Popowski

Popowski h. Nałęcz, rodzina wielkopolska, pisząca się z Wojnowa, jednego pochodzenia z Wojnowskimi. W XV i XVI wieku posiadali posiadali różne dobra ziemskie w pow. kościańskim.

Źródła: Dw. Teki; Nies.

Popowski h. Nowina, rodzina wielkopolska, wywodząca się z Popowa Wielkiego i Kościelnego w pow. gnieźnieńskim. Są jednego pochodzenia z Mielżyńskimi, Padniewskimi, Sokolnickimi i Złotnickimi. Dziedziczyli też w innych wsiach noszących nazwę Popowo i Złotniki. Możliwe, iż właściwym gniazdem Nowinów Popowskich jest wieś Popowice w pow. inowrocławskim, w parafii Kościelec, oraz Złotniki w tejże parafii. Jedna gałąź przeniosła się na Podole, gdzie założyła wieś Popowce w pow. latyczowskim ok. 1538. Z tej rodziny: Jan z Popowic, podpisał w 1386 konfederację szlachty wielkopolskiej (Nies.). Marcin, kanonik poznański 1593.
Genealogia
(osób: 54)

• JÓZEF z Popowic Sokoło Popowski (1830-po 1875), s. Andrzeja i NI. Ekert, właściciel części wsi Popowce, kolegialny sekretarz rosyjskiego ministerstwa sprawiedliwości; ż. Ludwika Wielhorska (ok. 1830-1875); dzieci: Barbara, Antoni, Piotr.

• KATARZYNA Popowska (ok. 1570-po 1617), c. Wojciecha i Reginy Brudzyńskiej; w 1617 brat jej Aleksander Popowski, całe części dziedziczne Gorzykowa w pow. gnieźnieńskim, należne sobie prawem wieczystym, wydzierżawia jej dożywotnio (AGZ Gniezno); 1m. Andrzej Wydzierzewski (ok. 1570-p. 1617); 2m. Jan Turzyński (ok. 1570-po 1617).

Źródła: Bork. Rocz. t.2/617-618; Dw. Teki; Nies. t.7/387-388; SGKP t.8/800; Urus. t.14/254.

Pietruski

Pietruski h. Starykoń, vel Szafraniec-Pietruski, rodzina małopolska, wy-wodząca się od starożytnego rodu Zaprzańców herbu Starykoń, ze wsi Pietrusza Wola w dawnym pow. pilzneńskim, par. Łączki (Krzep.). Od 1464 zwana Siemuszowskimi z Siemuszowy (Akta Grodzkie Sanockie),

Ożegalski

Ożegalski h. Kościesza, rodzina podlaska, pisząca się ze wsi Ożegały. Jedna linia, osiedlona początkowo na Litwie, stamtąd przeniosła się w XVIII wieku do Wielkopolski, a wreszcie osiadła w Galicji.
W XIX stuleciu byli właścicielami m. in. dóbr Gościejewo, Międzylno i Ochla w pow. krotoszyńskim, w Wielkopolsce, Kamionna i Pasierbiec w pow. bocheńskim, Bolechowice w pow. krakowskim. Wymieniani przez Uruskiego Ożegalscy herbu Rawicz nie istnieli. Z tej rodziny: Józef, rotmistrz powiatu grodzieńskiego 1770.
Genealogia
(osób: 20)

• EMILIA Ożegalska (1818-29 IX 1875), c. Józefa i Józefy Rudnickiej; zm. w domu swej córki w Dzierznicy, poch. w Sośnicy, gr. rodz. (MK Mokronos; Dz. Pozn. 224/75); 1m. (26 XI 1837 Gościejewo) Michał Chłapowski h. Dryja (ok. 1810-po 1837), dziedzic Sośnicy; dzieci: Tekla (ur. 1846), Jadwiga (ur. 1851) – Chłapowskie; 2m. (p. 1855) Ludwik Sokolnicki h. Nowina (ok. 1820-po 1860); dzieci: Witold (11 IV 1855-26 XII 1908), Kazimiera (1857-4 X 1934), Michalina (ur. 1857) – Sokolniccy.

• FRANCISZEK Ożegalski (21 XI 1816-7 XII 1875), s. Józefa i Józefy Rudnickiej, ziemianin, właściciel Gościejewa, Miedzylna i Ochli w W. Ks. Poznańskim, później Kamionny k/ Żegociny i Pasierbic w pow. bocheńskim, w ówczesnej Galicji; ur. Zimnowoda, chrz. 8 X 1818 Gościejewo (MK Mokronos); ż. Józefa Suchorzewska h. Zaremba (ok. 1830-po 1858); dzieci: Stanisław, Józef, Kazimierz, Franciszka, Władysław, Helena, Maria, Anna, Jadwiga.

Źródła: Bork. Rocz. t.2/605-606; Dw. Teki.

Olewiński

Olewiński h. Ostoja vel Olewnicki, Oliwiński, rodzina sieradzka, której wsią gniazdową jest Olewin w dawnym pow. wieluńskim. W XVI i XVII wieku nazwisko występuje również w wersji Olewnicki. Jedna gałąź przeniosła się najpierw na Ruś Czerwoną, a stamtąd na Litwę. Gałąź czerwonoruska używała m. in. przydomku Dobra. Z tej rodziny: Dobiesław, dzielny wojownik pod Grunwaldem i Koronowem 1410. Piotr, sędzia grodzki winnicki 1576. Olewińscy posiadali m. in. dobra Czerepów w ziemi lwowskiej, starostwo soleckie w W. Ks. Litewskim, dobra Kołby w pow. pińskim.
Według Uruskiego, na tym samym Olewinie w ziemi sieradzkiej, dziedziczyć mieli także Olewińscy herbu Samson i Olewińscy herbu Frankenberg vel Grzymała odm. Wymienieni przez niego Olewniccy herbu Sas są pewnie identyczni z Ostojczykami, a odmienny herb wynika być może z błędnego odczytania. Samsonowie Olewińscy założyli później wieś Olewin w ziemi krakowskiej, powiecie proszowskim, parafii Przeginia (Krzep.).
Genealogia
(osób: 82)

• ANNA z Olewina Olewińska (ok. 1650-p. 1714), c. Marcina i Anny Dobrosielskiej; m. Jan Węgierski (ok. 1650-1699/1714), dziedzic wsi Węgry 1699; dzieci: Michał Węgierski.

• STANISŁAW z Olewina Olewiński (ok. 1650-13 X 1705), s. Tomasza i Katarzyny Blińskiej, cześnik inowrocławski 1696, sędzia kapturowy woj. kaliskiego 1696, czasem błędnie nazywany w aktach podczaszym inowrocławskim; dziedzic dóbr Bułakowo, Kacza Górka, Zimna Woda, Głoginin w pow. pyzdrskim, właściciel miasteczka Pogorzela i wsi przyległych Głuchowo i Gumienice in. Gumnice; zm. w Lesznie, poch. u Bernardynów w Kobylinie 17 XI 1705 (MK Pogorzela); ż. (ok. 1673) Anna z Modlibogowic Modlibowska h. Dryja (ok. 1650-24 III 1707), c. Kacpra, stolnika i sędziego surrogatora grodzkiego poznańskiego i NN.; zm. w Mielitz, na Śląsku, poch. w Kobylinie (MK Kobylin - Bernardyni - Epitafia); dzieci: Katarzyna, Konstancja, Ludwika, Apolinara, Cecylia, Kazimierz, Tomasz, Barbara.

Źródła: Bork. Rocz. t.2/595; Dw. Teki; Krzep. Młp. 71, Nies. t.7/83-84; Urus. t.12/301-302.

Nowosielecki

Nałęcz odm.

  Jelita

Nowosielecki h. własnego (in. Nałęcz odm.) v. Czeczel Nowosielecki, Nowosielicki, Nowowselicki, czasem błędnie Nowosielski, stara rodzina bojarów litewsko-ruskich na Wołyniu i Rusi i Czerwonej, pochodząca podobno od Czeczelów Sudymuntowiczów, stąd używająca przydomku Czeczel. Nazwisko wzięli od dóbr Nowosiółka, a według innych źródeł od wsi Nowosielce (Bon.) na Wołyniu, zapewne w pow. krzemienieckim. Często myleni z Nowosielskimi herbu Sas. Według Bonieckiego, Nowosieleccy, podobnie jak Czeczelowie Sudymuntowicze – byli herbu Jelita. W XIX wieku Nowosieleccy byli posiadaczami m. in. dóbr Nowosielce Kosickie, Grąziowa, Wojtkowa i Bachów w pow. dobromilskim i birczańskim. Z nich Jerzy, starosta kasztyński, fundator kościoła w Nowosielcach w powiecie dobromilskim 1743 (Bork.).
Herb — w polu czerwonym (według Uruskiego: niebieskim) – pod półstrzałkiem, żeleźcem do góry – chusta srebrna związana w koło, końcami złożonymi na dół, jeden na drugim. Nad hełmem w koronie pięć piór strusich (Ostr.).
Genealogia
(osób: 80)

• JAN Czeczel Nowosielecki (ok. 1680-po 1738), s. Baltazara (Balcera) i Magdaleny Korytkówny, chorąży buski; podczaszy żytomierski 1724, podstoli żytomierski, chorąży buski (Bracł. XV f. 1899); tenże Jan był zapewne starostą sinickim 1738; ż. Magdalena Górska (ok. 1690-po 1720); dzieci: Anna, Aleksander, Piotr.

• MICHALINA Czeczel Nowosielecka (23 IX 1857-po 1890), c. Zenona i Anieli Tyskiej; ur. Kniażyce, Galicja, zm. Kraków; m. (p. 1879 Kniażyce) Władysław Lisowski h. Lubicz (18 XII 1841-po 1905), doktor prawa, adwokat w Krakowie; ur. prawd. Nisko, ówczesna Galicja; dzieci: Ewelina (ur. 15 XII 1879), Zygmunt (ur. 13 XI 1880), Maria (ur. 29 VI 1882), Władysław (ur. 19 VII 1887) – Lisowscy.

Źródła: Bon. t.3/348-349; Bon. Pocz. 213; Bork. Rocz. t.2/593-594; Nies.; Ostr. t.1 nr 2303, t.2/234; Pap.; Piek. 234 tab. 4; Urus. t.12/196-197.

Nornicki

Nornicki h. własnego (in. Słoma), stara rodzina rusko-litewska, używająca przydomków Petryszczewicz i Packiewicz. Zapewne w XVI wieku otrzymała lenne nadania dóbr Mereszowo i Brynkowszczyzna. Według jej genealogii przodek domu Hrehory Saczkowicz miał synów, Fedka i Petryszkę, po którym byli synowie: Iwan, Piotr, Stefan, Rycer i Słoma. Słoma żyjący za czasów Zygmunta Augusta jest właściwym historycznym przodkiem rodziny, zdaje się nawet, że on pozyskał dla niej nobilitację i herb, który też od jego imienia nazywany jest niekiedy Słoma (Urus.). Z tej rodziny: Antoni, pisarz skarbowy litewski 1733. Józef, starosta radziski 1740. Urban, starosta zagaryjski 1770. W XVIII i XIX wieku byli właścicielami m. in. dóbr Bohuszewicze w pow. mińskim, oraz Korowajno w pow. lepelskim, w Inflantach Polskich. W ich posiadaniu pozostawały także starostwa: radziskie, szarkowskie i zagaryjskie (zegaryckie).
Herb — na tarczy litera H, w której na poprzecznej linii lilia rozdarta; nad koroną trzy pióra strusie.
Genealogia
(osób: 57)

• ANTONI Nornicki (1819-po 1860), s. Jana i Anny Potrykowskiej, właściciel dóbr Korowajno w powiecie lepelskim, w Inflantach Polskich; ż. Teresa Bielikowicz h. wł. (ok. 1820-1877), c. Jana, podkomorzego połockiego i Anny Mirskiej h. Białynia; dzieci: Maria, Jan, Ludwik, Antoni, Teresa, Monika.

• MARIA Nornicka (ok. 1850-po 1882), c. Antoniego i Teresy Bielikowicz; m. (1879) Artur Jacyna h. wł. (ok. 1850-po 1882).

Źródła: Bork. Rocz. t.2/592; Nies. t.6/572; Urus. t.12/169-170.

Nitosławski

Nitosławski h. Dołęga, rodzina wywodząca się zapewne z Mazowsza, jej wieś gniazdowa nie istniała już w XIX stuleciu. Jedna linia osiedliła się na Litwie, inna na Rusi Czerwonej. Niesiecki pisze ich nazwisko mylnie –

Niewęgłowski

Niewęgłowski h. Jastrzębiec vel Niewęgłoski, szeroko rozrodzona rodzina mazowiecka, przeważnie drobnoszlachecka, pisząca się z Niewęgłowa na Mazowszu. Później zakładali wsie tejże nazwy w innych miejscach, m. in. Niewęgłów w dawnym powiecie łukowskim, parafia Radzyń Podlaski (Krzep.). Akta urzędowe wymieniają ich tam już w 1580. W pobliżu Radzynia znajdowała się wieś Niewęgłosz, gdzie Niewęgłowscy dziedziczyli od XVII do XIX wieku. Liczne gałęzie tego domu osiedlały się oprócz Podlasia, na Wołyniu, Rusi Czerwonej i Litwie. Dla rozróżnienia się Niewęgłowscy używali różnych przydomków, takich jak Dzierżek, Dzindzioł, Grach, Śmietanka i Wasko. Gałąź litewska miała przydomek – Dobut. W XVIII i XIX stuleciu posiadali na Litwie dobra Krycewicze, Danejków, Szczołno i Paszkowszczyzna w powiatach bracławskim i dziśnieńskim.
Genealogia
(osób: 169)

• IGNACY Dobut Niewęgłowski (ok. 1810-23 IV 1859), s. Ferdynanda i Anny Lewandowskiej, prezydent sądów granicznych powiatu dziśnieńskiego; dziedzic dóbr Krycewicze i Dancyszów w powiecie dziśnieńskim; ż. Edwina (Edwarda) Rudnicka h. Lis (ok. 1810-po 1840), c. Aleksandra i Ewy Szauman h. wł.; dzieci: Michalina, Adela.

• JOANNA Dobut Niewęgłowska (ok. 1730-po 1760), c. Franciszka i 1ż. Heleny Pruszewskiej; 1m. Antoni Mirski (ok. 1730-ok. 1760); 2m. Konstanty Zacharewicz (ok. 1730-po 1760).

Źródła: Bork. Rocz. t.2/586-587; Nies.; Krzep. Mał.; Urus. t.12/131-134.

Morykoni

Morykoni h. własnego, vel Morikoni, właściwie Moriconi, rodzina pochodzenia włoskiego, otrzymała indygenat w Polsce 1673 r., na co potwierdzenie 1676 r. 

Missuna

Missuna h. Kotwica v. Misiuna, Missun, rodzina pochodzenia węgierskiego, osiedliła się na Litwie za panowania Stefana Batorego, później również na Wołyniu i w Inflantach Polskich. W XVIII i XIX stuleciu byli właścicielami dóbr Zabołocie, Rżawiec, Homel i Dubrowka w Inflantach, w pow. lepelskim.
Genealogia
(osób: 17)

• ANNA Missuna (1869-2 V 1922), c. Bolesława i Marii Grzymałowskiej, geolog; ur. Bykowszczyzna, gubernia witebska, zm. Moskwa (PSB t.21/371).

• JÓZEF Missuna (ok. 1800-po 1830), s. Adama i Anny Suszyńskiej, właściciel dóbr Zabołocie w pow. lepelskim; 1ż. NI. Rudomina h. Trąby (ok. 1800-ok. 1820); 2ż. Adela Koziełł-Poklewska h. wł. (ok. 1810-po 1830); dzieci: Henryk, Adolf, Bolesław, Otto.

Źródła: Bork. Rocz. t.2/571-572; Urus. t.11/131.