Dobrakowski

Dobrakowski h. Gozdawa, oraz h. Ostoja, vel Dobrachowski, rodzina małopolska, osiedlona na Mazowszu, w ziemi czerskiej. Pisali się z Dobrakowa, w dawnym pow. lelowskim.

Domżalski

Domżalski, jako nazwisko szlacheckie wymienia Kuropatnicki (1789).

Dybczyński

Dybczyński h. Nałęcz, vel Debczyński, Depczyński, na Wołyniu, chociaż wywodzą się zapewne z Mazowsza, z pow. makowskiego.

Doręgowski

Doręgowski h. własnego (in. Dwie trąby), vel Gleissen-Doręgowski, Dorengowski, Deręgowski, Derengowski, Deryngowski etc., szlachta pomorska (kaszubska), osiadła m.in. w Wielkopolsce. Pisali się z Doręgowic, w dawnym woj. pomorskim. Używali przydomku à Gleisen (von Gleissen, Glajsen, Glayzen etc.).

Dobrogowski

Dobrogowski h. Grabie (odm.), właściwie Dobrogoski, rodzina podlaska, w ziemi drohickiej. Często zamieniali nazwisko na Dobrogojski i podobnie jak tamci mają się wywodzić od Dobrogostów.

Dzięgielewski

Dzięgielewski h. Jastrzębiec (in. Boleścic), vel Dzięgielowski, Dziegielewski, Dziegielowski etc., rodzina mazowiecka, z dawnego woj. płockiego, powiatu bielskiego. 

Dzierżanowski

Dzierżanowski h. Gozdawa, vel Dzierzanowski, rodzina wielkopolska, osiedlona m.in. na ziemiach pruskich. Są jednego pochodzenia z Pampowskimi. Pierwotnie: „nie jednę, ale dwie lilie obok siebie w herbie kładli, o czem Niesiecki wspomina” (Bon.).

Dunikowski

Abdank

Świerczek

Dunikowski h. Abdank (in. Habdank), vel Dunikoski, pisali się z Orzka, Orska, potem z Urska i z Dunikowic, w ziemi przemyskiej. Ich protoplastą jest Adam z Orska, łowczy przemyski 1464 r. Zamieszkiwali głównie w Małopolsce, ale byli także na Litwie.

Dobrzański

herb Leliwa

herb Sas

Dobrzański h. Leliwa, oraz h. Sas, licznie rozrodzona rodzina czerwonoruska, ze wsi Dobra (Szlachecka), w ziemi sanockiej, na której dziedziczyli też Sasowie.

Downarowicz

Downarowicz h. Przyjaciel (odm.) (in. Downarowicz, albo herb własny), rodzina żmudzka, notowana w Metryce Litewskiej już w 1528 r. 

Dramiński

Dramiński h. Suchekomnaty (oraz h. Przyjaciel), vel Dramieński, Dramnicki, na Mazowszu, są zapewne jednego pochodzenia z Ropelewskimi i Miączyńskimi.

Drewnowski

Drewnowski h. Junosza, vel Drewnoski, na Mazowszu, w ziemi nurskiej. Licznie rozrodzeni, niektórzy z nich używali przydomków, m.in. Pulczyk.

Dybowski

Dybowski h. Brodzic, wyszli ze wsi Dybów, w dawnym pow. warszawskim, obecnie parafia i gmina Radzymin, pow. Wołomin.

Dziewałtowski

Dziewałtowski h. Trąby (in. Trąbki), vel Gintowt-Dziewałtowski, Dziewiałtowski, z przydomkiem Gintowt, w W. Ks. Litewskim, są odgałęzieniem żmudzkiego rodu Gintowtów.

Dobek

Dobek h. Gryf, vel Jaxa-Dobek, Dobek-Łowczowski, rodzina małopolska, gałąź rodu Gryfitów, wywodząca się z Łowczowa w powiecie pilźnieńskim i często używająca przydomku Łowczowski. Ich protoplastą był Dobiesław z Łowczowa, w zdrobnieniu Dobek, który świadczył 1491 r. w Pilznie (Bon.). Bartłomiej i Michał Dobkowie, dziedzice części Rychwałdu i Łowczowa 1536 r., a Kacper i Michał, właściciele Ośnicy w powiecie pilźnieńskim 1536 r. (Paw.). Dobkowie podpisali elekcje 1669 r. z woj. krakowskim, lubelskim i ziemią czerską, 1697 r. z woj. łęczyckim. Zostali wylegitymowani ze szlachectwa w Galicji 1804, w Królestwie Polskim w latach 1836-1862. Z nich: 1 kasztelan 1427. 

Domaniewski

Domaniewski h. Lubicz, vel Domaniowski, w woj. sieradzkim i na Litwie. Mieli się także pisać Domaniecki i Domanicki. Wyszli ze wsi Domaniewice w pow. rawskim, obecnie pow. Łowicz, woj. łódzkie.

Domaszewski

Domaszewski h. Jastrzębiec, vel Domaszowski, na Podlasiu. Ich gniazdem jest wieś Domaszewnica in. Domaszownica w pow. łukowskim, parafia Łuków, obecnie woj. lubelskie, ta sama z której wyszli Widlicowie-Domaszewscy herbu Nieczuja.

Drzewiecki

Drzewiecki h. Nałęcz vel Borsza-Drzewiecki, Drzewicki, licznie rozrodzeni, używali przydomku Borsza in. Borsa, który w istocie jest ich pierwotnym nazwiskiem. Niesiecki w swoim Herbarzu pisze o nich jeszcze pod Borszami. Abraham, Aleksy, Feliks, Jan, Marcin i Stanisław Borszowie, dziedzice dóbr Drzewce 1531 (Ks. poborowe). Nazwisko Drzewiecki wzięli od wsi Drzewce, dawniej Drzewca, w parafii Wąwolnica, pow. Puławy, woj. lubelskie, gdzie są notowani jako dziedzice od czasów Długosza (przynajmniej do 1531 r.). Jedna gałąź osiedliła się w Wielkopolsce, inna na Wołyniu. Drzewieccy podpisali elekcję 1697 r. z woj. sandomierskim i ziemią chełmską. Zostali wylegitymowani ze szlachectwa w Galicji zachodniej 1804, w Wydziale Stanów galicyjskich 1857, w Królestwie Polskim w latach 1836-1862, w guberni kijowskiej 1802, podolskiej 1857 i 1861. Z nich 1 kasztelan — 1630.

Dzierżgowski

Dzierżgowski h. Jastrzębiec (in. Boleścic) vel Dzierzgowski, Dzierz- goski, Dzierżkowski, Dzierzkowski, Dzierzchowski, Dziergowski, Dzierkowski, itd., stara rodzina mazowiecka, z ziemi ciechanowskiej, jednego pochodzenia z Jeżowskimi z Jeżowa i Szumskimi z Szumska. Wyszli ze wsi parafialnej Dzierzgowo, dawniej też Dzierżgowo, niegdyś pow. Przasnysz, obecnie Mława. Ich przodek Mikołaj, kasztelan warszawski 1457, nosił przezwisko Nagórka, co zdaje się wskazywać na pochodzenie Dzierżgowskich z Nagórek w pow. raciąskim, których dziedzice, jako Boleścice, wymienieni są w przywileju ks. Ziemowita z 1408 r. (Bon.). Jedna linia Dzierżgowskich (Dzierzgowskich) otrzymała w połowie XVI stulecia tytuł hrabiowski Państwa Rzymskiego, lecz wygasła na początku XVII wieku. Dzierżgowscy podpisali z ziemią ciechanowską obiór króla Michała 1669 r. Jako Dzierżkowscy zostali wylegitymowani ze szlachectwa w Królestwie Polskim w latach 1836-1862. Z nich: 1 arcybiskup gnieźnieński prymas, 1 wojewoda i 4 kasztelanów 1470 — 1556.

Dzierzbicki

Dzierzbicki h. Topór (in. Starża, Pałuka?), vel Starża-Dzierzbicki, Dzierżbicki, Dzieżbicki, Dzierbicki, z Dzierzbic w powiecie łęczyckim. Wielisław z Dzierzbic w 1392 r. w Łęczycy. Jan winien sumę bratu Jakubowi 1544 (AGZ Przedecz). Stanisław, zwany Pliska, współdziedzic Dzierzbic 1576 (Paw.). Już XVII wieku osiedli w różnych częściach dawnej Rzeczypospolitej, jedni na Kujawach, inni na Wołyniu. Byli elektorami z woj. brzeskiego kujawskiego 1697. Zostali wylegitymowani ze szlachectwa w Królestwie Polskim w latach 1836-1862. Jedna linia otrzymała tytuł rosyjski hrabiowski w 1824 roku. Z nich: 1 wojewoda i 1 kasztelan 1763 — 1787.