Łopatecki

Łopatecki h. Korab, z Łopatek, w dawnym pow. szadkowskim, pisali się z Łaska i stanowili odgałęzienie Korabitów Łaskich i Krowickich. 

Łaszczyński

Łaszczyński h. Wierzbna, vel de Vrbna-Łaszczyński, rodzina wielkopolska, wywodząca się od Rydzyńskich z Rydzyny. Dziedziczyli na częściach wsi parafialnej Łaszczyn, w dawnym pow. kościańskim, obecnie pow. Rawicz, i od niej wzięli swe nazwisko. W XV i XVI wieku większą część Łaszczyna posiadali Sarnowscy z Sarnowy, a po nich Zakrzewscy. 

Łaski

Łaski h. Korab, rodzina magnacka w XVI stuleciu, pisała się z Łaska. Ich gniazdem jest  Łask w dawnym pow. szadkowskim, ziemi sieradzkiej. Wojciech z Krowicy i Łaska, bliski krewny Jana z Radliczyc, biskupa krakowskiego, był kasztelanem lędzkim 1407. Jan Łaski z Krowicy i Łaska, chorąży mniejszy sieradzki 1417, otrzymał pozwolenie królewskie 1422 r. na założenie we wsi Łasku miasta na prawie średzkim. Główna linia Łaskich używała papieskiego tytułu hrabiów na Łasku, baronów na Kieżmarku (Węgry), Rytwianach i Dunowcu. Linia ta wygasła w pierwszej połowie XVII stulecia. Korabici Łascy podpisali elekcję Stanisława Leszczyńskiego 1733 r. z ziemią bełską. Z nich: 1 arcybiskup gnieźnieński, prymas, a zarazem minister, 4 wojewodów i 1 kasztelan 1500 — 1600.
Łascy różnych rodów, zarzuciwszy swoje herby, wylegitymowali się ze szlachectwa w Królestwie Polskim w latach 1836-1862 z herbem Korab. Należą do nich Łascy z Łasi, a także piszący się ze wsi Łazy w ziemi łukowskiej, na Podlasiu. Ci ostatni musieli należeć do rodu Rogala, bowiem ten herb podali niektórzy z nich legitymując się w sądzie grodzkim halickim 1782 r. (M. D. Wąs.). Notują ich akta łukowskie od XV wieku. W 1531 r. sama szlachta siedziała w Łazach. Lenart Łaski z sąsiady, dziedzic Łaz 1580. Maciej, dziedzic części Rozwadowa Majnot, w pow. łukowskim, 1580 (Paw.).

• ANNA Łaska z Łaz (ok. 1740-po 1765), c. Jana i Marianny Olszewskiej, cześnikówna nowogrodzka, podczaszanka podolska, podwojewodzianka lwowska (Bon.); m. (ok. 1760) Stanisław Marcin Borsza-Drzewiecki h. Nałęcz (ok. 1730-1777), miecznik czerniechowski, łowczy włodzimierski; dziedzic dóbr Baszarówka, Bortków i Skniłów (Bork.); dzieci: Marianna Drzewiecka (ur. 1765).

Olbracht Łaski

(1536-1605)

• OLBRACHT Łaski z Łaska (1536-23 XI 1605), s. Hieronima i Anny Kurozwęckiej, wojewoda sieradzki 1566, starosta spiski, lanckoroński, warszawski, oraz marienburski (Marienburg w Inflantach) ok. 1593, dworzanin, dyplomata, alchemik i awanturnik; zwycięzca nad Tatarami pod Oczakowem 1566; w 1569 r. przeszedł z kalwinizmu na katolicyzm i stał się gorliwym działaczem kontrreformacji; ur. Kieżmark, Węgry, zm. Łask, woj. sieradzkie (PSB; Dw. Gen.; Bon.; DWDC); 1ż. (1558 Kieżmark) Katarzyna z Olszyn Buczyńska (ok. 1535-1559); w posagu wniosła mężowi 100 000 dukatów; 1v. wdowa po Jerzym Seredy, magnacie węgierskim; 2ż. (1564) Beata Kościelecka h. Ogończyk (1515-VII 1576), urodzona z Katarzyny Telniczanki; zm. Koszyce, 11 lat więziona przez męża na zamku w Kieżmarku, poch. Kieżmark; 1v. wdowa po Eliaszu ks. Ostrogskim; 3ż. (ok. 1576) Sabina de Sévé, Sauve (ok. 1550-po 1619), Francuzka; dzieci: Jan Olbracht, Hieronim, Maria, Leonora. 

Źródła: Bon. t. 15/187-199; Bork.; Dw. Gen.; Dw. Teki; Kos. t. 1; Nies.; PSB; Szl. Król.; Urus.; Wikipedia: 1.

Łaszewski

Łaszewski h. Grzymała vel Łaszowski, rodzina pomorska, byli też w Wielkopolsce. Wyszli ze wsi Łaszewo, leżącej obecnie w gminie Pruszcz, powiat Świecie, woj. kujawsko-pomorskie.

Łącki

Łącki h. Jelita, vel Saryusz-Łącki, rodzina sieradzka, wyszła ze wsi Łąki (Łąki albo Łęki Szlacheckie) w powiecie piotrkowskim. Pisali się z czasem z Nadola w powiecie opoczyńskim.

Łączyński

herb Kościesza

herb Nałęcz

 

Łączyński h. Kościesza i h. Nałęcz, rozrodzona rodzina mazowiecka, wyszła ze wsi Łączyn Nowy w ziemi ciechanowskiej, w dawnym powiecie przasnyskim, parafia Dzierzgowo.

Łempicki

Łempicki h. Junosza, vel Łępicki, Łęmpicki, rodzina mazowiecka, pisząca się z Łempic. Pierwotnym gniazdem rodu były Łempice w ziemi zakroczymskiej, zaliczone w 1377 roku do parafii koprzywnickiej, fundowanej przez Junoszę, podkomorzego zakroczymskiego, dziedzica Koprzywnicy (Pokrzywnicy), Smogorzewa i innych.

Łopaciński

Łopaciński h. Lubicz vel Łopatyński, Łopacki, rodzina mazowiecka, pisząca się z Łopacina. Według tradycji wyszli ze wsi Łopacin w ziemi ciechanowskiej, a zatem są jedną rodziną z Lubiczami Łopackimi. Pisano ich czasem z ruska Łopatyńskimi. Bohdan z Łopacina otrzymał od książąt Mścisławskich obszerne ziemie w woj. mścisławskim, gdzie syn jego Józef założył Łopacin, którego części nosiły różne nazwy, jak Bohda- nowskie, Gradebickie i inne wspominane w działach (Bon.). Zamożna gałąź litewska doszła do większego znaczenia w XVIII stuleciu. Obejmowała ona linie: szarkowską, saryjską, jodzką, upicką i podru- kszańską, nazywane tak od posiadanych majątków. Z tej rodziny: 1 biskup i 1 wojewoda 1762 — 1778.
Genealogia
(osób: 102)

 bp Jan Dominik Łopaciński

(1708-1778)

• IZABELLA Leontyna Ewa Łopacińska (11 IV 1808-po 1883), c. Tomasza i 1ż. Teresy Rudnickiej, właścicielka dóbr Terezjanów (Bork.); m. (22 IV 1835) Napoleon Święcicki h. Jastrzębiec (ok. 1800-4 II 1866), właściciel dóbr Niestaniszki.

• TOMASZ z Łopacina Łopaciński (ok. 1785-19 III 1856), s. Jana Nikodema i 1ż. Heleny Ogińskiej, ziemianin, wicemarszałek szlachty pow. dziśnieńskiego; właściciel dóbr Drujka w woj. witebskim, które były posagiem jego drugiej żony Kazimiery Rudomina-Dusiackiej (Bork.); 1ż. (ok. 1807) Teresa Rudnicka h. Lis (ok. 1790-1812); dzieci: Izabella; 2ż. (15 IX 1815) Kazimiera Helena Rudomina-Dusiacka h. Trąby (1787-11 I 1841), c. Józefa Kazimierza, chorążego brasławskiego i Barbary Szczytt-Niemirowicz h. Jastrzębiec; ur. Drujka, zm. tamże; dzieci: Adam.

Źródła: Bon. t.15/380-386; Bork. Rocz. t.2/555-560; Kos. t.1; Nies.; Urus.; Żych. t.2/172-174, t.3/126, t.4/143-165; Wikipedia.

Łoś

Łoś h. Dąbrowa, stara rodzina mazowiecka. Liczni Dąbrowici dziedziczyli w XV wieku w północnym Mazowszu na terenie wsi Krzynowłoga Mała (później siedziba parafii), ówczesna parafia Dzierzgowo, Wronowe, Łukowe i Wola w par. Karniewo, zwane od nich Wronowe Łoś, Łukowe Łoś i Wola Łoś w ziemi ciechanowskiej, dawnym pow. przasnyskim. 

Łubieński

Łubieński h. Pomian vel Łubiński, stara i znakomita rodzina sieradzka, pisała się z Łubnej. Gniazdem rodu jest wieś Łubna k/ Sieradza, parafia Wąglczew. 

Ługowski

Ługowski h. Dołęga, rodzina podlaska, z Ługów w pow. łukowskim. Bartłomiej i Grzegorz Wiskowie, współdziedzice Ługów 1531 r. 

Źródła: Bon. t.16/91.

Ługowski h. Junosza, wygasła rodzina małopolska; z niej 1 biskup 1583.
 
Źródła: A.A. Kosiński, Przewodnik heraldyczny, t.1.
 Ługowski h. Lubicz, rodzina podlaska, nazwisko wzięła od wsi Ługi Wielkie i Ługi-Rętki, parafia Zbuczyn, dawny pow. Łuków, obecnie pow. Siedlce, woj. mazowieckie. Wieś Ługi pod Zbuczynem już w XVl wieku była rozdzielona na liczne cząstki, których dziedzice należeli do różnych rodów, a przeważnie do rodu Lubiczów (Bon.). W 1531 r. dziedziczyli na Ługach Wiskowie Ługowscy h. Dołęga, Bartłomiej Ziemak, Leonard z krewniakami, Paweł i Jan i inni; w 1552 roku Leonard i Jakub Ziemakowie, Klimkowięta, Jadamczykowie, Frączkowie, Gulacze i Dominiki; w 1580 r. Maciej i Maciej Ławczyk, byli dziedzicami w Ługach Rętkach, a Szymon z sąsiadami w Ługach Wielkich (Paw.). Ługowscy zostali wylegitymowani ze szlachectwa w Królestwie Polskim w latach 1836-1862.
 
• JÓZEF Ługowski (ok. 1790-po 1853), s. Jana i Katarzyny NN., dziedzic cząstkowy dóbr Ługi Rętki, parafia Zbuczyn, obecnie pow. Siedlce, woj. mazowieckie; ten zapewne Józef wylegitymował się ze szlachectwa w Królestwie Polskim w latach 1851-1853 z herbem Lubicz (Bon.; Szl. Król.); ur. Ługi Rętki, parafia Zbuczyn (MK Zbuczyn); ż. (21 II 1813 Zbuczyn) Eleonora Lipińska (ok. 1790-po 1817), c. Antoniego i Julianny Jastrzębskiej; ślub w parafii Zbuczyn, on: Ługi Rętki (MK Zbuczyn); dzieci: Antoni, Marianna.

• MARIANNA Antonina Ługowska (ok. 1790-po 1816), c. Kazimierza i Eleonory Zabłockiej; ur. Ługi Rętki, parafia Zbuczyn, obecnie pow. Siedlce, woj. mazowieckie (MK Zbuczyn); 1m. Fabian Jastrzębski (ok. 1770-1813); 2m. (2 III 1814 Zbuczyn) Michał Dziewulski (ok. 1790-po 1816), s. Wiktora i Katarzyny Pogonowskiej; ślub w parafii Zbuczyn, uwagi: on Pogonów; ona Ługi Rętki, wdowa (MK Zbuczyn); dzieci: Bibianna Dziewulska (ur. 1816 Ługi Rętki).

Źródła: Bon. t.16/93-95; Krzep. Młp.; Nies.; Szl. Król.; Żych. t.1/170.

Łopuszański

Łopuszański h. Sas, rodzina czerwonoruska, szeroko rozrodzona, wzięła nazwisko od wsi Łopuszanka w ziemi przemyskiej, w której posiadali dziedziczne wójtostwo (1600, 1617), a wyszli z Komarnik, z których się też zwykle pisali (Bon.). Niektórzy używali przydomków Homicz (Chomicz) v. Humiecz, Kąsewicz i innych. Łopuszańscy podpisali elekcję Stanisława Leszczyńskiego w 1733 z woj. wołyńskim. Udowodnili szlachectwo w sądzie grodzkim i ziemskim przemyskim 1782, tegoż roku przed komisją magnatów galicyjskich, w Wydziale Stanów galicyjskich 1808, 1823 i 1832 r., w galicyjskim Wydziale Krajowym 1866, w guberniach – wołyńskiej i kijowskiej 1888-1904, na Wołyniu 1858-1888, 1897.

• BAZYLI Homicz Łopuszański (ok. 1720-po 1790), s. Jana i Marianny Turczynowskiej, miecznik żydaczowski, regent grodzki horodelski; razem z innymi Łopuszańskimi, zaczął w 1790 legitymację szlachecką, ale jej nie dokończył (A. Fam. For. Nob.; AGZ Przemyśl); ż. (ok. 1750) Marianna Nehrebecka (ok. 1730-po 1750); dzieci: Onufry.

• EUFROZYNA Łopuszańska z Artamowa (ok. 1660-po 1690), c. Jana i NN.; m. (1682 Pietnice) Jan Łuszczyński (ok. 1650-po 1690).

Źródła: Bon. t.16/1-5; Nies.; Urus.

Łodyński

Łodyński h. Sas, rodzina czerwonoruska, niegdyś pisząca się z Łodyni. Gniazdem rodu jest Łodynia pod Nahorcami, w powiecie lwowskim. 
Łodyńscy byli elektorami króla Augusta II w 1697 z województwa ruskiego. Zostali wylegitymowani ze szlachectwa w sądzie ziemskim lwowskim w 1782 roku. W XIX stuleciu byli właścicielami m. in. dóbr Milatyn Nowy i Stary w pow. kamioneckim, w Galicji. Z nich Józef, regent ziemski lwowski 1777-1782.
Genealogia
(osób: 30)

• HIERONIM Eliasz z Łodyni Łodyński (ok. 1820-po 1882), s. Piotra i Petronelli Grekówny Sługockiej, ziemianin, członek Stanów galicyjskich w 1840, kawaler papieskiego Orderu Św. Grzegorza; właściciel dóbr Milatyn Stary i Nowy w pow. kamioneckim; 1ż. (ok. 1840) Julia Jaźwińska h. Grzymała (ok. 1820-1848); dzieci: Elżbieta, Jadwiga, Klotylda, Stanisław; 2ż. (ok. 1850) Julia hr. Sołtyk h. wł. (ok. 1830-1879); dzieci: Jerzy, Hieronim, Łucja; 3ż. (1881) Wanda Sulimierska (ok. 1830-po 1882).

• KLOTYLDA z Łodyni Łodyńska (1848-po 1902), c. Hieronima i 1ż. Julii Jaźwińskiej, właścicielka dóbr Rozhucze i Lubieniec w pow. stryjskim 1902 (Spis właścicieli dóbr tabularnych w Galicji 1902); m. Julian Barański h. Ślepowron (ok. 1840-1883/1902), ziemianin, właściciel dóbr Łukawica Niżna w pow. stryjskim 1883 (Bork.); dzieci: Włodzimierz Hieronim Barański (ur. ok. 1865).

Źródła: Bon. t.15/350-351; Bork. Rocz. t.1/512, t.2/553-554.

Łodziński

Łodziński h. Radwan v. Łodzieński, rodzina małopolska, wywodząca się z woj. krakowskiego, nazwisko wzięła od wsi Łodziny (potem Łodzinka) w powiecie sanockim. Pisali się z Radwanowic w pow. proszowskim lub z Chorągwicy k/ Wieliczki. Są jednego pochodzenia z Radwańskimi i Barańskimi herbu Radwan, a wszystkie te rodziny pochodzą od Zebrzydowskich z Więcborka na Śląsku. W XIX stuleciu byli właścicielami m. in. dóbr Ropa w pow. grzybowskim, Żupanie i Wyżłowa w pow. stryjskim, w Galicji

Genealogia
(osób: 94)

• CYRYL Jan Klemens Łodziński z Chorągwicy (1759-po 1816), s. Pawła i Anny Strzelbickiej, ziemianin, dziedzic części dóbr Żupania i Wyżłowa w pow. stryjskim; wylegitymował się ze szlachectwa razem z bratem Józefem i stryjem Karolem w sądzie grodzkim przemyskim 1782; ur. w Przemyskiem (Bon.; Bork.); ż. (1813) Katarzyna Wyszotrawka (Wyszatrawka, Wyszotrawczanka) (ok. 1780-po 1820); 2v. żona Jerzego Targońskiego; dzieci: Eleonora, Kazimierz, Mikołaj, Leon, Jan.

• KATARZYNA Łodzińska (ok. 1760-po 1790), c. Sebastiana i Salomei Rogowskiej; 1m. Mikołaj Szczepański (ok. 1760-po 1790); 2m. Józef Saryusz-Wilkoszewski h. Jelita (ok. 1760-po 1790).

Źródła: Bon. t.15/357-363; Bork. Rocz. t.1/512-513, t.2/555-560; Dw. Teki; Nies.; Urus.

Łyszkowski

Łyszkowski h. Lis vel Łyżkowski, z Łyszkowic w pow. szadkowskim, a pisali się z Rudnik. Są być może jednego pochodzenia z Rudnickimi herbu Lis. Stanisław Kijek z Łyszkowic świadczył w Sieradzu 1417. Łyszkowscy byli właścicielami dóbr Żórawiec, Osiecz, Kołatki, Sady, Łubianki w pow. przedeckim, Łychów, Koziegłowy, Gośniewice, Tworki, Wola Lubecka itd.
Boniecki wymienia też w Herbarzu Łyszkowskich nieznanego herbu z Łyszkowic w pow. krakowskim.

Łyszczyński

Łyszczyński h. Korczak odm., vel Łyszczeński, czasem błędnie Łuszczyński, z Łyszczyc, w pow. brzeskim litewskim. Łyszczyńscy byli właścicielami m. in. dóbr Łyszczyce, Dobroniż, Motykały, Markowszczyzna, w pow. brzeskim litewskim, Łysin, na Wołyniu, Łążki, w pow. łęczyckim.

Łyskowski

Łyskowski h. własnego (in. Doliwa odm. lub Poraj odm.) vel Koschembahr-Łyskowski, z Łyskowa w pow. tucholskim (Tuchola). Przydomek ich Koschembahr in. Koszembar powstał ze zniemczonego imienia staropolskiego Kossoborz vel Kosieborz, spotykanego często na Śląsku, skąd i Łyskowscy według tradycji przyjść mieli do Prus w początkach XV wieku. Tego Kossobora przetłumaczono także na niemieckie Steppholz i czasem pisali się Łyskowscy von Steppholz. Dziedziczyli m. in. na Łyskowie, Wieszczycach w pow. tucholskim, Spławiu i Rowienicy w świeckim, Bągarczyku, Mileszewie, Grzybnie, Bąkowie, Lekartach, Krzemieniewicach k/ Lubawy, Komorowie i Skrobacji. Obecnie Koschembahr-Łyskowscy mieszkają głównie w Gdańsku i Toruniu. Herb – w polu niebieskim pięć róż rzędem na srebrnej poprzecznej, w prawo ukośnej belce; w szczycie hełmu, w koronie róża na gałązce o czterech potrójnych liściach.

Łysakowski

Łysakowski h. Jastrzębiec (in. Boleścic), z Łysakowa w ziemi bielskiej, woj. płockim. Mikołaj i Stanisław z Łysakowa, wymienieni w przywileju danym w 1408 Boleścicom przez ks. mazowieckiego Ziemowita. Już w czasach Niesieckiego uważano, że są jednego pochodzenia Łysakowskimi herbu Lubicz (Nies.). 

Łykowski

Łykowski h. Ślepowron, pisali się z Łykowa i Goliszewa. Gniazdem tej rodziny był Łyków w pow. szadkowskim, na którym dziedziczyli już w XIV wieku. Przedbor Łykowski z Łykowa ma częste sprawy w Łęczycy w latach 1388-1400. Od trzymanej w zastawie części wsi Upale pisał się czasem Upalskim. Łykowscy dziedziczyli m. in. na Łykowie, Goliszewie i Rożniatowie w pow. szadkowkim, Boguczynie, Kobylankach i Dzierżysławiu w gnieźnieńskim, Sozaniu w ziemi przemyskiej. Podpisali z ziemią sieradzką i bełską elekcje Władysława IV w 1632 i Michała Wiśniowieckiego w 1669, z ziemią sieradzką – Jana Kazimierza w 1648, Stanisława Leszczyńskiego w 1733 i Stanisława Augusta w 1764.

Łyczko

Łyczko h. Sulima, vel Łyczkowski, pisali się z Ryglic w pow. bieckim, woj. krakowskim, gdzie dziedziczyli w latach 1428-1581. Piotr Łyczko z Ryglic, zganiony przez Mikołaja z Burzyn, dowiódł szlachectwa w 1428. Łyczkowie dziedziczyli m. in. na Ryglicach Górnych i Dolnych, Janinie i Luciąży, posiadali wójtostwa w Osieku, Sierzchowej i Mrukowej w pow. bieckim, Trzebinię, Strzeszkowice w pow. opoczyńskim, Świerczków, Gobikową, Smarzową, Marcinkowice, Łukanowice i Janowice w pilzneńskim, Zembocin, Grembocin i Żerków w proszowskim, Maksymowice w samborskim. Z czasem rozproszyli się po różnych prowincjach Rzeczypospolitej – byli na Rusi Czerwonej, Podlasiu, Litwie i Wołyniu. Zdaje się, że niektórzy z nich zmienili nazwisko na Łyczkowski, bo z takim wylegitymowali się w XIX wieku m. in. w gubernii mińskiej.