Boniński

Boniński h. Korab v. Buniński, rodzina wielkopolska, wzięli nazwisko od wsi Bunino in. Bonino w powiecie kaliskim. W XVIII wieku już niemal stale nazywali się Bonińskimi. Byli właścicielami m. in. dóbr Wola Stryjewska, Bilewo w pow. piotrkowskim, Kamiennica w pow. kaliskim.
Genealogia
(osób: 20)

• FRANCISZKA Teodora Bonińska (3 X 1823-po 1850), c. Stanisława i Antoniny Byszewskiej; ur. Wola Stryjewska, chrz. Bilewo (MK Bilewo; Nejm.); m. (1848 Łask) Leon Leonard Brzeski (1825-po 1850), s. Józefa i Marceliny Wituskiej, z Łobudzic; ur. Łódź.

• STANISŁAW Boniński (ok. 1750-ok. 1825), s. Chryzostoma i Marianny Tarnogórskiej, ziemianin, podsędek kryminalny obwodu piotrkowskiego; dziedzic dóbr Wola Stryjewska (Nejm.); ż. (ok. 1792) Antonina Byszewska h. Jastrzębiec (ok. 1770-po 1800), c. Ignacego i 1ż. Reginy Gulenty; dzieci: Bernard, Paweł, Edward, Barbara, Bibianna, Benedykt, Franciszka. 

Źródła: Bon.; Dw. Teki; Nejm.; Urus.

Waligórski

herb Odrowąż

 

 herb Puchała

Waligórski h. Odrowąż i h. Puchała vel Odrowąż-Waligórski, Waligurski, rodzina osiadła w ziemi sieradzkiej w XVIII i XIX wieku, gdzie byli właścicielami m. in. dóbr Wola Wężykowa, Osiny, Ldzań, Bukowiec.

Kurosz

Kurosz h. Rawicz vel Kórosz, Korosz, Koros, Kuras, rodzina przeważnie drobnoszlachecka, wywodząca się ze wsi Kurosze, nazywanej dawniej także Kuroszowem, w powiecie łęczyckim. Jakusz czyli Jakub Kurosz z Kuroszowa, Marcin i Mikołaj z Kuroszowa, mają sprawy w Łęczycy i w Orłowie 1392, 1393, 1395 i 1400 roku (Bon.). Kuroszowie przybierali różne przydomki, jak np. Skonieczny, Wilk, Bielawski, Kujawkowicz. 
Już w XV wieku osiedlili się w pow. radomskim i na Czerwonej Rusi. Posiadali m. in. dobra Wola Ninkowska, która z czasem nazwana została Wolą Kuroszową, i Dąbrówka Podłężna w pow. radomskim, parafia Cerekiew, gdzie według rejestrów poborowych dziedziczyli już 1569 r. i gdzie są jeszcze obecni w XIX wieku (Paw.; AGZ Radom; MK Cerekiew). Od nich zdaje się pochodzą Dąbrowscy herbu Rawicz. Herbarze wymieniają też Kuroszów herbów Ostoja, Rogala i Rola. Być może wspólnym gniazdem tych rodzin jest wieś Kurosze w pow. łęczyckim.
Genealogia
(osób: 75)

• MARCELI Kurosz (16 I 1793-18 IV 1845), s. Józefa i Ewy Zdziechowskiej, dziedzic dóbr Łękawica w pow. kozienickim 1826, Trzebień, Ducka Wola, prawd. posesor wsi Jaszowice, par. Cerekiew, pow. radomski; zm. Łękawica, lat 52, poch. Magnuszew, pow. kozienicki, epitafium w kościele (Bon.; MK Cerekiew); 1ż. (1817 Białobrzegi) Bibianna Stokowska (ok. 1800-1825), c. Bogusława i Łucji Dziedzickiej; 1v. Borowska, Browska; ślub w par. Białobrzegi, on kawaler, ona wdowa (MK Białobrzegi); dzieci: Ludwik, Konstanty; 2ż. (1832 Stromiec) Leokadia Albertyna Okęcka (ok. 1810-po 1846), c. Michała i Teofili Boskiej h. Jasieńczyk; ślub w par. Stromiec, on wdowiec (MK Stromiec); 2v. żona (1846 Warszawa, św. Aleksander) Konstantego Boskiego (MK Warszawa: św. Aleksander); dzieci: Bolesław, Maria, Leokadia.

• TEKLA Kurosz (ok. 1780-1852), c. Jakuba i Magdaleny Zawisza (Bon.); m. Antoni Niewęgłowski (ok. 1780-po 1810); dzieci: Aniela Niewęgłowska (ok. 1810-po 1832), żona (1832 Warszawa, św. Andrzej) Walentego Bułakowskiego (MK Warszawa: św. Andrzej).

Źródła: Bon. XIII 238-240; Krzep. Młp.; Nies.; Urus.

Kijuć

Kijuć h. Ślepowron v. Korwin-Kijuć, wyszli pewnie z Kijuciszek w powiecie lidzkim, parafia koleśnicka, gdzie również posiadali wieś Powersocze. Mikołaj Kijuć, właściciel Ostrówka i Rucewicz w powiecie trockim 1653. Władysław, dziedziczył w końcu XVII wieku w powiecie oszmiańskim. Tadeusz, regent ziemski i grodzki trocki 1771. Kijuciowie podpisali z województwem trockim elekcję Stanisława Augusta 1764. Wylegitymowali się ze szlachectwa w 1817 i 1833 roku przed deputacją wywodową wileńską.
Genealogia
(osób: 26)

• PETRONELA Kijuć (ok. 1770-ok. 1800), z gub. trockiej; m. Maciej Stokowski h. Jelita (ok. 1770-ok. 1832), s. Macieja i Marianny Miniszewskiej, generał wojsk polskich, ziemianin; dziedzic dóbr Raczyn i Kopydłowo w pow. wieluńskim; 2v. żonaty z Marianną Kożuchowską (ok. 1780-ok.1818), c. Stanisława i Ludwiki Zawisza (Nejm.); dzieci: Izabela, Benedykta, Prakseda, Klotylda, Marianna, Adam – Stokowscy.

• WAWRZYNIEC Kijuć (ok. 1790-po 1826); zam. Małe, par. Ostrowiec, obecnie na Białorusi, uwagi: szlachta (MK Ostrowiec); ż. (p. 1826) Wiktoria Maciulewicz h. Sas (ok. 1800-po 1826); dzieci: Tekla.

Źródła: Bon. X 73-74; Urus.

Chojnowski

Chojnowski h. Lubicz, vel Choynowski, Chojnoski, Hojnowski, rodzina mazowiecka, nazwisko wzięła od wsi Chojnowo w dawnym powiecie ciechanowskim.

Kozierowski

Kozierowski h. Dołęga v. Dołęga-Kozierowski, Koziorowski, Kozieroski, Kozioroski, z Koziroga in. Kozieroga w ziemi dobrzyńskiej (Bon.). Właścicielami Koziroga-Rzecznego byli w 1564 r. Jan i Paweł; Stanisław, Jan, Feliks i Mikołaj; Jan, Jakub, Mateusz i Andrzej, zwani Wróblowie, Jan zwany Laska, Stanisław i Marcin; Adam i Albert Kozierowscy, a Koziroga-Leśnego: Albert Kmoch, Adam, Walenty, Feliks i Marcin Kozierowscy. Andrzej Kozierowski, współwłaściciel Wolęcina tegoż roku (Paw.). Jeden z Janów, dziedziczących w drugiej połowie XVl wieku na Kozirogu-Rzecznym, i używający przydomku „Kmoch”, przeniósł się do Wielko- polski i tam też mieszkali jego potomkowie. Kozierowscy herbu Dołęga byli elektorami królów: Władysława IV w 1632 r., Jana Kazimierza w 1648, Michała w 1669 i Augusta II w 1697 – z ziemi dobrzyńskiej, województw brzeskiego kujawskiego, płockiego i poznańskiego. W liczbie elektorów Stanisława Augusta w 1764 r. są także reprezentanci tej rodziny z woj. smoleńskiego i powiatu kowieńskiego. Kozierowscy wylegitymowali się ze szlachectwa w sądach grodzkich halickim i oświęcimskim 1782 r., oraz w Królestwie Polskim przed 1850. 
Z tej rodziny pochodzą Kozierowscy protestanci, osiedleni w Prusach Książęcych, z których Fryderyk Wilhelm był od 1816 r. prezesem rejencyjnym w Bydgoszczy, a jego potomek Oskar, prezesem królewskiej rejencji w Szlezwigu.
Genealogia
(osób: 102)
 
• ANTONI Onufry Kozierowski (1773-1854), s. Michała i Barbary Frebenówny, urzędnik w służbie celnej na granicy Ks. Poznańskiego; zam. Wielowieś 1819; właściciel nabytego Lubinia pod Trzemesznem; ur. Zielomyśl, zm. Lubiń (Bon.); 1ż. (ok. 1800) Brygida Michalska (ok. 1780-1816); zm. Słupca; dzieci: Karol, Salomea, Ignacy, Józef; 2ż. (ok. 1817) Julianna Krzycka (ok. 1800-1867), c. Wiktora i Salomei Lipskiej; zm. Lubiń, poch. Orchowo; dzieci: Michał, Franciszek (I), Cyryl, Franciszek (II).

• HELENA Kozierowska (ok. 1720-po 1778), c. Marcina i Anny Mąkowskiej; w 1765 r. spisuje dożywocie wspólnie z mężem Józefem Kozłowskim w grodzie poznańskim; w 1778 razem z synem Marcinem jest kwitowana z sumy przez Jana Kozierowskiego, syna Kazimierza z Ludwiki Malechowskiej (AGZ Poznań, Pyzdry, Kościan); m. (ok. 1740) Józef Kozłowski (ok. 1710-1765/78), s. Wojciecha i Zofii Chłapowskiej; dzieci: Marcin Kozłowski (ok. 1750-po 1778).

Źródła: Bon. XII 79-81; Dw. Teki; Nies.; Sęcz.; Urus.; PSB; WSB.

Kozierowski h. Jelita v. Saryusz-Kozierowski, Koziorowski, Kozioroski, Kozieroski, z Kozierogów w powiecie piotrkowskim. Właścicielami tej wsi byli w 1552 r., Wawrzyniec Kozierowski, Anna, wdowa Kozierowska i Jan Kozierowski (Paw.). Do tej rodziny należały dobra Zakrzew i Lubiatów w pow. piotrkowskim, w gminie Wolbórz, oraz Rączki, Dobromierz i Wymysłów w pow. włoszczowskim, w gminie Kluczewsko. Wylegitymowali się ze szlachectwa w Królestwie Polskim przed 1850.
Genealogia
(osób: 23)

• KATARZYNA Kozierowska (ok. 1660-po 1690), c. Piotra i 2ż. Anny Duninówny Brzezińskiej; m. (ok. 1680) Krzysztof Stanisław Łącki h. Jelita (ok. 1660-po 1690), s. Mikołaja i Anny Remiszowskiej.

• ZBIGNIEW Kozierowski (ok. 1670-po 1708), s. Piotra i 2ż. Anny Dunin-Brzezińskiej (Bon.); ż. Salomea Bogucka h. Krzywda (ok. 1680-po 1708), podstolanka podlaska, urodzona z Anny Odyńcówny Sokołowskiej h. Sokola; dzieci: Ignacy. 

Źródła: Bon. XII 81-82; Dw. Teki; Nies.; Urus.

Kokowski

Kokowski h. Korab, wyszli zapewne z powiatu sieradzkiego. Konstanty Kokowski, dziedzic części w Kolnie w pow. pyzdrskim 1578 r. (Paw.), posiadał też Ossowo i Korzkwy w tym samym powiecie, na których później dziedziczyli jego potomkowie jeszcze ok. 1650 r. (AGZ Poznań). Kokowscy podpisali elekcję króla Michała z województwem kaliskim 1669. Wylegitymowali się ze szlachectwa w Królestwie w pierwszej połowie XIX wieku. Posiadali m. in. Kłoniszew i Zaborów w pow. sieradzkim. Z nich: Maciej, poseł na sejm, elektor 1669. – Franciszek Kokowski, skarbnik przasnyski ok. 1770. – Józef, podwojewodzi sieradzki 1786.
Genealogia
(osób: 67)

• EMILIA Inocencja Kokowska (1827-po 1855), c. Hipolita i Nepomuceny Stawiskiej; ur. Małyń w pow. sieradzkim (Nejm.); m. (29 IX 1855 Lututów) Henryk Ernest Rothel (ok. 1805-po 1855), s. Pawła i Fryderyki Wideman, urzędnik, kontroler powiatowy powiatu lelowskiego; ur. Warszawa; 1v. żonaty z Felicją Karasiewicz.

• WŁODZIMIERZ (Władysław, Wacław) Korab Kokowski (ok. 1860-1926), s. Ludwika i Tekli Maleszewskiej, nauczyciel, polonista, dyrektor Szkoły Handlowej w Kaliszu, autor podręczników; ur. prawd. Łobudzice w pow. sieradzkim (Nejm.; Szkoła Kaliska); ż. (ok. 1885) Matylda Śniechowska (1864-1941), c. Lamberta i Maurycji Goczałkowskiej; dzieci: Ewa (Ewelina). 

Źródła: Bon. X 318-319; Dw. Teki; Nejm.; Urus.

Sobieszczański

Sobieszczański h. Nałęcz, vel Sobieściański, Sobieszczyński, rodzina małopolska, której gniazdem jest wieś Sobieszczany w woj. lubelskim.

Krasnodębski

Krasnodębski h. Krzywda (in. Pobóg odm., Krasnodębski), według niektórych herbarzy błędnie – h. Pobóg, rodzina podlaska, wyszli ze wsi Krasnodęby w ziemi drohickiej.

Podhorski

Podhorski h. własnego, rodzina kniaziów ruskich, wywodząca się od Wsiewołoda Mścisławowicza (zm. 1138), ks. nowogrodzkiego, pereja- sławskiego i wyszhorodzkiego, wnuka Włodzimierza II Monomacha. Nazwisko wzięli zapewne od miejscowości Podhorce lub  Podhorcze, związanej z ich władztwem na obszarze dawnego Wołynia. Do XVII wieku byli wyznawcami prawosławia, później przeszli na rzymski katolicyzm. Protoplastą polskiej linii jest kniaź Hrehory (1529-po 1591), syn namiestnika nowogrodzkiego Fedora Dawidowicza. Uszedł on w 1563 r. wraz z grupą innych kniaziów i bojarów z Rosji na dwór króla Zygmunta Augusta, wskutek zagrożenia represjami ze strony cara Iwana Groźnego, za udział w spisku. Król nadał mu listem z 17 XI 1563, skierowanym do starosty krzemienieckiego Mikołaja ks. Zbaraskiego, dobra Cecyniowce w pow.  krzemienieckim. Ostatnim znanym potomkiem Hrehorego, który oficjalnie używał tytułu kniaziowskiego był Aleksander (1760-1812), z linii lemieszczańskiej.
W XIX wieku poszczególni członkowie rodu otrzymali potwierdzenie szlachectwa ukazami departamentu Heroldii w St. Petersburgu, albo zaliczenie do rodu dekretami deputacji wywodowych odpowiednich guberni, m. in. kijowskiej i podolskiej z wpisaniem do cz. VI guberialnych ksiąg szlacheckich.
Dewizy rodu: „Ne po hramoti" lub "Iure suo" (Swoje prawo).
Genealogia
(osób: 169)

 gen. Zygmunt Podhorski

(1891-1960)

• KONSTANTY ks. Podhorski (1786-9 II 1858), s. Udalryka i Franciszki Gorzewskiej, starszy porucznik pułku ułanów Trzecieskiego, chorąży taraszczański, podkomorzy lipowiecki 1826; otrzymał rosyjskie potwierdzenie szlachectwa 31 III 1836; dziedzic dóbr Lemieszczycha na Wołyniu; ur. Lemieszczycha (Lencz.); ż. (ok. 1810) Cecylia Korwin-Świderska h. Ślepowron (ok. 1790-1837), c. Ignacego, podkomorzego taraszczańskiego, pułkownika wojsk koronnych, i Zofii Burkackiej; dzieci: Eugeniusz, Oktawian, Jan.

• ZOFIA ks. Podhorska (1863-ok. 1940), c. Oktawiana i Ludwiki Skorupka-Padlewskiej (Lencz.); 1m. (1884?) Władysław Schwarzburg-Günther (20 VI 1856-1884), cesarsko-królewski oficer armii austriackiej; zm. Warszawa; 2m. August Sokołowski (29 VIII 1848-17 V 1921), poseł do austriackiej Rady Państwa; ur. Ulicko Zarębane, zm. Warszawa. 

Źródła: T. Lenczewski, Genealogie rodów utytułowanych w Polsce, t. I, Warszawa 1995-1996; Urus.