Osiński

Osiński h. Junosza, według Paprockiego "dom starodawny" w ziemi gostyńskiej. 

Z nich: Andrzej, Mateusz i Wojciech, podpisali elekcję 1669 r. z ziemią gostyńską. Mikołaj, koniuszy ziemi gostyńskiej, elektor 1733 r. z woj. rawskiego. Ignacy i Wawrzyniec, wylegitymowani w Galicji 1782.

• LUDWIK Osiński h. Junosza (1775-1838), s. Jana i Barbary Markowskiej, pisarz, publicysta, autor poezji, krytyk teatralny, tłumacz, przedstawiciel klasycyzmu warszawskiego; profesor i dziekan Król. Uniwersytetu Warszawskiego i wykładowca literatury w Szkole Dramatycznej; dyrektor Teatru Narodowego 1814-1833, sekretarz Tow. Przyjaciół Nauk; tłumacz poezji litew. 1830; zięć i następca Wojciecha Bogusławskiego; mason; zm. Warszawa, poch. Cm. Powązkowski, kw. 28-I-1 (Cm. Pow.); ż. Rozalia Bogusławska h. Świnka (1786-1866), c. Wojciecha, twórcy teatru polskiego i Augusty v. Karoliny Wilhelminy Siegmund, aktorka; zm. Warszawa, poch. Cm. Powązkowski, obok męża (PSB t. 24). 

Źródła: Nies.; Urus. t. 13/36-37.

Osiński h. Pomian, na Kujawach i w Wielkopolsce. Pisali się z Ośna lub Nadolnego Ośna, a używali przydomku Obermut (Obermuth), podobnie jak Kołudzcy. 

Ich gniazdem jest wieś Ośno Nadolne w Kaliskiem, obecnie woj. wielkopolskie, pow. koniński, gmina Sompolno, dawniej pow. nieszawski, gmina Wierzbie, parafia Lubotyń (SGKP). 

Osińscy herbu Pomian wylegitymowali się ze szlachectwa w Królestwie Kongresowym w latach 1836-1862. Niektórzy podali herb Wąż, jako swój herb rodowy (!).

Genealogia
(osób: 25)

• HELENA Osińska h. Pomian (ok. 1835-po 1860), c. Stanisława i Balbiny Lasockiej (Urus.; Ks. Wojskowe); m. (1859 Kraszewo) Ignacy Szawłowski (ok. 1828-po 1860), s. Feliksa i Emilii Szawłowskiej; ślub w parafii Kraszewo, pow. Ciechanów, miejscowości: Żukowo i Lipówiec, uwagi: on kawaler lat 31, ona panna lat 24 (MK Kraszewo).

• STANISŁAW Osiński h. Pomian (1790-po 1835), s. Józefa i Krystyny Pawłowskiej, major wojsk polskich, uczestnik kampanii napoleońskich i powstania listopadowego 1831 r.; wstąpił 1807  r. jako kadet do 2 pułku piechoty wojsk Ks. Warszawskiego, porucznik 1812 r.; przeznaczony 1815 r. na adjunkta sztabu dywizyi gwardii, wystąpił 1821 r. do dymisji w stopniu kapitana; w 1831 r. był majorem sztabu gen. Dwernickiego; odbył kampanie: 1807 r. w Polsce, 1809 r. w Austrii, 1812 r. w Rosji i 1813 r. w Niemczech; zapewne właściciel dóbr Drążewo, parafia Sońsk, pow. Ciechanów (MK Sońsk); ur. Warszawa (Urus.; Ks. Wojskowe); ż. (1822 Sońsk) Balbina Lasocka h. Dołęga (ok. 1800-po 1835), c. Wincentego i Pelagii Rudowskiej; ślub w parafii Sońsk, pow. Ciechanów (MK Sońsk); dzieci: Antoni, Stanisław, Helena.

Źródła: Bork.; Dw. Teki; Nejm.; Sęcz.; SGKP t. 7/646; Urus. t. 13/37, 39-40; Żern.
 

Osiński h. Wąż, vel Wężyk-Osiński, Wężyk z Osin, rodzina sieradzka, gałąź rodu Wężyków, pisząca się z Osin. 

Od wsi Osiny, leżącej w ziemi sieradzkiej, dość dowolnie nazywali się Osińskimi lub Wężykami-Osińskimi, często wracając do pierwotnego nazwiska Wężyk. Posiadali majątki ziemskie m. in. w ziemi wieluńskiej. 

Pochodzący z Mazowsza Osińscy herbu Wąż zostali wylegitymowani ze szlachectwa w latach 1840, 1851 i 1860. Ci, którzy pisali się z Nadolnego Ośna w Kaliskiem, należą niewątpliwie do rodu Pomianów. Z nich: 1 kasztelan w 1685 r.

Genealogia
(osób: 47)

• KATARZYNA Wężyk-Osińska h. Wąż (ok. 1640-po 1690), c. Marcina i Marianny Tarnowskiej (AGZ Kalisz); m. (p. 1661) Stanisław Mielęcki h. wł. (ok. 1640-po 1690), posesor zastawny wsi Słonków Suchy w pow. sieradzkim 1690.

gen. Aleksander Osiński 

(1870-1956)

• STEFAN z Osin Wężyk-Osiński h. Wąż (ok. 1650-po 1690), s. Marcina i Marianny Tarnowskiej, dziedzic części dóbr Grudzielec w pow. kaliskim, które nabył w 1684 i 1688 r. od Tomickich za 27. 000 złp. (AGZ Kalisz); w 1670 r. na ½ dóbr Torzyniec w pow. ostrzeszowskim, żonie Mariannie Bojanowskiej, zapisuje 9. 500 złp. wziętych z rąk Teresy Dąmbskiej, wdowy po Konstantym Bojanowskim jako posag i wiano (AGZ Poznań); posesor zastawny wsi Karsy, Bobry i Wierzchoslawy w pow. kaliskim 1690 (AGZ Kalisz); ż. (ok. 1670) Marianna Bojanowska (ok. 1650-po 1670), c. Mikołaja i Zofii Wysockiej.

 

Źródła: Bork. Spis; Dw. Teki; Kos. t. 1; Nejm.; Sęcz.; Urus. t. 13/38-39; PSB t. 24.