Szawłowski

Szawłowski h. Sulima, stara rodzina pisząca się z Garbowa w woj. łęczyckim, jednego pochodzenia z Oporowskimi, Garbowskimi z Garbowa, Zawiszami Czarnymi i Farurejami herbu Sulima. Farurejowie
rozdzielili się na trzy gałęzie piszące się Farurej (ta wygasła), Kurzyna i Szawłowski. Protoplastą tej ostatniej gałęzi miał być wnuk Jana Farureja (brata słynnego Zawiszy Czarnego), Piotr z Garbowa, który osiedlił się na Podlasiu, w ziemi mielnickiej i tam założył osadę Szawłów. Na pamiątkę pochodzenia od Farureja, niektórzy z Szawłowskich nosili jego nazwisko jako przydomek.
Już w XV stuleciu używali nazwiska Szawłowski, a ich wsią gniazdową jest jedna z dwóch – Szawłowice lub Szawłowy w pow. konińskim, na obu dziedziczyli w XV wieku (Dw. Teki). Następnie osiedlili się w różnych częściach Rzeczpospolitej, na Mazowszu – w ziemi wyszogrodzkiej, Podlasiu – w ziemi mielnickiej, Wołyniu, Pomorzu i w Małopolsce. Pisali się m. in. z Garbowa, Szawłowic w pow. konińskim, Szawłowa w ziemi mielnickiej i Szawłówki na Wołyniu. Licznie rozrodzeni, rozdzielili się na kilka linii: m. in. podlaską, mazowiecką i wołyńsko-galicyjską. Jedna gałąź osiedliła się na Rusi Czerwonej. Szawłowscy udowodnili szlachectwo w Galicji 1782, a w Król. Polskim 1839. Z tej rodziny 1 kasztelan 1480. W XIX wieku posiadali w Galicji m. in. dobra Michałowce, Mołczany i Barysz w pow. buczackim.
Genealogia
(osób: 47)
 
• ANNA Szawłowska (ok. 1780-po 1810), c. Leona i Magdaleny Jastrzębskiej; m. Ignacy Łoś h. Dąbrowa (ok. 1770-po 1810), dziedzic dóbr Kamień na Wołyniu.

• LEON Marcin z Szawłowa Szawłowski (ok. 1740-po 1794), s. Michała i Eufrozyny Malawskiej, wojski 1775, chorąży trembowelski 1780-1794; właściciel dóbr Barysz, Dubienko, Mołczany i Michałowce w pow. buczackim; ż. Magdalena Jastrzębska h. Ślepowron (ok. 1750-po 1780); dzieci: Romuald, Józef, Roch, Anna, Wincenty, Ludwik.

Źródła: Bork. Rocz. t.1/561-562, t.2/691-692; Kos. t.1/598-604, t.2/574; Nies. t.8/605.