Raciborski

Raciborski h. Rawicz (in. Niedźwiada), vel Rawita-Raciborski, Racyborski, Raczyborski, pierwotnie zwani Raciborami (Racibor), wyszli ze wsi Racibory Brzunino, w ziemi czerskiej, w parafii Rembertów, dawny pow. grójecki, obecnie pow. Piaseczno, woj. mazowieckie.

Radomski

Radomski h. Pobóg, w Małopolsce, w woj. krakowskim. Radomscy tego herbu wylegitymowali się ze szlachectwa w Galicji, w Wydziale Stanów we Lwowie w 1808 r.

Regulski

Regulski h. Ciołek, w ziemi warszawskiej. Wywodzą się ze wsi Reguły w parafii Raszyn, obecnie pow. Pruszków, gdzie dziedziczyli już w XIV wieku.

Reklewski

Reklewski h. Gozdawa, vel Reklowski, Rekleski, Rechlewski, rodzina sieradzka, pisząca się ze wsi Rekle (zatem właściwie Rekleski lub Rekielski) w pow. radomszczańskim, parafia Rząśnia, na której dziedziczyli w XVI wieku. W 1552 roku było w tej wsi aż pięciu właścicieli, posiadających od 1/4 do 1/8 łana.

Rogojski

Rogojski h. Brochwicz (oraz Brochwicz odm., Brochwicz II), vel Brochwicz-Rogoyski, Rogójski, Rogóyski, Rogujski, Roguyski, rodzina śląska pochodzenia polskiego, dziedzicząca na Śląsku, w Małopolsce i na Morawach, członkowie Stanów cieszyńskich 1718 r. (Bork.).

Rojewski

Rojewski h. Cholewa (odm.), vel Rojowski, Rejewski, nazwisko wzięli od wsi Rojewo w ziemi dobrzyńskiej, parafia Rogowo, pow. Rypin.

Rafałowski

Rafałowski h. Łabędź, na Litwie i Rusi Czerwonej. Wzięli nazwisko od wsi Rafały w ziemi różańskiej. Wywiedli się ze szlachectwa w halickim sądzie grodzkim 1782, potwierdzeni w szlachectwie w Austrii 31 VII 1870. Z nich: Jan otrzymał indygenat 1664. Piotr, burgrabia płocki 1749.

Racięcki

Racięcki h. Pomian vel Racięski, Racieski, w Wielkopolsce, na Kujawach i w ziemi dobrzyńskiej. Gniazdem ich są Racięcice w powiecie konińskim, bowiem już 1418 r. są notowani w tamtejszych aktach. Podpisali elekcje z

Raczyński

Raczyński h. Nałęcz, magnacka rodzina wielkopolska, wywodząca się od Małyskich z Małyszyna in. Małyczyna.

Radecki

Radecki h. Godziemba, na Kujawach i w woj. bełskim. Ich wsią gniazdową ma być Radecz in. Redecz (Wielki Redecz) k/ Lubrańca w pow. radziejowskim, woj. brzeskim kujawskim. Pierwszym znanym historycznie reprezentantem rodu jest Dobiesław, podkoniuszy kujawski 1433, wymieniony w Kodeksie Rzyszczewskiego. Są jednego pocho- dzenia z Lubrańskimi z Radcza – przez których zostali przypuszczeni do dziedziczenia ordynacji lubrańskiej – ponadto z Dąmbskimi, Paniewskimi i Węgleńskimi. Później pisali się z Krukowa (Krukowa Wola k/ Lubrańca?) w woj. brzeskim kujawskim. Radeccy rozdzielili się na kilka linii, z których jedna – pochodząca od Waleriana, starosty romanowskiego – otrzymała tytuł hrabiowski rosyjski, przyznany na zasadzie jedności pochodzenia z wygasłą rodziną Lubrańskich, przez deputację wywodową guberni wołyńskiej 1801 r. Inna linia osiedliła się za czasów Zygmunta III na Smoleńszczyźnie i z tą prowincją przeszła pod panowanie rosyjskie. Z tej linii pochodził generał rosyjski, znany z dziejów wojny tureckiej (Kos.). 
Z nich: 2 kasztelanów 1735 — 1740. — Antoni (zm. 1737), kasztelan lubaczowski 1735. Józef (zm. 1740), kasztelan lubaczowski 1738. 
Genealogia
(osób: 41)

• DOMINIK Kajetan Radecki (1743-po 1789), s. Józefa i 2ż. Elżbiety Iwanickiej, chorąży grabowiecki, komisarz do zbierania ofiar 1789; nabył w 1781 w grodzie łukowskim Wolę Bystrzycką w Lubelskiem (Urus.); ur. Łubów, parafia Waręż, obecnie Ukraina, chrz. 8 VIII 1743 (MK Waręż); ż. (ok. 1780) Katarzyna Jezierska (ok. 1760-po 1780); dzieci: Maksymilian, Antoni.

• ELŻBIETA (Helena, Halszka) Radecka (ok. 1670-po 1700), c. Mikołaja i 2ż. Teresy Lipskiej; według Niesieckiego: Helena; m. Mikołaj Stadnicki h. Drużyna (ok. 1660-1714), s. Franciszka i Zuzanny Herburt h. wł., podstoli bełski p. 1695-1713, rotmistrz chorągwi pancernej; jedynak, posesor dóbr Wiśniowiec na Podolu, które otrzymał po śmierci Jana Sapiehy, pisarza polnego koronnego 1702; zrezygnował z podstolstwa na rzecz syna Jana 1713; dzieci: Jan, Aleksander, Teresa, Teofila – Stadniccy.

Źródła: Kos. t.5/563-564; Nies.; Urus. t.15/113-114.

Radoliński

Radoliński h. Leszczyc (in. Bróg, Laski), rodzina wielkopolska, pochodząca od Koszutskich, jednego pochodzenia Pierzchlińskimi. Pisała się z Koszut i Radoliny, a jej majątkiem gniazdowym była wieś Radolina w pow. konińskim. Stanisław na Koszutach w 1514 poślubił Dorotę Radolińską, dziedziczkę części Radoliny. Ich syn Sędziwój przyjął nazwisko od tych dóbr około 1545. Jedna linia otrzymała tytuł hrabiowski pruski 17 II 1836, założyła ordynację (majorat) z dóbr Jarocin, Cisna i Radlin w pow. pleszewskim 1871. Otrzymała tytuł książęcy pruski 16 IV 1888 z zamianą nazwiska na „von Radolin”, dodatkiem herbowym i godnością Durchlaucht, z prawem primogenitury i pod warunkiem posiadania majoratu jarocińskiego, który jednocześnie został podniesiony do hrabstwa. Członkowie dziedziczni pruskiej Izby Panów 20 VIII 1879. Z tej linii, odnoga na Radolinie i Borzęciczkach uległa całkowitemu zniemczeniu. Z tej rodziny: 1 kasztelan 1675 — 1681. — Andrzej (zm. 1681), kasztelan krzywiński 1675-1681.
Istniała również inna rodzina Leszczyców, pisząca się z Radolina, ta jednak wygasła w XV wieku. Z nich: Maciej Leszczyc z Radolina, wojewoda inowrocławski 1400-1403. Piotr (zm. 1414), z przydomkiem Wysz (Wisz) z Radolina, biskup krakowski 1400, poznański 1412.
Genealogia
(osób: 197)
 

• EMERYK Władysław hr. Radoliński z Radolina h. Leszczyc (6 XI 1808-18 IV 1879), s. Ignacego i Anny Kwileckiej, ordynat na Radolinie i Jarocinie w pow. pleszewskim, szambelan pruski; ż. (1 V 1840) Józefa hr. Radolińska h. Leszczyc (6 III 1809-6 VII 1880), c. Jana Ignacego, prefekta generalnego Prus Zachodnich, i Marii Nieborskiej h. Lubicz, cześnikówny inflanckiej; dzieci: Hugo.

• PETRONELA Radolińska h. Leszczyc (ok. 1764-1821), c. Jana i Brygidy (Marii Brygidy) Gałeckiej; zm. Złoczew, lat 57 (MK Złoczew); m. (1789) Ignacy Błeszyński h. Suchekomnaty (30 V 1742-20 I 1813), s. Kazimierza i Teresy Struss, starosta brodnicki, regimentarz konfederacji barskiej 1788, uczestnik i organizator insurekcji kościuszkowskiej w województwie sieradzkim 1794, poseł na sejm Księstwa Warszawskiego; kawaler Orderu Orła Białego i Orderu Św. Stanisława; dziedzic dóbr Złoczów i Brzeźno w departamenice kaliskim; ur. Złoczów in. Złoczew, miasteczko w Sieradzkiem (lub Wieś Złoczewska), zm. tamże (MK Złoczew); 1v. żonaty z Apolonią Sudrawską.

Źródła: Bork. Rocz. t. 1/339-340, t. 2/277-278; Bork. Gen. 72-75; Nies. t. 8/15-20; Urus. t. 15/118-121; Żych. t. 6/258-272.

Radoński

Radoński h. Abdank (in. Habdank) vel Skarbek-Radoński, Raduński, przydomku Skarbek, w Małopolsce. Gałąź rodu Awdańców, nazwisko wzięli od wsi Radonia in. Radunia w powiecie opoczyńskim, parafii Sławno. Notowani w aktach, jako dziedzice tych dóbr w latach 1503-1577. 

Radoszewski

Radoszewski h. Niezgoda, vel Radoszowski, rodzina pomorska, pisała się z Radoszowa w powiecie puckim. 

Radziejowski

Radziejowski h. Junosza, vel Radziejewski, znakomita rodzina mazowiecka, w XVII wieku tytułowała się hrabiami na Radziejowicach i Kryłowie.

Radzikowski

Radzikowski h. Ogończyk, w ziemi dobrzyńskiej, na Kujawach i na Litwie. Są jednego pochodzenia z Działyńskimi i Żelskimi. Wieś parafialna Radziki n/ Drwęcą, w powiecie rypińskim, gminie Wąpielsk, od której wzięli nazwisko, była jedną z głównych posiadłości Ogończyków (SGKP).

Radzimiński

Radzimiński h. Brodzic, stara rodzina mazowiecka; z niej 1 biskup, 2 wojewodów i 2 kasztelanów 1381 — 1601.
 
Źródła: Kos. t.1.


Radzimiński h. Lubicz vel Luba-Radzimiński, Radzymiński, licznie rozrodzona rodzina mazowiecka, której wsią gniazdową jest Radzimino w pow. ciechanowskim, parafii Klembowo. Jeszcze w XVII wieku, od innych swych dóbr Zagdzewo, pisali się czasem Zagdzewskimi z Radzimina. Synem Artyfika Zagdzewskiego z Radzymina był Florian Radzymiński, dziedzic na Pepłowie w woj. płockim, poseł na sejm i elektor 1674 r. Od synów Floriana wywodzą się trzy linie tej rodziny. Jedna z nich przeniosła się do Wielkopolski, druga do woj. lubelskiego, a trzecia na Wołyń. Radzimińscy zostali wylegitymowani ze szlachectwa w Królestwie Polskim w latach 1836-1861. Z nich: 1 wojewoda i 1 kasztelan 1720 — 1820. 
Genealogia
(osób: 98)

• MARIANNA vel Maria Nawojka Teodora Radzimińska (15 VII 1863-13 XII 1952), c. Zygmunta i Anieli Czosnowskiej; ur. Lwów, zm. Kraków; m. (1 V 1889 Dederkały) Czesław Jan Piotr hr. Pruszyński h. Rawicz (25 XII 1855-22 II 1938), s. Piotra i Franciszki Godebskiej, właściciel dóbr Pustomyty, pow. Równe, na Wołyniu; 18 III 1902 otrzymał od papieża Leona XIII dziedziczny papieski tytuł hrabiowski na zasadzie primogenitury; krewny profesora ASP w Warszawie i rzeźbiarza Cypriana Godebskiego 1875; ur. Nieczatów, zm. Lwów; dzieci: Andrzej, Aniela, Piotr – Pruszyńscy.
 

Józef Radzimiński

(ok. 1730-1820) 

• ZYGMUNT Feliks Franciszek Luba-Radzimiński (11 IV 1843-12 X 1929), s. Włodzimierza i Julii Potrykowskiej, ziemianin, archeolog, historyk, genealog, heraldyk, członek deputacji wywodowej wołyńskiej; ur. Szyńkowce, zm. Lwów, lat 86, poch. tamże (PSB t. 30 s. 108); ż. (18 X 1862 Dederkały) Aniela Czosnowska h. Pierzchała (1845-1929), c. Jana Hilarego, marszałka szlachty powiatu krzemienieckiego, i Marii Bożeniec-Jełowickiej h. wł.; dzieci: Marianna, Teodora, Zofia, Julia, Włodzimierz, Stanisław, Witold.

Źródła: Bork. Sp.; Nies.; Kos. t.1/700-702; SGKP t.15 cz.2/537; Szl. Król.; Urus. t.15/138-140; Żern. t.2; Wikipedia; 1.

Radziszewski

Radziszewski h. Radwan, na Podlasiu i Mazowszu. Nazwisko wzięli 
od wsi Radziszewo w ziemi drohickiej. Okolica szlachecka Radziszewo k/ Ciechanowca znajdowała się około 1870 r. w powiecie bielskim, guberni grodzieńskiej. Niegdyś w całości własność Radziszewskich, później skutkiem podziałów rodzinnych i sprzedaży rozdrobniła się na wiele cząstek. W jej obrębie znajdowały się Radziszewo Króle, R. Sobichowo, R. Stare i R. Sieńczuch. W Radziszewie Królach zmarł 3 VIII 1885 r. Franciszek Radziszewski, zasłużony pracownik na polu bibliografii pol- skiej, ur. tamże 15 XII 1817 r. Licznie rozrodzeni Radziszewscy przenosili się na Mazowsze i na Litwę. Zostali wylegitymowani ze szlachectwa w Królestwie Polskim w latach 1836-1861. Z nich: 1 kasztelan 1664 — 1667. 
Genealogia
(osób: 36)

• MARIANNA Radziszewska (ok. 1820-po 1842), c. Stanisława Macieja i Klary Franciszki Abramowicz; wg niektórych źródeł ur. 1812; m. (22 II 1842 Dobrzyniewo Kościelne) Marcin Zubrycki h. Tępa podkowa (1819-po 1842), s. Andrzeja i Katarzyny Adamskiej, z Dobrzyniewa; ślub w parafii Dobrzyniewo Kościelne, obecnie woj. podlaskie (MK Dobrzyniewo Kościelne).

• STANISŁAW Maciej Radziszewski (1788-23 VII 1844), s. Michała i 2ż. Ludwiki Brzostowskiej, pułkownik wojsk polskich, oficer napoleoński, powstaniec 1830, emigrant; ur. Nieśwież, zm. Moguncja, lat 56 (PSB t. 30 s. 130); ż. (14 V 1813 Bujwidze) Klara Franciszka Abramowicz h. Jastrzębiec odm. (ok. 1790-po 1819), c. Andrzeja, rotmistrza kawalerii narodowej i Barbary Kociełł h. Pelikan; dzieci: Marianna, Barbara, Michał.

Źródła: Bork. Sp. 351; Kos. t.1; SGKP t.9/473; Szl. Król.; Urus. t.15/142-143; Żern. t.2/260.

Rakowski

Rakowski h. Kościesza, vel Lach-Rakowski, rodzina mazowiecka przydomku Lach. Według Niesieckiego pochodzą z ziemi wiskiej.

Remiszewski

Remiszewski h. Jelita vel Saryusz-Romiszewski, Romiszowski, Remiszowski, Romaszewski, rozmaicie pisani, wyszli ze wsi Remiszewice in. Remiszowice, Romiszowice, w dawnym województwie sieradzkim, powiecie łódzkim, gminie i parafii Czarnocin (SGKP). Wieś ta istniała już w czasach piastowskich i Romiszowskim podobno dawano tytuł baronów (Kos.). Według regestów poborowych powiatu piotrkowskiego z lat 1552/1553 wieś Romiszowice była własnością Adama Romiszowskiego, miała 9 osadników, 5 łanów (Paw. Wlkp. II 266). Niektórzy od wsi Stoki nazwali się Stokowskimi. Romiszewscy zostali wylegitymowani ze szlachectwa w Królestwie Polskim w latach 1836-1861. Z nich: 2 kasztelanów 1606 — 1796.  
Są też Remiszewscy herbu Pobóg z Remiszewa na Podlasiu.
Genealogia
(osób: 104)

• JADWIGA Romiszowska h. Jelita (3 V 1875-17 III 1960), c. Michała i 1ż. Marii Nowosielskiej; m. (p. 1902) Edward Karsz vel Karsch (13 V 1873-6 III 1958), s. Teodora i Wilhelminy Krause, przemysłowiec, właściciel browaru w Kielcach; długoletni naczelnik OSO w Kielcach ok. 1890/1939 (Jerzm.); ur. Radom, zm. Kielce; dzieci: Krystyna, Maria, Zofia – Karszówny.

• PIOTR Romiszowski h. Jelita (1792-1868), s. Ignacego i 2ż. Barbary Kownackiej, kapitan wojsk polskich, ziemianin, działacz społeczny; wszedł 1809 r. do 3 pułku jazdy Księstwa Warszawskiego i 1810 został podporucznikiem, a 1812 kapitanem w 21 pułku jazdy; sędzia pokoju okręgu szydłowskiego i członek rady szpitala w Busku; dziedzic dóbr Śladków w guberni kieleckiej, gmina Chmielnik, parafia Sędziejowice; wylegitymowany ze szlachectwa w Królestwie Polskim 1845 r. z herbem Jelita; ur. Komieńczyce w pow. kieleckim, wg innych źródeł ur. 1790 (Urus.; Ks. Wojskowe); 1ż. (ok. 1820) Filipina Zaklika h. Topór (1800-1838); 2ż. (1841 Niekrasów) Julia Siemońska h. Ostoja (1815-1853), c. Augustyna i 2ż. Zofii Benoe h. Taczała; ślub w parafii Niekrasów (Osiek), obecnie woj. świętokrzyskie (MK Niekrasów); dzieci: m. in. Adam, Michał.

Źródła: Bork. Sp. 357, 362; Dw. Teki; Kos. t. 1; Nies.; Pap.; Sęcz.; SGKP t. 9/ 613-614, t. 15 cz. 2/549; Szl. Król.; Urus. t. 15/194-195, 245; Żern. t. 2/272, 284.

Rej

Rej h. Oksza, vel Rey, rodzina małopolska, pisząca się z Nagłowic w pow. jędrzejowskim, gdzie dziedziczyła w latach 1410-1581.
Pochodzą od potężnego niegdyś rodu czeskich hrabiów (comesów) Werszowców vel Wrszowców z Sedczyc, którego protoplastą miał być