Mościbrodzki h. Lubicz, ale także h. Jastrzębiec i Ślepowron, vel Mościbrocki, Moszczybrodzki, Maścibrodzki, Maszczybrodzki, Mościborski etc., drobna szlachta podlaska, w ziemi łukowskiej, pisali się ze wsi Mościbrody (Moszczybrody), dawniej Maścibrody.
Moraczewski h. Cholewa, dawniej też Morawczewski, błędnie Moraszewski, w Wielkopolsce i w dawnym woj. łęczyckim. W połowie XVII wieku jedna linia przeszła na Litwę i Białą Ruś.
Mikołajewski h. Lis, vel Światopełk-Mikołajewski, rodzina sieradzka, jednego pochodzenia z Bolestraszyckimi i Słupskimi.
Myśliński h. Jastrzębiec, vel Myśleński, licznie rozrodzona rodzina mazowiecka, nazwisko wzięła od dóbr rodowych Myślin in. Myślino, w parafii Poniatowo, gmina Bieżuń, niegdyś w pow. sierpeckim, woj. płockim, obecnie pow. Żuromin, woj. mazowieckie. 
Mirski h. Białynia odm., według
Herbarza Uruskiego, książęta, potom- kowie Ruryka, wspólnego pochodzenia z
książętami Czetwertyńskimi. Mieli pochodzić bezpośrednio od Izasława
Jarosławowicza, wnuka św. Włodzimierza, wielkiego księcia kijowskiego. A
jego z kolei wnuk Światopełk, miał zostawić kilku synów, którzy
przybrali nazwiska od dóbr ziemskich, jako to Czetwertyńscy, Mirscy i
inni, używając imienia przodka swego Światopełka jako przydomku. Jedna
linia uzyskała zatwierdzenie tytułu książęcego w Królestwie Polskim 1821
i w Cesarstwie Rosyjskim. 
Mieliński h. Wczele
vel Mieleński, Miliński, rodzina wielkopolska, niegdyś pisząca się z
Mielna. Wyszli ze wsi Mielno w powiecie gnieźnieńskim, gdzie są obecni
już w pierwszej połowie XV stulecia. 
Mielżyński h. Nowina (in. Złotogoleńczyk), rodzina wielkopolska, której gniazdem jest
miasteczko Mielżyn w dawnym powiecie gnieźnieńskim. Pierwsza spotykana w
aktach osoba to Jan z Mielżyna, wymieniany w latach 1390-1396. Mielżyńscy
posiadali tytuł hrabiowski pruski, który został zatwierdzony w 1798
roku Maciejowi, podkomorzemu wschowskiemu, a w 1817 – Stanisławowi,
synowi Maksymiliana, Józefowi i Mikołajowi (Kos.). Z nich: siedmiu senatorów, w tym 1 wojewoda i 6 kasztelanów 1617 — 1796.
Mier h. własnego,
właściwie Myhr, rodzina szwedzka, z której Torsten Myhr otrzymał
nobilitację w Szwecji 16 X 1680. W Polsce nazywani Mier, otrzymali
indygenat 28 X 1726, i osiedlili się w woj. bełskim, gdzie byli
Mierzejewski h. Lubicz, vel Mierzejowski, na Mazowszu, w ziemi różańskiej. Jak pisze Uruski: „mieli przydomek Repka i jeszcze w XVI stuleciu pisali się Repka z Mierzejowa”. Są jednego pochodzenia ze Stroniewskimi.
Mikorski h. Ostoja,
na Mazowszu i w ziemi sieradzkiej, pisali się z Mikorzyna. Nazwisko
wzięli od dóbr Mikorzyn i Wola Mikorska w pow. sieradzkim. Niesiecki
błędnie zalicza ich do herbu Poraj. W XIX stuleciu byli właścicielami m.
in. dóbr Rudniki w Król. Polskim, Żdżary w pow. sochaczewskim, Wyganów w
Poznańskiem. Jedna linia otrzymała 5 VI 1798 tytuł hrabiowski pruski z
odmianą w herbie, przyznany w Królestwie Polskim w 1844. Jednakże, linia
ta wygasła całkowicie w XIX wieku. Z nich: 1 senator, kasztelan rawski
1791 — 1796.
Miński h. Prus III,
stara rodzina mazowiecka, zamożna w XV-XVII stu- leciu; za Piastów
pisali się z Gościeńczyc in. Goszczańczyc. Gniazdem ich jest Mińsk in.
Mińsko, wieś leżąca niegdyś w ziemi czerskiej, obecnie 
Mlicki h. Dołęga
vel Jarmułt-Mlicki, rodzina mazowiecka, pochodząca od Jarmułtów, stąd
ich przydomek Jarmułt, błędnie Jarmułta. Nazwisko wzięli od wsi Mlice w
powiecie płockim, która w XIX wieku leżała w gminie Majki, parafii Łęg
(SGKP). W XVII wieku byli właścicielami wsi Mlice k/ Orchowa na
Kujawach, którą zapewne sami założyli. Obecnie wieś ta znajduje się w
województwie wielkopolskim, powiecie słupeckim, gminie Orchowo. Według
Herbarza Uruskiego, w XV stuleciu pisali się Jarnult, a niektórzy brali
przydomek Goliasz, Goliasz z Mlic 1437-1452 r. Jan de Mlicze miał syna
naturalnego Jakuba, który w nagrodę zasług otrzymał 1530 r. szlachectwo i
przez Feliksa Szreńskiego (Srzeńskiego), kasztelana dobrzyńskiego,
dworzanina królewskiego, został przyjęty do herbu Dołęga (Metr. Kor.). Z
nich: 1 kasztelan 1788 — 1794. – Jan Mlicki, kanonik gnieźnieński i
płocki 1749. Kajetan (zm. 1808), ostatni kasztelan sierpski.
Młodzianowski h. Dąbrowa, na Mazowszu. Według dawnych herbarzy, przodkiem tej rodziny, będącej jednego pochodzenia z Kostkami, Karniewskimi i Rostkowskimi,
był Jakub, syn Domarata z Karniewa, żyjący w pierwszej połowie XV
wieku. 
Mniszech h. własnego
(in. Kończyc) vel Wandalin-Mniszech, rodzina czeska, w XVI stuleciu
osiedlona w Polsce, magnacka w XVII i XVIII w. Mniszchowie używali
przydomku Wandalin, pisali się z Wielkich Kończyc w pow. Frysztak, na
Śląsku. Morawski h. Dąbrowa, vel
Mórawski, Murawski, licznie rozrodzona rodzina mazowiecka, pisała się z
Wielkiej Morawy. Jej gniazdem rodowym jest wieś Morawy in. Murawy w
dawnym pow. przasnyskim, parafia Krzynowłoga Mała. 
Morsztyn h. Leliwa vel Morstin, Morstyn, Morstein, Mohrenstein, stara i zamożna rodzina miejska krakowska, pisała się z Raciborska. 
Mostowski h. Dołęga,
rodzina mazowiecka, pisząca się z Mostowa w ziemi płockiej. Nazwisko
wzięła od wsi Mostowo k/ Szreńska, pow. Mława, za Królestwa Polskiego
należącej do powiatu mławskiego, guberni płockiej. Są jednego
pochodzenia ze Szreńskimi
herbu Dołęga. Spośród licznych gałęzi, jedna osiedliła się na Litwie i
otrzymała tytuł hrabiowski pruski 1781. Z tej rodziny 3 senatorów: 2
wojewodów, 1 kasztelan i 1 minister 1722 — 1831. – Paweł, wojewoda
pomorski 1758, mazowiecki 1766, otrzymał tytuł hrabiowski pruski 1781,
przyznany jego potomkom w Cesarstwie Rosyjskim 6 X 1843, 19 IX 1851 i 17
XII 1852, a w Królestwie Polskim 1845. 
Moszczeński h. Nałęcz
vel Nałęcz-Moszczeński, Moszczyński, rodzina z ziemi dobrzyńskiej,
pisała się Moszczonnego, a gniazdem jej jest wieś Moszczonne nad
jeziorem tej samej nazwy, w powiecie rypińskim, gmina Sokołowo, parafia
Kikoł (SGKP). Wywodzą się z kujawskiej linii Nałęczów na
Przywieczerzynie. Jedna linia otrzymała tytuł hrabiowski austriacki. Z
nich: 1 wojewoda i 5 kasztelanów 1458 — 1794. 
