Umiastowski h. Roch III (in. Pierzchała), rodzina
mazowiecka, pochodząca od średniowiecznego rodu rycerskiego
Pierzchałów. Przyjęła nazwisko od dóbr Umiastowa k/ Warszawy, na których
zostali osadzeni przez książąt mazowieckich. Są jednego pochodzenia z Łąckimi, 
Materiały do Polskiego Słownika Biograficzno-Genealogicznego
Materials for Polish Biographical and Genealogical Dictionary
niedziela, 26 marca 2017
Umiastowski
Umiastowski h. Roch III (in. Pierzchała), rodzina
mazowiecka, pochodząca od średniowiecznego rodu rycerskiego
Pierzchałów. Przyjęła nazwisko od dóbr Umiastowa k/ Warszawy, na których
zostali osadzeni przez książąt mazowieckich. Są jednego pochodzenia z Łąckimi, 
Trębicki
Trębicki h. Prus I, vel Trembicki, Tręmbicki, Trębecki, Trembecki, w Małopolsce, Galicji, na Podlasiu, w ziemi drohickiej i brześciańskiej 1605, 1655. Trembeccy herbu Prus I pisali się, według Niesieckiego, z Łapszowa a wyszli ze wsi Trąbki w woj. krakowskim i mają być jednego pochodzenia z Trembeckimi herbu Brochwicz. „Na wiele linii ten dom podzielony, bo jedni się piszą z Trąbek, drudzy z Łapszowa, inni z Chronowa, inni z Drużkowa, inni z Smarżowy, wszyscy jednak od pierwszego dziedzica Trąbek, w województwie krakowskiem położonych, idą: jedni z nich pieczętują się Brochwiczem, drudzy Prus 1mo, przecież to jedenże dom jest, jako i sami przyznają, i genealogia, którą tu przytaczam, zebrana z ksiąg ziemskich i grodzkich krakowskich, sandeckich i nowomiejskich” (Nies). Zostali wylegitymowani ze szlachectwa w Galicji 1782 r., w Królestwie Polskim w latach 1836-1862. Genealogia
(osób: 24)
• JAN August Trębicki (ok. 1800-1860), s. Macieja i Barbary Gąssowskiej, właściciel dóbr ziemskich we wsi Uziębły, parafia Paprotnia Kościelna, pow. Siedlce, obecnie woj. mazowieckie; wylegitymowany ze szlachectwa w Królestwie Polskim w latach 1836-1860 z herbem Prus I (Szl. Król.); ur. prawd. Trębice, parafia Paprotnia Kościelna, zm. Uziębły, uwagi: wdowiec po Katarzynie Kamieńskiej (MK Paprotnia); ż. (1827 Paprotnia) Katarzyna Kamieńska, Kamińska (ok. 1800-p. 1860), c. Adama i Zofii Kobylińskiej; w aktach także: Kamińska; ślub w parafii Paprotnia, uwagi: ona wdowa, 1v. żona (1820 Paprotnia) Feliksa Uziębły (zm. 1826), s. Antoniego i Moniki Strus vel Struss (MK Paprotnia); dzieci: Konstancja, Marcin, Antoni, Marianna, Szymon, Franciszek, Karol.
• MARIANNA Trębicka (ok. 1830-po 1868), c. Jana Augusta i Katarzyny Kamieńskiej (Kamińskiej); ur. Uziębły, parafia Paprotnia Kościelna, pow. Siedlce, obecnie woj. mazowieckie; ż. (1852 Paprotnia) Józef Kryński (ok. 1825-po 1868), s. Walentego i Marianny Nasiłowskiej, dziedzic cząstkowy we wsi Krynki, parafia Paprotnia Kościelna; ślub w parafii Paprotnia Kościelna, miejscowość: Uziębły (MK Paprotnia); dzieci: Domicela (ur. 1853 Krynki), Jan (ur. 1862 Krynki), Katarzyna (ur. 1864 Krynki), Tekla (ur. 1868 Krynki) – Kryńscy.
Źródła: Bork. Sp. 465; Elekt. t.1/377; Kap. 427; Nies. t.9/110-113; Szl. Król.; Żern. t.2/456.
Trębicki h. Ślepowron,
vel Trembicki, gniazdem rodziny jest ziemia ciechanowska. Nazwisko
wzięła od wsi Trembice in. Trębice w ziemi drohickiej, na Podlasiu,
gdzie osiedliła się już w drugiej połowie XV stulecia. Według Metryki
Litewskiej w 1528 dziedzicami tej wsi byli Jan i Mikołaj Trembiccy. Mają
być jednego pochodzenia z Milanami Milewskimi, a wspólnym ich
protoplastą ma być Wierzbięta, hetman i marszałek mazowiecki 1220. W
XVIII i XIX wieku byli właścicielami m. in. dóbr Dziekanów i Łomna w
gub. warszawskiej, Kurowice w pow. siedleckim, Adamowszczyzna,
Zdzitowie, Żabinek, Krajszczyzna, Linów i Płoszcze k/ Kobrynia w pow.
brzesko-litewskim, Nikitycze w gub. grodzieńskiej, oraz Piekary w gub.
kaliskiej.Koczorowski
Koczorowski h. Rogala
vel Koczurowski, Koczórowski, często błędnie Kaczorowski, rodzina
mazowiecka, pisząca się z Koczorowa in. Koczurowa w pow. raciążskim. Żyjący
w połowie XVII wieku Stanisław, ożeniony z Mycielską, osiadł w
Wielkopolsce i tam założył gałąź Szadokierski
Szadokierski h. Nałęcz
vel Sadokierski, rodzina wielkopolska, w woj. kaliskim i sieradzkim,
pisząca się z Szadokrzyc. Ich wsią gniazdową są Szadokrzyce in.
Sadokrzyce w pow. sierpskim, na której dziedziczyli w 1572. Z nich:
Hieronim (zm. 1660), proboszcz iłżecki, sekretarz królewski, krewny
biskupa krakowskiego Zadzika; jego marmurowy nagrobek w Iłży wystawił Stanisław Trzebicki, kustosz krakowski. Maciej, podstoli podolski 1745. Józef, komornik brzeski kujawski 1787.
Szadokierscy byli właścicielami m. in. dóbr Strzyżewo, Korzeniewo,
Koźlątkowo, Deszna, Szawłowice, Druszkowy w pow. kaliskim, Napruszewo,
Wierzchowiska w gnieźnieńskim.Machowski
Machowski h. Abdank odmienny,
nazwisko wzięli od wsi Machów w pow. tarnobrzeskim, dawniej
sandomierskim, parafia Miechocin. Dziedziczyli tam już w czasach
Długosza. Byli ponadto właścicielami Michocina, Kaimowa, Kiełczyny,
Żorawicy i Swinar w pow. sandomierskim, Jaworznika, Zaborowa i Nowej Wsi
w pilznieńskim.Z nich: Stanisław, wojski sandomierski 1492 i kuchmistrz królowej matki Elżbiety. Sebastian, elektor Jana Kazimierza z woj. czerniechowskiego 1648, pułkownik królewski 1656, starosta włodzimierski 1668, dzielny wojownik przeciw Kozakom i Tatarom.
Herb – odmiana w herbie polega w tym, że nad hełmem w koronie jest pół lwa złotego, trzymającego w łapach łękawicę (znak Abdanków). Dodatek ten do herbu miał otrzymać Mikołaj, gdy przebywał na dworze cesarskim (Papr.).
Czaplicki
Czaplicki h. Kotwicz,
rodzina wielkopolska, pisała się z Czapel, a wyszła być może ze wsi
Czaple w pow. gnieźnieńskim. Rodzielili się na kilka linii, z których
część pozostała w Wielkopolsce, a inne osiedliły się na Kujawach,
Litwie, Wołyniu i Ukrainie.Machczyński
Machczyński h. Dołęga
v. Machciński, z Machczyna in. Machcina w pow. w płockim. Wieś tę,
oprócz Dołęgów, zamieszkiwała widocznie także szlachta innych rodów i ta
dotrwała aż do XIX wieku, w którym przeprowadziła wywód szlachectwa.
Dołęgowie wcześniej wygaśli, ale w XVI wieku oni przeważnie
dziedziczyli na Machczynie. Z nich: Mikołaj Machczyński, którego dobra w
Mijakowie uległy konfiskacie w 1497 za zaniedbanie przez dziedzica
obowiązku stawienia się na wojnę. Jan (zm. 1740), syn Pawła, skarbnik
dobrzyński 1724. Franciszek, burgrabia bobrownicki 1767, komornik
ziemski 1768 i wojski większy dobrzyński 1790.Łyszkowski
Łyszkowski h. Lis vel Łyżkowski, z Łyszkowic w pow. szadkowskim, a pisali się z Rudnik. Są być może jednego pochodzenia z Rudnickimi herbu Lis. Stanisław Kijek z Łyszkowic świadczył w Sieradzu 1417.
Łyszkowscy byli właścicielami dóbr Żórawiec, Osiecz, Kołatki, Sady,
Łubianki w pow. przedeckim, Łychów, Koziegłowy, Gośniewice, Tworki, Wola
Lubecka itd. Boniecki wymienia też w Herbarzu Łyszkowskich nieznanego herbu z Łyszkowic w pow. krakowskim.
Łyszczyński
Łyszczyński h. Korczak odm., vel Łyszczeński, czasem błędnie Łuszczyński, z Łyszczyc, w pow. brzeskim litewskim. Łyszczyńscy byli właścicielami m. in. dóbr Łyszczyce, Dobroniż, Motykały, Markowszczyzna, w pow. brzeskim litewskim, Łysin, na Wołyniu, Łążki, w pow. łęczyckim.
Łyskowski
Łyskowski h. własnego
(in. Doliwa odm. lub Poraj odm.) vel Koschembahr-Łyskowski,
z Łyskowa w pow. tucholskim (Tuchola). Przydomek ich
Koschembahr in. Koszembar powstał ze zniemczonego imienia staropolskiego Kossoborz vel
Kosieborz, spotykanego często na Śląsku, skąd i Łyskowscy według
tradycji przyjść mieli do Prus w początkach XV wieku. Tego Kossobora
przetłumaczono także na niemieckie Steppholz i czasem pisali się
Łyskowscy von Steppholz. Dziedziczyli m. in. na Łyskowie, Wieszczycach w
pow. tucholskim, Spławiu i Rowienicy w świeckim, Bągarczyku,
Mileszewie, Grzybnie, Bąkowie, Lekartach, Krzemieniewicach k/ Lubawy,
Komorowie i Skrobacji. Obecnie Koschembahr-Łyskowscy mieszkają głównie w
Gdańsku i Toruniu. Herb
– w polu niebieskim pięć róż rzędem na srebrnej poprzecznej, w prawo
ukośnej belce; w szczycie hełmu, w koronie róża na gałązce o czterech
potrójnych liściach.Łysakowski
Łysakowski h. Jastrzębiec (in.
Boleścic), z Łysakowa w ziemi bielskiej, woj. płockim. Mikołaj i
Stanisław z Łysakowa, wymienieni w przywileju danym w 1408 Boleścicom
przez ks. mazowieckiego Ziemowita. Już w czasach Niesieckiego uważano,
że są jednego pochodzenia Łysakowskimi herbu Lubicz (Nies.).
Machnacki
Machnacki h. Rogala vel Mochnacki, z Machnatki w pow. grójeckim, pisali się też z Zalesia. Są jednego pochodzenia z Ręczajskimi, Trzylatkowskimi i Lipskimi
herbu Rogala. Inne gałęzie rodu zamieszkiwały juz w XVII wieku na
Litwie i Rusi Czerwonej. Machnaccy byli właścicielami m. in. Załęża
Małego w ziemi warszawskiej, oraz Jurkowej w ziemi lwowskiej 1628—1639. Z
nich: Stanisław Machnacki z Lipia, pleban w Kleczewie 1533, kantor
płocki 1539, kanonik i oficjał płocki 1541—1543. Inny Stanisław, poborca
czerski 1576, sędzia ziemski 1580. Andrzej, miecznik nowogrodzki 1678.Łykowski
Łykowski h. Ślepowron,
pisali się z Łykowa i Goliszewa. Gniazdem tej rodziny był Łyków w pow.
szadkowskim, na którym dziedziczyli już w XIV wieku. Przedbor Łykowski z
Łykowa ma częste sprawy w Łęczycy w latach 1388-1400. Od trzymanej w
zastawie części wsi Upale pisał się czasem Upalskim. Łykowscy
dziedziczyli m. in. na Łykowie, Goliszewie i Rożniatowie w pow.
szadkowkim, Boguczynie, Kobylankach i Dzierżysławiu w gnieźnieńskim,
Sozaniu w ziemi przemyskiej. Podpisali
z ziemią sieradzką i bełską elekcje Władysława IV w 1632 i Michała
Wiśniowieckiego w 1669, z ziemią sieradzką – Jana Kazimierza w 1648,
Stanisława Leszczyńskiego w 1733 i Stanisława Augusta w 1764.Łyczko
Łyczko h. Sulima, vel
Łyczkowski, pisali się z Ryglic w pow. bieckim, woj. krakowskim, gdzie
dziedziczyli w latach 1428-1581. Piotr Łyczko z Ryglic, zganiony przez
Mikołaja z Burzyn, dowiódł szlachectwa w 1428. Łyczkowie dziedziczyli m.
in. na Ryglicach Górnych i Dolnych, Janinie i Luciąży, posiadali
wójtostwa w Osieku, Sierzchowej i Mrukowej w pow. bieckim, Trzebinię,
Strzeszkowice w pow. opoczyńskim, Świerczków, Gobikową, Smarzową,
Marcinkowice, Łukanowice i Janowice w pilzneńskim, Zembocin, Grembocin i
Żerków w proszowskim, Maksymowice w samborskim. Z
czasem rozproszyli się po różnych prowincjach Rzeczypospolitej – byli
na Rusi Czerwonej, Podlasiu, Litwie i Wołyniu. Zdaje się, że niektórzy z
nich zmienili nazwisko na Łyczkowski, bo z takim wylegitymowali się w
XIX wieku m. in. w gubernii mińskiej.Kaulfus
Kaulfus h. własnego
vel Kaulfuss, Kaulfuß, Kalfus, w Wielkopolsce, rodzina pochodzenia
niemieckiego, nobilitowana w Rzeczpospolitej na sejmie 1775. Z niej: Jan
Chrystian (1744-1803), pastor ewangelicki, pedagog. Jan Samuel (ok.
1780-1832), filolog klasyczny, nauczyciel Łychowski
Łychowski h. Jasieńczyk,
często pisani Lichowski, wywodzą się ze wsi Łychów in. Lichów w ziemi
czerskiej (Bon.). Inne opracowania podają, że ich wsią gniazdową był
Łychów Szlachecki i Łychowska Wola w pow. urzędowskim, woj. lubelskim,
parafia Rzeczyca (Krzep.). Wymieniani w aktach urzędowych już w latach
1415-1427. Od XVI wieku są w ziemi bełskiej, halickiej, lwowskiej,
następnie na Wołyniu.Łuszczyński
Łuszczyński h. Korczak,
w ziemi przemyskiej, gdzie są wymieniani w aktach urzędowych dopiero w
XVII stuleciu, dziedziczyli m. in. na Terle i Grąziowej. Podobno w XVIII
wieku są w ziemi czerskiej, jeżeli to nie omyłka - zamiast Łuszczewski.
Łuszczyńscy wylegitymowali się ze szlachectwa w sądzie ziemskim
przemyskim i pilzneńskim 1782, oraz w wydziale Stanów we Lwowie 1830 i
1849.• ANDRZEJ Łuszczyński (1792-1852), s. Dominika i Marianny Berlicz Strutyńskiej, żołnierz napoleoński; zm. we Lwowie; ż. Maria Wolska; dzieci: Hieronim, Konstancja, Karolina.
Źródło: Bon. t.16/157-160.
Łupiński
Łupiński h. Ślepowron
vel Łupieński, Łopieński, Lupiński, z Łupianki Starej i Nowej w ziemi
bielskiej, skąd liczni dziedzice stawili się w 1528 roku na popis tejże
ziemi. Podpisali z województwem kaliskim elekcję Stanisława
Leszczyńskiego 1733, z ziemią mielnicką i łomżyńską obiór Stanisława
Augusta 1764. Wylegitymowali się ze szlachectwa 1782 w sądzie grodzkim
przemyskim, w Królestwie Polskim w latach 1844-1871, a w gubernii
podolskiej 1845.• JÓZEF Łupiński (ok. 1710-1774), s. Wojciecha i Marjanny Wieteskiej, cześnik bielski 1744, komisarz z sejmu 1768 do zamiany Studenicy za Kuryłówkę; ż. Ludwika Jadwiga Staniszewska (ok. 1720-1769), zm. w Leżajsku; dzieci: Wiktoria, Józef, Tomasz.
Źródła: Bon. t.16/143-145; Dw.Teki; Nies.
Łuniewski
Łuniewski h. Łukocz
vel Łukocz-Łuniewski, Łoniewski, z Łuniewa w ziemi drohickiej. Obecnie
wieś ta należy do gminy Klukowo, pow. Wyskie Mazowieckie, woj.
podlaskie. Pisano ich często mylnie - Łoniewski. Ziemianie Łuniewscy z
Łuniewa stawili się na popis ziemi drohickiej w 1528 roku w sześć koni.
Milewski daje im herb Ślepowron. Możliwe, że licznie rozrodzona szlachta
herbu Ślepowron na sąsiednim Kuczynie i Lubowiczach dziedziczyła także
na cząstkach Łuniewa i zwali się czasem Łuniewskimi, ogół jednak
dziedziców Łuniewa należał do rodu Łukoczów (Bon.). Dla rozróżnienia
Łuniewscy przybierali różne przydomki - Wysk, Szczubła, Dębczyk,
Pisarczyk, Ławicz, Andralowicz, Turczyk, Turaj, Januszewicz vel
Januszczyk, Plewa vel Plewik, itd. Poszczególne
części Łuniewa, powstałe w wyniku działów rodzinnych, czasem łączono z
przydomkami, tak powstało Łuniewo Wyski, Łuniewo Szczubły, itd. Łuniewscy zostali wylegitymowani ze szlachectwa w Królestwie Polskim w latach 1836-1862.Genealogia
(osób: 109)
• ANIELA Łuniewska (ok. 1779-1855), c. Tomasza i Krystyny Madalińskiej; razem z bratem Tomaszem Łuniewskim poszukiwali spadku po ojcu w Trybunale płockim ok. 1820; ur. prawd. Łuniewo, gmina Klukowo, pow. Wyskie Mazowieckie, woj. podlaskie, zm. Łosinno, parafia Pniewo, pow. Pułtusk, woj. mazowieckie, lat 76, wdowa (Bon.; MK Pniewo); m. (ok. 1800) Aleksander Madaliński (ok. 1775-p. 1855); dzieci: Marianna (ok. 1816-1817), Teresa Anna (ur. 21 III 1818 Wypychy par. Pniewo), Konstanty (ur. 13 III 1819 Chmielewko par. Pniewo) – Madalińscy.
• WIKTOR Franciszek Łuniewski (1793-1877), s. Wiktoryna i Anny Rupniewskiej, kapitan wojsk polskich, odbył kampanie napoleońskie 1810-1815, ranny pod Możajskiem, poseł na sejm 1831, major ułanów i komisarz wojenny województwa krakowskiego 1831; właściciel dóbr Gnojno w pow. stopnickim; ur. w Chrobrzu, zm. w Gnojnie; ż. Ludwika Różycka h. Rola (1800-1874); dzieci: Aniela, Maria, Karolina, Bolesław, Edward, Henryk, Kazimierz, Erazm.
Źródła: Bon. t.16/129-145; Dw. Teki; Kap.
Paczko
Lewandowski
Lewandowski h. Dołęga,
wywodzą się prawdopodobnie z Mazowsza. Podpisali z woj. kaliskim i lubelskim
elekcję króla Augusta II w 1697, a z woj. kaliskim obiór króla Augusta
III w 1733.
Pióro
Pióro h. Bończa,
vel Bończa-Pióro, stara i licznie rozrodzona rodzina mazowiecka, wymieniona w aktach już w 1377. W XVI stuleciu niektórzy z nich osiedlili się na Podlasiu, gdzie w latach 1552-1580 dziedziczyli we wsi Pióry-Pytki, parafia Zbuczyn, pow. łukowski, obecnie pow. Siedlce. Rosochacki
Rosochacki h. Prus III,
na Mazowszu, Podlasiu, Podolu i Litwie, rodzina przeważnie
drobnoszlachecka. Wymieniana w aktach urzędowych nurskich, łomżyńskich i
wiskich od XV wieku. Wzięli nazwisko od majątku Rosnowski
Rosnowski h. Ogończyk
(właściwie h. Drogosław), vel Rossnowski, Rosznowski, Rosnoski, błędnie Roznowski, Rusnowski, rodzina wielkopolska, odgałęzienie średniowiecznego rodu rycerskiego Drogosławiczów. Pisali się ze wsi Rosnowo in. Rossnowo, w pow. poznańskim, w parafii Niepart, na której
dziedziczyli już w XV wieku.
Rosiński
Rosiński h. Ślepowron
vel Rosieński, z północnego Mazowsza przenieśli się na Podlasie i na
Litwę. Wywodzą się być może od Rosyńców (Rosyniec v. Rosiniec) herbu
własnego in. Ślepowron odm.
Podpisali pospolite ruszenie z woj. trockim 1648, z pow. wołkowyskim
1698, elekcję Stanisława Augusta z woj. nowogrodzkim 1764.
Wylegitymowani ze szlachectwa w Królestwie Polskim 1859, a inni
Cesarstwie Rosyjskim, zostali zapisani do ksiąg szlachty gubernii
wołyńskiej 1851-1856. Byli też Rosińscy herbu Samson.• ALEKSANDRA Paulina Rosińska (9 V 1848-po 1870), c. Jana i Emilii Joanny Weber; ur. Warszawa; m. (1867 Warszawa, św. Antoni) Daniel Piotr Kreczyński (ok. 1841-po 1870); ur. Warszawa, chrz. św. Jana; dzieci: dwie córki (ur. ok. 1870).
• JÓZEF Tadeusz Rosiński (ok. 1780-1827), s. Tomasza i Elżbiety Gryffin, kapitan wojsk polskich; zm. w Warszawie; ż. (p. 1811) Teresa Bielińska (ok. 1790-po 1815); dzieci: Jan, Ksawery, Edward.
Źródła: Urus. t.15/255; Sęcz.
Ropelewski
Ropelewski h. Suchekomnaty,
vel Ropelowski, Ropolewski etc., wzięli nazwisko od wsi Ropele w ziemi zakroczymskiej, w pow. ciechanowskim. Byli właścicielami tej wsi jeszcze w 1793. Za czasów Niesieckiego jedna gałąź mieszkała już na Podgórzu i w woj. krakowskim. Podpisali z woj. krakowskim elekcję króla Władysława IV w 1632 r. Zostali wylegitymowani ze szlachectwa w Królestwie Polskim w latach 1836-1862. Hipolit Ropolewski (zm. 22 IX 1863), uczestnik powstania styczniowego, podporucznik w oddziale Z. Chmieleńskiego, zginął w bitwie pod Ciernem. Stanisław Ropelewski (1814-1865), krytyk literacki, poeta, leksykograf (PSB). Anna Repelewska, członkini POW w Aleksandrowie Kujawskim, z ramienia tej organizacji sprawowała opiekę nad więźniami i ich rodzinami w listopadzie 1918 r.
Genealogia
(osób: 108)
• KONSTANTY Stefan Włodzimierz Ropelewski h. Suchekomnaty (ok. 1810-1896), s. Franciszka i Karoliny Jędrzejewskiej (Andrzejowskiej), dzierżawca dóbr Zdanów, parafia Kleczanów 1853 (MK Kleczanów); wnuk dziedzica wsi Ropele; wylegitymowany ze szlachectwa w Królestwie Polskim 1850 r. z herbem Suchekomnaty, zapisany do ksiąg szlachty ówczesnej guberni radomskiej, oddział sandomierski (Urus.; Szl. Król.; Sęcz.); ż. (1845 Bogoria) Eufemia Krzesimowska z Krzesimowa h. Jastrzębiec (ok. 1825-po 1855), c. Ignacego Pawła i Karoliny Tarło z Podhajec h. Topór; ślub w parafii Bogoria, pow. Staszów (MK Staszów); dzieci: Marian.
• FRANCISZKA Marianna Repelewska h. Suchekomnaty, voto Klonowska (4 XI 1861-1885), c. Hipolita i Józefy Gumowskiej; ur. Rutki Borki, parafia Sulerzyż, pow. Ciechanów, woj. mazowieckie, chrz. 1861 (MK Sulerzyż), zm. Kargoszyn, parafia Ciechanów, lat 24 (MK Ciechanów); m. (1884 Ciechanów) Marian Ludwik Klonowski (ok. 1855-po 1884), s. Symplicjusza i Aleksandry Żmijewskiej; ślub w parafii Ciechanów, miejscowości: Kargoszyn i Kownaty Borowe (MK Ciechanów); dzieci: Marianna Klonowska (ur. 1885 Kargoszyn).
Źródła: Bork. Sp.; Sęcz.; Szl. Król.; Urus. t. 15/247-248, 255; Żern. t. 2.
Miedzianowski
Miedzianowski h. Sulima,
piszą się z Miedzianowa w pow. w kaliskim. Stanisław z Miedzianowa,
oczyścił się z zarzutu szlachectwa na roczkach ziemskich w Kaliszu 1427.
Miedzianowscy podpisali elekcję króla Michała w 1669 z woj. kaliskim i
sieradzkim, oraz Augusta II w 1697 z woj. sieradzkim. Byli właścicielami
m. in. dóbr Koryta, Walendowo, Nowawieś, Podlesie, Czempiń, Niemojów,
Kloski, Droszewo i Popówko w pow. kaliskim. Z nich: Bartłomiej,
podwojewodzi 1562, surogator grodzki kaliski 1563. Jan, komornik
piotrkowski 1629, sieradzki 1632. Wojciech, podwojewodzi łęczycki 1669.Źródła: Dw. Teki; Urus. t.11/2-3.
Mierczyński
Mierczyński h. Jastrzębiec odm.,
vel Mierciński, rodzina kujawska, wylegitymowana ze szlachectwa w
Królestwie 1837. Nazwisko wzięli zapewne od wsi Mierczyn w pow.
łęczyckim.
Mierkowski
Mierkowski h. Ślepowron,
wywodzą się z północnego Mazowsza, ze wsi Mierki. Andrzej, syn Macieja,
dziedzic wsi Mierki-Dzierzbia w pow. kolneńskim 1511 (Akta Kolneńskie).
Mierkowscy podpisali elekcję króla Augusta II w 1697 z ziemią wiską,
oraz Augusta III w 1733 z woj. bełskim. Zostali wylegitymowani ze
szlachectwa w Królestwie Polskim 1839 i 1840. Byli właścicielami m. in.
dóbr Mierki i Barzykowo w pow. kolneńskim. Z nich: Adam, proboszcz
białaszewski 1701. Józef, subdelegat żytomierski 1735.• LEOPOLD Mierkowski (ok. 1810-po 1866), s. Wojciecha i Marianny Chojnowskiej, obrońca sądowy, następnie patron Trybunału w Łomży 1866; razem z synem Bolesławem wylegitymowany ze szlachectwa w Królestwie 1839; ż. Marianna Roguska (ok. 1810-po 1840); dzieci: Bolesław.
Źródła: Dw. Teki; Urus. t.11/19-20.
sobota, 25 marca 2017
Iwański
Iwański h. Jastrzębiec, vel Iwoński, w woj. sieradzkim i na Kujawach. Pisali się z Iwań (de Iwanie) w dawnym powiecie szadkowskim, chociaż czasem, aczkolwiek błędnie, byli zapisywani w aktach jako Iwańscy z Iwanic (Dw. Teki). Obecnie wieś ich gniazdowa nosi nazwę Iwonie i znajduje się w gminie Zadzim, pow. Poddębice, woj. łódzkie.
piątek, 24 marca 2017
Reiss
Genealogia
(osób: 80)
• STANISŁAWA Elżbieta Reiss (1867-1950), c. Józefa i Jadwigi Klaudii Marzinek; zamieszkała we Lwowie; m. (p. 1891) Władysław Abraham (10 X 1860-15 X 1941), profesor i kierownik katedry prawa kościelnego na Uniwersytecie Jana Kazimierza we Lwowie od 1888, rektor UJK 1889-1890, członek Akademii Umiejętności od 1893 i Polskiej Akademii Umiejętności od 1919, mediewista, organizator badań w archiwum watykańskim nad źródłami historii polski, dr honoris causa Uniwersytetu Poznańskiego 1931; dzieci: Roman Józef (1891-1976), generał brygady Wojska Polskiego, dowódca Wielkopolskiej Brygady Kawalerii podczas wojny obronnej 1939, oraz córka Maria Wanda – Abrahamowie.
• WŁADYSŁAW Edmund Reiss (1866-1916), s. Juliusza i Henryki (Klaudyny) Klein, lekarz, profesor dermatologii Uniw. Jagiellońskiego; ur. we Lwowie, zm. w Krakowie, poch. na Cm. Rakowickim, kw. 61, gr. rodz.; ż. (1897 Uładówka) Emilia Ciszewska (1874-1940); ur. w Uładówce, zm. w Krakowie; dzieci: Henryk, Zofia, Jerzy.
Źródła: PSB t.16/507-508, t.31/37; Karolina Grodziska-Ożóg, Cmentarz Rakowicki w Krakowie, Kraków-Wrocław 1983; Sbornik jednoty starych ceskych rodu v Praze, nr 1/1939, s. 12-17; Informacje rodziny.
Dziurzyński
Dziurzyński, rodzina wywodząca się z Małopolski. W XIX wieku mieszkali w różnych częściach kraju m. in. w ówczesnej Galicji, Lwowie, Krakowie, Warszawie.
Dzięciołowski
Dzięciołowski h. Ogończyk
vel Dzięciołoski, gniazdem tej rodziny ma być Dzięciołowo w pow.
łęczyckim, którą to wieś posiadał w 1576 Szymon Dzięciolowski, syn
Andrzeja (Paw.). Dzięciołowscy zostali wylegitymowani ze szlachectwa w
ziemi bełskiej i sądeckiej w 1782. Obecnie najwięcej osób noszących to
nazwisko mieszka w Warszawie, Bydgoszczy, Nakle, Włocławku, Szczecinie,
Lipnie, Wrocławiu, Łodzi i Wałczu. Z nich: Józef (1863-1935), długoletni
dyrektor drukarni „Kuriera Warszawskiego”.Nagórka
Nagórka h. Nabram,
w północnym Mazowszu, wzięli nazwisko od wsi Nagórki w ziemi
łomżyńskiej, pow. kolneńskim. Wieś ta należała do nich już w 1437 r. i
pozostawała w ich ręku do końca XVIII wieku. Nagórkowie podpisali
elekcje w 1632 i 1733 z ziemią warszawską, 1697 z ziemią łomżyńską. W
XIX wieku wylegitymowali się ze szlachectwa w Królestwie. Z nich:
Kacper, sekretarz królewski 1633. Jan, sędzia ziemski warszawski 1636.
Tomasz, dziekan piaseczyński, proboszcz czerski 1765. • BARTŁOMIEJ Nagórka (ok. 1750-po 1780), s. Krzysztofa i NN., wnuk dziedzica wsi Jabłoń-Proski; ż. Marianna Konopka (ok. 1750-po 1780); dzieci: Wojciech, Łukasz.
Źródła: Urus. t.12/9-10.
Nadrowski
herb Nabram
herb Ogończyk
Nadrowski h. Nabram (oraz h. Ogończyk i h. Belina), w ziemi dobrzyńskiej, pisali się z Nadroża.
Nadratowski
Nadratowski h. Nabram,
licznie rozrodzeni w woj. płockim. Według Wittyga byli herbu Rawicz.
Bartłomiej otrzymał w 1531 prawo chełmińskie dla swych dóbr. Podpisali
elekcje w 1697 z woj. płockim i sandomierskim, a w 1764 z woj. płockim.
Właściciele wsi Koziejaty w pow. włocławskim 1858.Źródła: Urus. t.12/7.
Pląskowski
Pląskowski h. Oksza,
na początku XVIII stulecia rodzina rozrodzona i zamożna w Prusach
Zachodnich i ziemi dobrzyńskiej. Wywodzą się ze wsi Pląskowo w pow.
gnieźnieńskim, gdzie dziedziczyli w XV i XVI wieku (Akta Gnieźnieńskie).
Później byli właścicielami różnych dóbr w woj. Ponikiewski
Ponikiewski h. Trzaska vel Ponikowski, Punikiewski,
Punikowski, rodzina mazowiecka, wzięła nazwisko od wsi Ponikwy w ziemi
nurskiej (dziś Ponikiew). Pierwotnym ich majątkiem był jednak Tarchomin
k/ Warszawy. Cibor z Tarchomina i Ponikwy wymieniony jest w przywileju
Jana ks. mazowieckiego w 1387. Ponikowscy vel Ponikiewscy rozdzielili
się na wiele linii, które osiedliły się w różnych częściach kraju. Linia
bydgoska posiadała m. in. majątki Rudnica i Michalcza w pow.
wągrowieckim. Z tej rodziny: Andrzej, dziedzic Ponikwy, podstarości i
sędzia grodzki różański 1579-1585. - Stanisław, wojski i poborca ziemi
nurskiej 1686. - Jan, miecznik nurski 1681, wojski 1687, chorąży
pancerny, podstoli 1691, elektor 1697, stolnik nurski 1702, podsędek
różański 1711.Genealogia
(osób: 85)
• JULIA Maria Ponikiewska (1883-1923), c. Stanisława i Jadwigi Rychłowskiej; m. (19 X 1909 Świerczyna) Daniel v. Stefan Daniel Kęszycki (1 VII 1884-29 X 1936), s. Stefana i Małgorzaty Ducan, działacz narodowy, uczestnik powstania wielkopolskiego, konsul generalny RP w Opolu, ziemianin; dziedzic dóbr Błociszewo k/ Śremu w Poznańskiem, posesor wsi Polwica w pow. średzkim (2.000 mórg), które jego ojciec kupił od Kazimierza Niegolewskiego 1909; ur. Londyn, zm. Poznań; 2v. żonaty (ok. 1925) z Heleną Krawczyk (Dz. Pozn. 270/08); dzieci: Maria (I), Maria (II), Helena, Antoni, Elżbieta, Janina, Stefan, Józefa, Wojciech – Kęszyccy.
• WŁADYSŁAW Ponikiewski (1802-po 1838), s. Józefa i Tekli Grabowskiej, podporucznik wojsk polskich; wstąpił w 1820 jako kadet do grenadierów gwardii, w 1827 został podporucznikiem; wylegitymowany ze szlachectwa w Królestwie 1838; ur. Zarudzie w woj. augustowskim (Urus.; Ks. Wojskowe).
Źródła: Bork. Spis; Dw. Teki; Urus. t.14/231-233; Żych.
Pfeiffer
Pfeifferowie mieszkali w Polsce przynajmniej od połowy XVIII stulecia, początkowo związani głównie z Krakowem, później też z Poznaniem i Warszawą. Protoplasta linii warszawskiej, miał przyjechać do Warszawy w 1750 z Wirtembergii. Z tej rodziny: Ferdynand (ur. ok. 1750), kupiec krakowski. Jan Nepomucen (ok. 1783-1814), artysta malarz. Juliusz (1809-1866), aktor, reżyser, dyrektor teatrów.
Genealogia
(osób: 94)
• EUGENIA Pfeiffer (8 I 1905-29 IX 1985), c. Bronisława i Leontyny Bucmaniuk; ur. Lwów, zm. Szczecinek; m. Stanisław Tertil (19 VIII 1905-9 VI 1984); dzieci: Lidia Tertil (ur. 4 II 1930).
• STANISŁAW Leopold Pfeiffer (15 XI 1856-13 I 1929), s. Stanisława i Zuzanny Anatolii Temler, przemysłowiec, właściciel fabryki garbarskiej na warszawskim Muranowie, przy ul. Okopowej; ur. Warszawa, zm. Konstancin; ż. Maria Emilia Temler (6 IX 1862-12 X 1956); dzieci: Stanisław, Józef.
Źródła: Stanisław Łoza, Rodziny polskie pochodzenia cudoziemskiego osiadłe w Warszawie i okolicach, t. 1-3, Warszawa 1932-1935; Eugeniusz Szulc, Cmentarz Ewangelicko-Augsburski w Warszawie, Warszawa 1989; PSB T. 25; Materiały genealogiczne Andrzeja Ludomiła Pfeiffera.
Genealogie rodzin Rzeczypospolitej
GENEALOGIE rodzin Rzeczypospolitej w formacie plików PDF
Opracowane genealogie są częścią projektu, mającego na celu stworzenie Polskiego Słownika Biograficzno-Genealogicznego — zbioru uporządkowanych informacji biograficzno-genealogicznych dotyczących rodzin Rzeczypospolitej — czegoś w rodzaju współczesnego herbarza.
Genealogie poszczególnych rodzin poprzedzone są wstępem dotyczącym nazwiska, jego odmian, pochodzenia, rozsiedlenia rodzin, posiadanych przez nie majątków, piastowanych urzędów, itd.
Krótkie biogramy zawierają dane pozwalające na szybką identyfikację osoby. Ułożone są w porządku alfabetyczno-pokoleniowym.
W pracy tej wykorzystywane są liczne źródła, publikowane i niepublikowane, współcześnie dostępne, począwszy od dawnych opracowań, zapisów urzędowych i metrykaliów, spisów mieszkańców itd., a kończąc na nekrologach, rodzinnych stronach internetowych i informacjach uzyskanych bezpośrednio od członków rodzin.
Pliki w formacie PDF aktualizowane są na bieżąco. Dodawane są opracowania kolejnych nazwisk, uzupełniane wpisy rodzin już opracowanych.
Prosimy o nadsyłanie własnych materiałów. Pytania i uwagi proszę kierować na adres e-mail.
__________________________________________________________________
Polski Słownik Biograficzno-Genealogiczny (Materiały) online
Edycja Wrzesień 2021
( dostępny tylko PDF )
Spis woluminów
Vol. 01 Aba-Dżu
Vol. 02 Ebe-Juź
Vol. 03 Kab-Kyz
Vol. 04 Lab-Nyz
Vol. 05 Oba-Ożu
Vol. 06 Pab-Qui
Vol. 07 Raa-Rży
Vol. 08 Saa-Świ
Vol. 09 Tab-You
Vol. 10 Zab-Żyż
Zainteresowani otrzymaniem opracowania genealogii i historii danej rodziny mogą zgłaszać zamówienia. W przypadku większej liczby osób koszty opracowania są dzielone przez liczbę zamawiających.
Wpłaty na rachunek:
• mBank eKONTO 42 1140 2004 0000 3902 7008 0146
lub
• PayPal - konto mailowe
__________________________________________________________________
Ćwikliński
Dziećmiarowski
Dziećmiarowski h. Białynia
(in. Bielina, Bylina) v. Dzieczmiarowski, Dzieczmarowski,
Dziećmierowski, Dziećmirowski, pochodzą zapewne ze wsi Dziećmiarowo in.
Dziećmierowo w pow. pyzdrskim. Posiadacze tejże wsi prowadzili w XV
wieku spory o wieś Bylin, co nasuwa przypuszczenie, że byli oni herbu
Bylina in. Białynia.Używanie przez niektórych Dziećmiarowskich przydomku Bolesta wskazywałoby na ich przynależność do herbu Jastrzębiec.
Źródła: Dw. Teki; Słownik historyczno-geograficzny ziem polskich w Sredniowieczu (edycja elektroniczna).
Dziećmiarowski h. Nałęcz,
v. Dzieczmiarowski, Dzieczmarowski, Dziećmierowski, Dziećmirowski,
pochodzą zapewne ze wsi Dziećmiarowice i Dziećmiarki w pow.
gnieźnieńskim, na obu dziedziczyli w XVI wieku. Wśród dziedziców tych
wsi w XV i XVI wieku mogła być szlachta różnych herbów. Wojciech
Dziećmiarowski zw. Glicza, dziedzic części wsi Wielkie Dziećmiarowice w
pow. gnieżnieńskim w 1534. Andrzej Dzieczmarowski, dziedzic na ½ części
wsi Małe Dzieczmarki w pow. gnieżnieńskim 1531 (AGZ Gniezno).
Prawdopodobnie gałąź tych samych Dziećmiarowskich, która wcześniej
utraciła szlachectwo, otrzymała powtórną nobilitację w 1590 z herbem
Nałęcz.Źródła: Dw. Teki; Słownik historyczno-geograficzny ziem polskich w Sredniowieczu (edycja elektroniczna).
Fankidejski
Obecnie Fankidejscy zamieszkują w Polsce w 15 różnych powiatach i miastach. Najwięcej osób z tym nazwiskiem mieszka w Starogardzie Gdańskim, Chojnicach, Wyszkowie, Poznaniu, Kaliszu, Grudziądzu i Świeciu. Z nich: Jakub Fankidejski (1844-1883), ksiądz, historyk regionalny.
Genealogia
(osób: 115)
• JAN Fankidejski (18 XI 1866-7 VI 1934), ur. Wielbrandowo, zm. Barłóżno; ż. (22 XI 1892 Barłóżno) Katarzyna Gęcza (24 IX 1859-23 I 1925), c. Mikołaja i Anny Franciszki Kozłowskiej; ur. Barłóżno, zm. tamże; 1v. żona (8 II 1881 Barłożno) Józefa Wojciechowskiego, 2v. (31 VII 1888 Barłóżno) Jana Komorowskiego; dzieci: Maksymilian, Jan, Wanda.
• MONIKA Fankidejska (10 IV 1868-5 VIII 1950), c. Tomasza i Franciszki Rejskiej; ur. Skórcz, zm. tamże; m. (22 XI 1887 Skórcz) Julian Rezmer (31 XII 1855-9 IX 1939), s. Józefa i Marianny Ćwiklińskiej; ur. Skórcz, zm. tamże; dzieci: Marianna, Piotr, Julian, Aleksandra, Paulina, Matylda, Józef, Angela – Rezmerowie.
Źródła: J. St. Bystroń, Dzieje obyczajów w dawnej Polsce; Moi krewni online; Strona rodziny Ćwiklińskich online.
Ruszczewski
Junosza
LubiczRuszczewski h. Junosza i Lubicz vel Rószczewski, Roszczewski, rodzina wywodząca się z Mazowsza. Jedna linia przeniosła się na Litwę, gdzie są notowani już w XVII wieku (Pocz.). W Wielkopolsce byli w pow. rawickim 1727. Z nich: Wojciech podpisał elekcję króla Augusta II w 1697 z ziemią zakroczymską, a Grzegorz z województwem mazowieckim elekcję 1733. Paweł podpisał konwokację generalną na Litwie w 1764. Obecnie (2011) osoby z tym nazwiskiem zamieszkują w powiatach i miastach: Opolu, Piasecznie, Warszawie, Sejnach, Braniewie, Gdańsku i Pruszkowie.
Genealogia
(osób: 29)
• ADAM Franciszek Ruszczewski (11 XI 1860-1930), s. Józefa i Emilii Zakrzewskiej; ur. Małęczyn parafia Radom, zm. Modrzewie; ż. Maria Franciszka Majewska (21 IX 1862-10 I 1923), c. Klemensa i 1ż. Klotyldy NN.; ur. Ustanów pow. Góra Kalwaria, zm. Modrzewie; dzieci: Piotra Celestyna, Józefa Emilia, Ryszard, Maria.
• MARIANNA Ruszczewska (1817-po 1850), c. Stanisława i Katarzyny Żylicz; m. Piotr Benedyktowicz (ok. 1810-po 1850); dzieci: Ludwik (Ludomir) Benedyktowicz, oraz syn i córka NI.
Źródła: Urus. t.15/266, 316; Poczobut, Pamiętniki; Dw. Teki; My Heritage; Moikrewni.pl.
Subskrybuj:
Komentarze (Atom)
