Rudowski

Rudowski h. Prus II (także h. Prus I), rodzina mazowiecka, używali przydomku Skowronek.

Rzeszewski

Rzeszewski h. Rola, czasem także Rzeszeski, Żeszewski, Rzeżewski, Rzeszowski etc., według Paprockiego byli w woj. łęczyckim 1584 r. 

Rybarski

Rybarski h. Paprzyca, w pow. ostrzeszowskim, później przenieśli się w Kieleckie. 

Rzwieński

Rzwieński h. Nowina, vel Rzewnicki, stara rodzina mazowiecka, pisząca się ze wsi Rzwień (Rzwin), obecnie Rzewnie, w pow. makowskim (ziemia różańska), niegdyś parafia Różan, obecnie parafia w miejscu.

Rostkowski

Rostkowski h. Dąbrowa, vel Kostka-Rostkowski, Kostka de Rostkowo, rodzina lub dwie rodziny mazowieckie, z których jedna pisała się ze wsi Rostkowo w dawnym pow. przasnyskim, parafia Węgra, druga zaś ze wsi Rostki w ziemi zakroczymskiej i wiskiej.

Rostworowski

Rostworowski h. Nałęcz, rodzina wielkopolska, pochodząca od sławnego rodu Ostrorogów herbu Nałęcz. Jej protoplastą był żyjący w XV stuleciu Dzierżek Ostroróg, dziedzic na Rostworowie, który pierwszy zaczął się pisać Rostworowskim.

Roszkowski

Roszkowski h. Łodzia vel Górka-Roszkowski, w Wielkopolsce, gałąź słynnej rodziny Górków herbu Łodzia. Nazwisko biorą od wsi Roszki w pow. kościańskim. Z nich: 1 kasztelan 1587 — 1613. 

Źródła: Bork. Sp. 365; Kos. t.1; Nies.; Urus. t.15/267.

Roszkowski h. Ogończyk vel Ruszkowski, rodzina kujawska, licznie rozrodzona, pisała się z Roszków. Są jednego pochodzenia z Trzebuchowskimi, którzy też pisali się „de Roszki”. Wyszli może ze wsi Roszki w pow. nieszawskim, dzisiaj Ruszki w woj. kujawsko-pomorskim, pow. radziejowskim, gminie Osięciny. Jednakże, ich pierwotne gniazdo mogło znajdować się w pow. konińskim. Niektórzy w XVII wieku przenieśli się do woj. krakowskiego. Według dawnych herbarzy, jedna gałąź już w XV stuleciu osiedliła się na Podlasiu, gdzie założyła kilka osad o nazwie Roszki. Zamieszkana przez drobną szlachtę okolica szlachecka Roszki w pow. mazowieckim, gminie Sokoły, parafii Płonka, w XVI wieku należała do ziemi bielskiej, a składające ją wsie wspominane są w dokumentach z lat 1545-1548 (Gloger, Ziemia bielska). W 1827 r. istniały Roszki Bieńki, R. Chrzczony, R. Leśne, R. Sączki albo Saczki, R. Włodki, R. Woczki, R. Ziemaki, R. Rochale, R. Trojany, mające łącznie ok. 600 mieszkańców (SGKP). Roszkowscy używali różnych przydomków, m. in. Bunia, Buś, Chmiel, Daniś, Julianiuk, Kopa, Kopeć, Kowalik, Koźlak, Marianik, Mucha, Nogaj, Pazio, Paź, Pozny, Pućko, Szczesiuk, Ślusarz, Ulian, Wołowic. Zostali wylegitymowani ze szlachectwa w Królestwie Polskim w latach 1836-1861. 
Genealogia
(osób: 136)

• ANNA Aniela Roszkowska (ok. 1805-po 1825), c. Jana i Justyny Czachowskiej; ur. Gąski, parafia Tarczyn, obecnie woj. mazowieckie; m. (8 V 1825 Tarczyn) Ludwik Kombert (ok. 1800-po 1825), s. Józefa i Rozalii NN.; ślub w parafii Tarczyn, miejscowość Gąski (MK Tarczyn); dzieci: Helena Julianna Kombert (ur. 1827 Grójec) (MK Grójec).

• JAN Nepomucen Roszkowski (ok. 1781-19 VIII 1853), s. Stanisława i 1ż. Konstancji Skiwskiej, urzędnik, wiceregent sądów grodzkich w Kobryniu; ukończył nauki w szkołach lubieszowskich u księży Pijarów, skończył 2 lata kursów na Uniwersytecie Wileńskim; po sprzedaniu majątku rodzinnego matki Skiwy na Podlasiu, zarządca majątku Turzysk, pow. Kowel, należącego do hr. Moszyńskich; zm. Szepetyn, poch. Krzemieniec, na Wołyniu (MK Krzemieniec); ż. (ok. 1820) Izabela Kobylańska (ok. 1800-1852); zm. Szepetyn, poch. Krzemieniec; dzieci: Feliks, Konstanty, Aleksander, Mikołaj, Józef , Tekla, Kamila, Ludwika, Leonilda, Marceli, Feliksa.

Źródła: Bork. Sp. 365; Nies.; Pap.; SGKP t.9/807; Szl. Król.; Urus. t.15/268-269; Żern. t.2/288; Genealogia rodziny Myszkowskich online.

Rozdrażewski

Rozdrażewski h. Doliwa, vel Rozrażewski, Rozrarzewski, stara rodzina wielkopolska, pisząca się z Rozdrażewa in. Rozrażewa, w pow. poznańskim. 

Rozwadowski

Rozwadowski h. Trąby vel Jordan-Rozwadowski, rodzina małopolska, jednego pochodzenia z Jordanami, Stojowskimi i Świerczowskimi. Pisali się z Wielkiego Rozwadowa w pow. łukowskim, na Podlasiu. Z czasem rozdzielili się na dwie główne gałęzie: łukowską i czerwonoruską. Zostali wylegitymowani ze szlachectwa w Królestwie Polskim w latach 1836-1861. Jedna linia gałęzi czerwonoruskiej otrzymała tytuł hrabiowski austriacki 1783, dyplom 23 VIII 1791, a druga tytuł hrabiowski rosyjski 1872. Rozwadowscy byli w różnym czasie właścicielami m. in. dóbr Hruszów, Rajtarowice, Kochanówka, Turówka, Dawidkowce, Łasztów, Monastyrki, Dołpotów, Babin, Dubowica, Bednarów i Brynin w Galicji. Z tej rodziny: 1 kasztelan 1746 — 1771.
Genealogia
(osób: 134)
 
• ANTONI Franciszek hr. Rozwadowski (1771-1813), s. Ignacego i Teresy Czermińskiej, członek Rządu Narodowego w Galicji 1809; 1ż. (p. 1809) Tekla Witosławska (ok. 1780-ok. 1809); dzieci: Oktaw; 2ż. (1810) Ludwika hr. Fredro h. Bończa (1784-1839), c. Jacka i Marianny Dembińskiej; dzieci: Władysław, Wanda.

• TEKLA hr. Rozwadowska (ok. 1780-po 1808), c. Ignacego i Teresy Czermińskiej; m. (ok. 1797) Dominik Dulski h. Przegonia (1756-21 I 1814), s. Antoniego i Magdaleny Bąkowskiej, członek Stanów galicyjskich; wylegitymowany ze szlachectwa w 1782 w sądzie grodzkim lwowskim; razem z braćmi dziedzic dóbr Iławcze w pow. trembowelskim, oraz Karpowiec i Skarżyniec w woj. podolskim; dzieci: Julianna, Kornelia, Róża, Edward – Dulscy. 

Źródła: Bork. Rocz. t.1/345-346, t.2/285-286; Nies. t.8/164-166; Urus. t.15/283-285.

Różycki

Różycki h. Doliwa, w Wielkopolsce, pisali się na Rożycach in. Różycach.

Rudnicki

Rudnicki h. Lis, vel Bechczyc-Rudnicki, rodzina sieradzka, jednego pochodzenia z Biskupskimi oraz Bachcickimi tegoż herbu. W epoce piastowskiej używali tytułu hrabiów (comes) i pisali się z Bechcic in.

Rudomina

Rudomina h. Trąby (odm.) vel Rudomina-Dusiacki, Dusiatski, szeroko rozgałęziona rodzina litewska, używająca przydomku Dusiatski v. Dusiacki od majątku Dusiaty. Ich przodek był zapewne poddanym wielkoksiążęcym, zamieszkałym we wsi Rudomina k/ Wilna i od niej nazywanym. Królowa Bona bowiem, zarzucała szlachectwo tej rodzinie, i chociaż zostało im później przyznane, jednak jeszcze w 1595 szlachta litewska, uważając ich za nową szlachtę, protestowała przeciwko nadaniu jednemu z nich starostwa grodzińskiego. Mieli wśród swoich przodków mieszczan wileńskich, o czym świadczą akta w Metryce Litewskiej (Boniecki, Poczet rodów). Z nich 3 senatorów w latach 1636 — 1656.
Rudominowie Dusiaccy byli w różnym czasie właścicielami dóbr Kibury, Jachmiszki w pow. trockim, Anetów, Pogirel i Hołoneta w pow. wiłkomirskim, Szwankutany w pow. poniewieskim, Sadziniki i Muraczowszczyzna w pow. grodzieńskim, Inów i Nowe Borki w pow. połockim, Żuki, Michowszczyzna, Słobódka, Świady, Soroki i Orzechówna w pow. brasławskim in. bracławskim, Chodoronki, Nowutki, Wieszowa w pow. wilejskim, Gromadzice i Małoszyce w pow. sandomierskim, w Małopolsce.
Herb — według Okolskiego: na tarczy, nad zwykłymi Trąbami, dwa skrzydła orle rozciągnięte, stykające się barkami ze sobą; w koronie połowa rycerza bez rąk, na jego szyszaku trzy pióra strusie. Według Kojałowicza: pole tarczy niebieskie, a na hełmie, w koronie trzy trąby między dwoma orlimi skrzydłami. W XIX wieku Rudominowie używali zwykłego herbu Trąby.
Genealogia
(osób: 242)

• JÓZEF Kazimierz Rudomina-Dusiacki (5 III 1753-1813), s. Mikołaja Andrzeja i Rozalii Plater, stolnik, następnie chorąży brasławski, sędzia Trybunału litewskiego 1781; dziedzic dóbr Dukszty, Drujka i Dudy, starosta bernatowski, posesor kamienicy w Wilnie; ur. w majątku Drujka, zm. w Duksztach; ż. (1780 Wilno) Barbara Szczytt-Niemirowicz (1762-17 II 1824), c. Justyniana i Kazimiery Łopacińskiej; ur. w Leonpolu, zm. w Duksztach; dzieci: Tadeusz, Jan, Izabela, Kazimiera, Zofia, Józefa, Marianna, Justyna, Elżbieta.

• TERESA Rudomina-Dusiacka (ok. 1780-po 1819), c. Franciszka (1) i Rozalii Szauman; m. (ok. 1797) Augustyn Klott h. wł. (ok. 1770-po 1819), s. Michała i Teresy Żaba h. Kościesza; 2v. żonaty z Różą Czerniechowską; dzieci: Mikołaj, Henryk, Michał, Kazimierz, Aleksander, Jan, Rudolf, August, Zenon, Józef, Konstancja, Róża – Klottowie.

Źródła: Bon. Pocz. 285; Bork. Rocz. t.2/642-645; Kos. t.1; Urus. t.15/297-300; Żych. t.4/230-251.

Rulikowski

Rulikowski h. Korab, rodzina małopolska, jednego pochodzenia z Poradowskimi i Zadzikami, dlatego zawsze pisali się z Wielkiego Poradowa (Wielkich Porad) w ziemi rawskiej.

Russocki

Russocki h. Korab vel Rusocki, rodzina wielkopolska, biorąca nazwisko od wsi Russocice in. Russoczyce. Pisali się z Łaska, co wskazuje na jedno pochodzenie z Łaskimi tegoż herbu. Russoccy herbu Korab zostali wylegitymowani ze szlachectwa w Królestwie Polskim w 1847. Z tej rodziny: 3 kasztelanów 1511 — 1597.
Poza Russocicami należały do nich w różnym czasie m.in. dobra Chrzamblice, Smolino, Grzymiszewo, Goszdowo i Damba w pow. konińskim, Brudzewo, Bolemowo, Mojkowo, Chmielnik, Broniszewice, Lipe, Suchorzewo, Mostki, Siedlatkowo i Wąsosz w pow. kaliskim, Zawartki w pow. łęczyckim.
Genealogia
(osób: 57)
 
• DOROTA Russocka (ok. 1570-po 1609), c. Wojciecha i Barbary Złotkowskiej, dziedziczka części wsi Brudzewo, Bolemowo i Lipe po ojcu, które sprzedała 1609 Stanisławowi Jemielskiemu; m. (ok. 1590) Maciej Trąmpczyński (ok. 1560-po 1600), s. Wojciecha i NN., dziedzic na ½ miasta Książ i wsi Radaszkowo, Zakrzewo i folwarku Kiączyno w pow. kościańskim (AGZ Kościan).

• MIKOŁAJ Russocki vel Rusocki (ok. 1491-1548), s. Jana i Małgorzaty NN., kasztelan biechowski 1511, starosta łęczycki, rawski, przedecki, margoniński 1523; dworzanin Aleksandra Jagiellończyka, poseł do króla Jana Węgierskiego 1534; kłócił się o posag swej żony Anny Lubrańskiej z jej krewnym Tomaszem Lubrańskim, kasztelanem brzesko-kujawskim, zabił go, za co zapozwany przed króla Zygmunta I w 1538, przybył na sądy z ogromną liczbą swoich stronników; król zrazu chciał surowo ukarać winnego, lecz wkrótce dał się przebłagać, ale od dworu usunął; ż. (p. 1542) Anna z Lubrańca Lubrańska h. Godziemba (ok. 1510-po 1542); dzieci: Mikołaj, Stanisław.

Źródła: Dw. Teki; Kos. t.1; PSB t.33; Urus. t.15/314.

Russocki h. Zadora (in. Płomieńczyk, Lwia głowa) vel Rusocki, czasem mylnie Russecki, rodzina małopolska, pochodząca od Bąków z Brzezia, jednego pochodzenia z Lanckorońskimi. Od Russockich z kolei wywodzą się Chrząstowscy i Paszkowscy. Russoccy wzięli nazwisko od swego dziedzictwa, wsi Russocice in. Russoczyce w woj. krakowskim, parafii Czernichów, lecz pisali się zawsze z Brzezia. Z czasem rozdzielili się na dwie główne gałęzie – krakowsko-zatorską i oświęcimsko-rudzką, oraz szereg bocznych odnóg, głównie kalwińskich. Byli fundatorami kościoła farnego w Oświęcimiu 1470, jednak począwszy od XVI wieku wielu z nich przeszło na kalwinizm, trzymając się tego wyznania jeszcze w XIX wieku. Z tej rodziny Mikołaj cześnik krakowski 26 IV 1803, oraz Józef szambelan austriacki w 1808 zostali hrabiami austriackimi; później otrzymali potwierdzenie tego tytułu w Królestwie Polskim.
Genealogia
(osób: 200)
 
• KAMILLA (Marianna Ludwika Kamilla) Russocka (1814-8 XI 1881), c. Kajetana i Marianny Dembińskiej; zm. Grodkowice k/ Bochni, poch. w kaplicy w Brzeziu; m. (1833) Marcjan Władysław z Żelanki Żeleński h. Ciołek (1804-23 II 1846), s. Andrzeja i Józefy de Dahlke, dziedzic Grodkowic; kapitan wojsk polskich w 1831, początkowo kalwin, w 1828 pod wpływem matki i sióstr przeszedł na katolicyzm; w czasie tzw. rzezi galicyjskiej, stanąwszy w obronie ciężko w jego oczach pokaleczonej żony, został zamordowany w Grodkowicach; ur. Grodkowice, zm. tamże, poch. Brzezie.

• WŁODZIMIERZ Józef hr. z Brzezia Russocki (7 III 1818-16 V 1890), s. Józefa Tomasza i 1ż. Justyny Kalinowskiej, tajny radca i szambelan austriacki, członek Stanów galicyjskich, poseł na sejmy galicyjskie, prezes galicyjskiego Towarzystwa Kredytowego we Lwowie 1883, wiceprezes galicyjskiej Kasy Oszczędności we Lwowie; właściciel dóbr Lipica Dolna i Duliby w Galicji; odznaczony Orderem Leopolda i Żelaznej Korony II klasy; zm. Lwów; ż. (26 IX 1841 Lwów) Izabella Apolonia hr. Dunin-Borkowska (9 II 1821-11 II 1908), c. Franciszka z Gródka i Franciszki Anny hr. Dzieduszyckiej, właścicielka dóbr Głuchowice w pow. lwowskim, dama Krzyża Gwiaździstego i dama pałacowa cesarzowej austriackiej; ur. Gródek, zm. Lwów; dzieci: Władysław, Jadwiga, Kazimierz, Artur. 

Źródła: Bork. Rocz. t.1/346-347, t.2/286-287; Bork. Gen. 530-533; Kon. 263-267; Kos. t.2/480-486; Krzep. Młp.; Nies. t.8/197-198, Urus. t.15/315-316.

Ruszkowski

Ruszkowski h. Pobóg vel Ruskowski, błędnie Roszkowski, rodzina sieradzka, pisali się z Rokszyc (Roksic), wsi położonej w województwie łódzkim, powiecie piotrkowskim, gminie Wola Krzysztoporska, a dziedziczyli na majątku Złoczew w pow. sieradzkim, niedaleko Wielunia. Nazwisko wzięli od wsi Ruszków w pow. sieradzkim, gminie Brzeźnio. Jan, sędzia ziemski brzeski kujawski 1546. Stanisław, dworzanin Zygmunta Augusta 1570. Stanisław, miecznik sieradzki, chorąży kaliski 1593, fundował Bernardynów w Złoczewie (Urus.).

Rychłowski

Rychłowski h. Nałęcz (odm.), senatorska rodzina sieradzka, wzięła nazwisko od wsi Rychłowice. W początkach XVI stulecia posiadała ogromny majątek Krotoszyn. W XVIII stuleciu dzieliła się na dwie linie, jedną piszącą się z Ostrowa, drugą z Masłowic. Z nich: 3 kasztelanów 1734 — 1780.
Oprócz Nałęczów byli jeszcze Rychłowscy herbu Jastrzębiec i Samson.
Genealogia
(osób: 46)

• ALICJA Rychłowska (17 VII 1903-po 1926), c. Antoniego i Marii Zabłockiej; ur. Mieszkowo (MK Poznań: Św. Marcin); m. (15 VI 1926 Poznań, Św. Marcin) Hilary Gottowt (14 I 1898-po 1926), s. Jana i Kazimiery Joczówny, urzędnik bankowy w Poznaniu; ur. Nacza.

• ZYGMUNT Rychłowski (1863-1932), s. Maksymiliana i 2ż. Ludwiki Zabłockiej, adwokat w Poznaniu (PTPN); ż. (p. 1893) Michalina Modlibowska h. Dryja (ok. 1870-po 1900); dzieci: Stanisław, Jerzy, Zbigniew.

Źródła: Dw. Teki; Kos. t.1; Nies.; Urus. t.15/331-333.

Rylski

Rylski h. Ostoja, vel Ścibor-Rylski, licznie rozrodzona rodzina na Mazowszu i w Małopolsce, pisząca się z Wielkiego Rylska w woj. rawskim, niedaleko Rawy. Używali przeważnie przydomku Ścibor, jednak

Rzewuski

Rzewuski h. Krzywda vel Beydo-Rzewuski, licznie rozrodzona rodzina podlaska, wywodząca się z Rzewusk, a będąca w rzeczywistości gałęzią podlaskiej familii Beydo (na pamiątkę tego, niektórzy z Rzewuskich używali tego nazwiska jako przydomku). Pierwszą znaną osobą noszącą to nazwisko był Paweł Rzewuski, wymieniany w dokumentach kancelarii sądu ziemskiego drohickiego w 1479. Na popis pospolitego ruszenia do Radoszkowic k/ Mińska na Białorusi przybyło w 1567 w sumie 34 właścicieli dóbr Rzewuski na Podlasiu. Z tego z Rzewusk Zawad stawiło się 24 szlachciców, zaś z Rzewusk Żali dziesięciu. Dla rozróżnienia się, używali różnych przydomków – Balik, Śmieszek vel Śmieszkowicz, itd. Jedna gałąź tej rodziny doszła do magnackiego znaczenia w XVIII stuleciu. Linia, pochodząca od Stanisława Mateusza, hetmana wielkiego koronnego, otrzymała tytuł hrabiowski austriacki 1818, zatwierdzony w Cesarstwie Rosyjskim 1856. Rodzina Rzewuskich wydała: 3 wojewodów, 3 hetmanów, 1 kasztelana krakowskiego, 1 ministra i 2 kasztelanów 1706 — 1793.
Współcześnie żyje w Polsce ponad tysiąc osób posługujących się nazwiskiem rodowym Rzewuski. Najwięcej mieszka w Warszawie i okolicy, oraz na terenie byłego województwa siedleckiego.
Genealogia
(osób: 101)
 
• ADAM Wawrzyniec hr. Rzewuski (1760-1825), s. Stanisława Ferdynanda i Katarzyny Radziwiłł, właściciel dóbr Pohrebyszcze, rotmistrz kawalerii narodowej 1778, podpułkownik w pułku im. Potockich 1784, kasztelan witebski 1790-1793, poseł na sejmy 1782-1793, przeciwnik reform i konstytucji na Sejmie Czteroletnim; odznaczony Orderem Orła Białego 11 V 1791; po rozbiorach stale mieszkał w Petersburgu, marszałek szlachty guberni mohylewskiej, senator rosyjski; publicysta, zajmował się także poezją; mason, wielki mistrz loży Orła Białego w Petersburgu 1819, oraz Wielkiej Loży Astrei 1820; 1ż. Justyna Rdułtowska, c. Chryzostoma i Franciszki Rzewuskiej; dzieci: Henryk, Karolina, Adam, Ernest, Ewelina, Aleksandra, Paulina; 2ż. Anna Dzierżek, c. Teodora i Heleny Świejkowskiej; 2v. żona Hieronima Sobańskiego.

• EWELINA hr. Rzewuska (1803-1882), c. Adama Wawrzyńca i 1ż. Justyny Rdułtowskiej, właścicielka dóbr paulińskich w guberni wołyńskiej, horonostajpolskich, wierzchowieńskich i borszczajowieckich w gubernii kijowskiej (Bork.); 1m. Wacław Hański (zm. 1841); 2m. (III 1850, związek nielegalny) Honoriusz (Honore) Balzac (zm. 18 VIII 1850), pisarz francuski.

Źródła: Bork. Rocz. t.1/347-348, t.2/287-290; Bork. Gen. 533-539; Dw. Gen.; Kos. t.1/558-563, t.2/487-488, t.3/434-436; Nies.

Rzyszczewski

Rzyszczewski h. Pobóg vel Ryszczewski, stara rodzina wołyńska, wywodząca się z bojarów ruskich, wymieniana już w 1528 r. w Metryce Wołyńskiej. Wzięła nazwisko od dziedzicznego majątku Rzyszczew w pow. łuckim. Jedna linia otrzymała w 1845 dziedziczny tytuł hrabiowski austriacki. Z tej rodziny 2 kasztelanów 1774 — 1792.
Rzyszczewscy byli właścicielami m. in. dóbr Rzyszczew, Koźlaki, Pań- kowce, Wyżgrodek, Rydoml, Żukowce, Uwin, Iwanie, Buszaki, Rokitno, Oleksiniec Nowy i Stary w pow. łuckim i krzemienieckim, na Wołyniu, Powołoczysk w Galicji, dawnej królewszczyzny Rawicz w woj. sandomierskim, wsi Giełczyn w woj. mazowieckiem, Żelazne, Rososze i Rososzki w ziemi czerskiej, Wielkie i Małe Krzycko w pow. wschowskim, w Wielkopolsce. 
Genealogia
(osób: 80)
 
• LEON hr. Rzyszczewski (12 II 1815-23 VII 1882), s. Gabriela i Celestyny ks. Czartoryskiej, historyk, wydawca „Kodeksu dyplomatycznego Polski", współredaktor „Biblioteki Warszawskiej”; właściciel dóbr Rzyszczew, Pańkowce i Koźlaki na Wołyniu; absolwent Liceum Krzemienieckiego; ur. w Żukowcach na Wołyniu; ż. (23 I 1836 Stefanów) Michalina ks. Radziwiłł (10 IV 1816-29 VI 1883), c. Michała Gedeona i Aleksandry Steckiej; ur. w Szpanowie na Wołyniu, zm. w Turynie; dzieci: Michał, Zygmunt.
 
• SALOMEA Rzyszczewska (ok. 1780-po 1810), c. Adama i Honoraty Chołoniewskiej; m. Fryderyk Józef hr. Moszyński h. Nałęcz (ok. 1780-po 1810), s. Jana Kantego i Augusty Konstancji hr. Cosel, córki Augusta II i hrabiny Hoym, marszałek wielki koronny; wnuk Aleksandra Michała i Teresy z hr. Ossolińskich Moszyńskich, skarbników podlaskich; 1v. żonaty z Barbarą Rudzieńską, wojewodzianką mazowiecką.

Źródła: Bork. Rocz. t.1/349-350, t.2/290-292; Bork. Gen. 539-542; Kos. t.2/489-490, t.3/436-441, t.4/406-407, t.5/385-387; Nies. t.8/225, t.11/391-393; Urus. t.15/378-379; Żych. t.19/97-107.

Rudzki

Rudzki h. Abdank (in. Habdank), vel Skarbek-Rudzki, pisali się „na Rudkach”, nazwisko wzięli od wsi Rudki w ziemi czerskiej. Jedna gałąź tej rodziny osiedliła się na Ukrainie, druga na Litwie.