Gizbert h. Nowina, vel Gisbert, Giżbert, Gizbert-Studnicki, przydomku Studnicki, byli w Inflantach, a od XVII wieku w W. Ks. Litewskim. Większość z nich była wyznania kalwińskiego (ewangelicko-reformowanego). Niektórzy pisali się po prostu Studnicki, używając przydomku jako nazwiska.
Godziszewski h. Ogończyk, w ziemi dobrzyńskiej i na Mazowszu, pisali się z Godziszewów. Pisze o nich Paprocki w swoim Herbarzu 1584 r. Od nich mają się wywodzić Golenie-Goleńscy vel Golińscy (Goleń, Goleniów), którzy nazwisko swoje wzięli od przydomku Goleń używanego przez Godziszewskich.
Gozdowski h. Gozdawa, vel Gozdoski, na Mazowszu i w ziemi dobrzyńskiej, później w różnych województwach. Od nich wywodzą się Sudrawscy vel Sudrascy ze wsi parafialnej Sudragi, pow. Lipno (Bil.).
Giżyński h. Dołęga, vel Girzyński, Giziński, Gizieński, Gizeński etc., drobna szlachta w ziemi dobrzyńskiej i mławskiej, pisali się z Giżyna, inaczej Gizina. Są niewątpliwie jednego pochodzenia z Mazowieckimi tego herbu.
Gnatowski h. Łada, vel Gnatoski, rodzina mazowiecka, licznie rozrodzona, w ziemi zakroczymskiej. Wymienia ich Paprocki w 1584 r. Poszczególne gałęzie tej rodziny osiedliły się m.in. w Wielkopolsce, w W. Ks. Litewskim i na Wołyniu. Jedna gałąź, osiadła na Ukrainie, miała posiadać tytuł hrabiowski.
Golański h. Jastrzębiec, m.in. w Wielkopolsce, na Mazowszu, w Prusach i na Wołyniu. Pisali się z Golanki w woj. sieradzkim.
Gołaski h. Jastrzębiec, vel Goławski, Gołowski, licznie rozrodzona rodzina podlaska, ze wsi Gołaszyn, w ziemi łukowskiej, w parafii Łuków.
Glinojecki h. Prus II, rodzina mazowiecka, której majątkiem gniazdowym jest wieś parafialna, a obecnie także siedziba gminy – Glinojeck, w pow. ciechanowskim.
Gnoiński h. Warnia, vel Gnojeński, Gnojnicki, rodzina małopolska, pisała się „z Gnojnika”. Są jednego pochodzenia z Lekszyckimi.
Gorzkowski h. Tarnawa, majątkiem gniazdowym tej małopolskiej rodziny jest wieś parafialna Gorzków, w ziemi chemskiej, obecnie w woj. lubelskim, pow. Krasnystaw.
Goździkowski h. Łabędź, vel Dunin-Goździkowski, Gościkowski, stara rodzina małopolska, gałąź rycerskiego rodu Łabędziów.
Gąsiorowski h. Ślepowron, (później także herbu Korwin),
licznie rozrodzeni, m. in. na Mazowszu, w Wielkopolsce i na Podlasiu,
pisali się z Mieroszowic. Metryka koronna wymienia w aktach grodu
pyzdrskiego (miasto Pyzdry, w Wielkopolsce) już w 1399 r. Jana z
Gąsiorowa.
Glinka h. Trzaska
(in. Biała, Lubiewa), rodzina mazowiecka, licznie rozrodzona i zamożna,
zamieszkała w północnym Mazowszu, a szczególniej w ziemi wiskiej, z
której nawet cały powiat posiadała prawem zastawu na 20,000 ówczesnych
złotych aż do 1511 r., kiedy go wykupiła Anna księżna mazowiecka,
zastawiwszy na ten cel swoje klejnoty (Urus.).
Głębocki h. Doliwa,
vel Głembocki, Głęmbocki, nazwisko pisane dawniej także Głambocki, w Wielkopolsce i na Kujawach, następnie rozproszyli się po wszystkich stronach Rzeczypospolitej. Jedna linia przesiedliła się na Wołyń i Podole.
Godlewski h. Gozdawa,
vel Godleski, na Mazowszu i Podlasiu, pisali się z Godlewa. Jedna z najbardziej rozrodzonych rodzin szlacheckich w Rzeczypospolitej.
Gosiewski h. Ślepowron (oraz h. Korwin),
vel Korwin-Gosiewski, Gąsiewski, Gosieski, bardzo rozrodzona i prawie wyłącznie
drobna szlachta mazowiecka.
Gostkowski h. Gozdawa,
pisali się z Witoszewa w ziemi łomżyńskiej, które posiadali w XVI i
XVII stuleciu. Jan, dziedzic dóbr Witoszewo 1562 r. i Janusz Jarand
1535, a jego brat Stanisław 1560, Mikołaj, dziedzic dóbr Witoszewo i
Strzeszewo 1617, wzmiankowani w aktach łomżyńskich. 
Gostomski h. Nałęcz, licznie rozrodzona rodzina w Wielkopolsce, na Mazowszu i na Pomorzu, wywodząca się od wielkopolskiego rodu Nałęczów, jednego pochodzenia z Szamotulskimi i Ostrorogami, jak również z Leżeńskimi z Leżenic, którzy pisali się także z Gostomi, i Nowodworskimi z Nowego Dworu. 
Gołuchowski h. Leliwa, rodzina
malopolska, której gniazdem jest wieś Gołuchów in. Gołuchów Wielki w
dawnym powiecie wiślickim, parafia Kije. Wymieniani są w aktach jako
właściciele tych dóbr w latach 1415-1579. Od nich pochodzą rodziny
Szczepieckich i Rożwieńskich z Rożwienicy in. Rozdwienicy w ziemi
przemyskiej. Boniecki w swoim Herbarzu wysuwa przypuszczenie, iż
protoplastą i założycielem gniazda rodu, które od jego nazwiska nazwano
Gołuchowem, może być żyjący w XIII wieku Gołuch. Był on podkomorzym
księżnej Bolesławowej 1266, a jego urząd nazywał się „Maij” (?!). Jest
również prawdopodobne, że do tego domu należał Wacław, syn Żegoty z
Gołuchowa. W 1364 otrzymał on Dmitrowice w ziemi lwowskiej, a przecież
Gołuchowscy i w późniejszych czasach posiadali dobra w województwie
ruskim. Dymitrów k/ Baranowa Sandomierskiego, który był dziedzictwem
Leliwitów w XV wieku, mógł być założony przez jednego z potomków tegoż
Wacława. Jedna linia Gołuchowskich otrzymała 17 VI 1783, od cesarza
Józefa, austriacki tytuł hrabiowski z odmianą w herbie. 
