław Kijek z Łyszkowic świadczył w Sieradzu 1417. Łyszkowscy byli właścicielami dóbr Żórawiec, Osiecz, Kołatki, Sady, Łubianki w pow. przedeckim, Łychów, Koziegłowy, Gośniewice, Tworki, Wola Lubecka itd.
Boniecki wymienia też w Herbarzu Łyszkowskich nieznanego herbu z Łyszkowic w pow. krakowskim.

Łyszczyński

Łyszczyński h. Korczak odm., vel Łyszczeński, czasem błędnie Łuszczyński, z Łyszczyc, w pow. brzeskim litewskim. Łyszczyńscy byli właścicielami m. in. dóbr Łyszczyce, Dobroniż, Motykały, Markowszczyzna, w pow. brzeskim litewskim, Łysin, na Wołyniu, Łążki, w pow. łęczyckim.

Łyskowski

Łyskowski h. własnego (in. Doliwa odm. lub Poraj odm.) vel Koschembahr-Łyskowski, z Łyskowa w pow. tucholskim (Tuchola). Przydomek ich Koschembahr in. Koszembar powstał ze zniemczonego imienia staropolskiego Kossoborz vel Kosieborz, spotykanego często na Śląsku, skąd i Łyskowscy według tradycji przyjść mieli do Prus w początkach XV wieku. Tego Kossobora przetłumaczono także na niemieckie Steppholz i czasem pisali się Łyskowscy von Steppholz. Dziedziczyli m. in. na Łyskowie, Wieszczycach w pow. tucholskim, Spławiu i Rowienicy w świeckim, Bągarczyku, Mileszewie, Grzybnie, Bąkowie, Lekartach, Krzemieniewicach k/ Lubawy, Komorowie i Skrobacji. Obecnie Koschembahr-Łyskowscy mieszkają głównie w Gdańsku i Toruniu. Herb – w polu niebieskim pięć róż rzędem na srebrnej poprzecznej, w prawo ukośnej belce; w szczycie hełmu, w koronie róża na gałązce o czterech potrójnych liściach.