Goszczyński

Goszczyński h. Pobóg, oraz h. Nałęcz, vel Goszczeński, Gościński, rodzina mazowiecka, w pow. przasnyskim (dawniej płońskim) i ziemi wiskiej, pisali się z Goszczyna. Licznie rozrodzeni, osiedlili się w różnych województwach. Od Pobogów G-kich idą Rutkowscy herbu Pobóg, z Rutkowic w pow. działdowskim.

Do Pobogów przyznawali się także Goszczyńscy wywodzący się ze wsi Goszczynno, w pow. łęczyckim, w parafii Siedlec. Jeśli rzeczywiście należeli do tego herbu, to może tam jest ich właściwe gniazdo, a później dopiero założyli wsie Goszczyno (Gościno), w dawnym pow. płońskim, oraz w ziemi wiskiej, w parafii Niedźwiadna. Zapewne ta pierwsza, to obecne Goszczyno w pow. płockim, w parafii Góra. 

Jan, dziedzic Goszczyna, świadczy w Płocku 1409 r. Dla rozróżnienia, Goszczyńscy posługiwali się różnymi przydomkami. Na Goszczynie-Karpęcinie dziedziczą w latach 1535-1544 m.in. Karkoszki, Panuchy, Kopcie, Kotasy vel Kotasie (Kotaś, Kotas); na Goszczynie-Kołodzieje i Mystkowie: Sekułowie (Sekuła) i Przeczkowie (Przeczek); na Goszczynie-Podgórzu: Jajkowie (Jajko), którzy według Wittyga, mają należeć do herbu Nałęcz; na Goszczynie-Ropele: Burczowie (Burcz).

W pow. łęczyckim, dziedziczyli na Goszczynnie 1576 r. Goszczyńscy z przydomkami: Kuropatwa, Oczko, Krzesio, Główka, Bierek, Dominejko (Paw.). Feliks w Prusach 1640 r. Dziedziczyli tam Goszczyńscy na Wietrzychowie i Koniuszynie w ciągu XVII i XVIII wieku (Kętrz.).

Mikołaj Goszczyński, kanonik gnieźnieński 1408 r. Bartłomiej, także kanonik gnieźnieński 1496 r. (Kor.). Jan, łowczy inflancki 1750 r. N., regent ziemski kaliski 1777 r.

Franciszek, Jan, Józef i Tomasz Goszczyńscy, pisali się z woj. płockim, na elekcję Augusta II-go 1697 r. Tę samą elekcję podpisali z woj. łęczyckim: Jan Goszczeński i Jan Goszczyński. 

Do Pobogów należeć ma Seweryn Goszczyński (1801-1876), poeta, pisarz, przedstawiciel tzw. szkoły ukraińskiej, publicysta, działacz polityczny, uczestnik szturmu na Belweder 29 XI 1830 r. oraz powstania listopadowego; po 1831 r. działacz konspiracyjny w Krakowie i Galicji, współtwórca Stowarzyszenia Ludu Polskiego, od 1838 r. emigrant we Francji.

Goszczyńscy herbu Pobóg wylegitymowali się ze szlachectwa w Królestwie Kongresowym w latach 1836-1862.

Genealogia
(osób: 91)

• IGNACY Goszczyński z Dobruchowa h. Pobóg (ok. 1803-1 III 1857), s. Karola i Praksedy Roszkowskiej, zarządca Wójtostwa w Warcie 1834 r., właściciel dóbr Dobruchów, parafia Kwiatkowice, obecnie pow. Łask, woj. łódzkie; zm. Dobruchów, parafia Kwiatkowice, uwagi: owdowił Kamilę Wężyk; jego synowie wylegitymowali się ze szlachectwa w Królestwie Kongresowym 1862 r. (Urus.; Nejm.; MK Szadek; MK Kwiatkowice); 1ż. (1831 Rossoszyca) Aniela Jarecka (ok. 1810-ok. 1832), c. Michała i Marianny Błońskiej; ślub w parafii Rossoszyca, pow. Sieradz, miejscowość: Boczki (MK Rossoszyca); 2ż. (27 VIII 1833 Domaniew) Marianna Pilecka z Sikucina (ok. 1815-ok. 1838), c. Wawrzyńca i Tekli Różyckiej (Rużyckiej); ślub w parafii Domaniew, pow. Poddębice, miejscowość: Domaniew, uwagi: on wdowiec, ona panna (MK Domaniew); dzieci: Wiktoria; 3ż. (1839 Kwiatkowice) Kamila Honorata Wężyk z Osin h. Wąż (ok. 1815-1890), c. Bonawentury i Ewy Mączyńskiej, dziedziców Dobruchowa; zm. Józefów, parafia Mikołajewice, obecnie pow. Pabianice, woj. łódzkie (MK Mikołajewice); w aktach także błędnie: Kamila Wyżykowska; ślub w parafii Kwiatkowice, miejscowość: Dobruchów (MK Kwiatkowice); dzieci: Ludwik, Jan, Waleria, Paulina, Józef, Władysława.

Seweryn Goszczyński
(1801-1876)

• WŁADYSŁAWA Anna Goszczyńska h. Pobóg (14 IX 1847-po 1874), c. Ignacego i 3ż. Kamili Wężyk h. Wąż; ur. Dobruchów, parafia Kwiatkowice, obecnie pow. Łask, woj. łódzkie (Nejm.; MK Kwiatkowice); m. (1874 Kwiatkowice) Jan Emanuel Piotrowski h. Junosza (ok. 1840-po 1874), s. Feliksa i Anieli Amelii Walewskiej; w aktach także: Junosza Piotrowski; ślub w parafii Kwiatkowice, miejscowość: Kwiatkowice (MK Kwiatkowice).

Źródła: Bon. t. 6/357-358; Bork. Spis 108; Dw. Teki (Regesty); Krzep. Prus. t. 2/200; Nejm.; Sęcz.; SGKP t. 2/753; Urus. t. 4/318-319; Wittyg, Nieznana szlachta, s. 104; Wikipedia: 1.