Dunikowski h. Abdank (in. Habdank), vel Dunikoski, pisali się z Orzka, Orska, potem z Urska i z Dunikowic, w ziemi przemyskiej. Ich protoplastą jest Adam z Orska, łowczy przemyski 1464 r. Zamieszkiwali głównie w Małopolsce, ale byli także na Litwie.
herb Leliwa
herb Sas
Dobrzański h. Leliwa, oraz h. Sas, licznie rozrodzona rodzina czerwonoruska, ze wsi Dobra (Szlachecka), w ziemi sanockiej, na której dziedziczyli też Sasowie.
Dramiński h. Suchekomnaty (oraz h. Przyjaciel), vel Dramieński, Dramnicki, na Mazowszu, są zapewne jednego pochodzenia z Ropelewskimi i Miączyńskimi.
Drewnowski h. Junosza, vel Drewnoski, na Mazowszu, w ziemi nurskiej. Licznie rozrodzeni, niektórzy z nich używali przydomków, m.in. Pulczyk.
Dybowski h. Brodzic, wyszli ze wsi Dybów, w dawnym pow. warszawskim, obecnie parafia i gmina Radzymin, pow. Wołomin.
Dziewałtowski h. Trąby (in. Trąbki), vel Gintowt-Dziewałtowski, Dziewiałtowski, z przydomkiem Gintowt, w W. Ks. Litewskim, są odgałęzieniem żmudzkiego rodu Gintowtów.
Dobek h. Gryf,
vel Jaxa-Dobek, Dobek-Łowczowski, rodzina małopolska, gałąź rodu Gryfitów, wywodząca się z Łowczowa w powiecie pilźnieńskim i często używająca przydomku Łowczowski. Ich protoplastą był Dobiesław z Łowczowa, w zdrobnieniu Dobek, który świadczył 1491 r. w Pilznie (Bon.). Bartłomiej i Michał Dobkowie, dziedzice części Rychwałdu i Łowczowa 1536 r., a Kacper i Michał, właściciele Ośnicy w powiecie pilźnieńskim 1536 r. (Paw.). Dobkowie podpisali elekcje 1669 r. z woj. krakowskim, lubelskim i ziemią czerską, 1697 r. z woj. łęczyckim. Zostali wylegitymowani ze szlachectwa w Galicji 1804, w Królestwie Polskim w latach 1836-1862. Z nich: 1 kasztelan 1427. 
Domaniewski h. Lubicz,
vel Domaniowski, w woj. sieradzkim i na Litwie. Mieli się także pisać
Domaniecki i Domanicki. Wyszli ze wsi Domaniewice w pow. rawskim,
obecnie pow. Łowicz, woj. łódzkie. 
Domaszewski h. Jastrzębiec, vel Domaszowski, na Podlasiu. Ich gniazdem jest wieś Domaszewnica in. Domaszownica w pow. łukowskim, parafia Łuków, obecnie woj. lubelskie, ta sama z której wyszli Widlicowie-Domaszewscy herbu Nieczuja. 
Drzewiecki h. Nałęcz
vel Borsza-Drzewiecki, Drzewicki, licznie rozrodzeni, używali przydomku Borsza in. Borsa, który w istocie jest ich pierwotnym nazwiskiem. Niesiecki w swoim Herbarzu pisze o nich jeszcze pod Borszami. Abraham, Aleksy, Feliks, Jan, Marcin i Stanisław Borszowie, dziedzice dóbr Drzewce 1531 (Ks. poborowe). Nazwisko Drzewiecki wzięli od wsi Drzewce, dawniej Drzewca, w parafii Wąwolnica, pow. Puławy, woj. lubelskie, gdzie są notowani jako dziedzice od czasów Długosza (przynajmniej do 1531 r.). Jedna gałąź osiedliła się w Wielkopolsce, inna na Wołyniu. Drzewieccy podpisali elekcję 1697 r. z woj. sandomierskim i ziemią chełmską. Zostali wylegitymowani ze szlachectwa w Galicji zachodniej 1804, w Wydziale Stanów galicyjskich 1857, w Królestwie Polskim w latach 1836-1862, w guberni kijowskiej 1802, podolskiej 1857 i 1861. Z nich 1 kasztelan — 1630.Dzierżgowski h. Jastrzębiec
(in. Boleścic) vel Dzierzgowski, Dzierz- goski, Dzierżkowski, Dzierzkowski, Dzierzchowski, Dziergowski, Dzierkowski, itd., stara rodzina mazowiecka, z ziemi ciechanowskiej, jednego pochodzenia z Jeżowskimi z Jeżowa i Szumskimi z Szumska. Wyszli ze wsi parafialnej Dzierzgowo, dawniej też Dzierżgowo, niegdyś pow. Przasnysz, obecnie Mława. Ich przodek Mikołaj, kasztelan warszawski 1457, nosił przezwisko Nagórka, co zdaje się wskazywać na pochodzenie Dzierżgowskich z Nagórek w pow. raciąskim, których dziedzice, jako Boleścice, wymienieni są w przywileju ks. Ziemowita z 1408 r. (Bon.). Jedna linia Dzierżgowskich (Dzierzgowskich) otrzymała w połowie XVI stulecia tytuł hrabiowski Państwa Rzymskiego, lecz wygasła na początku XVII wieku. Dzierżgowscy podpisali z ziemią ciechanowską obiór króla Michała 1669 r. Jako Dzierżkowscy zostali wylegitymowani ze szlachectwa w Królestwie Polskim w latach 1836-1862. Z nich: 1 arcybiskup gnieźnieński prymas, 1 wojewoda i 4 kasztelanów 1470 — 1556.
Dzierzbicki h. Topór
(in. Starża, Pałuka?), vel Starża-Dzierzbicki, Dzierżbicki, Dzieżbicki, Dzierbicki, z Dzierzbic w powiecie łęczyckim. Wielisław z Dzierzbic w 1392 r. w Łęczycy. Jan winien sumę bratu Jakubowi 1544 (AGZ Przedecz). Stanisław, zwany Pliska, współdziedzic Dzierzbic 1576 (Paw.). Już XVII wieku osiedli w różnych częściach dawnej Rzeczypospolitej, jedni na Kujawach, inni na Wołyniu. Byli elektorami z woj. brzeskiego kujawskiego 1697. Zostali wylegitymowani ze szlachectwa w Królestwie Polskim w latach 1836-1862. Jedna linia otrzymała tytuł rosyjski hrabiowski w 1824 roku. Z nich: 1 wojewoda i 1 kasztelan 1763 — 1787. 
Dzieduszycki h. Sas,
vel Dziedoszycki, stara rodzina czerwonoruska, wzięła nazwisko od wsi
Dzieduszyce in. Dziedószyce, Dziedoszyce k/ Żydaczowa, gdzie
dziedziczyli już w 1400. Wywód szlachectwa przeprowadzili we Lwowie i we
Włoszech. Otrzymali dziedziczny tytuł hrabiowski austriacki w 1776 i
1777. Byli właścicielami m. in. dóbr Dzieduszyce, Tłumacz, Jabłonów,
Poturzyce, Boratyn, Dobraczyn, Jezupol, Zahajpol, Sokołów, Niesłuchów,
Żelechów, Pohorce, Zborów, Hołorusawa, Uhełz, Gwoździec i Podstaje w
Galicji, Jaryszów na Podolu, oraz Wronki i Konarzewo w Poznańskiem. Z
nich: 1 wojewoda i 2 kasztelanów 1604 — 1704. — Tadeusz Gerwazy
Dzieduszycki (1724-1777), podczaszy wielki koronny, tajny radca
austriacki, otrzymał od cesarzowej Marii Teresy dziedziczny tytuł
hrabiowski w Galicji 22 X 1776, a jego brat Dominik Herakliusz
(1727-1804), podobny tytuł 26 VII 1777. 
Działyński h. Ogończyk, rodzina
wielkopolska, będąca gałęzią wygasłego domu Kościeleckich, notowana już
w czasach piastowskich. Jej przodkowie tytułowali się hrabiami (comes) z
Kościelca, a od dóbr Działyń w pow. lipnowskim nazwali się
Działyńskimi. Jedna gałąź otrzymała tytuł hrabiowski pruski z odmianą w
herbie 1786. Działyńscy posiadali m. in. Kórnik, Gołuchów, Januszewsk,
Konarzewo, Babińskie, Przecławice w Poznańskiem, Działyń k/ Rypina,
Dobrzyń, Wola, Zębowiec, Pakość w ziemi dobrzyńskiej, Trojanów,
Rzyszczew, Rabie, Denisze na Wołyniu. Byli też dzierżawcami licznych
dóbr królewskich. Należały do nich m. in. starostwa dobrzyńskie,
brodnickie, bobrownickie, bratiańskie, nieszawskie, kowalskie,
malborskie, gniewkowskie, rypińskie, radziejowskie, tolkmickie,
pokrzywnickie in. pokrzywińskie (Pokrzywna), puckie, kowalewskie,
inowrocławskie, kościańskie, jasienieckie, skarszewskie, kiszewskie i
kiszporskie. Działyńscy są jednego pochodzenia z Kościeleckimi, Kucieńskimi, Radzikowskimi i Żelskimi. Z tej rodziny: 2 biskupów, 8 wojewodów i 8 kasztelanów 1485 — 1819. 
Dydyński h. Gozdawa, vel Dedyński,
Dedeński, Didyński, Dydziński, Dudziński, rodzina czerwonoruska,
osiadła w ziemi sanockiej, wymieniana już przez Paprockiego pod rokiem
1541, pisała się z Dedni in. Dydni w ziemi sanockiej. 
Dulski h. Przegonia
(in. Przeginia), vel Dolski, rodzina rozrodzona w Prusach Zachodnich, wzięła
nazwisko od wsi Dulsk, dawniej Dolsk w pow. świeckim. Z czasem
rozdzielili się na kilka gałęzi, z których jedna Drozdowski h. Jastrzębiec,
dawniej Drozd, rodzina sieradzka, której wsią gniazdową jest zapewne
Drozdów leżący nieopodal Łęczycy, w dawnym pow. szadkowskim.
Dziedziczyli tam już w pierwszej połowie XV stulecia, początkowo
używając nazwiska Drozd. Pośród majątków ziemskich do nich należących w
XVII stuleciu znajdował się również Drozdów w pow. raciąskim, woj.
płockim (AGZ Poznań). Licznie rozrodzeni w początkach XVI wieku,
rozdzielili się na kilka gałęzi, z których jedna, nabywszy majątek
Byszewo, od niego nazwała się Byszewski,
druga wywędrowała na Litwę i zmieniła nazwisko na Drozdowicz, trzecia
wreszcie, która pozostała przy swej gniazdowej posiadłości, zachowała
nazwisko Drozdowski (Urus.). Wielu z nich przeniosło się w odległe
strony kraju i zmieszało się z Drozdowskimi innych herbów, często
porzucając swój herb rodzinny, jak również wielu z Drozdowskich
Pilawitów i innych herbów przyjęło herb Jastrzębiec za swój. Ta wymiana
herbów w licznych rodzinach noszących nazwisko Drozdowski, dotrwała aż
do XIX wieku i sprawiła, że rozróżnienie herbowe wśród nich jest obecnie
niezwykle trudne. Niektórzy z nich, wylegitymowani ze szlachectwa w
Galicji w 1808, używali przydomku Łabuń. Drozdowscy wylegitymowali się w
XIX wieku ze szlachectwa w Królestwie, w ziemi lwowskiej oraz w
gubernii wileńskiej. Z nich: 1 kasztelan w latach 1401 — 1411. — Michał z
Drozdowa, kasztelan rudzki.
Drohojowski h. Korczak, vel Drohojewski, Drohijowski, Drohijewski, Droijowski, Drochojowski, rodzina czerwonoruska z Drohojowa in. Drohijowa w ziemi przemyskiej.
Drucki-Lubecki h. własnego
(in. Druck) vel Lubecki, ród książąt i senatorów, wywodzący się od
władcy Rusi – Ruryka. Wg Kojałowicza pochodzą od księcia Włodzimierza,
poprzez dom książąt Druckich, który rozdzielił się na rody – Horskich, Sokolińskich, Oziereckich, Lubeckich, Podbereskich i Bahrynowskich
vel Bakrynowskich (Nies.). Gniazdem Druckich-Lubeckich były dobra
Lubecz in. Lubcze na Wołyniu, w dawnym pow. łuckim, ale pisali się też
książętami Widynickimi
od zamku i dóbr Widenicze (Widzinicze) pod Druckiem, w pow. orszańskim
(Bon.). Pierwszym z książąt Druckich, który przyjął nazwisko Lubecki był
Wasyl Hrehorowicz, pan na Lubczu, który niekiedy zwany był także
Widynieckim. W XVII stuleciu Druccy-Lubeccy zarzucili tytuł książęcy,
jednak odnowili go w końcu XVIII i otrzymali jego zatwierdzenie w
Cesarstwie Rosyjskim 1851. Byli właścicielami dóbr w woj. bełskim, na
Wołyniu i na Litwie. Z nich: 1 minister i 2 kasztelanów 1698 — 1831.
