Studniarski

Studniarski h. Pobóg, jedna gałąź osiedliła się w Wielkopolsce. Według W. Dworzaczka uchodzili zawsze za szlachtę. W 1871 służyli w armii pruskiej (Żern.). Z nich: Antoni (zm. 1888), radca sądu w Poznaniu. – Maksymilian (zm. 1889), nauczyciel gimnazjalny w Poznaniu. – Roman (zm. 1889), nauczyciel muzyki w Poznaniu. – Wincenty (zm. 1903), ksiądz, proboszcz w Kicinie. – Jan Władysław (zm. 1946), inżynier elektryk.
Genealogia
(osób: 20)

• FELIKS Studniarski (1835-22 I 1886), s. Feliksa i Aurelii Żychlińskiej, lekarz w Szamotułach, w Poznańskiem; osiedlił się w Szamotułach w 1863; ur. Wolsztyn, zm. Szamotuły, tyfus plamisty (PTPN; AMM; Dz. Pozn. nr 19-20, 22/86); ż. (1865) Antonina Chosłowska h. Sas (1847-29 VIII 1882), c. Teofila i Florentyny Krzyckiej; zm. Szamotuły; dzieci: Stefan, Jan.

• JADWIGA Aurelia Studniarska (1879-1944), c. Antoniego i Walerii Cichowicz; m. (1910) Stefan Tadeusz Studniarski (16 IV 1868-22 III 1942), s. Feliksa i Antoniny Chosłowskiej, inżynier leśnik, ekonomista, profesor Uniw. Poznańskiego; w czasie okupacji niemieckiej wysiedlony z Poznania; ur. Szamotuły w Wlkp., zm. Grzegorzowice k/ Waśniowa, pow. Opatów, poch. 24 III 1942 Grzegorzowice (PSB t. 45 s. 114; WSB).

Źródła: Dw. Teki; Żern. II 393; PSB t. 45 s. 112-114.

Wolicki

Wolicki h. Nabram (in. Waldorff) v. Waldorff-Wolicki, odłam śląskiej rodziny von Waldorff. Pisali się z Komorza w powiecie Pyzdry, a nazwisko wzięli od wsi Wolica w tymże powiecie. W 1495 r. Wojciech Wolicki na połowach swych dóbr we wsiach Wolica i Komorze przypadłych w dziale zapisuje 200 zł węgierskich posagu i wiana żonie swej Katarzynie, córce Szołdrskiego. Paweł i Sebastian Woliccy, bracia rodzeni, dziedzice wsi Komorze i Paruchowo 1542 (AGZ Poznań). 
Woliccy zostali wylegitymowani ze szlachectwa w Królestwie Polskim 1825. Jedna gałąź osiadła w pow. ostrzeszowskim. Z nich: 1 arcybiskup, prymas Polski.
Według Żernickiego są jeszcze Woliccy herbu Janina i h. Jastrzębiec.
Genealogia
(osób: 54)

abp Teofil Wolicki

(1767-1829)

• IGNACY z Komorza Wolicki (ok. 1740-po 1792), s. Stefana i Teresy Kręskiej, żupnik wieluński 1780; dziedzic dóbr Stara Kuźnica k/ Doruchowa w pow. ostrzeszowskim (Nejm.); ż. (ok. 1760) Józefa v. Józefata Wiesiołowska h. Ogończyk (ok. 1740-po 1770); dzieci: Jan, Teofil, Tomasz, Marianna, Filip, Tekla.

• MARIANNA Wolicka (ok. 1720-po 1750), c. Kazimierza i Anny Trzcińskiej; ur. Łyskornia (Nejm.); 1m. (ok. 1740) Józef Jakub Pruszkowski (ok. 1710-po 1740), s. Jacka i Katarzyny Łubieńskiej; 2m. (13 II 1744 Łyskornia) Zygmunt Passenta-Kiedrowski (ok. 1710-po 1750), sędzia grodzki ostrzeszowski. 

Źródła: Bork. Spis 507; Dw. Teki; Nejm.; Nies.; Sęcz.; Żern. II 528; PSB t. 31 s. 533; Archidiecezja Gnieźnieńska online.

Chyliński

Chyliński h. Bończa, vel Hyliński, według Bonieckiego pochodzą z Chylina w ziemi chełmskiej.

Przybyszewski

Przybyszewski h. Grzymała (odm.), rodzina wielkopolska, pisali się z Przybyszewa. Nazwisko wzięli od gniazdowego swojego majątku Przybyszewo (Przybyszew) w powiecie wschowskim, gdzie posiadali części zwane Przybyszewskie i folwark (Nowe) Ogrody. Są chyba jednego pochodzenia z Wilkowskimi h. Grzymała z Wilkowa. 
Na Przybyszewie oraz wsi Ogrody dziedziczyli przez długi czas, od XV wieku do ok. 1694 r. Obie te wsie wyszły ostatecznie z posiadania Przybyszewskich w 1713 r. W XVIII wieku należały do Jabłonowskich, a później do Nieżychowskich, Mycielskich, Twardowskich i Lipskich. 

Tłukomski

Tłukomski h. Nałęcz, rzadko Tłokomski, rodzina wielkopolska, nazwisko wzięła od wsi Tłukom w dawnym powiecie nakielskim. Akta nakielskie wymieniają w 1453 r. Dobrogosta de Tłukom pośród możnych panów wielkopolskich (AGZ Nakło). Oprócz Tłukomy przez długi czas posiadali w tymże powiecie wieś Szczmielino (Sczmielino), a także Ospowo, Błogowo (Bługowo), Kijaszkowo, Nietaszkowo i Szczyrbino (AGZ Nakło). Z nich: Maciej, podsędek nakielski 1491. – Wojciech, dobrodziej SS. Franciszkanek w Śremie 1747.
Genealogia
(osób: 56)

• HELENA Tłukomska (ok. 1690-1729/55), c. Macieja i Katarzyny Chrząstowskiej; m. (p. 1710) Adam Pierzchliński h. Leszczyc (ok. 1680-1759), s. Jana i Barbary Pawłowskiej, posesor Szymanowic p. 1712; zam. Jeżewo 1723 (Urus.; MK Strzelce Wielkie, Nowe Miasto); dzieci: Jakub, Roch, Katarzyna (I), Katarzyna (II), Franciszka, Anna – Pierzchlińscy.

• MICHAŁ Nałęcz Tłukomski (ok. 1700-26 VI 1747), s. Władysława i Krystyny Gruszczyńskiej, właściciel dóbr; dobrodziej SS. Franciszkanek w Śremie; zm. Drzewce, par. Poniec, poch. Miejska Górka, u Reformatów (MK Poniec, Śrem: Franciszkanki); ż. (p. 1738) Franciszka Nieżychowska h. Pomian (ok. 1710-po 1738), c. Jakuba i Teresy Żółtowskiej.

Źródła: Bork. Spis 461; Dw. Teki; Nies. IX 77.

Sulerzyski

Sulerzyski h. Junosza, vel Sulerzycki, Suleżycki, rodzina mazowiecka, której gniazdem jest zapewne wieś Sulerzyż w ziemi ciechanowskiej, siedziba parafii. Jedna gałąź osiedliła się w Wielkopolsce a inna na Podolu. 

Zegrzda

Zegrzda h. Rawicz v. Rawicz-Zegrzda, Zegżda, Zegrżda, Zegżdra, Żegrzda, czasem Zegrda, rodzina litewska, z której jedna linia osiadła na początku XVIII wieku w Wielkopolsce, w powiecie kaliskim i ostrze- szowskim (AGZ Kalisz). Wylegitymowani ze szlachectwa w Król. Polskim

Orzeszko

Orzeszko h. Korab v. Orzeszko-Czarnołoski, stara rodzina podlaska, wymieniona w Herbarzu Niesieckiego z herbem Korab. Pisali się „de Czeberek” w woj. podlaskim (Nies.). Według Uruskiego byli herbu Pobóg i dawniej nosili nazwisko Orzeszek, od majątku Orzeszki w ziemi mielnickiej. Już na początku XVI wieku byli na tyle zamożni, że ze swych posiadłości Jan, wojski mielnicki, winien był dawać ośmiu zbrojnych konnych na wojnę. Po Krzysztofie, dziedzicu Chwatowic, piszącym się na Falatyczach, Czeberakach i Czarnołoskach, jego potomkowie brali przydomki Czeberak i Czarnołoski. W połowie XVII w. jedna gałąź przeniosła się na Litwę, do powiatu pińskiego i w nim należała do najzamożniejszego obywatelstwa. Orzeszkowie byli elektorami z woj. podlaskiego 1632, 1648 i 1674, z ziemi mielnickiej 1669 i 1674. Z nich: Jan, łowczy podlaski 1593. – Wojciech, wojski 1647, chorąży grabowiecki 1653. – Mikołaj, dworzanin królewski 1593, podsędek 1603, sędzia ziemski mielnicki 1620. – Anna z Orzeszków Majewska, babka poety Adama Mickiewicza.
Genealogia
(osób: 67)

Florenty Orzeszko

(1835-9 III 1905)

• LUDWIKA Orzeszko (ok. 1782-po 1817), c. Jana Tadeusza i Anny ks. Szujskiej, 1v. Antoniowej hr. Krasickiej; m. (ok. 1800) Chryzanty Wilhelm Ignacy Krasiński h. Ślepowron (29 X 1777-1820), s. Wojciecha i Wiktorii Wyszkowskiej, legionista, wskutek otrzymanych ran musiał służbę wojskową porzucić; dziedzic na Siemianicach; ur. Wilksin, metryka Grudusk, zm. Warszawa (według innych źródeł w 1819), poch. Krasne k/ Ciechanowa (Bon.; Bork.); dzieci: Henryk, Bolesław, Adela, Wincenty – Krasińscy.

• WŁADYSŁAW Stanisław Orzeszko (8 I 1895-13 IV 1940), s. Tomasza i Michaliny Olszewskiej, major Wojska Polskiego, więzień Kozielska; uczestnik I wojny światowej; w WP od 1920, służył w wileńskim pułku piechoty; ukończył kurs doskonalenia młodszych oficerów w 78 pułku piechoty; major od 1 I 1930, wcielony do 77 pułku piechoty; odznaczony Krzyżem Niepodległości, Krzyżem Walecznych trzykrotnie; ur. Łozów, pow. Grodno, zamordowany przez rosyjskie NKWD w Katyniu (Katyń. Księga cmentarna). 

Źródła: Bork. Spis; Dw. Teki; Nies. VII 140; Urus. XIII 24-26; Żern.; PSB t. 24 s. 310-311; Katyń. Księga cmentarna. Warszawa 2000, cz. 2 s. 452; Wikipedia.

Rowiński

Rowiński h. Bożawola v. Rowieński, licznie rozrodzona rodzina sieradzka, osiedlona m. in. w Wielkopolsce i na Litwie. Pisali się „z Równy” (de Rowna), a ich gniazdem jest wieś Równa w powiecie sieradzkim, parafia Gruszczyce, na której dziedziczyli cząstkowo jeszcze w XVIII wieku. Obecnie wieś ta znajduje się w woj. łódzkim, gminie Błaszki. Jan Rowieński, występuje jako arbiter w sporze w 1462 r. (AGZ Konin).
Rowińscy zostali wylegitymowani ze szlachectwa w Galicji 1782, w Królestwie 1843, w guberni wołyńskiej w latach 1849-1852. Z nich: Jan, chorąży husarski, walczył w Inflantach i pod Chocimem przeciw Turkom 1621. – Wincenty, podczaszy wieluński, podpisał elekcję 1674. – Jan, podczaszy nowogrodzki, deputat do poboru kwarty, podpisał elekcję 1764, sędzia ziemski nowogrodzki 1768-1781. – Hilary, komornik ziemski lwowski 1770, sędzia grodzki żydaczowski 1778.
Genealogia
(osób: 153)

• IGNACY Rowiński (1790-po 1843), s. Macieja i Joanny Grodzickiej, ziemianin, dziedzic dóbr Swinary i Sadłowo, posesor dóbr Przybroda 1815; razem z synem Julianem wylegitymowany ze szlachectwa w Królestwie 1843; chrz. 31 VII 1790, chrzestni: Konstanty Mroczyński i Anna z Wróblewskich Grodzicka, babka dziecka (Urus.; MK Kłecko, Gniezno: Św. Michał); 1ż. (ok. 1815) Serafina Popowska (ok. 1795-po 1830), c. Jana i Salomei Swinarskiej (Gorzyńskiej); dzieci: Teofila, Julian; 2ż. (12 V 1835) Ewa Trzebuchowska (ok. 1810-po 1840), c. Józefa i NN.; ur. Swinary; ślub we wsi Opielenka w Królestwie, świadkowie: Wojciech Grodzicki, kapitan wojsk polskich, Anna z Rowińskich Malczewska (MK Kłecko); dzieci: Józefa.

• JÓZEFA (Józefata) Aniela Rowińska (21 I 1793-po 1830), c. Jana i Jadwigi Mrowińskiej; ur. Śmieszków, chrz. 7 II 1793, chrzestni: Łukasz Żeromski i Kunegunda Krzesińska, oboje z Przybychowa (Nejm.; MK Czarnków); m. (28 I 1819 Mikołajewice) Stefan Puacz (ok. 1790-po 1919), s. Michała i Justyny Sochackiej; ur. Sieradz; dzieci: Franciszek Ludwik (ur. 1825 Ochle par. Widawa), Wincenty Antoni (ur. 1827 Broszęcin par. Rząśnia), Anastazy (ok. 1830-po 1860), żonaty (1860 Wojków) z Zuzanną Dyniak – Puaczowie.

Źródła: Bork. Spis; Dw. Teki; Nejm.; Nies.; SGKP IX 817; Urus. XV 272; Żern.

Szaszkiewicz

Szaszkiewicz h. własnego, dawniej Szaszko, w województwie bracławskim. Wymieniają ich konstytucje sejmowe 1598, 1607 (Con.). Zostali wylegitymowani ze szlachectwa w Ces. Rosyjskim 1850.