Zielonka

Zielonka h. Jastrzębiec (odm.), rodzina małopolska, skąd przeniosła 
się do innych województw. Pisali się „z Zielonek”, a ich gniazdem jest zapewne wieś Zielonki in. Zielonka, położona w obecnym woj.

Zimnoch

Zimnoch h. Bończa, na Podlasiu. Ich gniazdem rodzinnym jest ta sama wieś Zimnochy w ziemi bielskiej, z której wywodzą się Zimnochowie herbu Ślepowron. W XIX wieku dobra te stanowiły okolicę szlachecką, złożoną ze wsi Zimnochy Rzeki, Z. Ścisły (Susły?) i Z. Świechy. Obecnie

Ziółkowski

Ziółkowski h. Korczak, vel Ziołkowski, Ziołkoski, rodzina małopolska, w woj. krakowskim 1500 (Pap.), w woj. lubelskim 1574 (Nies.), następnie także w innych województwach.

Znamierowski

Znamierowski h. Gryf, vel Znamirowski, na Podlasiu, Wołyniu, ziemi nurskiej 1697, warszawskiej 1798, w pow. lidzkim w I połowie XIX wieku. Zostali wylegitymowani ze szlachectwa w Królestwie Polskim w latach 1836-1862. Są także Znamirowscy herbu Rawicz oraz nobilitowani w 1775 roku – Znamirowscy nieznanego herbu (Con.).

Zrzelski

Zrzelski h. Ogończyk, vel Zrzylski, Żelski?, na Kujawach, w ziemi dobrzyńskiej, w Wielkopolsce; pisali się ze Zrzelska.

Zubowski

Zubowski h. Prawdzic, vel Żubowski, na Mazowszu, na Litwie, w pow. orszańskim. Zostali wylegitymowani ze szlachectwa w Królestwie Polskim w latach 1836-1862.

Zubrzycki

herb Pomian

herb Wieniawa

Zubrzycki h. Wieniawa, vel Żubrzycki, Żubrycki, Zubrycki, na Rusi i Podolu. Wyszli zdaje się z Zubrzyka koło Krynicy. Są zapewne gałęzią Zubrzyckich herbu Pomian, przydomku Pomianowicz, wylegitymowanych ze szlachectwa w ziemi przemyskiej 1782 roku (Szl. Gal.). 

Zugajewicz

Zugajewicz h. Żuk, vel Żugajewicz, Zugaiewicz, pierwotnie Zugaj lub Żugaj. Z nich: Stanisław, nadrachmistrz Komisji rządowej przychodów i skarbu, otrzymał prawo nowego szlachectwa w Królestwie Polskim w roku 1845 z racji posiadania Orderu Św. Stanisława 3 klasy.

Zwierkowski

Zwierkowski Bełty, vel Zwierkoski, w Małopolsce i na Litwie, w woj. wileńskim, pow. Oszmiana, 1698. 

Zyrzyński

Zyrzyński h. Janina, vel Zerzyński, Żerzyński, Zeżyński, Zyżyński, Rzyżyński, Rzeżyński, właściwie Żyrzyński, Żyżyński, pisali się z Zyrzyna i Łubawicy w pow. lubelskim i chełmskim 1662, 1697, 1764 (Con.). Ich gniazdem rodzinnym jest Żyrzyn (niekiedy Żyżyn), obecnie siedziba gminy i parafii, pow. Puławy, woj. lubelskie. W 1531 r. wieś ta należała do parafii Końskowola, zaś w 1676 r. do parafii Gołąb i w tymże ostatnim roku jedna część należała do kolegium jezuitów, 3 części do Żyrzyńskich i jedna część do Truskowskiego (Paw. Małop. 359). Kościół we wsi erygował r. 1675 ks. Wojciech Rejmiński, proboszcz w Gołębiu, i Stanisław Żyrzyński, dziedzic w Żyrzynie. Zostali wylegitymowani ze szlachectwa w Królestwie Polskim w latach 1836-1862 – jako Zyrzyńscy herbu Janina. 
W Wielkopolsce mieszkała w XVII wieku gałąź Zerzyńskich herbu Kościesza, wywodząca się ze wsi Zerzeń, w ziemi warszawskiej.