Giedrojć

Giedrojć h. Hippocentaurus i Poraj odm. (in. Kitaurus i Róża), vel Giedroyć, Gedroyć, Gedrojć, Gedroić, Giedroić, Giedroit, Giedraitis (litew.), także w innych wersjach, litewska rodzina książęca wywodząca się od przedchrześcijańskich władców Litwy z dynastii Dowsprunga. Według Kroniki litewskiej z XV i XVI wieku ich protoplastą miał być Giedrus (zm. ok. 1300), syn Romunda, a brat Trojdena, wielkiego księcia litewskiego z dynastii Kitaurusów tj. Centaurów. Księstwem Giedrusa było terytorium leżące w widłach rzeki Wilii i Świętej, na północ od Wilna, a stolicą i zarazem gniazdem rodu, leżąca tam miejscowość Giedrojcie, wymieniana w kronikach krzyżackich p. 1373. Licznie rozrodzeni, używali różnych przydomków, takich jak Dowmont, Juraha, Pukień, Towcik. W XVII stuleciu Giedrojciowie zarzucili tytuł książęcy i dopiero w końcu XVIII odnowiły go niektóre linie, które potwierdzenie tego tytułu uzyskały w Cesarstwie Rosyjskim. Z tej rodziny: 3 biskupów i 1 wojewoda 1499 — 1796. Dewizą rodu jest: „Vitam Impendere Vero” (Życie poświęcić prawdzie).
Istniały też inne rodziny Gierojciów. W XIX wieku wylegitymowali się ze szlachectwa w gubernii mińskiej Gierojciowie herbu Kotwica, przydomku Juraha. W pow. pińskim i stolińskim na Polesiu znane były liczne rodziny drobnej szlachty, noszące to nazwisko, a niektórzy używali herbu Cielątkowa. 
Genealogia
(osób: 311)
 
• ALEKSANDER Konstanty ks. Giedrojć (1 V 1805-16 IV 1844), s. Romualda i Karoliny Anny Borzymowskiej, nadzwyczajny radca stanu Królestwa Polskiego 1841, wicereferendarz 2 klasy kancelarii Sekretariatu Stanu Królestwa Polskiego, szambelan cesarza rosyjskiego; kawaler rosyjskiego Orderu Św. Stanisława 4 klasy; zm. Warszawa; ż. (p. 1842) Aleksandra Alina Podoska (ok. 1820-25 III 1846), c. Michała i NI. Lewald-Jezierskiej; dzieci: Romuald.

• MARIA ks. Giedrojć (28 XII 1912-29 VI 1980), c. Franciszka i Stefanii Bony Hoch; ur. Warszawa, zm. Kielce; m. (30 XII 1933 Warszawa) Wacław Knoll (19 VI 1904-10 III 1976); ur. Warszawa, zm. Montreal, Kanada.

Źródła: Bork. Rocz. t.1/113, t.2/12-13; Bork. Gen. 20-23; Kos. t.2/126-129, t.4/98-99; T. Lenczowski, Genealogie rodów utytułowanych w Polsce, t.1, Warszawa 1995-1996.

Głowacki

Głowacki h. Prus I, licznie rozrodzona rodzina sieradzka, której gniazdem jest wieś Głowaczewice w dawnym powiecie szadkowskim, ziemi sieradzkiej. Maciej z Głowaczewic herbu Prus dowodzi szlachectwa w Sieradzu w 1401 (Bon.). Głowaccy herbu Prus pisali się również z Głowaczowej w powiecie pilzneńskim, parafia Straszęcin, gdzie dziedziczyli w XV wieku (Krzep.), inni w XVI wieku – z Zagorzyc w ziemi sieradzkiej (obecnie Zagórzyce k/ Łodzi). Z czasem rozdzielili się na wiele gałęzi, zamieszkujących w Wielkopolsce, Małopolsce, na Rusi Czerwonej, Podolu i innych częściach dawnej Rzeczypospolitej. Głowaccy z przydomkiem Chary zostali wylegitymowani ze szlachectwa w wydziale Stanów galicyjskich 19 II 1787.

Galiński

Galiński h. Rawicz vel Galimski, Galeński, szeroko rozrodzona rodzina mazowiecka, gałąź senatorskiego domu dziedziców Żelazny, tak jak oni pisali się na początku XVI wieku z Żelazny w ziemi rawskiej. Nazwisko swoje — po raz pierwszy notowane w 1396 roku — utworzyli od dóbr dziedzicznych Galiny i Galinki k/ Grzymkowic w pow. rawskim, parafia Biała, gdzie dziedziczyli jeszcze w XIX stuleciu. Swoje części posiadała tam również drobna szlachta herbu Półkozic i Trzaska. Już w XV i XVI wieku było wielu dziedziców na Galinach, dla rozróżnienia używających przydomków — Ząb, Zębowicz, Kania, Kuna itd. Już w XVI stuleciu Galińscy rozdzielili się na kilka gałęzi, z których jedna pozostała na Mazowszu, a pozostałe osiedliły się na Rusi Czerwonej, na Litwie — głównie w pow. orszańskim, gdzie doszli do najwyższych urzędów ziemskich, oraz w Wielkopolsce. Pisano ich w aktach Galiński, czasem jednak Galimski. Niektórzy członkowie gałęzi litewskiej przeszli na kalwinizm. Galińscy z gub. kowieńskiej wylegitymowali się ze szlachectwa w 1850 i 1882 z herbem Rawicz, inni — w gub. mińskiej z herbem Dołęga, w gub. wileńskiej z herbem Łabędź. Niektóre linie tej rodziny ulegały znacznej pauperyzacji i traciły szlachectwo. Do nich należały zapewne osoby nobilitowane w 1578 (z herbem Korybut) oraz 1837.
Genealogia
(osób: 214)

• JAN Galiński (ok. 1810-po 1850), s. Józefa i Rozalii Radomskiej, administrator części dóbr fundacyjnych hr. Skarbka; 1ż. Teresa Koniszewska h. Prawdzic (ok. 1810-ok. 1840); dzieci: Michał; 2ż. Maria Karasiewicz (ok. 1820-po 1850); dzieci: Józef, Władysław, Balbina, Kazimierz, Leon.

• KRYSTYNA Galińska v. Galimska (X 1688-po 1720), c. Krzysztofa i Katarzyny Mikołajewskiej; chrz. 7 X 1688 w Lubeczu, parafia ewangelicko-reformowana w Kojdanowie (ME Kojdanów); m. (1718) Andrzej Wilamowicz (ok. 1680-po 1720).

Źródła: Bon. t.5/350-352; Bork. Rocz. t.2/465; Kon.; Nies. t.4/62-63; Urus. t.4/82.

Girtler

Girtler vel Gürtler, rodziny z tym nazwiskiem wywodzą się z terenu Austrii i Niemiec. Protoplasta jednej linii polskiej, Jan Ewangelista Girtler, przybył do Krakowa z miejscowości Storzing w Tyrolu ok. 1748 i zamieszkał u swego wuja Józefa Antoniego Hallera.

Gonet

Gonet vel de Gonet, Gonnet, nazwisko pochodzenia francuskiego, będące zdrobniałą formą imienia Hugo. W Polsce gniazdem rodu była Korczyna k/ Krosna i powiat krośnieński, oraz teren dawnej Galicji. Osoby noszące to nazwisko mieszkają obecnie (2012) w Polsce głównie w powiatach i miastach: Krosno, Dębica, Kraków, Lubin, Katowice, Przemyśl, Szczecin, Wrocław i Warszawa. Z tej rodziny: Szymon (1868-1932), nauczyciel, folklorysta, inspektor w Przeworsku i Krośnie 1913-1928; ur. w Krakowie, zm. w Krośnie. – Stanisław (1949-1995), piłkarz, zawodnik grający na pozycji bramkarza w klubie piłki nożnej Wisła Kraków 1967-1980, mistrz Polski 1978; ur. Tarnów, zm. Kraków. 
Genealogia
(osób: 69)

• JAN Gonet (1850-1928), z Korczyny k/ Krosna; ż. (ok. 1875) Maria Pelczar (1855-1928), c. Wojciecha (Józefa) i Anny Orbanek; dzieci: Józef, Rozalia, Katarzyna, Franciszek, Wawrzyniec, Honorata, Stanisław.

• MARIA Gonet (ok. 1885-po 1908); m. (29 IV 1908) Ludwik Władysław Szwykowski (27 IV 1877-1965), s. Władysława i Wandy Sendek, bankowiec, żeglarz, 1926-1929 prezes Polskiego Związku Żeglarskiego, autor pierwszego polskiego podręcznika żeglarskiego, tłumacz książek żeglarskich; współwłaściciel szkunera „Gay Parisienne” 1904, na którym brał udział w towarzyskim wyścigu podczas igrzysk olimpijskich w Sztokholmie w 1912 roku i wielu innych regatach; ur. w Symferopolu (Wikipedia); dzieci: córka, synowie m. in. Jan Szwykowski (1915-1981). 

Źródła: Moikrewni.pl; Wikipedia; Informacje rodziny.

Gołembowski

Gołembowski h. Poraj v. Gołębowski, Gołęmbowski, Gołembiowski, Gołębiowski, rodzina wielkopolska, wyszła zapewne ze wsi Gołembowo, obecnie Gołębowo, powiat Oborniki, dawniej pow. poznański. Byli właścicielami m. in. wsi Sadokrzyce, Gorzuchy, Wróblewo, Jasionna, Wągłczew w ziemi sieradzkiej. Z nich: Jan (zm. 1809), pisarz trybunału piotrkowskiego, komornik ziemski sieradzki. – Józef (zm. 28 VIII 1813), chorąży sieradzki, sędzia pokoju powiatu warckiego.
Genealogia
(osób: 53)

• HELENA Gołembowska (1850-1916), c. Hilarego i Franciszki Suchorskiej; m. (1875) Adolf Jan Modest Sokolnicki h. Nowina (3 VI 1842-21 VII 1899), s. Michała i Konstancji Świętosławskiej; ur. Pawłowice, zm. Żydów; dzieci: Halina (ur. 1878), Jan Nepomucen (ur. 1883) – Sokolniccy.

• JAN Nepomucen Gołembowski (ok. 1792-27 VIII 1831), s. Józefa i 1ż. Marianny Walewskiej, pisarz ziemski sieradzki ok. 1795; dziedzic dóbr Sadokrzyce, Gorzuchy; 1ż. (ok. 1810) Wiktoria Bartochowska (ok. 1790-p. 1817), c. Władysława i NN.; 1v. żona Franciszka Karsznickiego, dziedzica Sięganowa i Nieceni; dzieci: Antoni, Marianna, Rozalia, Józef; 2ż. (1817) Antonina Zbijewska h. Rola (27 V 1792-1822), c. Jana i Wiktori Spinek; zm. w podróży do wód; dzieci: Wiktoria, Józefa, Klementyna; 3ż. (ok. 1823) Alojza Joanna Zbierzchowska (ok. 1801-po 1823), c. Pawła i Józefy Czyżewskiej; 2v. żona Wincentego Niemojowskiego. 

Źródła: Bon.; Dw. Teki; Nies.; Sęcz.; Urus.; Nejm.

Gembart

Gembart h. Jastrzębiec (in. Łazęki), vel Gembarth, Gębart, w ziemi dobrzyńskiej. 

Gogolewski

Gogolewski h. Rola, licznie rozrodzona rodzina mazowiecka, wyszła ze wsi Gogole w ziemi ciechanowskiej, w dawnym powiecie przasnyskim, parafia Pałuki, gdzie dziedziczyli do końca XIX wieku. Wymienieni w aktach ciechanowskich w 1624 r. Z ziemią ciechanowską podpisali elekcje Władysława lV w 1633 i Augusta II w 1697, z ziemią różańską i drohicką obiór Stanisława Augusta w 1764. Zostali wylegitymowani ze szlachectwa w Królestwie w latach 1825-1852. Z nich: Jakub, burgrabia różański, skarbnik różański 1767, wojski mniejszy 1771. – Andrzej, burgrabia grodzki różański 1771. – Józef, kanonik kruszwicki 1769, pułtuski 1775.
Genealogia
(osób: 58)

• JAKUB Gogolewski (ok. 1740-po 1786), s. Walentego i Teresy Rostkowskiej, skarbnik różański, poseł na sejm; burgrabia różański 1764, z ziemią różańską podpisał obiór Stanisława Augusta, skarbnik różański 1767, wojski mniejszy 1771, lecz na wojstwie się nie utrzymał; w 1786 zapisał żonie pewną sumę (Bon.; AGZ Czersk); ż. (ok. 1760) Elżbieta Łagodzińska (ok. 1740-po 1786); dzieci: Katarzyna, Felicjanna, Aleksandra, Konstancja, Julianna.

• TEKLA Gogolewska (ok. 1800-po 1830), c. Piotra i Apolonii Gogolewskiej; m. (29 X 1817 Gogole Wielkie) Andrzej Gogolewski h. Rola (1789-1847), s. Stanisława i Małgorzaty Ostaszewskiej h. Ostoja; ślub w parafii Pałuki (MK Pałuki); dzieci: Roch Ludwik Gogolewski (ur. ok. 1830).

Źródła: Bon. VI 163-164; Nies.; Urus. IV 228-229; Żern. I 289.