Orzeszko

Orzeszko h. Korab v. Orzeszko-Czarnołoski, stara rodzina podlaska, wymieniona w Herbarzu Niesieckiego z herbem Korab. Pisali się „de Czeberek” w woj. podlaskim (Nies.). Według Uruskiego byli herbu Pobóg i dawniej nosili nazwisko Orzeszek, od majątku Orzeszki w ziemi mielnickiej. Już na początku XVI wieku byli na tyle zamożni, że ze swych posiadłości Jan, wojski mielnicki, winien był dawać ośmiu zbrojnych konnych na wojnę. Po Krzysztofie, dziedzicu Chwatowic, piszącym się na Falatyczach, Czeberakach i Czarnołoskach, jego potomkowie brali przydomki Czeberak i Czarnołoski. W połowie XVII w. jedna gałąź przeniosła się na Litwę, do powiatu pińskiego i w nim należała do najzamożniejszego obywatelstwa. Orzeszkowie byli elektorami z woj. podlaskiego 1632, 1648 i 1674, z ziemi mielnickiej 1669 i 1674. Z nich: Jan, łowczy podlaski 1593. – Wojciech, wojski 1647, chorąży grabowiecki 1653. – Mikołaj, dworzanin królewski 1593, podsędek 1603, sędzia ziemski mielnicki 1620. – Anna z Orzeszków Majewska, babka poety Adama Mickiewicza.
Genealogia
(osób: 67)

Florenty Orzeszko

(1835-9 III 1905)

• LUDWIKA Orzeszko (ok. 1782-po 1817), c. Jana Tadeusza i Anny ks. Szujskiej, 1v. Antoniowej hr. Krasickiej; m. (ok. 1800) Chryzanty Wilhelm Ignacy Krasiński h. Ślepowron (29 X 1777-1820), s. Wojciecha i Wiktorii Wyszkowskiej, legionista, wskutek otrzymanych ran musiał służbę wojskową porzucić; dziedzic na Siemianicach; ur. Wilksin, metryka Grudusk, zm. Warszawa (według innych źródeł w 1819), poch. Krasne k/ Ciechanowa (Bon.; Bork.); dzieci: Henryk, Bolesław, Adela, Wincenty – Krasińscy.

• WŁADYSŁAW Stanisław Orzeszko (8 I 1895-13 IV 1940), s. Tomasza i Michaliny Olszewskiej, major Wojska Polskiego, więzień Kozielska; uczestnik I wojny światowej; w WP od 1920, służył w wileńskim pułku piechoty; ukończył kurs doskonalenia młodszych oficerów w 78 pułku piechoty; major od 1 I 1930, wcielony do 77 pułku piechoty; odznaczony Krzyżem Niepodległości, Krzyżem Walecznych trzykrotnie; ur. Łozów, pow. Grodno, zamordowany przez rosyjskie NKWD w Katyniu (Katyń. Księga cmentarna). 

Źródła: Bork. Spis; Dw. Teki; Nies. VII 140; Urus. XIII 24-26; Żern.; PSB t. 24 s. 310-311; Katyń. Księga cmentarna. Warszawa 2000, cz. 2 s. 452; Wikipedia.