Dobrogowski

Dobrogowski h. Grabie (odm.), właściwie Dobrogoski, rodzina podlaska, w ziemi drohickiej. Często zamieniali nazwisko na Dobrogojski i podobnie jak tamci mają się wywodzić od Dobrogostów.

Dzięgielewski

Dzięgielewski h. Jastrzębiec (in. Boleścic), vel Dzięgielowski, Dziegielewski, Dziegielowski etc., rodzina mazowiecka, z dawnego woj. płockiego, powiatu bielskiego. 

Dzierżanowski

Dzierżanowski h. Gozdawa, vel Dzierzanowski, rodzina wielkopolska, osiedlona m.in. na ziemiach pruskich. Są jednego pochodzenia z Pampowskimi. Pierwotnie: „nie jednę, ale dwie lilie obok siebie w herbie kładli, o czem Niesiecki wspomina” (Bon.).

Dunikowski

Abdank

Świerczek

Dunikowski h. Abdank (in. Habdank), vel Dunikoski, pisali się z Orzka, Orska, potem z Urska i z Dunikowic, w ziemi przemyskiej. Ich protoplastą jest Adam z Orska, łowczy przemyski 1464 r. Zamieszkiwali głównie w Małopolsce, ale byli także na Litwie.

Dobrzański

herb Leliwa

herb Sas

Dobrzański h. Leliwa, oraz h. Sas, licznie rozrodzona rodzina czerwonoruska, ze wsi Dobra (Szlachecka), w ziemi sanockiej, na której dziedziczyli też Sasowie.

Downarowicz

Downarowicz h. Przyjaciel (odm.) (in. Downarowicz, albo herb własny), rodzina żmudzka, notowana w Metryce Litewskiej już w 1528 r. 

Dramiński

Dramiński h. Suchekomnaty (oraz h. Przyjaciel), vel Dramieński, Dramnicki, na Mazowszu, są zapewne jednego pochodzenia z Ropelewskimi i Miączyńskimi.

Drewnowski

Drewnowski h. Junosza, vel Drewnoski, na Mazowszu, w ziemi nurskiej. Licznie rozrodzeni, niektórzy z nich używali przydomków, m.in. Pulczyk.

Dybowski

Dybowski h. Brodzic, wyszli ze wsi Dybów, w dawnym pow. warszawskim, obecnie parafia i gmina Radzymin, pow. Wołomin.

Dziewałtowski

Dziewałtowski h. Trąby (in. Trąbki), vel Gintowt-Dziewałtowski, Dziewiałtowski, z przydomkiem Gintowt, w W. Ks. Litewskim, są odgałęzieniem żmudzkiego rodu Gintowtów.

Dobek

Dobek h. Gryf, vel Jaxa-Dobek, Dobek-Łowczowski, rodzina małopolska, gałąź rodu Gryfitów, wywodząca się z Łowczowa w powiecie pilźnieńskim i często używająca przydomku Łowczowski. Ich protoplastą był Dobiesław z Łowczowa, w zdrobnieniu Dobek, który świadczył 1491 r. w Pilznie (Bon.). Bartłomiej i Michał Dobkowie, dziedzice części Rychwałdu i Łowczowa 1536 r., a Kacper i Michał, właściciele Ośnicy w powiecie pilźnieńskim 1536 r. (Paw.). Dobkowie podpisali elekcje 1669 r. z woj. krakowskim, lubelskim i ziemią czerską, 1697 r. z woj. łęczyckim. Zostali wylegitymowani ze szlachectwa w Galicji 1804, w Królestwie Polskim w latach 1836-1862. Z nich: 1 kasztelan 1427. 

Domaniewski

Domaniewski h. Lubicz, vel Domaniowski, w woj. sieradzkim i na Litwie. Mieli się także pisać Domaniecki i Domanicki. Wyszli ze wsi Domaniewice w pow. rawskim, obecnie pow. Łowicz, woj. łódzkie.

Domaszewski

Domaszewski h. Jastrzębiec, vel Domaszowski, na Podlasiu. Ich gniazdem jest wieś Domaszewnica in. Domaszownica w pow. łukowskim, parafia Łuków, obecnie woj. lubelskie, ta sama z której wyszli Widlicowie-Domaszewscy herbu Nieczuja.

Drzewiecki

Drzewiecki h. Nałęcz vel Borsza-Drzewiecki, Drzewicki, licznie rozrodzeni, używali przydomku Borsza in. Borsa, który w istocie jest ich pierwotnym nazwiskiem. Niesiecki w swoim Herbarzu pisze o nich jeszcze pod Borszami. Abraham, Aleksy, Feliks, Jan, Marcin i Stanisław Borszowie, dziedzice dóbr Drzewce 1531 (Ks. poborowe). Nazwisko Drzewiecki wzięli od wsi Drzewce, dawniej Drzewca, w parafii Wąwolnica, pow. Puławy, woj. lubelskie, gdzie są notowani jako dziedzice od czasów Długosza (przynajmniej do 1531 r.). Jedna gałąź osiedliła się w Wielkopolsce, inna na Wołyniu. Drzewieccy podpisali elekcję 1697 r. z woj. sandomierskim i ziemią chełmską. Zostali wylegitymowani ze szlachectwa w Galicji zachodniej 1804, w Wydziale Stanów galicyjskich 1857, w Królestwie Polskim w latach 1836-1862, w guberni kijowskiej 1802, podolskiej 1857 i 1861. Z nich 1 kasztelan — 1630.

Dzierżgowski

Dzierżgowski h. Jastrzębiec (in. Boleścic) vel Dzierzgowski, Dzierz- goski, Dzierżkowski, Dzierzkowski, Dzierzchowski, Dziergowski, Dzierkowski, itd., stara rodzina mazowiecka, z ziemi ciechanowskiej, jednego pochodzenia z Jeżowskimi z Jeżowa i Szumskimi z Szumska. Wyszli ze wsi parafialnej Dzierzgowo, dawniej też Dzierżgowo, niegdyś pow. Przasnysz, obecnie Mława. Ich przodek Mikołaj, kasztelan warszawski 1457, nosił przezwisko Nagórka, co zdaje się wskazywać na pochodzenie Dzierżgowskich z Nagórek w pow. raciąskim, których dziedzice, jako Boleścice, wymienieni są w przywileju ks. Ziemowita z 1408 r. (Bon.). Jedna linia Dzierżgowskich (Dzierzgowskich) otrzymała w połowie XVI stulecia tytuł hrabiowski Państwa Rzymskiego, lecz wygasła na początku XVII wieku. Dzierżgowscy podpisali z ziemią ciechanowską obiór króla Michała 1669 r. Jako Dzierżkowscy zostali wylegitymowani ze szlachectwa w Królestwie Polskim w latach 1836-1862. Z nich: 1 arcybiskup gnieźnieński prymas, 1 wojewoda i 4 kasztelanów 1470 — 1556.

Dzierzbicki

Dzierzbicki h. Topór (in. Starża, Pałuka?), vel Starża-Dzierzbicki, Dzierżbicki, Dzieżbicki, Dzierbicki, z Dzierzbic w powiecie łęczyckim. Wielisław z Dzierzbic w 1392 r. w Łęczycy. Jan winien sumę bratu Jakubowi 1544 (AGZ Przedecz). Stanisław, zwany Pliska, współdziedzic Dzierzbic 1576 (Paw.). Już XVII wieku osiedli w różnych częściach dawnej Rzeczypospolitej, jedni na Kujawach, inni na Wołyniu. Byli elektorami z woj. brzeskiego kujawskiego 1697. Zostali wylegitymowani ze szlachectwa w Królestwie Polskim w latach 1836-1862. Jedna linia otrzymała tytuł rosyjski hrabiowski w 1824 roku. Z nich: 1 wojewoda i 1 kasztelan 1763 — 1787. 

Dzieduszycki

Dzieduszycki h. Sas, vel Dziedoszycki, stara rodzina czerwonoruska, wzięła nazwisko od wsi Dzieduszyce in. Dziedószyce, Dziedoszyce k/ Żydaczowa, gdzie dziedziczyli już w 1400. Wywód szlachectwa przeprowadzili we Lwowie i we Włoszech. Otrzymali dziedziczny tytuł hrabiowski austriacki w 1776 i 1777. Byli właścicielami m. in. dóbr Dzieduszyce, Tłumacz, Jabłonów, Poturzyce, Boratyn, Dobraczyn, Jezupol, Zahajpol, Sokołów, Niesłuchów, Żelechów, Pohorce, Zborów, Hołorusawa, Uhełz, Gwoździec i Podstaje w Galicji, Jaryszów na Podolu, oraz Wronki i Konarzewo w Poznańskiem. Z nich: 1 wojewoda i 2 kasztelanów 1604 — 1704. — Tadeusz Gerwazy Dzieduszycki (1724-1777), podczaszy wielki koronny, tajny radca austriacki, otrzymał od cesarzowej Marii Teresy dziedziczny tytuł hrabiowski w Galicji 22 X 1776, a jego brat Dominik Herakliusz (1727-1804), podobny tytuł 26 VII 1777.

Działyński

Działyński h. Ogończyk, rodzina wielkopolska, będąca gałęzią wygasłego domu Kościeleckich, notowana już w czasach piastowskich. Jej przodkowie tytułowali się hrabiami (comes) z Kościelca, a od dóbr Działyń w pow. lipnowskim nazwali się Działyńskimi. Jedna gałąź otrzymała tytuł hrabiowski pruski z odmianą w herbie 1786. Działyńscy posiadali m. in. Kórnik, Gołuchów, Januszewsk, Konarzewo, Babińskie, Przecławice w Poznańskiem, Działyń k/ Rypina, Dobrzyń, Wola, Zębowiec, Pakość w ziemi dobrzyńskiej, Trojanów, Rzyszczew, Rabie, Denisze na Wołyniu. Byli też dzierżawcami licznych dóbr królewskich. Należały do nich m. in. starostwa dobrzyńskie, brodnickie, bobrownickie, bratiańskie, nieszawskie, kowalskie, malborskie, gniewkowskie, rypińskie, radziejowskie, tolkmickie, pokrzywnickie in. pokrzywińskie (Pokrzywna), puckie, kowalewskie, inowrocławskie, kościańskie, jasienieckie, skarszewskie, kiszewskie i kiszporskie. Działyńscy są jednego pochodzenia z Kościeleckimi, Kucieńskimi, Radzikowskimi i Żelskimi. Z tej rodziny: 2 biskupów, 8 wojewodów i 8 kasztelanów 1485 — 1819. 

Dydyński

Dydyński h. Gozdawa, vel Dedyński, Dedeński, Didyński, Dydziński, Dudziński, rodzina czerwonoruska, osiadła w ziemi sanockiej, wymieniana już przez Paprockiego pod rokiem 1541, pisała się z Dedni in. Dydni w ziemi sanockiej.

Dulski

Dulski h. Przegonia (in. Przeginia), vel Dolski, rodzina rozrodzona w Prusach Zachodnich, wzięła nazwisko od wsi Dulsk, dawniej Dolsk w pow. świeckim. Z czasem rozdzielili się na kilka gałęzi, z których jedna