Kozikowski h. Grabie odm., szlachta północnomazowiecka, szeroko rozrodzona i skoligacona na Mazowszu. Podobnie jak Chlewiotkowie, Dobrogowscy, Drożewscy, Jałbrzykowscy, Mazowscy (Mazewscy), Rakowscy, Rogińscy, Wądołowscy, Wądołkowscy i Wyszyńscy – stanowią gałąź rodu Jałbrzyków (Kap.).
Kurzewski h. Kopacz (później h. Topacz), vel Korzewski, właściwie Kurzeski, rodzina mazowiecka, pisali się z Kurzeszyna, w ziemi rawskiej. Są jednego pochodzenia z Lubowidzkimi i Dmosińskimi herbu Kopacz.
Kotarski h. Bończa odm. (in. herb własny), vel Kotarbski, Kotarpski, pochodzą podobno ze wsi Kotary, w pow. tarnowskim, parafia Zassów.
Kraśniewski h. Gozdawa (in. Gozdawa III), vel Kraśniowski, z Kraśniewa, w pow. płońskim.
Kondratowicz h. Syrokomla, pochodzą od bojarów litewsko-ruskich i stanowią jedną rodzinę z Kondratami tegoż herbu. Ich majątkiem gniazdowym są Kondratowicze na Żmudzi.
Korczyński h. Sas, rodzina czerwonoruska, wyszła ze wsi Korczyn, w pow. stryjskim. Licznie rozrodzeni w XVII wieku, brali różne przydomki dla odróżnienia się między sobą, jak Bybik, Hermanowicz, Jackowicz, Łopotycz, Sienkiewicz (Sieńkiewicz, Seńkowicz, Senkowicz).
Korycki h. Ciołek, z Korytnicy i Woli Koryckiej, w ziemi stężyckiej, ówczesnym woj. sandomierskim, obecnie pow. Garwolin, woj. mazowieckie. Jedna ich linia dziedziczyła na Niewodnicy koło Białegostoku, a druga osiadła w woj. mińskim.
Korytkowski h. Jelita, vel Saryusz-Korytkowski, Korytkoski, rodzina z ziemi sieradzkiej, osiedlona m.in. w Wielkopolsce. Według dawnych herbarzy (Bon.), stanowią odgałęzienie rodu Korytków, a ich wspólną wsią gniazdową jest Koryto, w pow. wiślickim, parafia Czarnocin.
Kotkowski h. Ostoja, vel Ścibor-Kotkowski, Chotkowski, zwykle pisali się „z Rudołtowic”. Nazwisko wzięli od wsi Kotków in. Chotków, w pow. piotrkowskim, parafia Gorzkowice. Stanowią jedną rodzinę z Chotkowskimi tegoż herbu. Według legendy rodzinnej zdobyli prawo do używania herbu Ostoja po wyprawach przeciw Turkom.
Kusociński, na Mazowszu. W XIX wieku mieszkali m. in. w parafii Góra, powiat Płock, obecnie woj. mazowieckie.
Kręski h. Nadelwicz
(in. Nadelwitz), rodzina śląska, pochodząca od Nadelwitzów vel
Nadelwiczów, nobilitowanych w Czechach 1537. Wyszli ze wsi Kręsko
leżącej w pow. kościańskim, która już w 1570 została sprzedana
Dziembowskim (AGZ Poznań). Jedna galąź osiedliła się na Pomorzu, inna w
Wielkopolsce. W XVIII wieku Kręscy używali tytułu hrabiowskiego Św.
Imperium Rzymskiego (S.I.R.), który został im potwierdzony w Prusach 25 X
1843. Linia hrabiowska wygasła po mieczu 31 XII 1870. Z nich: Cyprian,
starosta stawiszyński, podpisał elekcję 1696. – Ignacy Jan, starosta
stawiszyński, poseł na sejm 1733. – Stanisław (zm. 1747), kanonik
kaliski, kanonik krakowski 1717, kantor, wreszcie scholastyk krakowski. –
Konstancja, ksieni PP. Norbertanek w Imbramowicach. – Konstanty,
dziedzic dóbr Grembanin w powiecie ostrzeszowskim, otrzymał
potwierdzenie tytułu hrabiowskiego w Prusach 1843.
Krukowiecki h. Pomian,
rodzina kujawska, pisząca się z Ziemblic, z której jedna gałąź
osiedliła się na Rusi Czerwonej. Otrzymała austriacki tytuł baronowski w
Galicji 25 III 1780, oraz dziedziczny tytuł hrabiowski z 
Kuczkowski h. Jastrzębiec,
rodzina małopolska, z której jedna linia otrzymała austriacki
dziedziczny tytuł hrabiowski w Galicji 30 XI 1807, lecz wygasła 1873.
Jej wsią gniazdową jest Kuczków w pow. włoszczowskim, na którym
dziedziczyli w latach 1440-1581 (Krzep. Mał.).
Kurcewicz h. własnego
(in. Kurcz) i h. Pogoń litewska, vel Koriatowicz-Kurcewicz, Kurjatowicz-K.,
Bułyha-K., Kurczewicz, ród kniaziów ruskich na Wołyniu, gałąź dynastii
Giedyminowiczów, potomkowie najstarszego syna wielkiego księcia
litewskiego Giedymina - księcia Narymunta Gleba. Część historyków
jednakże, widzi w nich nadal potomków najmłodszego z Giedyminowiczów -
księcia podolskiego, Koriata Michała, a niektórzy nawet - dynastii
Rurykowiczów. Spokrewnieni po kądzieli z kniaziami Koriatowiczami i stąd
nazwisko ich przyłączyli do swego. Jako kniaziowie wymienieni w 1528 w
Metryce Litewskiej. Otrzymali potwierdzenie tytułu książęcego w Rosji. W
XVII stuleciu zarzucili tytuł książęcy, lecz używała go stale ich
gałąź tytułująca się Koriatowiczami-Kurcewiczami. W połowie XVII wieku
byli już spolonizowani i wyznawali katolicyzm.
Kuczborski h. Ogończyk
vel Kruczborski, stara rodzina mazowiecka, której gniazdem jest Kuczbork
w powiecie szreńskim, województwie płockim. Pisano ich czasem z
Kruczborka, Kruczborscy. Andrzej (zm. 1395), syn Piotra Ogona,
kasztelana dobrzyńskiego, dziedzic Radzikowa, kasztelan dobrzyński 1371,
nabył Kuczbork od ks. mazowieckiego Ziemowita w 1384 roku za 400 kóp
groszy (Bon.). Z nich: 1 biskup i 5 kasztelanów 1384 — 1699.
– Jan, kasztelan rypiński. – Maciej, kasztelan sierpski. – Jan (ok.
1572-1624), scholastyk gnieźnieński, biskup chełmiński. – Stanisław,
kasztelan sierpski 1633.
Krzyżanowski h. Dębno, stara rodzina małopolska, wywodząca się od Oleśnickich, dziedziców wsi Krzyżanowice k/ Sienna, obecnie powiat Radom. Są także jednego pochodzenia z Sienieńskimi i Potworowskimi.
Krzysztoporski h. Nowina
vel Krysztoporski, Krystoporski, Krzysz- toforski, Chrystoporski,
Christoporski itd., rodzina małopolska, nazwisko wzięła od wsi
Krzysztoporzyce in. Krzysztoforzyce w pow. proszowskim, woj.
krakowskim. Przenieśli się następnie do województwa sieradzkiego, gdzie
założyli Wolę Krzysztoporską (Bon.). Wawrzyniec,
dziedzic Krzysztoporzyc 1386 r., świadczy przy wywodzie szlachectwa w
1403 r. Piotr, dziedzic dóbr Wola Krzysztoporska, Gąski, Bujny, Krężno,
Szemki i Gorzkowiczki 1552 (Paw.). Z nich: jeden kasztelan 1566 — 1585. –
Jan (zm. 1585), sekretarz królewski 1555, kasztelan wieluński 1566,
kasztelan sieradzki 1581.
