Mielęcki

Mielęcki h. własnego (in. Aulok, Ciołek odm.), szeroko rozgałęziona rodzina wielkopolska, wyznania w większości kalwińskiego. Podobnie jak Bojanowscy herbu Junosza z rodem Schaffgotschów ze Śląska, tak Mielęccy są jednego pochodzenia ze śląskimi Aulockami. Pierwszy z Aulocków, Janusz, przybył ze Śląska do Wielkopolski na początku XV wieku i nabył tam wieś Mielęcin w pow. ostrzeszowskim, między Kępnem a Sycowem, na samej granicy ze Śląskiem. Od tej wsi zaczął się pisać Mielęckim, stając się w ten sposób protoplastą rodu w Wielkopolsce i ziemi sieradzkiej. Mielęccy Aulokowie, w Polsce nazywani Ulakami, pieczętowali się własnym herbem, który mylnie czasami brano za Ciołka.
Herb — czarne cielę z rogami w polu niebieskim, w lewą stronę tarczy zwrócone (podczas gdy Ciołek jest czerwony w polu białym i głową w prawą stronę tarczy skierowany).
Genealogia
(osób: 185)

• JÓZEF Mielęcki (11 II 1816-16 V 1876), s. Walentego i Tekli Koczorowskiej, działacz społeczny i narodowy, więziony kilkakrotnie przez władze pruskie; dziedzic Nieszawy w pow. obornickim 1844-1874; ur. w Graboszewie, zm. w Poznaniu (Metrykalia katolickie, Cerekwica; Dz. Poznański nr 113/76); ż. (30 IV 1844 Kazimierz) Waleria Mlicka (1822-po 1876), c. Maksymiliana i Marianny Moszczeńskiej, dziedziców Rokitnicy; po śmierci męża mieszkała w Kaliszu; dzieci: Stefan, Janusz, Anna.

• TEOFILA Elżbieta Mielęcka (7 I 1751-1813), c. Aleksandra i 2ż. Eleonory Trepkówny; ur. Chycin; m. (1769) Ludwik Karczewski (ok. 1740-1789).

Źródła: Dw. Gen.; Dw. Teki; Żych. t.3/140-148.