Mysłowski

Mysłowski h. Rawicz, rodzina podlaska, wzięła nazwisko od wsi Mysłowo w ziemi łukowskiej, parafia Wilczyska. Później osiedlili się m. in. na Rusi Czerwonej i Wołyniu. Cytowani w aktach urzędowych nieprzerwanie od 1506 roku. W XVI wieku używali jeszcze czasem przydomku Prandota, co oznacza że wywodzą się od starego rodu Rawiczów Prandotów (Prędotów). Mysłowscy wylegitymowali się ze szlachectwa w Galicji w 1783. W XIX stuleciu posiadali w Galicji m. in. dobra Koropiec w pow. buczackim, Zubrzec i Zwiniacz.
Genealogia
(osób: 153)

płk Mieczysław Mysłowski

(1896-1939)

• MIECZYSŁAW Jan Rawicz-Mysłowski (29 X 1896-12 IX 1939), s. Ludwika i Karoliny Kołyszko, pułkownik Wojska Polskiego; w czasie I wojny światowej oficer 5 pułku piechoty Legionów; absolwent Wyższej Szkoły Wojennej; od X 1925 szef sztabu 1 dywizji piechoty Legionów w Wilnie; w latach 1927-1930 dowodził 1 pułkiem czołgów w Poznaniu; awansowany na pułkownika 1929, dowódca 4 dywizji piechoty od 3 września 1939; odznaczony krzyżem Virtuti Militari kl. V, Krzyżem Niepodległości, Krzyżem Walecznych, Złotym Krzyżem Zasługi; ur. Nowy Dwór k/ Odessy, Rosja, poległ w bitwie nad Bzurą (PSB t. 22 s. 361; MK Warszawa: św. Aleksander); ż. (1920 Warszawa, św. Aleksander) Helena Marianna Borkowska (ok. 1900-po 1921); dzieci: Marta.

• ZOFIA Mysłowska (1825-11 II 1881), c. Franciszka i Honoraty Mysłowskiej; m. (5 III 1855) Alfred hr. Poniński h. Łodzia (19 IV 1825-po 1860), s. Augusta i Marii Ponińskiej h. Łodzia, kapitan wojsk austriackich; dzieci: August (ur. 1856), Franciszek Karol (ur. 1859), Maria Honorata (ur. 1859) – hr. Ponińscy.

Źródła: Bork. Rocz. t.1/520, t.2/578-579; Krzep. Młp.; Urus. t.11/364-366; Bohaterowie 1939 online.

Młodecki

Młodecki h. Półkozic, vel Siestrzeniec-Młodecki, Młodocki, Mołodecki, Młodęcki, rodzina małopolska, pisząca się z Wielkiego Młodęcina, obecnie Młodocin Duży in. Młodęcin w pow. radomskim, parafia Kowala

Morykoni

Morykoni h. własnego vel Morikoni, właściwie Moriconi, rodzina pochodzenia włoskiego, otrzymała indygenat w Polsce 1673, na co potwierdzenie 1676. Z nich Tomasz (zm. 1751), jezuita, autor, teolog. Michał Tadeusz, podkomorzy wiłkomirski, wicemarszałek trybunału litewskiego 1760, starosta poruński, poseł na sejm 1765, deputat na trybunał litewski 1773. Marcjan, pisarz skarbowy litewski 1748, starosta grodzki wiłkomirski 1773. Józef (zm. 1811), generał wojsk polskich. Benedykt (zm. 1815), pisarz wielki litewski 1775, starosta grodzki piński 1778. Ignacy (zm. 1822), starosta grodzki brzeski 1781, starosta grodzki wiłkomirski 1782, pisarz skarbowy litewski, poseł na sejm 1786-1788. W XVIII i XIX stuleciu byli właścicielami dóbr Świadość, Sóły i Towiany w pow. wiłkomirskim.
Genealogia
(osób: 15)

• ANNA Morykoni (ok. 1850-po 1882), c. Lucjana i 2ż. Ludwiki Ledóchowskiej; m. (9 IV 1874) Bronisław Mineyko h. Leliwa (1845-po 1882), s. Tomasza i Emilii Wawrzeckiej, właściciel Dubnik, Stachowców i Widz Łowczyńskich w gub. wileńskiej; dzieci: Władysław, Tomasz, Józef – Mineykowie.

• LUCJAN Morykoni (30 X 1818-po 1865), s. Hieronima i Gertrudy Sakowicz, właściciel Świadości i Sół w pow. wiłkomirskim; 1ż. (14 IX 1840) Maria Łopacińska (ok. 1820-1841/49); dzieci: Stefania; 2ż. (16 VIII 1849) Ludwika Ledóchowska h. Szaława (ok. 1830-1855/63); dzieci: Anna, Franciszek, Teresa; 3ż. (3 II 1863) Elżbieta Monday (ok. 1840-po 1865); dzieci: Ludwika, Jadwiga, Jan.

Źródła: Bork. Rocz. t.2/577-578; Nies.

Missuna

Missuna h. Kotwica v. Misiuna, Missun, rodzina pochodzenia węgierskiego, osiedliła się na Litwie za panowania Stefana Batorego, później również na Wołyniu i w Inflantach Polskich. W XVIII i XIX stuleciu byli właścicielami dóbr Zabołocie, Rżawiec, Homel i Dubrowka w Inflantach, w pow. lepelskim.
Genealogia
(osób: 17)

• ANNA Missuna (1869-2 V 1922), c. Bolesława i Marii Grzymałowskiej, geolog; ur. Bykowszczyzna, gubernia witebska, zm. Moskwa (PSB t.21/371).

• JÓZEF Missuna (ok. 1800-po 1830), s. Adama i Anny Suszyńskiej, właściciel dóbr Zabołocie w pow. lepelskim; 1ż. NI. Rudomina h. Trąby (ok. 1800-ok. 1820); 2ż. Adela Koziełł-Poklewska h. wł. (ok. 1810-po 1830); dzieci: Henryk, Adolf, Bolesław, Otto.

Źródła: Bork. Rocz. t.2/571-572; Urus. t.11/131.

Miłosz

Miłosz h. Lubicz, rodzina litewska, zamieszkała z pow. kowieńskim, z czasem osiedliła się również w Inflantach Polskich. W XVIII i XIX stuleciu byli właścicielami dóbr Czerej i Druja w pow. kowieńskim, Idotta i Stajki w pow. dziśniańskim, Marki w pow. drysieńskim.
Genealogia
(osób: 24)

Czesław Miłosz
(1911-2004)

• CZESŁAW Miłosz (30 VI 1911-14 VIII 2004), s. Aleksandra i Weroniki Kunat, brat Andrzeja (dziennikarza i reżysera), poeta, prozaik, eseista, historyk literatury, tłumacz; prawnik i dyplomata; w latach 1951–1989 na emigracji, do 1960 we Francji, następnie w USA; laureat Nagrody Nobla w dziedzinie literatury (1980); profesor Uniw. Kalifornijskiego w Berkeley i Uniwersytetu Harvarda; w 1993 powrócił do kraju, członek Pol. Akademii Umiejętności, Stow. Pisarzy Polskich, odzn. Orderem Orła Białego; ur. w Szetejniach na Litwie, w pow. kowieńskim (niedaleko radziwiłłowskich Kiejdan), zm. w Krakowie, poch. w Krypcie Zasłużonych na Skałce.

• MARIA Miłosz (ok. 1870-po 1894), c. Franciszka i Sabiny Wojciechowskiej; m. (ok. 1890) Konstanty Jordan-Krąkowski h. Trąby (ok. 1860-po 1894), s. Antoniego i Józefy Bielskiej; dzieci: Irena Maria Krąkowska (1894-1981).

Źródła: Bon. t.15/536; Bork. Rocz. t.2/570; Urus. t.11/95; PSB t.21/271; Wikipedia.

Minejko

Minejko h. Gozdawa, vel Mineyko, rodzina litewska, zamieszkała 
głównie na Wileńszczyźnie.

Miłkowski

Miłkowski h. Prus I, rodzina małopolska, wywodząca się ze wsi Miłkowa Niżna i Wyżna w dawnym pow. nowosądeckim, parafia Przydonica i Siedlec.

Miedzianowski

Miedzianowski h. Sulima, piszą się z Miedzianowa w pow. w kaliskim. Stanisław z Miedzianowa, oczyścił się z zarzutu szlachectwa na roczkach ziemskich w Kaliszu 1427. Miedzianowscy podpisali elekcję króla Michała w 1669 z woj. kaliskim i sieradzkim, oraz Augusta II w 1697 z woj. sieradzkim. Byli właścicielami m. in. dóbr Koryta, Walendowo, Nowawieś, Podlesie, Czempiń, Niemojów, Kloski, Droszewo i Popówko w pow. kaliskim. Z nich: Bartłomiej, podwojewodzi 1562, surogator grodzki kaliski 1563. Jan, komornik piotrkowski 1629, sieradzki 1632. Wojciech, podwojewodzi łęczycki 1669.

Źródła: Dw. Teki; Urus. t.11/2-3.

Mierczyński

Mierczyński h. Jastrzębiec odm., vel Mierciński, rodzina kujawska, wylegitymowana ze szlachectwa w Królestwie 1837. Nazwisko wzięli zapewne od wsi Mierczyn w pow. łęczyckim. 

Mierkowski

Mierkowski h. Ślepowron, wywodzą się z północnego Mazowsza, ze wsi Mierki. Andrzej, syn Macieja, dziedzic wsi Mierki-Dzierzbia w pow. kolneńskim 1511 (Akta Kolneńskie). Mierkowscy podpisali elekcję króla Augusta II w 1697 z ziemią wiską, oraz Augusta III w 1733 z woj. bełskim. Zostali wylegitymowani ze szlachectwa w Królestwie Polskim 1839 i 1840. Byli właścicielami m. in. dóbr Mierki i Barzykowo w pow. kolneńskim. Z nich: Adam, proboszcz białaszewski 1701. Józef, subdelegat żytomierski 1735.

• LEOPOLD Mierkowski (ok. 1810-po 1866), s. Wojciecha i Marianny Chojnowskiej, obrońca sądowy, następnie patron Trybunału w Łomży 1866; razem z synem Bolesławem wylegitymowany ze szlachectwa w Królestwie 1839; ż. Marianna Roguska (ok. 1810-po 1840); dzieci: Bolesław.

Źródła: Dw. Teki; Urus. t.11/19-20.

Mielęcki

Mielęcki h. własnego (in. Aulok, Ciołek odm.), szeroko rozgałęziona rodzina wielkopolska, wyznania w większości kalwińskiego. Podobnie jak Bojanowscy herbu Junosza z rodem Schaffgotschów ze Śląska, tak Mielęccy są jednego pochodzenia ze śląskimi Aulockami. Pierwszy z Aulocków, Janusz, przybył ze Śląska do Wielkopolski na początku XV wieku i nabył tam wieś Mielęcin w pow. ostrzeszowskim, między Kępnem a Sycowem, na samej granicy ze Śląskiem. Od tej wsi zaczął się pisać Mielęckim, stając się w ten sposób protoplastą rodu w Wielkopolsce i ziemi sieradzkiej. Mielęccy Aulokowie, w Polsce nazywani Ulakami, pieczętowali się własnym herbem, który mylnie czasami brano za Ciołka.
Herb — czarne cielę z rogami w polu niebieskim, w lewą stronę tarczy zwrócone (podczas gdy Ciołek jest czerwony w polu białym i głową w prawą stronę tarczy skierowany).
Genealogia
(osób: 185)

• JÓZEF Mielęcki (11 II 1816-16 V 1876), s. Walentego i Tekli Koczorowskiej, działacz społeczny i narodowy, więziony kilkakrotnie przez władze pruskie; dziedzic Nieszawy w pow. obornickim 1844-1874; ur. w Graboszewie, zm. w Poznaniu (Metrykalia katolickie, Cerekwica; Dz. Poznański nr 113/76); ż. (30 IV 1844 Kazimierz) Waleria Mlicka (1822-po 1876), c. Maksymiliana i Marianny Moszczeńskiej, dziedziców Rokitnicy; po śmierci męża mieszkała w Kaliszu; dzieci: Stefan, Janusz, Anna.

• TEOFILA Elżbieta Mielęcka (7 I 1751-1813), c. Aleksandra i 2ż. Eleonory Trepkówny; ur. Chycin; m. (1769) Ludwik Karczewski (ok. 1740-1789).

Źródła: Dw. Gen.; Dw. Teki; Żych. t.3/140-148.

Murzynowski

Murzynowski h. Ogończyk, pisali się niegdyś „z Murzynowa”, nazwisko wzięli od wsi Murzynowo w ziemi dobrzyńskiej. Są zapewne jednego pochodzenia z Działyńskimi. Paweł, kasztelan łęczycki, Marcin, podkomorzy, Jakub i Piotr, zwani Ogonowie, w nagrodę zasług otrzymali 1329 roku dobra Lubino, Wolę, Dąbrówkę i Murzynowo, które to nadanie zatwierdzono w 1554 Andrzejowi, Sebastianowi, Stanisławowi, Pawłowi i Wojciechowi Murzynowskim (Metr. Kor.). 
Dziedziczyli na Kujawach i w Prusach Zachodnich, a dopiero w XVII stuleciu jedna ich linia osiedliła się w woj. sieradzkim.
Genealogia
(osób: 60) 

• JAN Nepomucen (Makary) Murzynowski (1 I 1786-5 XI 1865), s. Wojciecha i Wiktorii Gątkiewicz, oficer wojsk polskich i pruskich, uczestnik kampanii napoleońskich, powstaniec 1831 i 1848 r., ziemianin; wstąpił do wojska w 1806, podporucznik w Legii Północno-Włoskiej 7 VI 1807, mianowany porucznikiem a la suite w 1 pułku; po reorganizacji Legii Naddunajskiej 7 XI 1808 służył w 1 kompanii fizylierów, 1 batalionie, 1 pułku; ranny 27 I 1808 w Saragossie; mianowany kapitanem 25 III 1811; kawaler Legii Honorowej 22 III 1812, medalu św. Heleny, otrzymał 31 III 1812 tytuł kawalera Cesarstwa i donację 1.000 franków; był w kampanii rosyjskiej, ranny 4 X 1812 pod Winkowem; kapitan wojsk pruskich 1820, major w 1831, podpułkownik w 1848; mieszkał wiele lat w Ostrowie; posesor dóbr Głuska 1824; ur. Chwaliszew Dwór, chrz. 3 I 1786, asysta: Aleksander Jakowicki, chorąży i panna Ewa Gątkiewiczowa, chrzestni: Jan Zbijewski, subcenturio i Marcjanna Jakowicka, vexilliferina; zm. Ostrów (PSB t. 22 s. 280; Kir.S.; Nejm.; MK Sulmierzyce, Droszew, Smolice); ż. (p. 1820) Maria v. Marianna Domingo Serred (de Seretoro) (1788-1855), c. Jana i Sebastiany NN., Hiszpanka z Saragossy; dzieci: Kasylda, Pelagia, Bernard, Maria.

• WALERIA Murzynowska (28 XI 1833-1893), c. Andrzeja i 2ż. Honoraty Gątkiewicz; ur. Dębołęka (Nejm.; MK Brzeźnio); m. (1856 Brzeźnio) Teobald Wyssogota-Zakrzewski h. Wyskota (ok. 1810-po 1860), s. Walentego i Tekli Gątkiewicz, właściciel dóbr Kwaskowo; 1v. żonaty z Karoliną Murzynowską (ok. 1828-1853), c. Andrzeja i 1ż. Jadwigi Gątkiewicz; dzieci: Jan, Walenty, Wacław, Ignacy, Jadwiga, Karolina, Zofia, Stefania – Zakrzewscy. 

Źródła: Dw. Teki; Nies.; Nejm.; Sęcz.; Urus. XI 345-347; PSB t. 22 s. 280.

Mierzyński

Mierzyński h. Jastrzębiec, vel Mierzeński, licznie rozrodzona rodzina mazowiecka, wzięła nazwisko od wsi Mierzeniec i Mierzyn (Mierzyń, Mierzeń) w woj. płockim. 

Mikułowski

Mikułowski h. Drzewica, rodzina małopolska, wywodząca się ze wsi Mikułowice w powiecie opoczyńskim, parafii Wójcin, obecnie gmina Paradyż. Pochodzą od Zajączkowskich z Mikułowic i są zapewne jednego pochodzenia ze Sławińskimi. 

Mieszczański

Mieszczański h. Łabędź, gałąź sieradzka pochodzi od Władysława, dziedzica dóbr Stradówek w woj. sandomierskim (Sęcz.). 
Mieszczańscy zostali wylegitymowani ze szlachectwa w Królestwie w 1853 r. Byli właścicielami m. in. wsi Głaniszew w pow. kaliskim, Niewodnica w pow. białostockim, Kaplany na Litwie.
Genealogia
(osób: 26)

• ANIELA Marianna Mieszczańska (8 VIII 1833-24 XII 1907), c. Kazimierza i Nepomuceny Böese; m. Józef Teofil Wilczek (ok. 1820-po 1860), s. Adama i Marianny Gowarzewskiej, podsędek sądu pokoju w Wieluniu.

• KAZIMIERZ Józef Mieszczański (30 IX 1840-5 XII 1881), s. Kazimierza i Nepomuceny Böese, lekarz kaliski, założyciel i prezes Kaliskiego Towarzystwa Lekarskiego, ziemianin; dziedzic dóbr Głaniszew; ur. Głaniszew w pow. kaliskim, parafia Góra (Nejm.; Sęcz.; S. Kośmiński, Słownik lekarzów polskich, Warszawa 1977); ż. (18 VIII 1866 Warszawa, św. Krzyż) Felicja Leontyna Radolińska (ok. 1844-po 1866), c. Maurycego Józefa i Heleny Gutman? (MK Warta). 

Źródła: Urus. XI 36-37; Sęcz.; Nejm.

Myśliborski

Myśliborski h. Jelita, w północnym Mazowszu i na Podlasiu. Wymienia ich Paprocki 1584 r. Uprzednio nazywali się Myślibor, co pochodzi od staropolskiego imienia tej nazwy. Zdaniem Uruskiego, stanowią jedną rodzinę z Myśliborskimi ze wsi Myślibory w ziemi nurskiej i tam ma być ich pierwotne gniazdo. Rzeczywiście, dokumenty sądowe z 1545 r. wymieniają Marcina herbu Jelita, jak również Jakuba, Jana i Macieja, jako częściowych właścicieli wsi Myślibory. Być może nawet to rycerze herbu Jelita należeli do założycieli tej wsi. Jednak Myśliborscy Jelitczykowie wywodzą się ze wsi Myślibórz, w dokumentach Myśliborz, parafia Żarnów, powiat Opoczno, w dawnym woj. sandomierskim, obecnie łódzkim. Marcin Myśliborski, dziedzic części Myśliborza, pozwał 1545 r. braci stryjecznych o części tej wsi (Ks. Gr. Opoczyńskie). Adam Myślibor, dziedzic Jabłonowa 1582 r. Niektórzy osiedlili się na Litwie. Podpisali elekcję 1697 r. z ziemią nurską. Zostali wylegitymowani ze szlachectwa w Królestwie Polskim w latach 1836-1862. Niewątpliwie tu również dochodziło do zmiany herbów. Wiadomo, że były inne rodziny tego nazwiska. Jedna z nich, herbu Dołęga, osiedlona w ziemi dobrzyńskiej, pisała się z Myśliborzyc i Faliborza, w pow. lipnowskim, parafii Rokicie. Inna pochodziła z Myśliborza w pow. konińskim. 
Genealogia
(osób: 40)

• ANTONI Myśliborski (ok. 1810-po 1852), s. Jakuba i Julianny Boguckiej, dziedzic części wsi Drewnowo Dadźbogi, parafia Nur, pow. Ostrów Mazowiecka, obecnie woj. mazowieckie; wylegitymowany ze szlachectwa w Królestwie Polskim 1852 r. z herbem Jelita (Urus.; Szl. Król.; MK Zuzela); ż. (1843 Zuzela) Anna Grabowska (ok. 1820-po 1843), c. Wincentego i Marianny Tatkowskiej; ślub w parafii Zuzela, miejscowości: Zakrzewo Wielkie i Drewnowo Dadźbogi (MK Zuzela); dzieci: Ferdynand, Adam.

• MARIANNA vel Marcjanna Myśliborska (ok. 1745-po 1767), c. Władysława i NN.; zamieszkała Drewnowo Daćbogi, parafia Nur, pow. Ostrów Mazowiecka, obecnie woj. mazowieckie (MK Nur); m. (16 X 1767 Nur) Walenty Tymiński (ok. 1740-po 1767), s. Jana i NN.; ślub w par. Nur, miejscowość: Drewnowo Daćbogi, uwagi: on kawaler, ona panna (MK Nur).

Źródła: Bork. Sp. 268; Dw. Teki; Krzep. Młp.; Nies.; Pap.; Szl. Król.; Urus. t.11/360-361; Żern. t.2/118.

Mroczek

Mroczek h. Prus I, nazwisko wzięło początek od imienia słowiańskiego Mroczysław, zmienianego na Mroczko i Mroczek. Ich gniazdem Mazowsze, z którego przenieśli się w różne strony kraju. Byli elektorami

Mossakowski

Mossakowski h. Jastrzębiec (in. Boleścic) vel Mosakowski, na Mazowszu, niektórzy używali przydomku Mleczek. Gniazdem tej licznie rozrodzonej rodziny jest wieś Mossaki in. Mosaki w ziemi ciechanowskiej. Wieś ta, położona w parafii Krasne, według obecnego podziału administracyjnego znajduje się w pow. Przasnysz, woj. mazowieckim. 
W XIX wieku dobra te stanowiły tzw. okolicę szlachecką, w obrębie której mieściły się Mossaki Gadacze, M. Iłówko albo Iłowe, M. Łyżkowo, M. Rukle, M. Starawieś. Ogółem w 1827 r. okolica Mossaki liczyła ponad 300 mieszkańców (SGKP). Mossakowscy podpisali elekcje królewskie 1648 r. z ziemią łomżyńską, 1669 r. z ziemią różańską, 1697 r. z ziemią ciecha- nowską, woj. płockim i ziemią zakroczymską, 1733 r. z woj. wołyńskim, 1764 r. z woj. wołyńskim i ziemią halicką. Zostali wylegitymowani ze szlachectwa w Galicji 1782 r. oraz w Królestwie Polskim w latach 1836-1862. Inni wylegitymowali się w Cesarstwie Rosyjskim, zapisani do ksiąg szlachty guberni kijowskiej. 
Genealogia
(osób: 75)

• BOLESŁAW Mossakowski (ok. 1850-po 1890), s. Aleksandra i Tekli Świdwińskiej, urzędnik kolejowy; zamieszkały Ciechanów, woj. mazowieckie, oraz Suwałki, woj. podlaskie; wylegitymowany ze szlachectwa w Królestwie Polskim 1855 r. z herbem Jastrzębiec (Urus.; Szl. Król.); ż. (ok. 1879) Maria Józefa Chmielińska h. Leszczyc (ok. 1860-po 1890), c. Antoniego Arkadiusza i Walentyny Magdaleny Grochowskiej h. Bończa; dzieci: Jadwiga, Leon, Cecylia, Jan, Kazimierz.

• NATALIA Mossakowska (ok. 1860-po 1891), c. Aleksandra i Tekli Świdwińskiej; zamieszkała Ciechanów, obecnie woj. mazowieckie (MK Ciechanów); m. (1881 Ciechanów) Stanisław Rossowiecki (ok. 1850-po 1891), s. Jana i Marty Kalińskiej; ślub w parafii Przasnysz, obecnie woj. mazowieckie (MK Ciechanów); dzieci: Włodzimierz Paweł (ur. 1882 Ciechanów), Irena (ur. 1883), Janina (ur. 1887), Halina Amelia (ur. 1888), Stanisława (ur. 1891) – Rossowieccy.

Źródła: Bork. Sp. 263; Nies.; SGKP t.6/710; Szl. Król.; Urus. t.11/296-297; Żern. t.2/109.

Mościcki

Mościcki h. Ślepowron, na Mazowszu i Podlasiu. Wcześniej nazywali się podobno Mościczny (Bork.). Według dawnych heraldyków ich wsią gniazdową były nieokreślone Mościska w północnym Mazowszu. Wydaje się jednak, że nazwisko Mościcki przyjęli od wsi Mościce w ziemi ciechanowskiej, parafii Lekowo. Obecnie wieś ta znajduje się w woj. mazowieckim, powiecie Ciechanów, gminie Regimin. Jedna gałąź już w XV wieku przesiedliła się na Podlasie, gdzie założyli inne wsie o podobnej nazwie, takie jak Mościska i Mościckie, m. in. Mościckie w parafii Kulesze. Niektórzy przeszli do herbu Ostoja. Mościccy byli elektorami 1669 r. z ziemi warszawskiej, woj. podlaskiego, 1697 r. z ziemi warszawskiej, nurskiej, woj. lubelskiego, sandomierskiego, 1764 r. z ziemi bielskiej. 
Z nich: Wojciech, burgrabia i poseł bielski 1764. Michał, komornik ziemski bielski 1788. Zostali wylegitymowani ze szlachectwa w Galicji 1782 r. oraz w Królestwie Polskim w latach 1836-1862.
Genealogia
(osób: 87)

Ignacy Mościcki

(1867-1946)

• FABIAN vel Henryk Fabian Mościcki (ok. 1817-1892), s. Marcelego i Konstancji Gąsowskiej, właściciel części wsi Kobylino Kruszewo, parafia Kobylin Borzymy, obecnie pow. Wysokie Mazowieckie, woj. podlaskie; wylegitymowany ze szlachectwa w Królestwie Polskim 1839 r. z herbem Ślepowron (Urus.; Szl. Król.); ur. w parafii Kulesze Kościelne, chrz. 1819, zm. Kobylino Kruszewo, lat 75, uwagi: wdowiec (MK Kulesze Kośc., Kobylin Borz.); ż. (1843 Kobylin Borzymy) Emilia Pogorzelska (ok. 1822-1884), c. Pawła i Kunegundy Rakowskiej; zm. Kobylino Kruszewo par. Kobylin Borz., lat 62 (MK Kobylin Borz.); ślub w parafii Kobylin Borzymy, miejscowość: Kobylino Kruszewo (MK Kobylin Borz.); dzieci: Kazimierz, Wincenta, Marta (Martyna), Rozalia, Jan, Marianna, Antoni, Stanisława, Łucja.

• ROZALIA Mościcka (1848-po 1875), c. Fabiana i Emilii Pogorzelskiej; ur. Kobylin Kruszewo, parafia Kobylin Borzymy, obecnie pow. Wysokie Mazowieckie, woj. podlaskie, chrz. 1848 (MK Kobylin Borzymy); m. (1875 Kobylin Borzymy) Konstanty Stypułkowski (ok. 1840-po 1875), s. Wiktora i Teodory Maleszewskiej; ślub w parafii Kobylin Borzymy, miejscowość: Kobylin Kruszewo (MK Kobylin Kruszewo).

Źródła: Bork. Sp. 264; Szl. Król.; Urus. t.11/291-293; Żern. t.2/109.

Moczulski

Moczulski h. Cholewa, podobnie jak Moczulscy innych herbów, wzięli nazwisko od dóbr Moczudły, obecnie Moczydły, w parafiach Pierlejewo i Ostrożany, pow. Siemiatycze.