Bełdowski

Bełdowski h. Jastrzębiec, wzięli nazwisko od wsi Bełdowo w pow. łęczyckim, które było ich własnością w XV-XVII wieku. 

Biesiekierski

Biesiekierski h. Pomian, vel Besiekierski, rodzina senatorska w woj. inowrocławskim i łęczyckim. Pochodzą od Sokołowskich tegoż herbu, a nazwisko Biesiekierski ustaliło się dopiero na przełomie XVI i XVII stulecia.

Baliński

Baliński h. Jastrzębiec, w Małopolsce i na Litwie; z nich 1 kasztelan 1486.
 
Źródło: Kos. t.1.

Baliński h. Ogończyk, na Kujawach; z nich 1 kasztelan 1500—1600.
 
Źródło: Kos. t.1.

Baliński h. Przosna (in. Przośna), rodzina senatorska w Prusach i ziemi dobrzyńskiej, pisali się z Balina. Są jednego pochodzenia z Wilżeńskimi. 

Gniazdem rodu jest Balin w pow. rypińskim (Rypin). Niektóre linie osiedliły się w Wielkopolsce, Prusach Zachodnich i na Litwie. 

Byli m. in. właścicielami dóbr Jaszuny, Regionów i Sienieżyce w powiecie nowogrodzkim. Z nich: jeden wojewoda i dwóch kasztelanów w latach 1490 — 1590.

Genealogia
(osób: 25)

• ANTONI Józef Baliński z Balina h. Przosna (1822-po 1850), s. Wincentego i Katarzyny Garlickiej, ziemianin, właściciel dóbr Promnik; ur. Galów, par. Szaniec, obecnie woj. świętokrzyskie (MK Szaniec); ż. (30 XII 1848 Minoga) Helena Kajetana Ślaska h. Grzymała (1827-po 1850), c. Adama, właściciela Rzeplina i Józefy Anny Dobieckiej h. Osoria; ur. Łopuszno; ślub w par. Minoga, obecnie woj. małopolskie (MK Minoga); dzieci: Edward.

• MAGDALENA Balińska h. Przosna (ok. 1520-po 1544), c. Andrzeja i NN. (Bon.); m. (1544) Mikołaj Swarocki (ok. 1510-po 1544).

Źródła: Bon. t. 1/89-90; Bon. t. 17/67 (tom Uzupełnień); Dw. Teki; Kos. t. 1/8; Nies.; Urus. t. 1/78.

Baranowski

Baranowski h. Grzymała, vel Domarat-Baranowski, rodzina małopolska, jednego pochodzenia z Kobylańskimi. 

Bem

Bem h. własnego, vel Böhm, Behm, Behem, pochodzili zapewne z Gdańska, skąd przenieśli się do innych ziem Rzeczypospolitej. Na Podlasiu posiadali dobra w ziemi bielskiej 1768 r.

Białecki

Białecki h. Białynia, wylegitymowani w Cesarstwie w 1842 r. i zapisani do ksiąg szlachty gub. wołyńskiej. 

Beyzym

Beyzym h. własnego, przedstawiającego w polu czerwonym jeźdźca nagiego z napiętym łukiem i strzałami; nad nim w lewym, górnym rogu tarczy księżyc złoty barkiem na dół, pod nim w prawym rogu podkowa srebrna barkiem do góry; nad tarczą hełm w koronie.
Rodzina ta wzięła nazwisko od wsi Beyzymy w woj. wołyńskim. Piastowali różne urzędy ziemskie głównie w pow. krzemienieckim. Podpisali elekcję Stanisława Augusta w 1764 z woj. wołyńskim.

• PAWEŁ na Beyzymach Beyzym (ok. 1740-po 1795), horodniczy winnicki, został skarbnikiem 1772, a będąc i podstarościm krzemienieckim, awansował 1777 na sędziego ziemskiego krzemienieckiego; kawaler Orderu Św. Stanisława 1785, Orła Białego 1792.

Jan Bezyzm

(1850-1912)

• JAN Beyzym (1850-1912), s. Jana i Olgi Stadnickiej, jezuita z Krakowa, misjonarz na Madagaskarze; opiekun trędowatych, wyczerpany pracą ponad siły, zmarł otoczony nimbem bohaterstwa i świętości; śmierć nie pozwoliła mu zrealizować innego cichego pragnienia - wyjazdu na Sachalin do pracy misyjnej wśród katorżników; został beatyfikowany przez papieża Jana Pawła II w Krakowie 18 VIII 2002; ur. Beyzymy Wielkie na Wołyniu, zm. Madagaskar.

Źródła: Bon. t.1/176; PSB; Wikipedia.

Berens

Berens h. własnego (in. Berens), przedstawiającego w polu srebrnym niedźwiedzia czarnego wspiętego w prawo. W szczycie hełmu dwa skrzydła orle, między nimi konstelacja niedźwiedzicy. Labry czarne, srebrem podszyte.
Szlachectwo i herb powyższy od Fryderyka Wilhelma elektora brandenburskiego w 1669 r. za zasługi wojenne otrzymał Jan Berens. Tenże Jan, pozostając w służbie polskiej, jako pułkownik inżynierów, otrzymał indygenat Rzeczypospolitej na sejmie 1683 r. — razem ze swoimi braćmi. Jako pułkownik wojsk koronnych został miecznikiem nowogrodzkim siewierskim w 1688 r. Za konsensem królewskim w 1689 r. nabył wsie Kamienopole i Podborce, które posiadał do 1694 r. Około roku 1830 Berensowie posiadali dobra Wembry w ówczesnym pow. kalwaryjskim. Zostali wylegitymowani ze szlachectwa w Królestwie Polskim w latach 1841-1858.
Genealogia
(osób: 34)

• JÓZEF Berens h. wł. (1781-po 1848), s. Pawła i Salomei Kamieńskiej, właściciel dóbr Wembry, w ówczesnym pow. kalwaryjskim; jego synowie zostali wylegitymowani ze szlachectwa w Królestwie Polskim w latach 1841-1858 z herbem Berens (Urus.); ur. Warszawa; 1ż. (ok. 1810) Aniela Eydziatowicz (ok. 1790-po 1821); dzieci: Emilia, Józef, Franciszka; 2ż. Marianna Dąbrowska (ok. 1810-po 1848); dzieci: Zygmunt, Aleksander, Henryk, Józef, Mikołaj, Wiktor, Edmund.

• WACŁAWA Ludwika Berens h. wł. (11 VIII 1904- VIII 1944), c. Feliksa i Zofii Konarskiej; ur. Warszawa, zm. tamże, szpital powstańczy w podziemiach kościoła św. Jacka na ul. Freta, lat 40, poch. Cm. Powązkowski, kw. 164-IV-24/25 (MK Warszawa: Nawiedzenie NMP; Cm. Pow.); m. Stanisław Jaruntowski h. Prus III (1899-1966), s. Stanisława i Ludwiki Ciemniewskiej h. Prawdzic; dzieci: Donata Jaruntowska (1926-1990), ps. Danka, uczestniczka powstania warszawskiego 1944, wyszła za Jerzego Szczuckiego (1923-1993).

Źródła: Bon. t.1/165-166; Szl. Król.; Urus. t.1/137-138.

 Berens h. Denhof odmienny, wylegitymowani w Cesarstwie i zapisani w 1829 r. do ksiąg szlachty okręgu białostockiego. Zob. Denhoff h. własnego. 

Źródła: Urus. t. 1/138.

Benedyktowicz

Benedyktowicz h. Bełty, podpisali z województwem sandomierskim elekcję Stanisława Augusta w 1764 roku. Byli właścicielami dóbr Głusiec w woj. sandomierskim 1765. Zostali wylegitymowani ze szlachectwa w Królestwie Polskim 1859 r.

Ludomir Benedyktowicz

(1844-1926) 

• LUDOMIR Ludwik Benedyktowicz (5 VIII 1844-14 XII 1926), s. Piotra i Marii Ruszczewskiej, leśnik, malarz, uczestnik powstania styczniowego 1863/64; pasjonat szachów i zasłużony działacz szachowy; ur. Świniary, obecnie pow. Siedlce, gm. Mokobody, zm. Lwów.

Źródła: Bon. t.1/161; Wapedia.

Belgram

Belgram h. własnego, rodzina pochodzenia francuskiego, otrzymali szlachectwo na sejmie 1768 r. W 1781 r. posiadali starostwo malczewskie na Wołyniu, w 1782 r. wsie Wroczyn i Puzowo także w woj. wołyńskim, pow. włodzimierskim.
Herb — w polu czerwonym na zielonym pagórku lew złoty w koronie w lewo, w prawej łapie trzyma dwie strzały; w hełmie trzy pióra strusie przeszyte strzałą w prawo.

• DANIEL Belgram (ok. 1740-po 1794), z pochodzenia Francuz, pozostający w służbie króla Stanisława Augusta, szambelan królewski, otrzymał nobilitację 1768, starosta malczewski (na Wołyniu, w pow. latyczowskim) 1781; ż. (1760) Marianna Paszkowska h. Zadora (ok. 1740-po 1794).

Źródła: Bon. t.1/150; Urus. t.1/125.

Bernsdorff

Bernsdorff h. własnego, rodzina z Niemiec pochodząca, osiedliła się w początkach XVIII stulecia w woj. poznańskim. Właściciele Zielonki w 1740, Wróblewa 1809, Sułkowa 1840 - w pow. mławskim. Wylegitymowani zostali ze szlachectwa w Królestwie Polskim w 1840.
Herb — tarcza podzielona na cztery części: w pierwszym i czwartym polu złotym, niedźwiedź wspięty w lewo, w drugim i trzecim czerwonym, obcęgi z ukosa w lewo; szczyt podwójny: w prawym pół niedźwiedzia w lewo, w lewym zaś dwie trąby słoniowe, w połowie na przemian białe i czerwone, na zewnątrz ozdobione czerwonymi i białymi piórkami.

• JAN Joachim Bernsdorff (ok. 1710-po 1750), s. Maksymiliana, pierwszy z rodziny osiedlił się w Wielkopolsce, ok. 1740 r. nabywszy majątek Zielonkę, który jednak już jego syn Karol sprzedał Mycielskim.

Źródła: Bon. t.1/172; Urus. t.1/146-147.

Bernowicz

Bernowicz h. własnego (in. Bitner lub Bernowicz), szlachta litewska poch. niemieckiego. Przodkowie ich nosili nazwisko Bitner v. Bittner, lecz niektórzy z potomków Jana Bitnera, kapitana wojsk litewskich, który otrzymał indygenat polski 1676 r., przyjęli nazwisko Bernowicz. W XVIII w. pełnili urzędy ziemskie w pow. nowogrodzkim, słuckim i wendeńskim. Byli właścicielami majątków Hrozowa i Zubki w powiecie słuckim ok. 1820. Posiadali starostwo krewskie 1764. Podpisali elekcję Stanisława Augusta w 1764 z woj. nowogrodzkim. 
Herb ich przedstawia w polu błękitnym gałązkę o trzech srebrnych różach, a nad każdą z nich po sześciopromiennej gwieździe złotej. W szczycie hełmu takież róże i gwiazdy, jak na tarczy.

• MICHAŁ Bernowicz (ok. 1740-po 1800), s. Wilhelma i Katarzyny Hordyna, podkomorzy nowogrodzki, poseł na sejmy; oboźny 1769, podczaszy 1780, sędzia ziemski nowogrodzki 1783, podkomorzy nowogrodzki 1792; w 1764 posłował z województwa nowogrodzkiego i był starostą krewskim; jeden ze znakomitszych posłów Sejmu Czteroletniego; kawaler Orderu Św. Stanisława 1791, a Orła Białego 1792; po upadku kraju został rzeczywistym radcą stanu i marszałkiem szlachty pow. słuckiego.

Źródła: Bon. t.1/171-172; Urus. t.1/146.

Bernaux

Bernaux h. Picardi /czyt. Berno/, vel Berno, Bern, rodzina bankierów warszawskich, uzyskała szlachectwo pol. na sejmie 1790 r. i herb przedstawiający w polu błękitnym małą owalną tarczę czerwoną, a na niej trzy pary krokiew srebrnych, jedna nad drugą, a nad nimi na srebrnej wstędze złote godło Patria; nad tarczą głowa Merkurego srebrna, pod nią dwie złote ręce w uścisku, trzymające dwie złote makówki w lewo, a w prawo — godło Merkurego; z lewej strony tarczy srebrna głowa barana; nad tarczą korona; labry z prawej strony czerwone, a z lewej zielone, podbite srebrem.
Zostali wylegitymowani ze szlachectwa w Królestwie Polskim 1840, a w Cesarstwie 1868 r. i zapisani do ksiąg szlachty gub. wołyńskiej. Byli posesorami dóbr Stryków w pow. rawskim 1840. Linia wołyńska używała odmiany nazwiska – Berno lub Bern.
Genealogia

(osób: 9)

• ANIELA Józefa Bernaux (Berno) (ur. 13 VII 1870), c. Klemensa i Józefy Wyszpolskiej; ur. Maszewo k/ Lubomla, na Wołyniu (MK Luboml).

• KLEMENS Firmian Bernaux (ok. 1730-1802/5), kupiec i bankier warszawski, rodem Francuz, otrzymał szlachectwo na sejmie 1790; dyplom szlachectwa wydany mu został 1792; nabył on dobra Iwanowicze i Budy 1798, oraz Kabrówkę w 1802 od Moszyńskiego; ż. Ludwika de la Grange Chapiseaux (ok. 1750-po 1805); już jako wdowa potwierdziła w 1805 sprzedaż dóbr Radziwiłłowa na rzecz Pruszaka (Bon.; Urus.); dzieci: Aleksander, Henryk, August, Ludwik, Julianna, Zofia.

Źródła: Bon. t.1/171; Urus. t.1/145-146.

Barański

Barański h. Jastrzębiec, na Wołyniu 1802; wylegitymowani w Cesarstwie i zapisani do ksiąg szlachty gub. wołyńskiej 1852. 

Bagieński

Bagieński h. Radwan, vel Bagiński, wyszli z ziemi łomżyńskiej, z parafii Grabowo, gdzie leżą liczne wsie Bagienice-Wierzch, B.-Skroda etc., na których dziedziczyli już w 1437. Z powodu licznych wsi, noszących nazwę Bagienice, Bagieńskie, Bagienko, rozrzuconych w ziemiach: ciechanowskiej i łomżyńskiej, oraz rozsiedlenia się tych rodzin w różnych stronach kraju, trudno jest dociec dzisiaj, którzy wymienieni w aktach Bagieńscy vel Bagińscy należą do Radwanów, a którzy do Ślepowronów. W XVII i XVIII stuleciu Bagieńscy herbu Radwan zamieszkiwali, poza ziemią łomżyńską, powiat ciechanowski i wiłkomierski. Dziedziczyli, oprócz Bagienic, m. in. dobra Wierzch Dobrzyce, dziesięć łanów w Danowie, na których założyli wieś Bagienice 1437.

Źródła: Bon. t.1/74.


Bagieński h. Ślepowron, vel Socha-Bagieński, Bagiński, rodzina mazowiecka, z przydomkiem Socha, niegdyś pisali się z Bagienic. Ich gniazdem rodzinnym mają być Bagienice w dawnym powiecie przasnyskim, parafia Krzynowłoga Wielka, gdzie są notowani w aktach od 1584 roku. Jednak wcześniej pisali się z Wąsosza w ziemi bielskiej, a i według Paprockiego, mieli pochodzić z Bagienic pod Wąsoszem. W 1577 roku ich dziedzicem był Marcin Bagieński, a Skarzyno, obok położone, posiadał Jan (Paw.). Milewski dodaje, że i Bagienko w ziemi bielskiej, należało do tegoż rodu (Bon.). Poza Bagienicami, posiadali starostwo nowogrodzkie 1482, różańskie i ostrołęckie 1478, dobra Skarzyno 1577, Bagienko w ziemi bielskiej 1601/95, Zamięcin 1699/1781, Wierzbica 1727, Lipnik 1768/1787, oraz Kosemin 1778. Bagieńscy piastowali powiatowe urzędy grodzkie i ziemskie w powiatach: ciechanowskim 1482/1526, wiskim 1567/1784, łomżyńskim 1625, płockim ok. 1740/90, zawkrzeńskim 1742, raciąskim 1762 i zakroczymskim 1789. Podpisali elekcję Stanisława Augusta w 1764 z woj. mazowieckim. Udowodnili pochodzenie szlacheckie w Galicji w sądach - grodzkim lwowskim i trembowelskim 1782, w wydziale Stanów we Lwowie 1796 i 1826. Wylegitymowali się ze szlachectwa w Królestwie w latach 1837, 1839-1851.
Genealogia
(osób: 72)

• PAULINA Bagieńska (11 VII 1825-3 IV 1859), c. Bartłomieja i Tekli Bóbr; ur. Kobylaki-Czarzaste, zm. Dębiny; m. (23 XI 1846 Przasnysz) Józef Franciszek Kakowski h. Kościesza (5 II 1825-po 1856), s. Stanisława i Katarzyny Czachorowskiej; wnuk Walentego Kakowskiego i Agnieszki Rudzińskiej h. Zaremba; ur. Dębiny; dzieci: Stanisław Kakowski (1856-1931), ur. Dębiny, zm. Chodkowo-Załogi, żonaty (23 II 1879 Płoniawy) z Marianną Olszewską h. Ślepowron.

• WAWRZYNIEC Roch Bagiński (Bagieński) (1799-11 II 1866), s. Andrzeja i Marianny Żukowskiej; ur. Warszawa, zm. tamże, poch. Cm. Powązkowski, kw. 3-IV-14 (Sęcz.); ż. (1826 Warszawa, św. Andrzeja) Tekla Dorota Paprocka (ok. 1808-28 III 1882), c. Wincentego i Julianny Owsińskiej; ur. Warszawa, zm. tamże, poch. Cm. Powązkowski, kw. 3-IV-14; dzieci: m. in. Władysław, Franciszek, Maria.

Źródła: Bon. t.1/74-76; Nies.; Pap.; Sęcz; Urus. t.1/64-66.


Bagińscy różni:
Posiadali - wójtostwo w Trzcieńcu 1590, łan gruntu w Wólce Turowskiej w pow. grójeckim 1639, Mały Przyłęk 1661, Racięcice 1701/89, Kownaty, Dosiewo i Kalisko do 1732, część Bagienic 1732, Mierzwinek i Olszewo 1795.
Piastowali urzędy powiatowe w pow. rawskim 1590, horodelskim 1773, orszańskim 1781, witebskim 1784 i lubelskim 1790.
Podpisali elekcję Augusta II w 1697 r. z woj. sieradzkim, z ziemią łomżyńską i wiską.

Źródła: Bon. t.1/75-76.

Benisz

Benisz h. własnego vel Boenisch, rodzina śląska, zamieszkująca w Głogowie i w dawnym ks. głogowskim. Właściwym jej nazwiskiem było Bieniasz (pochodzące od imienia Benedykt), które zniemczono w XVI wieku na Benesch, Boeniasch, Behnisch, Boenisch i Benisch. Należała do starych i zamożnych rodzin głogowskich i piastowała wysokie stanowiska w rodzinnym mieście i księstwie — radców, burmistrzów, a nawet landratów ziemskich i burgrabiów zamku głogowskiego. Jan Grzegorz i Jan Zygmunt Boenischowie otrzymali od cesarza austriackiego Leopolda I nobilitację 13 XI 1698 za udział w wojnie z Turkami, także w bitwie pod Wiedniem 1683.
W ich ręku pozostawały m.in. dobra Neu Klucken (Nowe Kluki), Wolken (Wulka) i Brosen (Brzoza) w ks. głogowskim i opolskim.

• ANTONI Józef Benisz (ok. 1840-po 1880), s. Melchiora i Marii Rathman, przedsiębiorca, właściciel domów i zakładów fabrycznych w Warszawie, członek cesarskiego ros. Towarzystwa Dobroczynności; ż. Kunegunda Amanda Jung (ok. 1850-po 1880), c. Hermana, właściciela zakładów fabrycznych w Warszawie, i Pauliny Beer; dzieci: Wacław, Eugeniusz, Stanisław, Leopold, Sabina Leokadia, Wanda.
 
Źródła: Kos. t.4/594-598.